ΣΤΟΝ “ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΙΝ” ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ ΕΙΔΑΜΕ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ
Είδαμε την παράσταση “Φρανκενστάιν, ο Χαμένος Παράδεισος” που σκηνοθετεί η Λένα Κιτσοπούλου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.
Ο βικτοριανός μύθος του Φρανκενστάιν, του δημιουργού που έπλασε το ανθρωπόμορφο κτήνος, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το νέο έργο της Λένας Κιτσοπούλου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
Το “Φρανκενστάιν, ο Χαμένος Παράδεισος” είναι ένα έργο που δεν έχει να κάνει καθόλου με το πρωτότυπο μυθιστόρημα της Μαίρη Σέλλεϋ, αλλά με το “πρωτότυπο” της ζωής μας. Της ζωής αυτής που ζούμε τώρα, όχι της ζωής που έζησαν οι παππούδες μας ούτε αυτής που θα θέλαμε να ζήσουμε.
Μία αυτούσια κριτική παρουσίαση της παράστασης αυτής, μάλλον θα την αδικούσε. Γιατί τα συναισθήματα που αφήνει πίσω της και οι γροθιές που ρίχνει στο στομάχι επί ένα δίωρο, υπερκεράζουν τις όποιες δραματουργικές και σκηνοθετικές αδυναμίες της.
Παρακολουθώντας την ένιωσα πως βλέπω ένα ξεκάθαρο in your face θέατρο που φωνάζει: πάρτα όλα στη μούρη, αυτά που ζεις και αυτά που βλέπεις και αυτά που σκέφτεσαι, δες όλες τις αδυναμίες τις δικές σου και των γύρω σου, φάε όλα τα σκατά της κοινωνίας που έχεις επιλέξει να περιφέρεσαι και να δουλεύεις. Και μετά απλώς συνέχισε να ζεις μέσα στον παραλογισμό, όπως και πριν. Γιατί να αντιδράσεις δεν μπορείς. Μπορείς μόνο να γίνεσαι κάθε μέρα ακροατής και συμμέτοχος των κάθε είδους εγκλημάτων, γονεϊκών, ενδοοικογενεικών, συζυγικών, κοινωνικών κλπ κλπ κλπ. Μπορείς να ακούς για παιδοκτονίες και για γυναικοκτονίες και να λυπάσαι και την ίδια στιγμή εσύ ο ίδιος να διαπράττεις μικρούς συμβολικούς φόνους μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Μπορείς να σκοτώνεις καθημερινά την ψυχή των παιδιών σου και να βιάζεις συναισθηματικά την ψυχή τους στο όνομα του κοινωνικού καθωπρεπισμού. Τα πάντα μπορείς γιατί μέσα σου κρύβεις ένα τέρας που κάθε τόσο ξυπνάει…
Αυτό το ανθρώπινο τέρας βάζει στο κέντρο της σκηνής η Λένα Κιτσοπούλου με όχημα την οικογένεια Φρανκενστάιν. Με ένα έργο που έχει κρυστάλλινη οπτική και ξεκάθαρη αρχή- μέση και τέλος, που μας κάνει θεατές των ίδιων μας των εαυτών, αποδομεί τις ζωές μας, αλλά και τις νόρμες της τερατικής κοινωνίας που επιμένει να ενοχλείται από ο,τιδήποτε ορίζει αυτή ως “διαφορετικό”.
Η σκηνική γλώσσα της αιρετικής σκηνοθέτιδας μπορεί να σοκάρει κάποιον που δεν την ξέρει, αν όμως αυτός ο κάποιος αποφασίσει να βουτήξει μέσα στο συνειρμικό της σύμπαν της, θα κολυμπήσει σε πρωτόγνωρα υπαρξιακά νερά.
Ναι, είναι η γνωστή Λένα Κιτσοπούλου που με το ακραίο υβρεολόγιό της σπάει την επικρατούσα πολιτική κορεκτίλα και δεν αφήνει τίποτα όρθιο: ούτε την ελληνική οικογένεια, ούτε την Τέχνη και τα όρια της (σχολιάζει από την αράχνη του Νιάρχος μέχρι τον τραγικό χορό και τη Μάρθα Φριντζήλα -ναι τη Μάρθα Φριντζήλα) ούτε τον άνθρωπο τον ίδιο.
Και ναι, μας δείχνει και τη “μούν@” της – όπως η ίδια την αποκαλεί αμέτρητες φορές επί σκηνής στη δική της παρέμβαση– την πηγή της γέννησης και της δημιουργίας, για την οποία έγινε πολύς λόγος στα social media. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ξεγυμνώνεται επί σκηνής, ούτε η πρώτη φορά που βγαίνει και τα χώνει παντού, ακόμη και στον ίδιο της τον εαυτό. Ούτε και η πρώτη φορά που μας κάνει να αισθανόμαστε πως δε μας χωρά ο τόπος. Ας μη γελιόμαστε. Αυτή είναι η Λένα Κιτσοπούλου. Τα λέει έξω από τα δόντια και κάθε σύγκριση με σεφερλίδικες τακτικές είναι απλώς αστείες.
(Spoiler Alert) Όλοι οι ήρωες του έργου πνίγονται από κάτι. Από έρωτα, από μοναξιά, από το μέτρο που επιβάλλει η κοινωνία, από τον ναρκισσισμό τους τον ίδιο. Και γίνονται τέρατα στην προσπάθειά τους να μην πνιγούν. Πόσο υπέροχη είναι η σκηνή που ο Γιάννης Κότσιφας βγαίνει κυριολεκτικά από τα ρούχα του όταν μαθαίνει πως ο γιος του θα κυνηγήσει τα όνειρά του. Και μένει έτσι γυμνός απειλώντας τον πως “όλοι θα λένε πως έχεις τρελό και γυμνό πατέρα, αν δε γίνεις σαν και μένα”, πόσο συμβολική η σκηνή του θανάτου της Ιωάννας Μαυρέα, αλλά και το κομμένο πόδι της που παίρνει μαζί του ο Φρανκεστάιν για να τη θυμάται, αλλά και πόσο σκληρά ρεαλιστική η σκηνή που ο Νίκος Καραθάνος βιάζει το ίδιο του το παιδί…
Ένας εξαιρετικά δυνατός υποκριτικός θίασος (Χριστίνα Αντωναράκη, Γιώργος Βουρδαμής, Χρήστος Καραβέβας, Νίκος Καραθάνος, Λένα Κιτσοπούλου, Έμιλυ Κολιανδρή, Γιάννης Κότσιφας, Ιωάννα Μαυρέα, Φώντας Μίχος, Ηλίας Μουλάς, Πάνος Παπαδόπουλος) δίνει τον καλύτερό του εαυτό επί σκηνής, ισορροπεί άψογα στις εύθραυστες ισορροπίες της παράστασης και την απογειώνει.
Αποτέλεσμα: Ένα έργο γροθιά στο στομάχι που αξίζει να πάρετε μια πολύ βαθιά ανάσα και να κολυμπήσετε στα βάθη του. Γιατί η Τέχνη μερικές φορές πρέπει και να μας ξεβολεύει…
Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
