ΤΑΚΗΣ ΜΠΑΛΤΑΚΟΣ: ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΣΤΟ ΦΩΣ

Αν κάποιος προσπαθήσει να δώσει μια εξήγηση γιατί ο Τάκης Μπαλτάκος δεν ήταν ο άνθρωπος της πρώτης γραμμής, αν και είχε όλα τα φόντα, ίσως θα πρέπει να γυρίσει τον χρόνο αρκετά πίσω. Όταν η οικογένεια του μετά από μία βεντέτα στην Μάνη εξαφανίζεται από την περιοχή και ριζώνει στην Αιτωλοακαρνανία και ζει στα κρυφά. 

Ο ίδιος πάλι μπορεί να κρατούσε χαμηλούς τόνους μιας και γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να φθάσει αρκετά ψηλά καθώς δεν προέρχονταν από την πολιτική ή οικονομική κάστα αυτού του τόπου. Γιος καφετζή από τους Αμπελόκηπους κατάφερε να σπουδάσει, και από την κερκίδα της Λεωφόρου όπου βρίσκονταν κάθε δεύτερη Κυριακή, να “παίξει μπάλα” σε αίθουσες δικαστηρίων, στα αθλητικά σωματεία, στις επιχειρήσεις και πρόσφατα στην Βουλή.

Η γνωριμία με τον Σαμαρά και οι ισχυροί δεσμοί φιλίας

Δεξιών πεποιθήσεων θα γνωριστεί στην ΟΝΝΕΔ με τον Αντώνη Σαμαρά στις αρχές της “πέτρινης” για την Νέα Δημοκρατία δεκαετία του ’80. Λίγο αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας, θα συνεργαστεί με τον άρτι αφιχθέντα από την Βοστώνη, Κώστα Καραμανλή στο δικηγορικό γραφείο του Τρίφωνα Κουταλίδη.

Αυτή η φιλία με τους δύο μετέπειτα προέδρους της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργούς θα τον κατατάξει αρχικά στην κατηγορία του “χρήσιμου”, του ανθρώπου δηλαδή που καλό είναι να έχουμε καλές σχέσεις μαζί του ώστε αν χρειαστεί να είναι ο δίαυλος επικοινωνίας ή ο άνθρωπος που θα μας μας φέρει μία πληροφορία από την ανταγωνιστική ομάδα. Παιχνίδι που μπορεί να είναι ακίνδυνο όταν το παίζεις εντός του “σπιτιού” αλλά για τον ίδιο αποδείχθηκε μοιραίο όταν προσπάθησε να το επαναλάβει με τα στελέχη της Χρυσής Αυγής.

Όπως και να είχε αν και με τον Κώστα Καραμανλή ενώνονταν με την κοινή τους αγάπη για τον Παναθηναϊκό, η φιλία με τον Αντώνη Σαμαρά αποδείχθηκε πιο ισχυρή. Ο τελευταίος όταν έγινε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Μητσοτάκη τον έχει στο πλευρό του μέχρι να πέσει η κυβέρνηση και να ακολουθήσουν κοινή πορεία στην Πολιτική Άνοιξη.

Ο Μπαλτάκος παίζει μπάλα στον Παναθηναϊκό

Κάπου εκεί χάνεται από την πολιτική ο Τάκης Μπαλτάκος καθώς πλέον τον είχε κερδίσει ο αθλητισμός ως παράγοντα. Μάλιστα για τον ίδιο τα πράγματα του πήγαν τόσο δεξιά ¨C σ.σ. αριστερά θα ήταν δύσκολο να πάνε ¨C καθώς βρέθηκε να έχει ενεργό ρόλο μέσα στην οικογένεια του Παναθηναϊκου.

Η γνωριμία του με την οικογένεια Γιαννακόπουλου έγινε όταν ο Μπαλτάκος εργαζόταν -ως νομικός σύμβουλος- στην ΕΠΑΕ. Αφορμή για να συνεργαστούν στάθηκε ένας… Τσιφούτης, για την ακρίβεια ο Γιώργος Τσιφούτης, παίκτης τότε του Πανσερραϊκού που το 1990 επρόκειτο να πάει στον Παναθηναϊκό. Είχε προκύψει ωστόσο, θέμα νομικής φύσεως και χρειάστηκε δικηγόρο ο Θανάσης Γιαννακόπουλος. Η συνέχεια της φάσης ήταν να εργαστεί ως νομικός σύμβουλος της ΚΑΕ, από το 1992 έως το 1997 (επίσημα, ενώ οι σχέσεις διατηρήθηκαν έως το 2007), με κάποιες από τις κόντρες του να έχουν περάσει στη σφαίρα του θρύλου).

Καθ’ όλη την κοινή διαδρομή με τους “πράσινους”, όλοι είχαν να λένε για το τρομερό μυαλό του και το ανάποδο της σκέψης του. Υπάρχει πρόχειρη μια ιστορία που αφορά τους ημιτελικούς του 1998, όταν το ματς της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό έγινε… ροντέο και ο Παύλος Γιαννακόπουλος εισήλθε στον αγωνιστικό χώρο και τράβηξε τον πρώτο ρέφερι του αγώνα.

Όλοι είχαν δεδομένη την τιμωρία του ισχυρού άνδρα της ομάδας, ώσπου ο Μπαλτάκος παρέδωσε στην εκδίκαση της υπόθεσης από τον αθλητικό δικαστή, έγγραφο τη νέα μετοχική σύνθεση της ΚΑΕ, στην οποία ως πρόεδρος εμφανιζόταν ένας θείος του Παύλου.

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού και κυρίως οι οργανωμένοι φίλαθλοι, κρατούσαν μία αμυντική στάση απέναντι του. Γνώριζαν ότι ήταν ο άνθρωπος που θα τους “ξελάσπωνε” σε νομικό επίπεδο αλλά επίσης γνώριζαν ότι θα προσπαθούσε με πλάγιο τρόπο να περάσει την γνώμη του ή με το τρόπο την επιθυμία της διοίκησης που μπορεί να μην ήταν αρεστή στους φιλάθλους της ομάδας. Κοινώς για άλλη μία φορά είχε τον ρόλο του διαύλου ανάμεσα σε δύο πλευράς μίας οικογένειας.

Μία τέτοια προσπάθεια η οποία όμως έπεσε στο κενό ήταν το “χτίσιμο” μίας εικόνας  του Γιάννη Ιωαννίδη ως ιδανικού προπονητή για το Τριφύλλι. Δημοσιογράφοι που έρχονταν σε επαφή μαζί του εκείνη τη εποχή έχουν να λένε για έναν ψυχρό άνθρωπο που δεν έχανε με τίποτα την ψυχραιμία του. Επίσης γνώριζαν ότι αυτό το οποίο θα τους έλεγε δεν ήταν κάτι που θα έπεφτε κάτω. Κάθε κουβέντα του είχε ειδική βαρύτητα και τουλάχιστον ένα παραλήπτη.

Βουτιά στα άδυτα της συγγραφής βιβλίων

Ενα ακόμη πρόσωπο του είναι αυτό του συγγραφέα. Από το συγγραφικό του έργο αποκαλύπτεται και ο θαυμασμός που τρέφει προς την αρχαία Σπάρτη. Το βιβλίο “Το τέλος του Εφιάλτη”, έχει ως θέμα την Κρυπτεία (μυστική αστυνομική οργάνωση της αρχαίας Σπάρτης) και τις απόπειρες σύλληψης του Εφιάλτη -για την προδοσία του. Στην παρουσίαση του βιβλίου, είχαν μιλήσει -μεταξύ άλλων- οι Γιάννης Ιωαννίδης, Αλέξανδρος Λυκουρέζος και Θοδωρής Αγγελόπουλος. Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι κάποια στιγμή, ο Μπαλτάκος ήταν ο νομικός σύμβουλος και της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Το δεύτερο βιβλίο, είχε τίτλο “Ερμοκοπίδες” και θέμα… ανάλογο του πρώτου.

Το βιβλίο “Η τέχνη του πολέμου” δεν είναι απλά το αγαπημένο του, αλλά ο τρόπος που λειτουργεί και σκέφτεται. Οτιδήποτε αφορά στρατηγικές σε μάχες, τα όπλα και μεγάλους στρατηλάτες, τον αφορά.

Καθώς πλέον για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα θα πρέπει να μείνει εκτός πολιτικού σκηνικού δεν αποκλείεται να δούμε σύντομα ένα νέο του βιβλίο. Ενδιαφέρον θα έχει αν θα συνεχίσει να είναι στο ίδιο, στα όρια της παρεξήγησης, μοτίβο ή θα προσπαθήσει να κάνει μία στροφή, τουλάχιστον, στην συγγραφική του καριέρα.