SURVIVOR: Ο ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΣΚΛΗΡΟΥ ΡΙΑΛΙΤΙ

Είναι γνωστό πως σε ένα τηλεοπτικό ριάλιτι μπορούν να σχεδιαστούν και να συμβούν τα πάντα, προκειμένου να «κατακτηθούν» τα απαραίτητα νούμερα τηλεθέασης. Ουκ ολίγες φορές, τόσο στο Survivor όσο και σε άλλα προγράμματα τέτοιου είδους, οι παίκτες φτάνουν στο σημείο να χάσουν κάθε ίχνος της αξιοπρέπειάς τους, τις περισσότερες φορές με τις «ευλογίες» και, φυσικά, την ώθηση της εκάστοτε παραγωγής.

Άλλωστε, η παραγωγή είναι το «κεφάλι», από εκεί ξεκινούν όλα: οι κανόνες του παιχνιδιού, ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται οι διαγωνιζόμενοι και οι καταστάσεις, οι «φυτιλιές» που γίνονται αφορμή για καβγάδες, όλα.

Ειδικότερα, όσον αφορά το Survivor, είναι τέτοια η φύση του παιχνιδιού, που οι παίκτες καλούνται να αγωνιστούν για να κερδίσουν το οτιδήποτε: από το φαγητό και τις συνθήκες διαβίωσής τους, μέχρι την επικοινωνία με τους δικούς τους και την παραμονή τους στον Άγιο Δομίνικο. Είναι ριάλιτι επιβίωσης, το λέει και το όνομά του. Συμμετέχουν σε πολύ δύσκολα και απαιτητικά αγωνίσματα, τρέχουν, χτυπάνε, ματώνουν κυριολεκτικά, δίνουν σώμα και ψυχή για να εξασφαλίσουν την τροφή τους, να ικανοποιήσουν, δηλαδή, μία από τις βασικότερες ανάγκες του ανθρώπινου οργανισμού.

Το ξέρουμε, το αποδεχόμαστε, μας αρέσει. Μάλιστα, καθότι είναι ένα συναρπαστικό τηλεοπτικό πρόγραμμα, τις περισσότερες φορές ξεχνάμε πως οι παίκτες παλεύουν για πράγματα που εμείς θεωρούμε δεδομένα. Μας παρασέρνουν οι ίντριγκες ανάμεσά τους, οι υποκριτικές τους συμπεριφορές, τα «σου πα» και «μου πες», οι προδοσίες και οι πισώπλατες μαχαιριές, οι «πατώντας επί πτωμάτων» ενέργειές τους για να παραμείνουν άλλη μία βδομάδα στο παιχνίδι. Είναι ένα πολύ σκληρό ριάλιτι, τόσο πρακτικά όσο και ψυχολογικά, ειδικά όταν βάζει η παραγωγή το «χεράκι» της.

Όμως, ακόμη κι αν το γνωρίζουμε αυτό, είναι ορισμένες φορές που συνεχίζουμε να εκπλησσόμαστε. Αυτό συνέβη και την εβδομάδα που μας πέρασε, όταν η παραγωγή του Survivor αποφάσισε να φέρει στον Άγιο Δομίνικο τους συγγενείς των παικτών. Γονείς, σύντροφοι, αδέρφια, αλλά και παιδιά, έκαναν το μακρινό ταξίδι για να τους δουν από κοντά, έπειτα από πέντε ολόκληρους μήνες. Βέβαια, αυτό δεν έγινε έτσι απλά. Δεν ήταν ένα δώρο από την παραγωγή, δεν το έκανε απ’ την καλή της την καρδιά. Οι παίκτες έπρεπε να αγωνιστούν και για αυτό, διεκδικώντας, δηλαδή, λίγο χρόνο με τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Αρχικά, ο Γιώργος Λιανός ανακοίνωσε πως οι οικογένειές τους βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή μερικά μέτρα μακριά τους, μέσα σε ένα βαν (με κλειστές κουρτίνες!) το οποίο ήταν στον χώρο. Κι εκεί, το πρώτο καμπανάκι του ψυχολογικού πολέμου χτύπησε δυνατά. Οι παίκτες «έσπασαν» στο άκουσμα της ανακοίνωσης και η αγωνία τους χτύπησε κόκκινο, αφού ήταν δύσκολο να επεξεργαστούν αυτή την πληροφορία και δεν γνώριζαν τι ακριβώς θα γίνει.

Έπειτα, οι συγγενείς ξεκίνησαν να βγαίνουν ένας – ένας, έχοντας μόλις 2 λεπτά με τον κάθε παίκτη. Οι Survivor έτρεξαν επάνω τους, τους αγκάλιασαν, τους φίλησαν και «λύγισαν» με κλάματα, φωνές και οδυρμούς σε αυτή την πολύ σύντομη επαφή, που ήταν καθοριστική για την ψυχολογία τους, αφού μετά από λίγο τα αγαπημένα τους πρόσωπα μπήκαν ξανά στο βαν. Οι σκηνές ήταν, ομολογουμένως, πολύ συγκινητικές, με τον πατέρα της Μελίνας Μεταξά, έναν ηλικιωμένο κύριο με φανερά προβλήματα υγείας, να «κλέβει» τις εντυπώσεις, ειδικά τη στιγμή που πέταξε την μαγκούρα του – κι ας δυσκολευόταν να περπατήσει χωρίς αυτήν – προκειμένου να αγκαλιάσει την κόρη του.

Η συνέχεια, όμως, ήταν πολύ σκληρή, ίσως πολύ περισσότερο από όσο θα άξιζε ακόμη και σε ένα – κατά τ’ άλλα – σκληρό ριάλιτι. Συγκεκριμένα, ο παρουσιαστής ανακοίνωσε πως οι ομάδες θα παίξουν δύο αγώνες στους στίβους μάχης διεκδικώντας το έπαθλο… της οικογένειας. Μόνο η ομάδα που θα κέρδιζε θα μπορούσε να απολαύσει την αγκαλιά και το χάδι του πατέρα, της μητέρας, του αδερφού, της συντρόφου, του παιδιού του. Οι ηττημένοι, τίποτα. Οι χαμένοι δεν θα μπορούσαν ούτε καν να δουν και να αποχαιρετήσουν τους αγαπημένους τους, που έκαναν ένα τόσο μεγάλο ταξίδι (μιλάμε για 16 ώρες στην καλύτερη περίπτωση).

Η οικογένεια αποτελεί τον σημαντικότερο και τον πολυτιμότερο δεσμό ενός ανθρώπου. Είναι οι ρίζες μας, είναι η ύψιστη μορφή αγάπης, είναι οι άνθρωποι που μας νοιάζονται και που τους νοιαζόμαστε ανιδιοτελώς. Όσο συγκινητική κι αν ήταν η επανένωση των παικτών με τους δικούς τους, προβληματίζει το γεγονός ότι οι συγγενείς αντιμετωπίστηκαν ως ένα ακόμη έπαθλο, ως ένα «τρόπαιο» που θα έπρεπε οι παίκτες να κερδίσουν. Σαφώς, το έπαθλο της επικοινωνίας υπήρχε και προηγουμένως, τόσο στο φετινό Survivor όσο και στα υπόλοιπα, αλλά τα SMS, οι φωτογραφίες και τα φωνητικά μηνύματα, ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από τη ζωντανή επαφή.

Το αίσθημα της ευθύνης που «φόρτωσε» στους παίκτες η παραγωγή, ήταν πάρα πολύ βαρύ και αυτό φάνηκε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Ήταν ξεκάθαρα ένας ψυχολογικός πόλεμος, αλλά και πόλεμος νεύρων. Λογικό, λοιπόν, που στον πρώτο αγώνα η Μελίνα «έσπασε», αρνούμενη να συνεχίσει να παίζει, αφού δεν μπορούσε να διαχειριστεί την σκέψη πως θα φταίει εκείνη αν δεν καταφέρει να δει τον πατέρα της – και το αντίστροφο. Λογική και η αντίδραση του Μάριου Πρίαμου Ιωαννίδη στο τέλος των αγώνων, όταν οι Μπλε ηττήθηκαν. Ο παίκτης αισθανόταν, πάνω από όλα, πως ο ίδιος απογοήτευσε την μητέρα του, η οποία έκανε τόσο δρόμο για τον δει.

Η οικογένεια είναι ιερή για να «παίζουμε» μαζί της και οι Survivors – όπως και οι γονείς / συγγενείς που βρέθηκαν στον Άγιο Δομίνικο – είναι πάνω από όλα άνθρωποι. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τη σχέση που έχουν με τις οικογένειές τους, τι «Γολγοθά» μπορεί να έχουν περάσει, τις ισορροπίες τους. Και δεν μπορούμε να τοποθετούμε αυτό το ευαίσθητο «κομμάτι» στη θέση του επάθλου, σε έναν αγώνα με νικητές και χαμένους, χάριν της τηλεθέασης. Όπως και να ‘χει, παρά το τελικό αποτέλεσμα και τη νίκη της μίας μόνο ομάδας, η παραγωγή αποφάσισε, τελικά, να αφήσει και τους ηττημένους να δουν τους δικούς τους για 15 λεπτά ακόμα.

Παρόλα αυτά, καλύτερο θα ήταν η παραγωγή να αποφάσιζε το εξής: είτε δεν φέρνουμε κανέναν συγγενή στον Άγιο Δομίνικο είτε, εφόσον κάνουν αυτό το ταξίδι, επιτρέπουμε σε όλους τους παίκτες να περάσουν ίσο χρόνο μαζί τους. Αρκεί το υπόλοιπο ριάλιτι που βλέπουμε, δεν χρειαζόταν αυτή η διαδικασία. Κάνε το καλό και ρίχ’ το στο γιαλό.