ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΣΤΟ NEWS 24/7: “ΡΟΚ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΡΑΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΖΩΝΤΑΝΟ”

Πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι από τότε που τα Κίτρινα Ποδήλατα, δηλαδή τα αδέρφια Γιώργος και Αλέξανδρος Παντελιάς, βραβεύτηκαν ως το καλύτερο έντεχνο συγκρότημα στα Μουσικά Βραβεία Αρίων, το 2004. Οι παλαιότεροι θυμόμαστε, στα βάθη των χρόνων, το τραγούδι “Ταξιδεύω το εγώ μου” να ακούγεται εμμονικά σε κάθε μπαρ και στέκι που πηγαίναμε εκείνα τα χρόνια.

Τα βραβεία αυτού του είδους ποτέ δεν τους ενδιέφεραν, γιατί πάνω από όλα, είχαν και έχουν ο ένας τον άλλον, να συνοδοιπορούν στη μουσική. Μαζί και στις απογοητεύσεις και στα αισιόδοξα της ζωής, μεγάλωσαν στις γειτονιές του Περιστερίου και αργότερα μετακόμισαν στο Χαϊδάρι. Και κάπου εκεί ανάμεσα στο Περιστέρι και στο Χαϊδάρι χώρεσαν 22 χρόνια καριέρας, με έντονες στιγμές, συνεργασίες με γνωστά ονόματα του ελληνικού τραγουδιού και συνειδητές αποφάσεις προς την καλύτερη, πιο φωτεινή, εκδοχή του εαυτού τους.

Από το Σάββατο 26 Νοεμβρίου και κάθε Σάββατο, τα Κίτρινα Ποδήλατα μάς υποδέχονται στο club του Σταυρού του Νότου. Και, όπως λένε, εκεί θέλουν να προσκαλέσουν μόνο όσους πραγματικά πιστεύουν πως η μουσική και το χαμόγελο μπορούν να αναθερμάνουν την αισιοδοξία μας για μια ουσιαστική επόμενη μέρα.

Συναντήσαμε τον Γιώργο στα λημέρια του στο Περιστέρι και η συζήτησή μας ξεκίνησε από τη μεγάλη αδυναμία που έχει στον αδερφό του, Αλέξανδρο: “Είναι ΑΔ, απεριόριστες δυνατότητες. Τον θαυμάζω πολύ και νιώθω πάρα πολύ τυχερός που είμαι ο αδερφός του”.

Πώς κάνατε το ξεκίνημά σας στον χώρο της μουσικής;
Παιδιά των ωδείων και οι δύο, ξεκινήσαμε όπως όλοι οι έφηβοι που τους αρέσει να εκφράζονται μέσα από το γράψιμο και τη μουσική. Εγώ έξι χρόνια μεγαλύτερος, “προηγήθηκα”, αλλά έβλεπα ότι ο αδελφός μου είχε ένα φοβερό ταλέντο από μικρός, οπότε στη συνέχεια τον εμπιστεύτηκα απόλυτα. Παρόλο που ήταν αρκετά μικρότερος, ήταν πάρα πολύ ευφυής και ήταν φανερό από πολύ νωρίς ότι είχε πολλές δυνατότητες στη μουσική.

Το πρώτο μας συγκρότημα το 1995 λεγόταν “Ανάδυση” και ο αδερφός μου τότε ήταν μόλις 12 ετών. Δεν τρέξαμε σε εταιρίες να δώσουμε demos, να ψαχτούμε. Απλά γράφαμε κάποια τραγούδια και παίζαμε live σε δύο χώρους, στο Αιγάλεω και στη Μεταμόρφωση. Εκεί μας βρήκαν από μία δισκογραφική. Άκουσαν ότι δύο αδέρφια “κάνουν κατάσταση” και ήρθαν να μας ακούσουν. Καταφέραμε από το τίποτα να γεμίζουμε ένα μαγαζί και να χρειάζεται να κλείσεις τραπέζι δύο και τρεις εβδομάδες νωρίτερα για να μπεις. Ούτε εμείς δεν το πιστεύαμε. Ο Αλέξανδρος, που ήταν τότε 15-16, σχολούσε από το φροντιστήριο και ερχόταν κατευθείαν με την τσάντα του στο μαγαζί.

Τότε παίζαμε κυρίως “κάβες”, και όλους τους ροκ ήρωές μας. Ελληνική και ξένη ροκ. Από Παπάζογλου και Ορφέα Περίδη μέχρι Massive Attack, Portishead, Γκάλαχερ και στα πολλά γκάζια Ίγκι Ποπ μέχρι και… Metallica. Καμιά φορά τολμούσαμε να παίξουμε και τα δικά μας κομμάτια.

Όταν μας έγινε η πρόταση να κάνουμε το πρώτο μας άλμπουμ, το σκεφτόμασταν για έναν χρόνο, γιατί εγώ σπούδαζα στο πρώτο έτος στο Μαθηματικό και ο αδερφός μου ήταν ακόμα στο Λύκειο. Είχαμε ακούσει ότι ο χώρος είναι ένα τεράστιο τέρας που καταπίνει ανθρώπους! Μετά από λίγο καιρό αποφασίσαμε να κάνουμε την προσπάθειά μας.

Επόμενη … πρωτότυπη ερώτηση. Πώς προέκυψε το όνομα Κίτρινα Ποδήλατα;
Αυτή η ερώτηση μου έχει γίνει πολλές φορές, αλλά μπαίνοντας στη διαδικασία να την απαντήσω σήμερα, μου δίνεται η ευκαιρία να επιβεβαιώσω για άλλη μία φορά ότι αυτά τα 22 χρόνια που πορευόμαστε με τον αδελφό μου στον χώρο της μουσικής δεν έχουμε αλλάξει φιλοσοφία και στάση ζωής. Δεν έχουμε παρεκκλίνει ποτέ ούτε δευτερόλεπτο από τη ρότα μας. Αντιθέτως όσο περνούν τα χρόνια, όσο ωριμάζουμε και μεγαλώνουμε με τη μουσική μας και με όσους μας κάνουν την τιμή να μας ακούνε, οι απόψεις μας γίνονται όλο και πιο πάγιες.

Σκεφτήκαμε ότι αν ήταν η δισκογραφία ένα ταξίδι που μόλις ξεκίνησε, θα θέλαμε να το απολαύσουμε με ένα όχημα που θα οδηγούμε εμείς με τις δυνάμεις μας και θα νιώθουμε ελεύθεροι με τον αέρα στο πρόσωπό μας

Όταν καθίσαμε λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε τι θα κάνουμε στη δισκογραφία συμφωνήσαμε ότι η αναζήτησή μας δεν θα έχει μία ματαιόδοξη λογική, αλλά θα κάνουμε μία πορεία στην οποία θα βασιστούμε αποκλειστικά στις δυνάμεις μας. Δεν θα βιαστούμε και ό,τι κάνουμε θα το κάνουμε βήμα βήμα. Θέλαμε στο ξεκίνημά μας να τσεκάρουμε αν έχουμε λόγο ύπαρξης στη μουσική σκηνή, αν ο κόσμος θα μας δώσει μία “εντολή”.

Τότε σκεφτήκαμε ότι αν ήταν η δισκογραφία ένα ταξίδι που μόλις ξεκίνησε, θα θέλαμε να το απολαύσουμε όσο μπορούμε περισσότερο με ένα όχημα που θα οδηγούμε εμείς με τις δυνάμεις μας. Ένα “όχημα” που θα κληθούμε να κάνουμε πετάλι και να ανέβουμε τις “ανηφόρες” του χώρου, αλλά πάνω από όλα θα νιώθουμε ελεύθεροι και θα χτυπάει ο φρέσκος αέρας το πρόσωπό μας. Θέλαμε να απολαύσουμε την οποία διαδρομή με αυτό το όχημα, και έτσι σκεφτήκαμε το ποδήλατο.

Και επειδή το σκέτο “ποδήλατα” δεν μας άρεσε τόσο πολύ, είπαμε να του δώσουμε ένα χρώμα, που θα ταυτιζόταν με τον στίχο μας ή με τη νοοτροπία με την οποία θα κάναμε μουσική. Εμάς μας άρεσε πάντα η “δυνατή” μουσική, όχι για να εξυπηρετήσουμε απαραίτητα μία ταμπέλα “ροκ”, αλλά ξέραμε ότι η κιθαριστική μουσική με τα riffs και τα drives ήταν η βάση μας. Θέλαμε όμως τα μηνύματα των τραγουδιών μας να είναι “ανοιχτά” και φωτεινά. Δεν θέλαμε δηλαδή αυτή την αδιόρατη “μαυρίλα” που μας χαλούσε κάποιες φορές στη ροκ, γιατί θεωρούσαμε ότι αποτυπώνεται στην ψυχολογία των νέων ανθρώπων.

Εμείς προσπαθούσαμε να δώσουμε δυνατή, ζωηρή, εξωστρεφή μουσική, αλλά πάντοτε με μηνύματα για την καθημερινότητα που θα έχουν στο τέλος τους, φως. Και το κίτρινο ήταν ένα χρώμα τέτοιο – ζωηρό, έντονο, νεανικό και όχι αυτονόητο. Αν ρωτήσεις 100 ανθρώπους να σου πουν ένα χρώμα, πιθανότατα δεν θα πουν κίτρινο. Διαλέξαμε το όνομα “Κίτρινα Ποδήλατα” και το υπηρετούμε όλο και πιο ειλικρινά και βαθιά όσο περνούν τα χρόνια, γιατί τελικά ήταν το σωστό όνομα για τη μπάντα μας.

Δεν υπάρχει πολύς κόσμος που θα σκεφτόταν να συνδέσει ποτέ στο μυαλό του τα Κίτρινα Ποδήλατα με την electro pop μουσική. Και όμως κοιτάζοντας την πιο πρόσφατη δουλειά σας είδα με έκπληξη ότι πειραματιστήκατε με… electro ήχους;
Εδώ μιλάμε για μια πολυετή διαδρομή ψαξίματος, επιμόρφωσης και εμπειριών. Ο ήχος ενός συγκροτήματος δεν γεννιέται με το καλημέρα σας. Ουσιαστικά νιώθουμε ότι κατακτήσαμε αυτό που μπορούμε να υποστηρίξουμε και μας εκφράζει περισσότερο, από το 2004 και μετά. Από το άλμπουμ “Μη φεύγεις – 504 χλμ. βόρεια της Αθήνας” και μετά νιώσαμε την αγάπη του κόσμου και την εντολή που πήραμε να συνεχίσουμε. Τότε ελευθερωθήκαμε και είπαμε ‘μπορούμε τώρα να είμαστε ο εαυτός μας’. Τότε αποκτήσαμε πιο ξεκάθαρο όραμα για τη μπάντα.

Ο στόχος μας ήταν να είμαστε εμείς και οι… Rolling Stones (γελάει). Δεν το λέω αυτό ματαιόδοξα, για να μην παρεξηγηθώ. Όταν αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε μουσική, όλη μας η ζωή έγινε μουσική. Δε γίναμε μουσικοί γιατί είπαμε ”έλα τώρα να τα αρπάξουμε που βγάλαμε έναν δίσκο και πουλάει”. Αναπτύξαμε τις γνώσεις μας, συνεχίσαμε τις σπουδές μας στη μουσική και φτάσαμε ένα σε ψηλό επίπεδο. Ιδιαίτερα ο αδελφός μου είναι σε επίπεδο δεξιοτεχνίας την κλασική του κιθάρα, παίζει πάνω από 6-7 όργανα, έχει πάρει βραβεία, πτυχία…έχουμε χάσει το μέτρημα (γελάει). Εγώ έκανα κλασικό τραγούδι χρόνια.

Δε σταματήσαμε ποτέ να εξελισσόμαστε μέσα στη μουσική, γιατί νιώθαμε παράλληλα την ευθύνη ότι μας ακούνε και κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω που θέλουν να ταυτιστούν με ορισμένα όνειρα, με μια πορεία. Οπότε εμείς θα έπρεπε να τους δείξουμε πώς πιστεύουμε ότι γίνεται αυτό το πράγμα. Για να το κάνεις, λοιπόν, αυτό δεν πρέπει να έχεις ταβάνι στα όνειρά σου. Δεν μπορείς να συμβιβάζεσαι με τη μετριότητα. Εμείς θέλουμε να είναι όλα στην εντέλεια, όσο το δυνατόν καλύτερα και σωστά οργανωμένα. Είμαστε γνωστοί ψυχάκηδες του χώρου.

Όταν λοιπόν μέσα από μία πορεία και εμπειρία 15 χρόνων “κατακτήσαμε” μία ταυτότητα και ένα κοινό αγάπησε την μπάντα, φτάσαμε σε ένα σημείο να αποφασίσουμε το επόμενο βήμα μας. Νιώσαμε ότι έχουμε πια την εμπειρία και τη γνώση να κάνουμε μία τριλογία, μέσα από την οποία θα ξανασυστηθούμε με τρεις τρόπους.

Ο πρώτος ήταν από εκεί που κάποτε ξεκίνησαν όλα. Δύο άνθρωποι, ο ένας απέναντι στον άλλον στο ίδιο δωμάτιο, με δύο κιθάρες. Οπότε το πρώτο project μας ήταν το Acoustic, που έδειχνε την πορεία και τη δουλειά που έχουν ρίξει αυτά τα δύο παιδιά από τότε που ξεκίνησαν. Αυτό το άλμπουμ αγαπήθηκε πάρα πολύ, έδειξε τη διαφορετική πλευρά μας και μας έδωσε το έναυσμα για το επόμενο βήμα το οποίο ήταν τεράστιο για εμάς. Γιατί από εκεί που ήμασταν δύο άτομα ο ένας απέναντι από τον άλλον ξαφνικά γίναμε δύο άτομα που “ενσωματώθηκαν” άρτια και αρμονικά μέσα σε μία ορχήστρα 60 ατόμων και φτιάξαμε το “The orchestra project”. Εδώ κληθήκαμε να συμπράξουμε με μία μεγάλη ορχήστρα, κάτι πολύπλοκο και πολύ απαιτητικό.

Και το τρίτο βήμα της τριλογίας ήταν κάτι τελείως διαφορετικό το οποίο μας πήγε σε electro μονοπάτια, και φτιάξαμε το “The Electro Project”. Το Acoustic ήταν το 2015, το Orchestra το 2016 και μας πήρε τρία ολόκληρα χρόνια για να κατακτήσουμε τη γνώση και σε τεχνολογικό επίπεδο και σε αντίληψη και σε ηχοληπτικα θέματα, για να εντρυφήσουμε στις απαιτήσεις της ηλεκτρονικής μουσικής.

Tο Electro, αν και το ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ, στην αρχή ξένισε λίγο. Έπεσε ακριβώς πάνω στον κορονοϊό δεν προλάβαμε να το επικοινωνήσουμε, ώστε ο κόσμος να το ακούσει και από κοντά. Κάποια στιγμή αξίζει να επανέλθουμε σε αυτή την τριλογία και να την τιμήσουμε. Ίσως να βγάλουμε και ένα βινύλιο. Πιστεύω, όμως, ότι στον επόμενο δίσκο μας θα επανέλθουμε σε αυτό που ήμασταν πάντα. Χωρίς άγχος, με ηρεμία, όποτε νιώσουμε ότι είμαστε έτοιμοι.

Για να γίνουν αυτά τα τρία πρότζεκ αφιερώσατε όπως καταλαβαίνω ατελείωτες ώρες για να μελετήσετε, να εξελιχθείτε. Μοιάζει δύσκολη αυτή η αφοσίωση στη σύγχρονη εποχή με όλα τα καθημερινά προβλήματα της επιβίωσης και τις κοινωνικές “τρικλοποδιές”…
Μελετήσαμε ψάξαμε, ανοίξαμε τη γνώση μας, μπήκαμε σε κόσμους που δεν είχαμε μπει. Και πήραμε τεράστια εμπειρία, μέσα σε πολύ λίγα χρόνια, γιατί αυτό το ψάξιμο μας “άνοιξε” πολύ. Παράλληλα, θέλαμε να περάσουμε και ένα μήνυμα στους νέους ανθρώπους που επιχειρούν να κάνουν πράγματα – ο καθένας στον τομέα του – ότι καλό είναι να μη βρίσκουμε έτσι απλώς μία δικαιολογία και να επαναπαυόμαστε πίσω από τις δυσκολίες των καιρών.

Οι άνθρωποι που σοβαρολογούν σε αυτό που κάνουν και θέλουν να κατακτήσουν πράγματα, να πάνε παρακάτω και να γνωρίσουν τον εαυτό τους, οφείλουν ένα μεγάλο τμήμα της ζωής τους να το αφιερώσουν στο όραμά τους. Και εκεί που φαίνεται ότι δεν πάει παρακάτω να βρίσκουν τρόπους να το πηγαίνουν εκείνοι παρακάτω.

Δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω ποτέ. Ακόμα και σε τέτοιες κακές περιόδους, που τίποτα δεν κινείται και όλα είναι αναβλητικά, μπορούν να γίνουν βήματα μπροστά. Ίσως πιο δύσκολα και με τη διπλάσια προσπάθεια, όμως το θέμα είναι αν είσαι διατεθειμένος να την κάνεις.

Εμείς φαντάσου ότι αξιοποιήσαμε στο έπακρο και την περίοδο της πανδημίας. Τον ελεύθερο χρόνο που αποκτήσαμε τότε που κάτσαμε κλεισμένοι στα σπίτια μας τον χρησιμοποιήσαμε για να κάνουμε ένα level up και να φροντίσουμε την αυτοβελτίωσή μας, σαν άνθρωποι και σαν επαγγελματίες. Θέλαμε όταν ανοίξει πάλι το πράγμα και μπορούμε να παίξουμε live, να νιώσουμε ότι έχουμε κάνει πρόοδο.

Εγώ ξαναδιάβασα όλους τους ποιητές που διάβαζα μικρός και ανακάλυψα ότι είναι άλλο να διαβάζεις έναν ποιητή στα 25 και άλλο στα 45. Επιτέλους, κατάλαβα τι υπερήρωες είναι οι ποιητές μας και πόσο σημαντικοί είναι. Πώς με τρεις λέξεις τους μπορούν να γεμίσουν το μυαλό σου με εικόνες και αισιοδοξία.

Η εποχή μας μάλλον είναι πιο πολύ προσανατολισμένη στο να γίνει κάτι γρήγορα και με τον λιγότερο δυνατό κόπο!
Ήμαστε σε μία εποχή που όλα τα νέα παιδιά νομίζουν ότι η επιτυχία θα έρθει αν πας στο “χαζοκούτι” να σε κρίνουν τρεις τύποι, να πεις τρία τραγούδια και μετά… να έχεις κατάθλιψη για τα επόμενα 15 χρόνια, σαν “στυμμένη λεμονόκουπα”. Αυτό νομίζουν ότι είναι επιτυχία. Ότι όλα είναι γρήγορα, εύκολα και θέλουμε να γίνουν τώρα. Ότι δεν χρειάζεται να έχω και τεράστια γνώση και ας μην έχω κατακτήσει και ορισμένα πράγματα στη μουσική. Δεν είναι έτσι. Ο,τι κατακτάς μόνος σου δεν θα στο πάρει ποτέ κανένας. Και ας είναι μισό. Ο,τι στο δίνουν μέσα ένα βράδυ, μπορεί να στο πάρουν και δεν θα μπορείς να πεις και τίποτα.

Ο στίχος είναι η δική σου συμβολή στο συγκρότημα. Υπάρχουν κομμάτια σας πιο πολιτικά/κοινωνικά, όπως το “Τι είναι κράτος” και το “Θα πάρω φόρα”, που ενώ γράφτηκαν χρόνια πριν είναι πάρα πολύ επίκαιρα…
Το “Τι είναι κράτος” είναι προσαρμογή από κείμενο της Νίκης Παπαθεοχάρη. Υπάρχουν στίχοι, ελάχιστοι, που έχουμε πάρει από ανθρώπους που εκτιμούμε πολύ. Όπως το “Πατρίδα Αναποφάσιστη” της Λίνας Δημοπούλου, που μίλαγε τότε για αυτά που βιώνουμε μέχρι σήμερα. Το “Θα πάρω φόρα” είναι σκληρό και εξωστρεφές και όπως έπρεπε να είναι. Γιατί εκείνη την περίοδο που το έγραψα στιχουργικά ήμουν πάρα πολύ θυμωμένος και απογοητευμένος με κάποια πράγματα που έβλεπα, κοινωνικά. Ήταν η πρώτη φορά που έλεγα ότι δεν μπορείς να πεις κάτι καμουφλαρισμένο. Πάντοτε προσπαθούμε με τα τραγούδια μας να ξεκουνάμε τις ψυχολογίες. Θέλουμε και με τα άλμπουμ και με τα live μας να μιλήσουμε για αυτά που ο κόσμος νιώθει και αντιμετωπίζει.

Πιστεύεις ότι βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα μιας εποχής που βασίζεται κυρίως στην εικόνα;
Είμαι σίγουρος ότι το κακό έχει ξεκινήσει από την ιδιωτική τηλεόραση. Και όλα αυτά τα χρόνια εδραιώθηκε η αυτοκρατορία της εικόνας. Σήμερα υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά εκεί έξω με απίστευτο ταλέντο, κάνουν ένα άλμπουμ και το ανεβάζουν στις πλατφόρμες. Χαίρομαι που μπορούν να υπάρξουν σε μία πλατφόρμα, όμως από την άλλη αναρωτιέμαι, πώς θα τους βρει το κοινό; Πώς θα τους ψάξει;

Θέλουμε να φεύγει κάποιος από μία συναυλία μας και να πετάει. Να νιώθει ότι φεύγει από μία κερδισμένη βραδιά, και ότι την επόμενη μέρα όλα μπορούν να πάνε καλύτερα. Ότι μπορεί να καταφέρει να κάνει αυτό το βήμα που δεν έκανε την προηγούμενη μέρα.

Έχουν κάνει τον άνθρωπο να μην ψάχνει πια. Τον έχουν κάνει να κλείνει τα μάτια σαν ρομποτάκι και να πηγαίνει σε όσους επιβάλλει η τηλεόραση. Ο άνθρωπος, ο οποίος από το πρωί μέχρι το βράδυ τρέχει να “την παλέψει”, έχει αφήσει πίσω την πνευματική του αναζήτηση και τροφή. Ανοίγει μία τηλεόραση και ό,τι περσόνα βλέπει, πάει αυτόματα εκεί.

Ανοίγω το ραδιόφωνο και ακούω επτά ανθρώπους όλους κι όλους όλη τη μέρα. Το ρομποτάκι θα σηκώσει τα χέρια ψηλά και θα πάει σαν άβουλο ον να δει μόνο αυτούς. Το πρόβλημά μας είναι ότι η κουλτούρα μας άλλαξε και δεν ψαχνόμαστε. Δεν κοιτάμε πέρα από τα μάτια μας. Μα είναι δυνατόν να πηγαίνουν κατά δεκάδες χιλιάδες τα νέα παιδιά σε οντισιόν για να μπουν σε τηλεοπτικά μουσικά σόου και να πιστεύουν ότι εκεί είναι το “μέλλον” τους;

Υπάρχει πολιτιστικό πρόβλημα λοιπόν…
Ο κόσμος πρέπει να σηκωθεί από αυτό τον έρμο τον καναπέ, να κλείσει την τηλεόραση, και να ακούσει ξανά. Ο κόσμος “βλέπει” μουσική, δεν ακούει μουσική. Να ανοίξει ξανά βιβλία, να διαβάσει, να βρει την αλήθεια. Η αλήθεια είναι οι συγγραφείς, οι ποιητές μας. Η αλήθεια είναι αυτή που θα σου γεμίσει το μυαλό εικόνες, που θα σε συγκινήσει μέσα σου. Που θα κλείσεις τα μάτια και θα ανοίξει ένας ολόκληρος κόσμος. Κάποιοι το θεωρούν πολυτέλεια μέσα στον καθημερινό αγώνα για επιβίωση. Καταλαβαίνω τις δικαιολογίες που έχει ο καθένας, αλλά χρειάζεται προσπάθεια.

Γενικώς πολιτιστικά βρισκόμαστε σε ένα πολύ χαμηλό σημείο και το λέω ταπεινά, χωρίς να κάνω τον έξυπνο. Σαν άνθρωπος που κυκλοφορώ έξω στον κόσμο και δεν είμαι κλεισμένος στο καβούκι μου. Νιώθω ότι είμαστε σε πάρα πολύ χαμηλό επίπεδο. Ανοίγω την τηλεόραση και θέλω να την κλείσω αμέσως και να ξηλώσω το καλώδιο. Ανοίγω το ραδιόφωνο και θέλω να το κλείσω. Μπαίνω να διαβάσω τα νέα, όπως όλοι, στο διαδίκτυο και το 70% ασχολείται με πράγματα τα οποία ντρέπομαι και να τα δω. Αν υπάρχει κόσμος που παρακολουθεί τέτοια ριάλιτι, island κάτι… πραγματικά τρομάζω.

Πολλά πράγματα σε αυτή την παρατεταμένη κρίση που ζούμε βρίσκουν χώρο να έχουν την ευκαιρία τους. Αν προσέξεις από το 2012 μέχρι σήμερα ποιοι μεσουράνησαν, ποιοι κάθισαν στα έδρανα, ποιοι ψηφίστηκαν, θα καταλάβεις ότι πήραν όλοι την ευκαιρία τους, ελλείψει ηθικών ερεισμάτων.

Σε ένα διαλυμένο τοπίο, δεν υπάρχουν πλέον ούτε οι λεπτές γραμμές. Είναι όλα ένας αχταρμάς. Και στην αναμπουμπούλα, λένε, χαίρεται ο λύκος. Και τρίβει τα χέρια της η ακροδεξιά, που ο κόσμος είναι αγανακτισμένος, έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους και είναι έτοιμος να δοκιμάσει ό,τι να ‘ναι. Μέσα σε αυτό το “ό,τι να ‘ναι” έχει πάρει η μπάλα και τον πολιτισμό.

Από την άλλη, στην παρατεταμένη εποχή της κρίσης μπήκαν πολλά παιδιά στον αυτόματο. Επειδή οι γονείς τους δούλευαν με άγχη για την επιβίωση, τους πέταξαν ένα tablet και τα άφησαν στην τύχη τους. Στον αυτόματο δεν μεγαλώνουν παιδιά. Γιατί μετά κοιτάζουν τριγύρω, βλέπουν τι γίνεται και λένε “αυτός είναι ο τρόπος”. Αυτοί είναι οι influencers, αρκεί να κάνω τα μαλλιά μου έτσι, να φορέσω αυτά τα ρούχα, να κάνω κοιλιακούς. Βλέπεις νεαρά κορίτσια και αγόρια και έχουν αναπτύξει συμπεριφορές επηρεασμένες από τους στίχους που ακούνε σε τραγούδια πιο σεξιστικά και πιο κακοποιητικά από ποτέ.

Τι λέτε στα παιδιά που έρχονται να ζητήσουν συμβουλές για το πώς να ξεκινήσουν και τι να κάνουν για να εξελιχθούν στον χώρο της μουσικής;
Αρχικά, θα ήθελα να πω κάτι στους γονείς όχι στα παιδιά. Να ακούνε τα όνειρα των παιδιών τους. Να μην κοιτάζουν να τα αποτρέψουν από όσα ονειρεύονται, αλλά να τα συμβουλέψουν προς τη γνώση. Όταν έρχεται σε μας ένα παιδί και ρωτάει “Τι μπορώ να κάνω σαν καλλιτέχνης που γράφω τραγούδια και θέλω να κάνω μια μπάντα σαν και σας;” το πρώτο πράγμα που απαντάμε είναι να μην αφήσει ποτέ τις σπουδές του. Να σπουδάσει κάτι που να του αρέσει για να έχει τη γνώση. Να μπορεί να καταλάβει ο άλλος απέναντί του ότι πέρα από το ταλέντο στη μουσική ή στο τραγούδι, είναι ένας άνθρωπος συγκροτημένος, που μπορεί να αναπτύξει επιχειρήματα. Και όχι ένα έρμαιο του ταλέντου του. Και αυτό θα τον κάνει αυτόματα και σύμμαχο με τους γονείς που θα νιώσουν ότι υπάρχει κάποιο ταλέντο, αλλά και σεβασμός στην γνώση και εξέλιξη.

Οι γονείς, λοιπόν, να αγκαλιάσουν τις σκέψεις του παιδιού, για να μην νιώθει μόνο του. Ας έρθουμε λίγο πιο κοντά στους νέους ανθρώπους και στις αγωνίες τους. Αυτό το έχουμε έκφρασει σε ένα τραγούδι μας με τίτλο “Ετών 16”. Εκεί μιλάμε για την ψυχολογία των παιδιών και το τι τους έχουμε παραδώσει με τις επιλογές μας. Δεν προσπαθούμε με αυτό το τραγούδι να κάνουμε το τον έξυπνο στους 16άρηδες, γιατί αυτοί την εκδίκησή τους θα την πάρουν. Στους άλλους πάει το τραγούδι, σε αυτούς που αποφασίσουν για αυτά τα παιδιά. Οπότε, ας είμαστε πιο προσεκτικοί στις επιλογές μας. Κι ας πιστέψουμε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να ξυπνήσει το πρωί και να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Εμείς είμαστε αυτός ο άνθρωπος.

Πάνω σε αυτή τη σκέψη βασίζεται και η ιδέα πίσω από τη μουσική παράσταση “Να σε δω να γελάς ΙΙ” στον Σταυρό του Νότου;
Η παράσταση, την οποία ετοιμάζουμε από τον Ιούλιο, είναι μία συνέχεια της περσινής “Να σε δω να γελάς” στο Σταυρό, την οποία απολαύσαμε πολύ. Η λογική μας φέτος θα είναι: Ας αφήσουμε ό,τι μας τραβάει πίσω και ό,τι έβγαλε τα κακά στοιχεία του εαυτού μας.

Ροκ στις μέρες μας είναι να κρατάς μέσα σου το χαμόγελό ζωντανό. Να λες σαν άνθρωπος εσωτερικά: “Ναι είμαι χαρούμενος”. Μπορεί να έχουμε τις δυσκολίες μας και τριγύρω να είναι όλα στενάχωρα, Αλλά αυτό δεν θα με κάνει να σταματήσω και να φοβηθώ. Δε θα με κάνει να μείνω στο σπίτι ή να φοβηθώ να αφήσω τα παιδιά μου να ανοίξουν τα φτερά τους, γιατί τριγύρω γίνεται χαμός. Ουσιαστικά στο “Να σε δω να γελάς ΙΙ” προτείνουμε να βρούμε όλοι μαζί την εσωτερική δύναμη, ώστε να γίνει μία ανάταση της ψυχολογίας μας.

Να πιστέψουμε ξανά στους ανθρώπους που ξέρουμε ότι είναι εκεί και μας αγαπούν, και που τους είχαμε χάσει για λίγο καιρό, να μειώσουμε εγωισμούς, να απλώσουμε το χέρι και να δώσουμε και να ζητήσουμε βοήθεια. Δεν είμαστε παντοδύναμοι μόνοι μας, η παρέα πάει μπροστά!

Στον Σταυρό λοιπόν θα ενώσουμε παρέες, που πιστεύουν ότι στο ίδιο μήκος κύματος μπορούμε να πάμε παρακάτω πιο δυνατοί. Είμαστε μία ομάδα, εμείς και η μπάντα μας, οι Σωματοφύλακες, που προσέχει ο ένας τον άλλον. Στα τύμπανα θα είναι όπως τα τελευταία 18 χρόνια, ο Γιώργος Ράλλης, στο μπάσο θα είναι ο Άκης Αμπράζης, στον ήχο ο Θεοδόσης Χαρακόπης και θα διευρύνουμε λίγο την ομάδα με ένα ταλαντούχο πλάσμα στα πλήκτρα και στο τραγούδι τη Μισέλ. Ο Αλέξανδρος Ζουγανέλης θα συνδράμει ενορχηστρωτικά με πνευστά και φωνητικά, οπότε σε διάφορα σημεία του προγράμματος θα μπορέσουμε να υλοποιήσουμε ιδέες που θα διευρύνουν την περσινή παράσταση.

Παράλληλα με την παράσταση δουλέψαμε και τη μουσική για τη θεατρική κωμωδία “Τι είδε ο μπάτλερ”, του Τζο Όρτον που παίζεται στο Θέατρο Άλμα, σε σκηνοθεσία Αντώνη Λουδάρου. Έχουμε κάνει αρκετά θεατρικά και είναι μία διαδικασία που την αγαπάμε πολύ.

Τι επιθυμείς να μείνει όταν τα “Κίτρινα Ποδήλατα” πάνε σπίτι τους και κοιτάξουν πίσω;
Δύο πράγματα θέλω. Να μιλάνε όλοι στον υπέρμετρο βαθμό για την ηθική με την οποία λειτουργήσαμε. Δεν προδώσαμε την τέχνη μας ούτε στο ελάχιστο όλα αυτά τα χρόνια. Προσπαθήσαμε με πάθος να υπηρετήσουμε τη φωτεινή της πλευρά. Και δεύτερον, να αφήσουμε έστω και ένα τραγούδι, το οποίο σε 150 χρόνια από σήμερα να το συμπεριλάβει στο πρόγραμμά της μία μπάντα, που ξεκινάει να κάνει τα πρώτα της βήματα. Έστω και ένα τραγούδι να μείνει θα είμαστε ευχαριστημένοι.

Σταυρός του Νότου, από 26 Νοεμβρίου, viva.gr.