ΤΑ 20 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΙΚΟΥΕΛ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ

Είναι ένα παράδοξο να συζητάμε για τα καλύτερα σίκουελ σε μια εποχή όπου το Χόλιγουντ μοιάζει ανήμπορο να παράγει οτιδήποτε άλλο πέρα μια ασταμάτητη ανακύκλωση τίτλων και ιδεών. Όμως μέσα σε μια θάλασσα από ριμέικ, reboot και ‘τύπου Marvel σύμπαντα’, εμφανίζεται μια στο τόσο μια ταινία που τιμά στον απόλυτο βαθμό την έννοια του τι σημαίνει ‘καλό σίκουελ’.

Έτσι δηλαδή, παλιομοδίτικα κιόλας. Όχι κόσμοι και χαρακτήρες που συνεχίζονται επ’άπειρον, όχι άνευρες ανακυκλώσεις, αλλά αυτό που πρέπει να είναι ένα σίκουελ. Δηλαδή μια περίπτωση ταινίας που παίρνοντας στοιχεία από την προηγούμενη, καταφέρνει να παραδώσει κάτι νέο, κάτι φρέσκο, κάτι καλύτερο ή/και μεγαλύτερο. Μια συνέχεια που χαίρεσαι αγνά να την βλέπεις, κι όχι επειδή ένα στούντιο αποφάσισε πρώτα να την εγκρίνει, και μετά να ψάξει να βρει ποιος θα την γυρίσει και τι θα είναι.

Με αφορμή το θαυμάσιο Spider-Man: Across the Spider-Verse, ένα αισθητικά μεγαλόπνοο σίκουελ που καταφέρνει και να ξεπεράσει το ήδη πια θρυλικό πρώτο φιλμ, ξεχωρίζουμε 20 από τα σίκουελ του 21ου αιώνα που είχαν κάτι να πουν, και είχαν ευρηματικούς τρόπους να το δείξουν.

(Σημείωση: Ταινίες όπως το Kill Bill vol.2 ή ‘κλειστές’ τριλογίες τύπου Lord of the Rings δεν ελήφθησαν υπόψη μιας και γυρίστηκαν εξαρχής –ακόμα και ταυτόχρονα– ως μια ιστορία σε κεφάλαια, παρά ως αληθινά σίκουελ σε προ ετών ταινίες.)

X2 (2003)

Ξεκινάμε πηγαίνοντας πίσω σε μια πιο υπερηρωικά αθώα εποχή– αρκεί να δείτε ξανά το πρώτο X-Men, και θα νομίσετε πως βλέπετε κάποιο ανεξάρτητο εφηβικό δράμα από το Σάντανς, σε σύγκριση με το πού εχει φτάσει το είδος σήμερα. Αλλά το πρώτο σίκουελ ήταν η τέλεια ισορροπία, με πολλή δράση, φανταστικούς χαρακτήρες, έναν αξέχαστο κακό που ενσάρκωνε ο Μπράιαν Κοξ δεκαετίες πριν το Succession, και μια τίμια κοινωνική αλληγορία στο κέντρο της ιστορίας. Το Χ2 πολύ απλά έδειξε το δρόμο– ευτυχώς ή δυστυχώς.

The Bourne Supremacy (2004)

Από τις πιο επιδραστικές παραγωγές των ‘00s: Ο Πολ Γκρίνγκρας ήρθε μετά το βραβευμένο του ντοκιμαντέρ Bloody Sunday και έφερε το πολυσυζητημένο πια ‘ντοκιμαντερίστικο βεριτέ’ στυλ σε μια κατασκοπική περιπέτεια του Χόλιγουντ που ξαφνικά έμοιαζε επαναστατική. Ο Γκρίνγκρας καθόρισε το franchise του Μπορν σε βαθμό που την πρώτη ταινία σχεδόν ξεχνάμε ότι υπήρξε, και στον απόηχο αυτού του φιλμ γεννήθηκε μια ολόκληρη νέα προσέγγιση στο είδος. Όπως φυσικά κάθε τι πετυχημένο έτσι κι αυτό κούρασε, κι όταν τελικά ο Γκρίνγκρας επέστρεψε στο franchise πολλά χρόνια μετά το κλείσιμο της αρχικής τριλογίας, έμοιαζε βασικά με παρωδία του εαυτού του.

Before Sunset (2004)

Το πρώτο σίκουελ της καλύτερης τριλογίας όλων των εποχών δε θα μπορούσε φυσικά να λείπει από εδώ, ε; Η στιγμή που μια γλυκιά, ρομαντική κομεντί των ‘90s μετατράπηκε σε φαινόμενο που καθόρισε μια σινεφίλ γενιά, ήταν εδώ, όταν ένα αθώο ρομαντικό ραντεβού των 20+ Τζέσι και Σελίν μετατρέπεται σε κάτι πιο υπαινικτικό, κάτι πιο προσγειωμένο. Ένα από τα καλύτερα φινάλε στην ιστορία του romance σινεμά.

Spider-Man 2 (2004)

Αν το Χ2 έδειξε το δρόμο για το υπερηρωικό σινεμά, ήταν αυτό το σίκουελ δια χειρός Σαμ Ρέιμι που έδειξε πως τελικά όλα αυτά μπορούν να συμβούν δίχως καμία δημιουργική έκπτωση. Χαρακτήρες, δράση, χιούμορ, villains, τα πάντα εδώ λειτουργούν στο 101% των ικανοτήτων τους, σε μια επική ιστορία γεμάτη τρόμο, ενθουσιασμό και ρομάντζο: Ο Άλφρεντ Μολίνα είναι σπουδαίος Δόκτωρ Όκταπους, ενώ η σκηνή στο χειρουργείο παραμένει η πιο ξεκάθαρη auteur σφραγίδα στο σύγχρονο υπερηρωικό σινεμά. Μια απλά τέλεια περιπέτεια.

Casino Royale (2006)

Είναι σίκουελ; Ίσως και να κλέβουμε; Τελοσπάντων, στον Μποντ όλα είναι σχετικά. Αυτό που δεν συζητάμε είναι το πόσο καλά λειτουργούν όλα εδώ, επαναλανσάροντας τον ήρωα για τον μετά-Μπορν 21ο αιώνα του σινεμά δράσης. Σκυθρωπός, στιβαρός, με έναν Ντάνιελ Κρεγκ σε κορυφαία στιγμή, έναν αξέχαστο villain που δακρύζει με τη μορφή του Μαντς Μίκελσεν, κι ένα Bond girl όμοιο του οποίου δεν υπήρξε ποτέ πριν κι ούτε εμφανίστηκε ξανά μετά– την Βέσπερ Λιντ της Εύα Γκριν και ενός θυελλώδους, καταραμένου έρωτα.

Pirates of the Caribbean: Dead Man’s Chest (2006)

Θα υπάρξουν πολλά σημεία στη λίστα που θα κοιτάξετε να σιγουρευτείτε ότι διαβάσατε τον τίτλο που όντως διαβάσατε, κι αυτό ίσως είναι το πρώτο. Φιλμ που όταν κυκλοφόρησε θεωρήθηκε τραβηγμένο από τα μαλλιά, βαρετό σίκουελ που σκοτώνει χρόνο μέχρι το τρίτο φιλμ της τριλογίας, μόνο που όλα αυτά χάνουν το νόημα: Το Chest είναι το καλύτερο φιλμ των Πειρατών γιατί αγκαλιάζει τόσο ολοκληρωτικά τις καρτουνίστικες ρίζες του, με τον σκηνοθέτη Γκορ Βερμπίνσκι να στήνει μερικά αδιανόητα set pieces τόσο σε επίπεδο δράσης όσο και κωμωδίας– από την ξιφομαχία πάνω στις τεράστιες ρόδες, μέχρι τα κλουβιά από κόκαλα στο χείλος του γκρεμού. Κανείς δεν έχει σκηνοθετήσει live action καρτούν με τέτοια ευρηματικότητα και αφοσίωση.

The Fast and the Furious: Tokyo Drift (2006)

Μιλώντας για σκηνοθέτες που ήρθαν και πήραν ένα franchise και το έκαναν δικό τους, ιδού ο Τζάστιν Λιν και τα Fast and Furious που στα χέρια του μετατράπηκαν στο γιγάντιο φαινόμενο που είναι σήμερα. Πριν όμως έρθουν τα σίκουελ των τεράστιων εμπορικών προδιαγραφών κι επιτυχιών, ο Λιν είχε σκηνοθετήσει ετούτο εδώ το παντοτινά υποτιμημένο διαμάντι, όπου η δύναμη δίνει τη θέση της στη χάρη.

Hellboy II: The Golden Army (2008)

Παραμένοντας στο θέμα των υποτιμημένων σίκουελ, το δεύτερο Hellboy δεν είχε την επιτυχία ούτε και την αναγνώριση του πρώτου, όμως μπορεί και να είναι η ομορφότερη ταινία της καριέρας του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. Ο ντελ Τόρο δημιουργεί έναν ολόκληρο κόσμο σκληρού παραμυθιού –που σε αντίθεση με άλλες ταινίες του δεν μοιάζει ποτέ περιορισμένος– στην υπηρεσία μιας αφοπλιστικά απλής περιβαλλοντικής και κοινωνικής παραβολής. Απλά πανέμορφο σινεμά με ψυχή.

The Dark Knight (2008)

Ξέρετε ποιο σίκουελ δεν είναι υποτιμημένο ε; Το Dark Knight του Κρίστοφερ Νόλαν αποτέλεσε μια από εκείνες τις ιστορίες συγκυρίες όπου οι εμμονές ενός εξαιρετικού σκηνοθέτη συνάντησαν τις ανησυχίες του κοινού, με αποτέλεσμα μια ταινία που κατευθείαν εντυπώθηκε στο συλλογικό υποσυνείδητο. Αλλάζοντας παράλληλα και τη βιομηχανία μια για πάντα και νομιμοποιώντας κατά κάποιο τρόπο το υπερηρωικό μπλοκμπάστερ στα μάτια του κοινού, της κριτικής, και του όλου συστήματος. Οι συνέπειες υπήρξαν κάπως συζητήσιμες, αλλά ο Νόλαν δεν φταίει γι’αυτό. Ούτε φυσικά κι ο Χιθ Λέτζερ, που με την απόκοσμα ανατριχιαστική ερμηνεία του ως Τζόκερ κέρδισε ένα μεταθανάτιο Όσκαρ και άφησε πίσω μια μικρή μόνο ματιά στο αδιανόητο ταλέντο που χάσαμε, τραγικά νωρίς.

Mission: Impossible – Ghost Protocol (2011)

Η πιο συχνή επιλογή ως κορυφαίο φιλμ της σπουδαίας εν γένει σειράς κατασκοπικών περιπετειών με τον Τομ Κρουζ, είναι μάλλον κάποια από τις μετέπειτα σε σκηνοθεσία Κρίστοφερ ΜακΚουάρι, όμως η πιο εντυπωσιακή παραμένει εκείνη του Μπραντ Μπερντ– του σκηνοθέτη του Incredibles που γύρισε την πρώτη του live action ταινία με απίστευτα αποτελέσματα, αναβιώνοντας το franchise ως κάτι μεγαλόπνοα κινηματογραφικό. Η σκηνή στο Μπουρτζ Χαλίφα είναι ανθολογίας, σε μια ταινία που δεν ξέρει τι θα πει κοιλιά ή set piece δίχως αστείες, καθηλωτικές ιδέες.

Universal Soldier: Day of Reckoning (2012)

Το σπάνιο direct to video σίκουελ αυτής της λίστας είναι ένα απίστευτο καλτ αντικείμενο εντυπωσιακών κινηματογραφικών καταβολών. Με τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ να περιορίζεται σε μια μικρή α λα Μάρλον Μπράντο στο Αποκάλυψη Τώρα εμφάνιση, τη δράση σηκώνει στις πλάτες του ο φοβερός Σκοτ Άντκινς σε μια ταινία που όσο κι αν μοιάζει σίκουελ του χαμού, ξέρει πώς να συνθέσει επιρροές από Κόπολα και Ντέιβιντ Λιντς μέχρι Γκασπάρ Νοέ σε ένα σπάνιο, υπνωτιστικό action τριπάρισμα.

Iron Man 3 (2013)

Μπορεί να μην είναι το καλύτερο φιλμ της Marvel, αλλά είναι εκείνο που λειτουργεί περισσότερο ως ένα ταπεινό, αυτοτελές σίκουελ μες στον χαλασμό του ευρύτερου Ενιαίου Σύμπαντος. Ο Σέιν Μπλακ των Φονικών Όπλων σκηνοθετεί τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ στην πιο τρυφερή του στιγμή στο Marvel σύμπαν, με έναν Τόνι Σταρκ ως Άγιο Βασίλη να τα βάζει με έναν villain-κατασκεύασμα του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος της (πάντα άγριας) Δύσης. Μισήθηκε αρκετά όταν κυκλοφόρησε επειδή δεν ήταν αρκετά «ηθοποιοί διαβάζουν φωναχτά τα μπαλονάκια των κόμικς» για τους φανς, αλλά είναι από τις λίγες Marvel ταινίες αυτής της εποχής που θα μπορέσουν να επιβιώσουν στο μέλλον ως κάτι αληθινό.

Dawn of the Planet of the Apes (2014)

Όταν το Χόλιγουντ αποφάσισε να αναβιώσει την καλτ (και κάπως ψιλο-εκπληκτική, να το πούμε κι αυτό) σειρά απίθανων ταινιών των ‘60s και ‘70s γύρω από τον Πλανήτη των Πιθήκων, αρχικά επικράτησε ένας δικαιολογημένος σκεπτικισμός. Το πρώτο φιλμ ήταν συμπαθές, σίγουρα καλύτερο από το αποτυχημένο πείραμα του Τιμ Μπέρτον στα ‘90s. Είναι όμως σε αυτό το φοβερό σίκουελ δια χειρός Ματ Ριβς (The Batman) που το όλο εγχείρημα βρίσκει στα αλήθεια το δρόμο του. Αντλώντας ιδέες από τις μετέπειτα ταινίες του παλιού franchise και ανασυστήνοντάς τις με απόλυτη σοβαρότητα, σεβασμό, και τεχνική αρτιότητα, η ταινία χτίζει έναν εντυπωσιακό κόσμο έχοντας στο επίκεντρο τον σπουδαίο καλλιτέχνη Άντι Σέρκις σε μια μνημειώδη motion capture ερμηνεία ως πίθηκος Σίζαρ.

The Look of Silence (2015)

ΟΚ, σίκουελ ενός ντοκιμαντέρ σίγουρα δεν περιμένατε, αλλά πώς να το κάνουμε. Το Act of Killing, ένα από τα διασημότερα ντοκιμαντέρ του 21ου αιώνα, ανασυνθέτει τις φρικωδίες του ινδονησιακού καθεστώτος της περιόδου ‘65-’66 με τους υπεύθυνους να μνημονεύουν στην κάμερα τα όσα έκαναν, σα να αφηγούνται τα πιο εντυπωσιακά τους ανδραγαθήματα. Στο σίκουελ, ο αδερφός ενός από τα θύματα αντιμετωπίζει τους υπεύθυνους στο σήμερα, αναγκάζοντάς τους να κοιτάξουν κατάματα τα όσα έπραξαν. Η άρνηση, η κοινωνιοπάθεια των εγκληματιών θα ήταν ό,τι πιο συναταρακτικό έχουμε δει– μέχρι τη στιγμή που τα ίδια τους τα σώματα μοιάζουν εν τέλει να ομολογούν τις φρίκες που διέπραξαν. Ανατριχιαστικό, συνταρακτικό σινεμά.

Mad Max: Fury Road (2015)

«Μόλις είδα το Mad Max: Fury Road ξανά την περασμένη βδομάδα, και σου λέω πως δε θα μπορούσα να έχω γυρίσει ούτε 30 δευτερόλεπτα αυτής της ταινίας. Δεν καταλαβαίνω πως το έκανε αυτό ο Τζορτζ Μίλερ, πραγματικά δεν καταλαβαίνω, και είναι η δουλειά μου να το καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω δύο πράγματα: Δεν καταλαβαίνω πώς δεν γυρίζεται ακόμα αυτό το φιλμ και δεν καταλαβαίνω πώς 200 άνθρωποι δεν είναι νεκροί». Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ, ο κορυφαίος ίσως τεχνίτης στο σημερινό αμερικάνικο σινεμά, συνοψίζει μέσα σε λίγες λέξεις το γιατί ΚΑΘΕ περιπέτεια των τελευταίων 7-8 χρόνων δεν είναι ξεπατικωσούρα του Fury Road: Γιατί πολύ απλά, οι πάντες το θαύμασαν με δέος αλλά απολύτως κανείς δεν ήξερε πώς να κάνει κάτι σαν αυτό.

Magic Mike XXL (2015)

Μιλώντας για τον φίλο μας τον Στίβεν Σόντερμπεργκ: Είναι ο μόνος άνθρωπος που θα κατάφερνε κατά την περίοδο της «αποχώρησής» του από το σινεμά να γυρίσει την καλύτερη ταινία της καριέρας του. (Έκανε παραγωγή, μοντάζ και φωτογραφία, ενώ το φιλμ τυπικά σκηνοθέτησε ο βοηθός του.) Σίκουελ στο πετυχημένο προ ετών φιλμ με τον Τσάνινγκ Τέιτουμ, το XXL σίκουελ αφήνει τη μιζέρια στην άκρη και ακολουθεί τις ωραιότερες χορογραφίες του μοντέρνου Χόλιγουντ σε ένα φιλμ-έκσταση για το τι σημαίνει να ζεις και να ποθείς σε μια αδιέξοδη εποχή. Χρώματα, vibe, κίνηση, εντυπωσιακά περφόρμανς κάθε λογής, κι όλα κάτω από μια συνεχή βροχή χάρτινων δολαρίων σα να ήταν κομφετί, σε μια τρομερά μοντέρνα και ουσιαστικά προοδευτική ταινία για το Σήμερα.

Creed (2015)

Ο Ράιαν Κούγκλερ αναβίωσε το κλασικό franchise του Rocky πηγαίνοντας πίσω στην καρδιά εκείνης της ιστορίας και του ήρωα, και φέρνοντάς του στο σήμερα, λέγοντας μια ιστορία για ένα νεαρό μαύρο ζευγάρι που προσπαθεί απλώς να τα καταφέρει. Ο Μάικλ Μπ. Τζόρνταν είναι φοβερός στο ρόλο αλλά ο συνδετικός κρίκος, και απρόσμενα ψυχωμένος και συγκινητικός ως ερμηνευτής, είναι και πάλι ο Σταλόνε ως γερασμένος Ρόκι που κοιτάει τον κόσμο (του) και βλέπει μόνο φαντάσματα. Κάτι μεταξύ σίκουελ και reboot, ας το λέμε απλά υποδειγματική αναβίωση.

Star Wars: The Last Jedi (2017)

Φυσικά: Το μόνο Star Wars της Disney περιόδου που επιχειρεί να φέρει νέες ιδέες, μια εντυπωσιακή αισθητική προσέγγιση (το κόκκινο της αίθουσας του θρόνου που παραπέμπει σε Ντάριο Αρτζέντο, η παράλογη φιγούρα του Σνόουκ) και μια διάθεση πλήρους αντίστασης στην αφηγηματική μοιρολατρία του «κάνουν ξανά ό,τι προηγήθηκε, απλά λίγο πιο μοντέρνα, λίγο πιο μεγάλα». Ο Ράιαν Τζόνσον το τόλμησε, και το κατάφερε.

Alien: Covenant (2017)

Άλλο ένα πλήρωμα αθώων (και αυτή τη φορά, πλήρως ζευγαρωμένων!) δίχως ιδέα για τι τους περιμένει, προσγειώνεται σε έναν κατεστραμμένο παράδεισο ακολουθώντας την εκπομπή ενός μυστηριώδους σήματος από την ηρωίδα του Prometheus, από την οποία ό,τι απέμεινε είναι ένα μάτσο πίξελ που τραγουδούν νοσταλγικά για την ανθρωπιά που κάποτε είχαμε. Σε αυτό το δραματικά παραγνωρισμένο sci-fi θρίλερ του Ρίντλεϊ Σκοτ ο πραγματικός τρόμος είναι η εξέλιξη καθώς ο βετεράνος σκηνοθέτης γυρίζει μια επαναπροσέγγιση του μεγαλύτερου χιτ της καριέρας του, από την οπτική γωνία κάποιου που είναι λίγο φοβισμένος μα περισσότερο εξοργισμένος που σύντομα θα πεθάνει, και είναι αληθινά έξαλλος με το πόσο αφελής υπήρξε κάποτε.

Mamma Mia! Here We Go Again (2018)

Το σίκουελ του διάσημου jukebox μιούζικαλ έχει τη ριζοσπαστικότερη ιδέα όλων: Να επιχειρήσει να είναι πραγματικό κινηματογραφικό μιούζικαλ, με εντυπωσιακές χορογραφίες και με αφήγηση που ξεπερνά τη σχηματική γέφυρα ανάμεσα στα τραγούδια. Το αποτέλεσμα είναι κάτι εντελώς απρόσμενα σπουδαίο, με αξέχαστα μουσικοχορευτικά νούμερα που κάνουν πλήρη χρήση του σινεμά ως γλώσσας (αντί ενός πιο απλού θεατρικού στησίματος), και με μια φοβερά συναισθηματική δραματική καμπή που δανείζεται τη δομή του Νονού 2 (!) για να πει μια ιστορία που συνδέει το παρελθόν με το παρόν. Όλο το καστ εκπληκτικό, μπόνους πόντοι στη Λίλι Τζέιμς που κατάφερε να παίξει τη νεαρή Μέριλ Στριπ, μπόνους πόντοι και στην Μέριλ Στριπ επειδή στη σκηνή της στο τέλος πλαντάξαμε, και τελικά παρόλαυτά την παράσταση κλέβει η Σερ που προσγειώνεται ως από μηχανής θεότητα για να πει το πιο αξέχαστο τραγούδι όλων.

The Matrix Resurrections (2021)

Συγκινητικό, χαοτικό, όμορφο, ακατηγοριοποίητο, φιλόδοξο και αθεράπευτα ανοιχτόκαρδο, το Matrix Resurrections έρχεται δεκαετίες μετά από ένα ορίτζιναλ που, ίσως και τυχαία, έπιασε τον παλμό ενός κόσμου στην αιχμή της ριζικής αναδιάταξης, με το ίντερνετ και την ψηφιακή επικοινωνία να αλλάζουν μια για πάντα τον τρόπο που ζούμε, που επικοινωνούμε και που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας. Αν εκείνο το Matrix του 1999 αποτύπωσε τις ασχημάτιστες αγωνίες μιας γενιάς στο όριο της αλλαγής, το Matrix του 2021 αναζητά το καθαρό βλέμμα που απαιτείται προκειμένου να αναγνωρίσει πως ζούμε (μετά;) το τέλος της Ιστορίας. Αναρχικά meta και ανυπότακτα συναισθηματικό, αυτό το σίκουελ αδικήθηκε απίστευτα κατά την κυκλοφορία του, αλλά του αξίζει όλη η αγάπη του κόσμου. Δεν έχουμε και τίποτα άλλο.

Top Gun: Maverick (2022)

Η ταινία που έσωσε το σινεμά; Απλουστευτικά κάπως, αλλά η ιστορία αυτό θα γράψει και να πούμε και κάτι; Δεν πειράζει, γιατί δεν απέχει και αδιανόητα πολύ από την πραγματικότητα. Πέρα όμως από καθαρό εμπορικό φαινόμενο (ή ίσως και σημαντικό μέρος του ΓΙΑΤΙ αποτέλεσε εμπορικό φαινόμενο), το φιλμ πιάνει κάτι ψυχωμένα παλιομοδίτικο κι αποτυπώνει πλήρως την συμβολική ιδέα των ηρώων που έχουν για αντίπαλο τίποτα άλλο παρά τον εαυτό τους. Όπως ο Μάβερικ, ο Ίθαν Χαντ, ο Τομ Κρουζ. Που πρωταγωνιστώντας σε μια εξαιρετικά δομημένη και σκηνοθετημένη ιστορία αγνών, στιβαρών ηρώων γεμάτων συναίσθημα και τόλμη, επανεφευρίσκει τον εαυτό του και το σώμα του ως ήρωας μιας σύγχρονης κινηματογραφικής περιπέτειας που θα μπορούσε να είναι βωβή. Ενός υπερθεάματος που μοιάζει απτό, ενός φαντάσματος από το παρελθόν που πεισματικά κρατά ακόμα τη σωματική του μορφή.

Avatar: The Way of Water (2022)

Σίκουελ της εμπορικότερης ταινίας όλων των εποχών, για μια οικογένεια στον πλανήτη της Πανδώρας που αναγκάζεται να ξεριζωθεί από τη φυλή της και να αναζητήσει καταφύγιο αλλού. O Τζέιμς Κάμερον επιστρέφει για να σωπάσει τις φωνές των απίστων, δημιουργεί μεθοδικά, υπομονετικά, στη διάρκεια μιας δεκαετίας, μια ολόκληρη νέα χώρα του Ποτέ-Ποτέ και χτίζει μια επική αφήγηση πάνω σε γνώριμα αρχέτυπα κόβοντας την ανάσα. Παραμένει μοναδικό το πώς τα παράτολμα κινηματογραφικά του οράματα να αποδίδουν καρπούς, καλλιτεχνικούς και εμπορικούς, σε μια εποχή όπου το Χόλιγουντ μοιάζει ταγμένο ολοκληρωτικά στην συνταγή και τη ρουτίνα. Κι αν δεν είναι, τελικά, που κάνει ένα σίκουελ σπουδαίο, τότε τι είναι;