ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΝΙΚΟΛΟΥΛΗ: “ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ ΠΟΥ ΖΗΤΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠ’ ΤΟ “ΤΟΥΝΕΛ”, ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΣΟΚΑΡΕΙ”

Το όνομά της έχει συνδεθεί άρρηκτα με την εξιχνίαση των πιο πολύπλοκων υποθέσεων και με εγκλήματα που έχουν συγκλονίσει την κοινή γνώμη. Μυστηριώδεις εξαφανίσεις, περίεργοι θάνατοι και ειδεχθείς δολοφονίες συνοδεύουν το όνομα της Αγγελικής Νικολούλη, η οποία δεν σταματά ποτέ να αναζητά την λύση του γρίφου και, φυσικά, της αλήθειας.

Η Αγγελική Νικολούλη διανύει την 29η τηλεοπτική σεζόν της με την εκπομπή «Φως στο Τούνελ» στο MEGA και καταφέρνει, ακόμα και τόσα χρόνια μετά, να ερευνά με αμείωτο ζήλο, επιμονή και υπομονή σοβαρές υποθέσεις, αλλά και να διατηρεί ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού.

Άλλωστε, έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη και ειλικρινή σχέση με το κοινό του «Φως στο Τούνελ», κι αυτό αποτυπώνεται και στα νούμερα τηλεθέασης της εκπομπής, που «σπάνε» το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Αξίζει να σημειωθεί πως σε μία από τις περσινές εκπομπές της, όχι μόνο κατέγραψε τα υψηλότερα ποσοστά τηλεθέασης της τηλεοπτικής σεζόν, από όλα τα προγράμματα, όλων των τηλεοπτικών σταθμών, αλλά το #FosStoTounel σκαρφάλωσε στην 1η θέση των παγκόσμιων trends στο Twitter.

Οι πιστοί τηλεθεατές της – και όχι μόνο – εκτιμούν την καθαρότητά της, την αξιοπιστία της, καθώς και τον τρόπο που χειρίζεται τα πράγματα: με ψυχραιμία, θάρρος και μεγάλη προσοχή, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που τα χαρακτηριστικά της αυτά συνέβαλαν στις σημαντικές αποκαλύψεις και τις εξιχνιάσεις εγκλημάτων.

Η βραβευμένη δημοσιογράφος – ερευνήτρια, που για για ακόμα μια χρονιά φωτίζει υποθέσεις που παραμένουν στο σκοτάδι, μιλά στο The Magazine του NEWS 24/7 για τις υποθέσεις που την έχουν σοκάρει στην πολύχρονη καριέρα της, τον τρόπο διαχειρίζεται τις έρευνες και τις ισορροπίες που κρατά μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής.

Είναι μια ηθική αμοιβή, μια βαθιά ανάσα ανακούφισης και σε καμία περίπτωση πανηγυρισμοί προσωπικής νίκης!

Ποια ήταν η πιο δύσκολη υπόθεση με την οποία ασχοληθήκατε όλα αυτά τα χρόνια; Ή αυτή που σας σόκαρε περισσότερο; Και ποια από όλες τις εξιχνιάσεις θεωρείτε την δική σας προσωπική νίκη;

Είναι δύσκολο για μένα να ξεχωρίσω μόνο μία από τις εκατοντάδες υποθέσεις που έχει ερευνήσει το «Τούνελ» στα είκοσι εννέα χρόνια παρουσίας του. Ο εντοπισμός ενός αγνοούμενου, η απάντηση που παίρνει μια οικογένεια σε ερωτήματα που την καίνε, η συμβολή με επίμονη έρευνα και στοιχεία στην εξιχνίαση μιας δολοφονίας, θα μπορούσαν για πολλούς να θεωρηθούν προσωπικές νίκες. Δεν το βλέπω όμως έτσι. Να στο πω όπως ακριβώς το αισθάνομαι; Είναι μια ηθική αμοιβή, μια βαθιά ανάσα ανακούφισης και σε καμία περίπτωση πανηγυρισμοί προσωπικής νίκης!

Υπήρξαν υποθέσεις  που όλος ο κόσμος μιλά ακόμη για αυτές. Η ιστορία Νικολαΐδη-Καλαθάκη με τον πολύχρονο αγώνα του «Τούνελ» και της μητέρας της άτυχης κοπέλας. Η Κική Κούσογλου στη Βέροια, που έφυγε από το χέρι του αγαπημένου της. Η Τάνια Χαριτοπούλου στη Θεσσαλονίκη, που μέχρι σήμερα το πτώμα της δεν έχει βρεθεί, αλλά εντοπίσαμε στο μπάνιο του σπιτιού της ιστούς από το σώμα της. Ο Κωστής Πολύζος, που χάθηκε από το χέρι της ίδιας του της μάνας. Το μπούλινγκ στον μικρό Άλεξ και τον Βαγγέλη στα Ιωάννινα, η υπόθεση του Μαρίου και τόσες άλλες…

Αν μείνουμε στις πρόσφατες υποθέσεις. Σοκαριστική είναι αυτή με τα τρία νεκρά αδελφάκια στην Πάτρα και κατηγορούμενη για την δολοφονία τους την ίδια τους την μάνα.

Όταν ακροβατείς για χρόνια σε ένα τεντωμένο σκοινί, μαθαίνεις να ισορροπείς γιατί ξέρεις πως αν δεν προσέξεις, θα βρεθείς στο κενό…

Έχετε κάνει ποτέ ένα λάθος που να ανέτρεψε την έρευνα; Ή ένα λάθος που οδήγησε σε λάθος συμπεράσματα;

Όσο καλά και να «διαβάζεις» μια ιστορία βασιζόμενος στο ένστικτο και τη διαίσθησή σου, πρέπει να μη βιάζεσαι. Να περιμένεις τα στοιχεία της συστηματικής και μεθοδικής δημοσιογραφικής έρευνας να καλύψουν τα κομμάτια στο παζλ που ερευνάς και μετά να καταλήξεις στο όποιο συμπέρασμα. Υπό αυτή την έννοια, υπήρξαν φορές που η πρώτη εικόνα ήταν διαφορετική από την τελική.

Έχω βιώσει όμως και το αντίστροφο… Όλα τα στοιχεία να δείχνουν προς μια κατεύθυνση και το ένστικτό μου να βρίσκεται κόντρα στο ρεύμα και τη λογική και να μου δείχνει τελικά τον σωστό δρόμο.

Μιλάς για λάθος… Ποιος δεν έχει κάνει λάθος; Αυτό που έχει σημασία, είναι να το εντοπίζεις νωρίς και να το διορθώνεις. Σε κάθε περίπτωση, έχω μάθει τόσα χρόνια να λειτουργώ υπεύθυνα, με βαθιά την αίσθηση του δικαίου. Όταν ακροβατείς για χρόνια σε ένα τεντωμένο σκοινί, μαθαίνεις να ισορροπείς γιατί ξέρεις πως αν δεν προσέξεις, θα βρεθείς στο κενό…

Υπάρχουν εγκλήματα που θα μπορούσαν να εξιχνιαστούν στα πρώτα 24ωρα, αν οι αρχές είχαν λειτουργήσει μεθοδικά και υπεύθυνα.

Έχει υπάρξει υπόθεση που να σκεφτήκατε “μα καλά πώς δεν το είδε αυτό η αστυνομία” και το βρήκαμε εμείς;

Συνηθίζω να λέω, και εξακολουθώ να το υποστηρίζω, πως ένας ένστολος παρατηρητικός και μεθοδικός ερευνητής μπορεί να λύσει και τον πιο δύσκολο γρίφο. Αν και δεν είναι στις προθέσεις μας να αμφισβητούμε την ικανότητα των αρχών, υπάρχουν περιπτώσεις που βρεθήκαμε αντιμέτωποι με παραλείψεις και αστοχίες στο πεδίο της έρευνας. Αρκετές και σοβαρές υποθέσεις που είχαν εμφανιστεί αρχικά σαν εσκεμμένες εξαφανίσεις, θα σκονίζονταν σε κάποιο συρτάρι αν δεν ήταν το «Τούνελ» να βοηθήσει στην αποκάλυψη του δολοφόνου. Αυτά τα εγκλήματα θα μπορούσαν να εξιχνιαστούν στα πρώτα 24ωρα, αν οι αρχές είχαν λειτουργήσει μεθοδικά και υπεύθυνα.

Μιλούσαμε με την κατηγορούμενη στην Πάτρα συχνά-πυκνά και για πολλά. Θα το ξαναπώ πως εγώ και εκείνη ξέρουμε…

Την προηγούμενη σεζόν μονοπώλησε το ενδιαφέρον της εκπομπής σας η υπόθεση της Πάτρας, η οποία αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα χέρια της δικαιοσύνης. Τελικά, ποια είναι τα δικά σας συμπεράσματα; Και τι μπορείτε να μας πείτε για αυτήν από τη δική σας πλευρά;

Στην παρούσα φάση δεν θα αναφερθώ περισσότερο σε αυτήν την πολύκροτη υπόθεση που βρίσκεται λίγο πριν την απόφαση του δικαστηρίου. Μιλούσαμε με την κατηγορούμενη συχνά-πυκνά και για πολλά. Θα το ξαναπώ πως εγώ και εκείνη ξέρουμε…

Μία από τις υποθέσεις με τις οποίες καταπιαστήκατε πρόσφατα, ξανά, ήταν του μικρού Άλεξ στη Βέροια. Έχουν περάσει 17 χρόνια από τη δολοφονία του και η σορός του δεν έχει ακόμα βρεθεί. Μου κάνει εντύπωση η επιμονή σας και το ότι αποφασίσατε να φέρετε ξανά στο προσκήνιο την υπόθεση. Είναι ένα θέμα που σας «τρώει» ακόμα; Πιστεύετε θα βρεθεί ποτέ;

Νιώθω σαν η εκπομπή να μην έχει απομακρυνθεί ποτέ από τη Βέροια. Εκεί όπου, σε ένα παιχνίδι θανάτου, η άγρια παρέα των ανηλίκων με την κάλυψη κάποιων ενηλίκων συγγενών τους, εξαφάνισε τη σορό του 11χρονου Αλεξ. Όσο και να φαίνεται περίεργο, νιώθω πως κάποια στιγμή η απάντηση θα δοθεί στη μητέρα του, την Νατέλα, που ζει ακόμη στην ίδια πόλη και περιμένει…

Πριν από 17 χρόνια το «Τούνελ» ανέδειξε το ζήτημα το σχολικού εκφοβισμού, δυστυχώς με τον πιο τραγικό τρόπο, με τον θάνατο ενός παιδιού. Ό,τι συνέβη στον Άλεξ τότε είναι πιο επίκαιρο από ποτέ σήμερα.

Ό,τι συνέβη στον Άλεξ στη Βέροια πριν 17 χρόνια, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ σήμερα.

Και η υπόθεση του Μάριου Παπαγεωργίου είναι μία από αυτές στις οποίες επιμένετε;

Άλλη μία μητέρα, η κυρία Βαρβάρα, που θεωρώ καθήκον μου να μείνω στο πλευρό της ως το τέλος, ως τη δικαίωση. Βρήκαμε, με τη νέα τότε μέθοδο ανίχνευσης του γενετιστή, Γιώργου Φιτσιάλου, το πλυμένο αίμα του δολοφονημένου Μάριου στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του. Αυτή η υπόθεση καταγράφηκε στα εγκληματολογικά χρονικά της χώρας ως η πιο σημαντική που αναδείχτηκε από δημοσιογραφική έρευνα. Για κάποιον λόγο, ο εγκέφαλος που το έπαιζε για χρόνια φίλος της οικογένειας του άτυχου νέου, δεν αποκαλύπτει σε ποιο σημείο εξαφάνισαν τη σορό του. Σαν να εκδικείται με αυτό τον τρόπο την τραγική μητέρα του Μάριου, που τόλμησε να περάσει το κατώφλι της αστυνομίας και να τον καταγγείλει.

Για τον συσχετισμό δολοφόνου και κόκκινου χρώματος, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι συμβαίνει. Αλλά δεν σημαίνει πως κάθε φορά που είμαι στα κόκκινα υπάρχει και ένας δολοφόνος δίπλα μου.

Στα social media και ειδικά στο Twitter/X, όπου οι εκπομπές σας γίνονται αντικείμενο έντονου σχολιασμού, κυκλοφορεί η φήμη πως «όταν η Αγγελική φοράει κόκκινο, σημαίνει πως ξέρει τον δολοφόνο». Ισχύει; Πέρα απ’ αυτό, υπάρχουν «κρυμμένα μηνύματα» τα οποία στέλνετε με κάποιον τρόπο στους τηλεθεατές σας την ώρα της εκπομπής; Ένα βλέμμα, ένα μειδίαμα;

Τι «Κρυμμένα μηνύματα», πιο ξεκάθαρα δεν γίνονται… (γέλια). Οι τηλεθεατές του «Τούνελ» με ξέρουν πολλά χρόνια. Έχουν μάθει να με καταλαβαίνουν και να ερμηνεύουν τις αντιδράσεις μου ακόμα και όταν εγώ δεν το θέλω. Είναι το αποτέλεσμα της ειλικρινούς σχέσης δεκαετιών που έχουμε και πιστέψτε με είναι εξαιρετικά όμορφο να μπορείς να επικοινωνείς με τα μάτια εκεί έξω, αυτό που συμβαίνει στο πλατό.

Τώρα, για τον συσχετισμό δολοφόνου και κόκκινου χρώματος, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι συμβαίνει. Έτυχε σε μεγάλες υποθέσεις που ερευνήσαμε, καθήλωσαν το τηλεοπτικό κοινό και αποδείχθηκαν δολοφονίες, να είμαι ντυμένη σε αυτό το χρώμα. Είναι αλήθεια πως για έναν ανεξήγητο λόγο, με ελκύει το κόκκινο, ειδικά όταν ερευνώ μια δύσκολη υπόθεση και κυρίως δολοφονία. Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει πως κάθε φορά που είμαι στα κόκκινα υπάρχει και ένας δολοφόνος δίπλα μου. Το λέω για να μην γίνονται «παρεξηγήσεις».

Η οικονομική κρίση και ο εγκλεισμός λόγω της πανδημίας που ακολούθησε ανέδειξαν σκοτεινές πλευρές και παθογένειες με θύματα τους πιο «αδύναμους».

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ολοένα και περισσότερες γυναικοκτονίες, συνήθως με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: την ζήλευε, του ζήτησε να χωρίσουν κλπ. Στο παρελθόν τις ονομάζαμε «εγκλήματα πάθους». Ποια είναι η δική σας άποψη για τον όρο; Τι απαντάτε σε όσους αρνούνται πως είναι αποτέλεσμα της πατριαρχίας ή και σε όσους πιστεύουν πως δεν υπάρχει καν πατριαρχία;

Δεν θα μείνω στην εγκληματολογική ορολογία, όσο στο ίδιο το γεγονός. Σήμερα τα εγκλήματα που στηρίζονται στις βαθιά ριζωμένες κοινωνικές αντιλήψεις, σύμφωνα με τις οποίες οι γυναίκες είναι κατώτερες και «αξίζουν τιμωρία», όχι μόνο εξακολουθούν να συμβαίνουν, αλλά είναι περισσότερα  από ποτέ. Αυτό που πρέπει να μας προβληματίζει είναι η συχνότητα, η σκληρότητα και όχι η ταμπέλα. Η δολοφονία, όπως και να την πεις, είναι δολοφονία. Δυστυχώς, εκτιμώ ότι θα δούμε και χειρότερα. Η οικονομική κρίση και ο εγκλεισμός λόγω της πανδημίας που ακολούθησε ανέδειξαν σκοτεινές πλευρές και παθογένειες με θύματα τους πιο «αδύναμους», είτε είναι μια γυναίκα, είτε παιδί. Το πρόβλημα είναι «ορατό» και χρειάζεται άλλου είδους προσέγγιση από όλους. Πρέπει να «σπάσει η σιωπή». Είναι αναγκαία η έκκληση για βοήθεια και η καταγγελία, όταν και όπου διαπιστώνουμε κακοποιητικές συμπεριφορές.

Το θράσος εκείνου που ζητά βοήθεια από την εκπομπή, προσποιούμενος ότι δήθεν ψάχνει τον άνθρωπό που έχει o ίδιος δολοφονήσει, κάθε φορά με σοκάρει.

Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι άνθρωποι που έχουν διαπράξει έγκλημα, έχουν βγει να μιλήσουν στην εκπομπή σας;

Αν με ρωτάς αν το έκαναν λόγω πονηριάς ή υπερεκτίμησης των δυνατοτήτων τους, θα σου πω και τα δύο. Δεν είναι πάντα εύκολη η κατανόηση και η ερμηνεία του τρόπου σκέψης ενός εγκληματικού μυαλού. Χρειάζεται χειρουργική ακρίβεια στον χειρισμό τέτοιων προσώπων, γιατί ενώ ξέρεις, κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις.

Έχω μάθει να διακρίνω το ψέμα και με τον τρόπο μου να αφήνω εκείνον που παίζει ρόλο μπροστά στον τηλεοπτικό φακό, να προδοθεί μόνος του.

Τι να πρωτοθυμηθώ; Τον Δάνο στην Κική Κούσογλου, τη μητέρα του Κώστα Πολύζου στη Κοζάνη, τη σύζυγο του επιχειρηματία Θεόδωρου Ταμπακίδη στη Θεσσαλονίκη, τη μαύρη χήρα της κοιλάδας ή τη δολοφονία του Γραικού;

Πάντως το θράσος εκείνου που ζητά βοήθεια από την εκπομπή, προσποιούμενος ότι δήθεν ψάχνει τον άνθρωπό που έχει o ίδιος δολοφονήσει, κάθε φορά με σοκάρει.

Έχετε νιώσει καμιά φορά ότι παίζετε στο όριο του ρεπόρτερ – ερευνητή και του αστυνομικού ερευνητή; Πώς κρατάτε την ισορροπία;

Αγαπώ και υπηρετώ την ερευνητική δημοσιογραφία και έχω μάθει να σέβομαι τη δουλειά των Aρχών. Ξεκάθαρα, είμαι ρεπόρτερ και όχι ιδιωτικός αστυνομικός. Φροντίζω να παραμένω υπεύθυνα ισορροπημένη στο δικό μου μετερίζι και να μην περνάω ποτέ τη διαχωριστική γραμμή .

Στην καθημερινότητά μου δεν είμαι καχύποπτη, εμπιστεύομαι τον άλλον ακόμη και αν μέσα μου ξέρω ότι αυτό ίσως δεν πάει καλά στο τέλος.

Φαντάζομαι πως μια γυναίκα σαν εσάς, που έχει έρθει σε επαφή με τόσους δολοφόνους και που ξέρει, μάλιστα, να τους «διαβάζει», είναι συνέχεια σε εγρήγορση, ακόμα και στην καθημερινότητά της. Ισχύει αυτό; Έχετε πιάσει ποτέ τον εαυτό σας να είναι “alert” στις διαπροσωπικές σας επαφές; Πώς αποφορτίζεστε από όλο αυτό;

Θα μπορούσα να πω πως έχω μάθει να ξεχωρίζω από μακριά τις κακοτοπιές και δεν σπαταλώ άσκοπα τον χρόνο μου, που για όλους μας είναι πολύτιμος. Στην καθημερινότητά μου δεν είμαι καχύποπτη, εμπιστεύομαι τον άλλον ακόμη και αν μέσα μου ξέρω ότι αυτό ίσως δεν πάει καλά στο τέλος. Επιδιώκω να βλέπω τα θετικά στοιχεία των ανθρώπων. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου.

Στα δύσκολα, γιατί υπάρχουν και αυτά, αποφορτίζομαι με την καλή παρέα λίγων αλλά καλών μου φίλων σε κουτουκάκια με μουσική,  με τους συνεργάτες μου, με το  διάβασμα, τη συγγραφή και τα ταξίδια, όταν μπορώ. Με ηρεμούν και τα γατάκια του γιου μου, ο Νώντας και ο Άρης, αν και ο πρώτος ο πιο άγριος, κόντεψε να μου βγάλει το μάτι… (γέλια)