SULAIMAN KHATIB: ΕΝΑΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΣ “ΜΑΧΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ”

Είναι Παλαιστίνιος. Στα 14 του χρόνια φυλακίστηκε σε ισραηλινές φυλακές για βίαιες πράξεις εναντίον στρατιωτών του Ισραήλ και παρέμεινε έγκλειστος για 10 χρόνια. Σήμερα, ο Sulaiman Khatib είναι «ακτιβιστής της ειρήνης» όπως λέει και μαζί με Ισραηλινούς ομοϊδεάτες του ανήκει σε μια ομάδα που ονομάζεται «Μαχητές για την ειρήνη» θέλοντας να πείσει τον κόσμο πως η λύση δεν βρίσκεται στα όπλα.

Μίλησε στο Magazine στο τέλος της εβδομάδας, όταν βρέθηκε για λίγο στην Αθήνα στο πλαίσιο ενός προγράμματος (συνδιοργάνωση του Ιδρύματος Candid και του ΕΛΙΑΜΕΠ) που υποστηρίζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ, υπό Ισραηλινή κατοχή. Ξεκίνησα την δράση μου ως ακτιβιστής περίπου στα 13 μου χρόνια και σαν νέος πολίτης που ήμουν γεννημένος σε ένα σύστημα που δεν με αναγνώριζε έπρεπε να παλέψω. Οπότε έκανα ό,τι μπορούσα. Έγραφα σε τοίχους συνθήματα για την Παλαιστίνη, έφτιαχνα μολότοφ και μαζί με ένα φίλο μου τις πετούσαμε σε Ισραηλινούς μαζί με πέτρες και τους τραυματίζαμε. Με συνέλαβαν όταν ήμουν 14 χρονών. Δικάστηκα από στρατιωτικό δικαστήριο μετά από κάποιους μήνες και στάλθηκα σε στρατιωτικές φυλακές. Η ποινή μου ήταν 15 χρόνια φυλάκιση. Κάτω από στρατιωτικό καθεστώς δεν υπάρχουν δικαιώματα. Πέρασα 10 χρόνια στη φυλακή. Αφού εξέτισα τα 2/3 της ποινής μου και είχαν επιτευχθεί οι συμφωνίες του Όσλο, το 1997, με άφησαν ελεύθερο».

«Κάθε σπίτι Παλαιστίνιου έχει κάποιον που έχει φυλακιστεί»

Αν μη τι άλλο, προκαλεί εντύπωση ένας άνθρωπος με αυτό το παρελθόν, να στραφεί σε «ειρηνικό ακτιβισμό». Ειδικά αφού ο Sulaiman Khatib δεν πέρασε εύκολα τις ημέρες του στη φυλακή. Βασανίστηκε. «Η φυλακή δεν είναι κολλέγιο. Υπάρχουν βασανιστήρια. Με χτύπησαν, χρησιμοποιήθηκαν διαφορετικών τύπων βασανιστήρια πάνω μου. Σήμερα η κατάσταση στις φυλακές του Ισραήλ είναι ακόμη χειρότερη. Ωστόσο το πνεύμα είναι πάντα πολύ πιο δυνατό από τα βασανιστήρια. Κάθε σπίτι Παλαιστινίου έχει κάποιον που έχει φυλακιστεί σε ισραηλινές φυλακές. Είναι πολιτική να φυλακίζονται οι ακτιβιστές. Δεν είναι καινούριο».

Από την ημέρα που βγήκε από τη φυλακή άρχισε να αναζητά και να μιλά για άλλους τρόπους τερματισμού των εχθροπραξιών. Σήμερα, έχει ήδη προταθεί δύο φορές για Νόμπελ Ειρήνης. «Η μεταστροφή μου έγινε μέσα στα χρόνια. Όταν ήμουν στη φυλακή, κάναμε μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας μου απεργία πείνας για 16 ημέρες διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες στη φυλακή. Και πετύχαμε να δικαιωθούν τα αιτήματά μας τότε. Αυτή ήταν μια καθοριστική στιγμή για εμένα. Έτσι έμαθα τον ειρηνικό τρόπο διαμαρτυρίας. Και η τελευταία απεργία που κάναμε μαζί με άλλους πολιτικούς κρατούμενους ήταν επίσης 15 ημερών. Ανακάλυψα ότι υπάρχει μια άλλη ενέργεια σε αυτούς τους τρόπους διαμαρτυρίας. Με τα χρόνια μελέτησα, διάβασα βιβλία και έχω καταλήξει πως δεν υπάρχει στρατιωτική λύση. Η προσπάθειά μου και προσπάθεια όλων μας για την ελευθερία θα συνεχιστεί. Ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο. Αλλά πιστεύω ότι η βία φέρνει μόνο βία και τραύμα. Και μεγάλωσαν γενιές με τραύματα. Δεν θέλω να προσθέσω κι εγώ σε αυτό. Θέλω να δείξω έναν δρόμο για να διαλέξουμε τη ζωή».

Συνεργάζεται με Ισραηλινούς που δεν πιστεύουν στη λύση των όπλων

Αυτή του η αντίληψη, τον οδήγησε να φτιάξει τους «Μαχητές της Ειρήνης» και να συνεργάζεται με Ισραηλινούς που έχουν τις ίδιες απόψεις με εκείνον. «Η κατοχή πρέπει να λήξει. Και για αυτό με τα χρόνια φτιάξαμε αυτόν τον οργανισμό που αποτελείται και από πρώην στρατιώτες Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς που έχουν επίσης καταλήξει στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει στρατιωτική λύση. Θέλουμε να μιλήσουμε για αυτό. Θέλουμε να χτίσουμε κάτι νέο. Η πραγματικότητα είναι πολύ σκοτεινή. Έχω υπάρξει εκεί, το έχω δει. Δεν πρόκειται να δουλέψει ο στρατιωτικός τρόπος. Ούτε πρακτικά ούτε στο μυαλό μας. Και για αυτό πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να συνυπάρξουμε και να μιλήσουμε».

Όπως λέει στο Magazine, η ιστορία του μη βίαιου αγώνα μπορεί να διδάξει πολλά. Επικαλείται τον Νέλσον Μαντέλα στη Νότια Αφρική, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον Γκάντι και άλλα αντίστοιχα παραδείγματα. «Και στην Παλαιστίνη έχουμε αυτό που ονομάζουμε Sumud. Αυτό είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη γη μας, τη φύση μας από την οποία αρνούμαστε να φύγουμε. Πιστεύω πως όλα τα παραδείγματα που ανέφερα, με τα χρόνια κέρδισαν. Παίρνει χρόνο. Δεν είναι μια εύκολη προσπάθεια. Χρειάζεται χρόνο. Με μια καλή ηγεσία και κινητοποίηση των ανθρώπων, πιστεύω πως η μη βία μπορεί σίγουρα να φέρει την αλλαγή. Το πιστεύω 100%. Ειδικά όταν υπάρχει τόση βια. Το σύστημα, και εδώ μιλάω για το Ισραηλινό σύστημα, είναι πολύ ισχυρό. Και στηρίζεται από τους ισχυρούς παγκοσμίως, όπως οι ΗΠΑ και άλλοι. Και είναι εύκολο για εκείνους να είναι βίαοι. Επιτίθενται και σκοτώνουν. Όπως κάνουν τώρα στην Παλαιστίνη. Πιστεύω το σύστημα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένα αληθινό μόνιμο ειρηνιστικό κίνημα.  Και αυτό το ξέρουμε από άλλα παραδείγματα».

«Δεν θέλω να τους σκοτώσω, θέλω να τους πείσω»

Στην ερώτηση αν είναι ρεαλιστικό να μιλά για μη βίαιο αγώνα, ειδικά στους Παλαιστίνιους που δέχονται συνεχείς και τέτοιου μεγέθους επιθέσεις από το Ισραήλ, απαντά: «Έχω ζήσει τη βία o ίδιος. Τη φυλακή, το τραύμα. Και αυτό που έχω εγώ να πω είναι πως δεν είμαι υπερ οποιασδήποτε πράξης βίας, οποιασδήποτε θηριωδίας, ειδικά απέναντι σε άμαχους πολίτες. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έλεγε «Δεν θέλω να τους σκοτώσω, θέλω να τους πείσω». Δεν είναι εύκολο. Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει καμία νομιμοποίηση στο τι κάνει το Ισραήλ. Συλλαμβάνει, σκοτώνει, βασανίζει, παιδιά, γυναίκες, άμαχους. Αυτή η βία φέρνει βία και καμία ασφάλεια σε κανέναν.  Για αυτό το λόγο κάνουμε συνεχώς εκδηλώσεις. Δεν είμαστε πάρα πολλοί αλλά προσπαθούμε να κρατάμε αυτό το όνειρο ζωντανό. Υπάρχουν εκατοντάδες μη βίαια εργαλεία που θα φέρουν την αλλαγή. Και μπορεί να πάρει πολύ χρόνο για να πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι σε αυτό».

Φυσικά σε μια τέτοια περίοδο, η συνεργασία κάποιων Παλαιστίνιων με Ισραηλινούς και αντίστοιχα, δεν γίνεται εύκολα δεκτή για αρκετούς ομοεθνείς τους. «Με τα χρόνια έρχονται άνθρωποι που μιλάνε μαζί μας. Σίγουρα πάντα υπάρχουν αυτοί που διαφωνούν και το λένε ρητά. Και από τις δύο πλευρές. Σίγουρα σε πολλούς δεν αρέσει η ιδέα να δουλεύεις μαζί με τον εχθρό. Πάντα υπάρχει η κριτική. Αλλά πιστεύω πως η πλειοψηφία των ανθρώπων, αν τους δοθεί η ευκαιρία θέλουν απλά να ζήσουν τη ζωή τους. Από τότε που ξεκίνησε η κατοχή στην Δυτική Όχθη, ο πόλεμος στη Γάζα και ο κύκλος της βίας μεγάλωσε τόσο πολύ, όλο και περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν αυτό που κάνουμε ως το σωστό μονοπάτι για το μέλλον μας. Και ξέρετε, έχουμε ζήσει μαζί στο παρελθόν. Το παρελθόν μας δεν είναι μόνο τραυματικό. Έχουμε αιώνες που οι άνθρωποι μας έχουν ζήσει μαζί.. Επίσης υπάρχουν και διαμάχες που έχουν λήξει ειρηνικά σε πολλές περιοχές του κόσμου. Το νόημα όσων ζητάμε ποιο είναι. Να ζήσουμε με αξιοπρέπεια ελεύθεροι και ειρηνικά στη γη μας. Κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει».

«Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος»

Αυτό σημαίνει πως αν ξαφνικά η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ σταματούσε τις επιθέσεις, οι πολίτες θα αντιμετώπιζαν θετικά το αίτημα των Παλαιστινίων να ζουν στη γη τους; «Η πλειοψηφία των Ισραηλινών εξέλεξε αυτή την κυβέρνηση. Το γνωρίζουμε. Αυτή είναι η αλήθεια. Συνεπώς την βλέπω την πραγματικότητα και είναι σκοτεινή. Πιστεύω πως η πλειοψηφία των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών, ίσως όχι τώρα, γιατί τώρα υπάρχει πολύ αίμα, θα ζούσαν μαζί όπως στο παρελθόν. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Δεν παίρνει απλώς μερικά χρόνια. Αλλά η κουλτούρα και οι αξίες μας πρέπει να έρθουν μπροστά. Οι πολιτικοί ωθούν σε περισσότερους πολέμους και αποκτήνωση. Χρειαζόμαστε μια μεγάλη διαδικασία εξανθρωπισμού. Αυτός ο διχασμός και η αποκτήνωση είναι επικίνδυνη και οδηγεί σε θανάτους. Πρέπει να ζούμε μαζί και να γιορτάζουμε τις διαφορές μας. Επιλέγω τη ζωή και δεν χάνω ποτέ την ελπίδα μου», καταλήγει ο Sulaiman Khatib