ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΣΚΙΑΔΑΡΕΣΗΣ: “ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΤΙ ΣΚ@Τ@ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΕΧΕΙ ΦΤΙΑΞΕΙ;”

Αν θεωρείς πως μοιάζει με τον Φατσέα στη συμπεριφορά, στο λεξιλόγιό του ή στο χιούμορ του, κάνεις μεγάλο λάθος. Δώσαμε ραντεβού στο Bartesera στο κέντρο της Αθήνας και το σοβαρό παρουσιαστικό του, η ευγένεια και το “με δόσεις” χαμόγελό του, με προετοίμασαν για την ωραία συζήτηση που θα ακολουθούσε, ενώ επιβεβαίωσαν την γνώμη που είχα για εκείνον πέρα από τους ρόλους του: ότι είναι ένας άνθρωπος με ευαισθησία για τα κοινωνικά θέματα, με σεβασμό για τον διπλανό του και με σιγουριά για τις απόψεις του, τις οποίες εκφράζει χωρίς φόβο.

Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης συμμετέχει φέτος στις σειρές “Το Ναυάγιο” και “Milky Way” του MEGA, στην πρώτη ως ένας αδίστακτος μεγαλοδικηγόρος που προσπαθεί να συγκαλύψει μια ναυτική τραγωδία και στη δεύτερη ως ένας προπονητής πυγμαχίας που “σπάει” τα στερεότυπα. Παράλληλα, υποδύεται τον αμπιγιέρ του ενός ηθοποιού (Ιεροκλή Μιχαηλίδη) στην θεατρική παράσταση “Ο Αμπιγιέρ” που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά φέτος στο θέατρο “Τζένη Καρέζη”.

Ο αγαπημένος ηθοποιός μιλά στο The Magazine για τους ρόλους του, αλλά και για τον φανατισμό, τον συντηρητισμό, τα σχόλια που δέχεται στα social media και την απαξίωση της τέχνης και των καλλιτεχνών σήμερα. Τι θα έκανε εάν ήταν στο υπουργείο Παιδείας ή στο υπουργείο Πολιτισμού και πώς βλέπει την κοινωνία του 2023 και τη νέα γενιά; Έχει ελπίδα για το μέλλον; Και γιατί θεωρεί ότι το είδος που λέγεται άνθρωπος δεν τα έχει πάει και τόσο καλά, τελικά;

Έχουμε πολλές σειρές μυθοπλασίας φέτος στην ελληνική τηλεόραση, εκ των οποίων οι περισσότερες είναι εποχής. Ίσως μετά τις “Άγριες Μέλισσες” να έγινε μια έξαρση; Πώς βλέπετε αυτή την άνθιση;

Καταρχάς την άνθιση της μυθοπλασίας την βλέπω με θετικό μάτι. Εμείς πάντα το λέγαμε ότι πιστεύουμε στη μυθοπλασία, όχι μόνο επειδή είναι η δουλειά μας, αλλά και σαν θεατές. Θεωρούσαμε πάντα ότι είναι απαραίτητη και χρήσιμη και είναι κάτι που αξίζει να επενδύσει κανείς. Είχε κάνει μία κοιλιά τα προηγούμενα χρόνια, γιατί πίστευαν ότι τα ριάλιτι θα αντέξουν. Φάνηκε ότι ήταν κάτι «κενό». Ο κόσμος και τότε ζητούσε μυθοπλασία, στην ουσία.

Από ‘κει και πέρα, το φαινόμενο του να έχουμε τόσα σίριαλ, δεν είναι και πολύ υγιές – αν και δεν υπάρχει μέτρο σ’ αυτά. Ούτε ξαφνικά, επειδή δούλεψε ένα σίριαλ εποχής, θα πρέπει να τα κάνουμε όλα εποχής. Αλλά το έχουμε αυτό το κουσούρι, δηλαδή, πάντα, όταν γινόταν κάτι πετυχημένο, αμέσως μετά έτρεχαν όλοι στο ίδιο.

Το φαινόμενο του να έχουμε τόσα σίριαλ, δεν είναι και πολύ υγιές.

Πιστεύετε είναι παροδικό αυτό με τις σειρές εποχής; Δηλαδή, θα κρατήσει δυο – τρεις σεζόν ακόμα;

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς λειτουργούν, πραγματικά. Για παράδειγμα, γιατί ξαφνικά υπάρχει τόσο μεγάλη έλλειψη κωμωδίας, εκεί που πριν από δυο – τρία χρόνια ήταν μόνο κωμωδίες. Τώρα βγαίνουν δυο – τρεις κωμωδίες, τα περισσότερα είναι δράματα και εποχής. Πάει ο ένας να εκμεταλλευτεί την επιτυχία του διπλανού και πάει λέγοντας το πράγμα.

Κατακερματίζεται μ’ αυτόν τον τρόπο το κοινό, θεωρείτε;

Ναι, ακριβώς. Δεν μπορεί κανένας να ευχαριστηθεί καμία σειρά. Αν τους αρέσουν πάνω από δυο – τρία σίριαλ (και ευτυχώς τους αρέσουν), αναγκάζονται να στερηθείς κάποια απ’ αυτά. Δεν μπορούν να τα παρακολουθήσουν όλα. Επίσης, δεν είναι όλοι εξοικειωμένοι με το διαδίκτυο, ώστε να μπουν να τα δουν μετά. Και εκεί δημιουργείται πρόβλημα.

Τουλάχιστον έχουν δουλειά οι ηθοποιοί με τις τόσες σειρές.

Ναι ισχύει. Αλλά εγώ τουλάχιστον, θα προτιμούσα να είναι κάπως πιο μαζεμένο το πράγμα και να πέφτουν περισσότερα χρήματα σε λιγότερες δουλειές, ώστε να είναι και πιο ποιοτικές και να αντέχουν.

Γίνεται μεγάλη προσπάθεια, πάντως, για να είναι οι νέες δουλειές υψηλών προδιαγραφών. Όπως και το «Ναυάγιο», που είναι μια τέτοια δουλειά. Έχει ωραία αισθητική, καθαρή εικόνα, προσεγμένα γυρίσματα.

Σαφέστατα. Έχει βελτιωθεί πολύ η κατάσταση. Το «Ναυάγιο» είναι μία δουλειά που προσπαθεί και σέβεται, με βάση τα δεδομένα που έχει, και το κοινό της και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.

Το «Ναυάγιο» είναι μία δουλειά που σέβεται το κοινό της.

Στο «Ναυάγιο» υποδύεστε τον Μιλτιάδη, έναν μεγαλοδικηγόρο, έναν αδίστακτο άνθρωπο. Πώς πήρατε την απόφαση να πείτε το «ναι;»

Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό φέτος. Όταν διάβασα τα πρώτα σενάρια, με «ιντριγκάρισε» πολύ ο Μιλτιάδης. Είπα «οκ, εδώ δεν έχουμε όρια». Είναι ένας άνθρωπος χωρίς φραγμούς, χωρίς τίποτα, και προτίμησα να κάνω έναν τέτοιο ρόλο. Πέρυσι, στο «Μαύρο Ρόδο», είχα πάρει υπερδοσολογία αγάπης και τρυφερότητας, οπότε ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Με ενέπνευσε ο Μιλτιάδης.

Ο Μιλτιάδης προσπαθεί να συγκαλύψει το έγκλημα, τη ναυτική τραγωδία, που έχει συμβεί. Θα δούμε να αποδίδονται ευθύνες;

Δεν το ξέρω, πραγματικά. Γιατί εμείς έχουμε διαβάσει μέχρι το επεισόδιο 35 περίπου. Αλλά νομίζω δεν είναι μόνο η συγκάλυψη, είναι και οι αναφορές σε σημερινά πράγματα, τα οποία τα βλέπουμε. Μου δόθηκε η ευκαιρία να με μισήσουν πάρα πολύ φέτος και θέλω να το κάνω, και στο πρόσωπό μου να μισήσουν και όλους αυτούς. Αρκεί να μην εκτονωθούν πάνω μου. Να κρατήσουν την οργή τους για τους πραγματικούς υπεύθυνους!

Θέλω στο πρόσωπο του Μιλτιάδη, το κοινό να μισήσει τους πραγματικούς υπεύθυνους!

Μας θυμίζει, όντως, και σημερινά γεγονότα, πρόσφατα μάλιστα. Για παράδειγμα, το έγκλημα στα Τέμπη.

Ακριβώς. Και τις πλημμύρες στην Καρδίτσα και την φωτιά στο Μάτι. Όλα.

Τι χρειάζεται, τελικά, να κάνει ο πολίτης για να υπάρχει τιμωρία;

Ο πολίτης πρέπει να αντιδράσει και να ενημερωθεί. Πρέπει να διαβάσει, να ψάξει, να μην αρκεστεί στην πληροφόρηση που δέχεται. Και να αντιδράσει. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Και στις εκλογικές αναμετρήσεις και σε όλα. Δεν είναι άλλοθι ότι ψηφίζουμε πάντα το λιγότερο κακό. Δεν με καλύπτει αυτό. Το έκανα κι εγώ πολλά χρόνια, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να βρεθούν και άλλοι τρόποι έκφρασης.

Θεωρείτε ότι πίσω από κάθε ατύχημα τέτοιου είδους υπάρχει πολιτική ευθύνη;

Δεν θέλω να το γενικεύσω, αλλά στις περιπτώσεις στις οποίες αναφερόμαστε αυτή τη στιγμή και που έχουμε όλοι στο μυαλό μας, υπάρχει σαφέστατα πολιτική ευθύνη.

Παράλληλα, συμμετέχετε και στην σειρά “Milky Way”, σε έναν διαφορετικό ρόλο. Υποδύεστε τον προπονητή του Τάσου.

Εκεί έχουμε να κάνουμε με έναν θετικό χαρακτήρα, ο οποίος όμως «σπάει» λίγο τα στερεότυπα, δεν είναι αυτό που περιμένουμε. Σε έναν χώρο μιας αρένας που γίνεται πυγμαχία, θεωρούμε ότι, μάλλον, δεν είναι και τόσο προοδευτικοί οι άνθρωποι εκεί. Συνήθως υπάρχει μισογυνισμός και αρρενωπότητα. Αυτός δεν είναι έτσι ακριβώς. Λέει στον Τάσο «άμα είσαι άνδρας, πάρε τις ευθύνες σου και κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις για την κοπέλα». Κρατάει αυτή τη στάση. Και με εμένα με ενθουσίασε το ότι ακριβώς δεν «δουλεύει» με τα στερεότυπα.

Ζούμε μια στροφή προς τα πίσω και στον συντηρητισμό, δυστυχώς.

Είναι μια σύγχρονη σειρά, πολύ διαφορετική από όσες έχουμε δει μέχρι τώρα. Σε διάφορους τομείς, αλλά και στο ότι θίγει μια σειρά από κοινωνικά ζητήματα. Εσείς πώς την αξιολογείτε;

Θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί στην τηλεόραση. Εμένα η σειρά με ενθουσίασε και με συγκίνησε απίστευτα. Χάρηκα πάρα πολύ, μου έδωσε λίγο ελπίδα, γιατί είμαι γενικά απαισιόδοξος άνθρωπος. Δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο, κι αυτό μπορεί να της «κοστίσει». Ήδη είχαν ξεκινήσει οι αντιδράσεις, πριν ακόμα δουν τίποτα. Διαβάζω απίστευτες βλακείες και θα διαβάσουμε ακόμα περισσότερες, είναι σίγουρο, γιατί ζούμε μια στροφή προς τα πίσω και στον συντηρητισμό, δυστυχώς. Όχι μόνο στην Ελλάδα.

Δεν είναι κάπως παράδοξο; Είμαστε στο 2023.

Κι όμως. «Δεν θα μας πείτε εσείς τώρα αυτά τα πράγματα, εμείς αλλιώς τα ξέρουμε κι αλλιώς τα βρήκαμε». Κάπως έτσι λειτουργεί. Όλα ξεκινούν από την έλλειψη παιδείας. Άμα δεν μεγαλώσεις γνωρίζοντας και μαθαίνοντας κάποια πράγματα, ανοίγοντας το μυαλό σου, πώς θα αποδεχτείς μετά την διαφορετικότητα; Είναι πολύ δύσκολο.

Μου άρεσε, πάντως, που ο Βασίλης Κεκάτος, σε ερωτήσεις που δέχτηκε για το εάν θεωρεί πως το “Milky Way” θα αλλάξει κάποια πράγματα στην κοινωνία, απάντησε αρνητικά, λέγοντας πως δεν περιμένει από μια σειρά να το κάνει αυτό.

Εννοείται ότι δεν θα αλλάξει κάτι. Συμφωνώ 100%. Μακάρι να είχε τη δύναμη μια σειρά να αλλάξει τα πράγματα. Συμβάλλει, όμως, με κάποιο τρόπο, γιατί θα προβληματίσει, γιατί ακόμα και οι αντιδράσεις, θα γεννήσουν κάποιες συζητήσεις. Κάτι μπορεί να κερδίσεις από όλο αυτό. Ελπίζω να μην θαφτεί, ελπίζω να αντέξουν τον πόλεμο όσοι είναι να αντέξουν και να πάνε παρακάτω.

Απευθύνεται και στα νέα παιδιά η σειρά, ωστόσο, αυτή η γενιά δεν βλέπει τηλεόραση, είναι του TikTok πιο πολύ. Θεωρείτε θα το δουν;

Ο νέος κόσμος δεν βλέπει τηλεόραση, βλέπει διαδικτυακά ή δεν θέλει καν να δει. Οι περισσότεροι φίλοι των παιδιών μου δεν έχουν καν τηλεόραση. Έστω έτσι, όμως, ελπίζω να τους τραβήξει το ενδιαφέρον και να το δουν. Για μένα το “Milky Way” θα έπρεπε να προβάλλεται στα σχολεία. Αν ήμουν υπουργείο Παιδείας σοβαρό και ήθελα να κάνω τη δουλειά μου, όπως παίχτηκε η ταινία «Αγόρια στο Ντους» (και δικαιώθηκε η δασκάλα), θα έπαιζα κι αυτό. Αν ήθελα να αφήσω ένα έργο στο εκπαιδευτικό σύστημα. Όπως και θα έβρισκα και άλλα πολλά έργα, είτε θεατρικά είτε τέτοια, τα οποία θα τα χρησιμοποιούσα ως εκπαιδευτικά εργαλεία.

Για μένα το “Milky Way” θα έπρεπε να προβάλλεται στα σχολεία.

Αισθάνεστε ότι υπάρχει μια απαξίωση;

Ζούμε μια εποχή απαξίωσης της τέχνης, απόλυτης. Όχι μόνο δεν πριμοδοτούνται τέτοια πράγματα για τα σχολεία, αλλά αντιθέτως εξόρισαν και τα καλλιτεχνικά μαθήματα από τα σχολεία. Η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Μην ξεχνάμε, πως το θέατρο ξεκίνησε έχοντας εκπαιδευτικό ρόλο και πολλές φορές, διαχρονικά, έχει παίξει τέτοιο ρόλο.

Γενικότερα υπάρχει, τα τελευταία χρόνια, και απαξίωση των ίδιων των καλλιτεχνών, και από την κυβέρνηση και από το υπουργείο Πολιτισμού.

Ναι κι αυτό έχει καταφέρει μια χαρά να το περάσει σε όλο τον κόσμο. Έχει περάσει παντού αυτή η απαξίωση, γιατί ενδιαφέρθηκε το υπουργείο να την περάσει και ασχολήθηκε με αυτό. Αντιθέτως, θα μπορούσε να έχει κάνει το ανάποδο. Θα έπρεπε να έχει μάθει τον κόσμο να την εκτιμάει την τέχνη. Γι’ αυτό λέω ότι θα έπρεπε το υπουργείο Παιδείας σε συνεργασία με το υπουργείο Πολιτισμού να βάλει τον πολιτισμό μέσα στα σχολεία. Οι πρωτοβουλίες λίγων δασκάλων δεν φτάνουν.

Ζούμε σε μια άγρια κοινωνία, που είναι και ιδιαίτερα επιθετική προς τις γυναίκες. Εσείς που μεγαλώνετε και δυο κόρες, πώς βλέπετε τα πράγματα; Φοβάστε;

Με αυτά που βλέπω γύρω μου εννοείται ότι φοβάμαι και ανησυχώ. Δεν μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε έναν κόσμο καλό και ασφαλή, αυτό είναι σίγουρο. Δεχόμαστε και δέχονται επιθέσεις. Οι κόρες ειδικά, που κάνουν και μια δουλειά η οποία είναι σχετική, πέρα από τους θαυμαστές, έχουν και πάρα πολλούς εχθρούς, που δεν δέχονται κάποια άλλη πρόταση ή την αντιμετωπίζουν ως καταστροφή των ηθικών αξιών και της πατρίδας. Είναι δύσκολο να το αντιμετωπίσεις αυτό.

Τι τις συμβουλεύετε;

Δεν τις συμβουλεύω, η αλήθεια είναι. Πολύ λίγα πράγματα μπορώ να πω. Η γενικά μου τα έκανε σκατά. Έχουμε πολλές ευθύνες.

Αυτό το είδος που λέγεται άνθρωπος, τι σκ@τ@ πολιτισμό έχει κάνει στη ζωή του, δεν μπορώ να καταλάβω.

Πιστεύετε ότι η νέα γενιά μπορεί να αλλάξει τα πράγματα;

Να πω ότι αισιοδοξώ, θα είναι ψέμα. Φοβάμαι ότι και η δική σας γενιά, θα τα κάνει χειρότερα τα πράγματα. Γιατί δεν βλέπω καμιά σοβαρή αντίσταση σε αυτό που συμβαίνει. Εμένα οι περισσότεροι που μου επιτίθενται στα social media ή που εκφράζουν φανατικές απόψεις, είναι γυναίκες και νέοι. Και αυτό με θλίβει. Δεν έχουμε μάθει ούτε τα στοιχειώδη, το να κάνουμε έναν διάλογο. Δηλαδή, οκ, διαφωνούμε. Μπορούμε να το συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε επιχειρήματα;

Έχουμε φτάσει 2023 και ακόμα, δυστυχώς, λύνουμε τα προβλήματά μας με μαχαίρια και με όπλα. Αυτό το είδος που λέγεται άνθρωπος, τι σκ@τ@ πολιτισμό έχει κάνει στη ζωή του, δεν μπορώ να καταλάβω.

Ισχύει. Έχουμε και δύο πολέμους σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή, πώς βλέπετε τα πράγματα;

Έχω απελπιστεί. Βλέπω κάτι κοκόρια εκεί να τσακώνονται και να μην μπορούν να λύσουν τα προβλήματά τους και να τα πληρώνουν παιδάκια και ο άμαχος πληθυσμός, είτε είναι Ουκρανία, είτε είναι Παλαιστίνη, είτε είναι Παλαιστίνη. Την πληρώνουν αυτοί που δεν φταίνε. Δεν έχουμε λύσει αυτό το πρόβλημα και πηγαίνουμε και προς τα πίσω. Ο φανατισμός διογκώνεται παντού.

Έχουμε φτάσει 2023 και ακόμα λύνουμε τα προβλήματά μας με μαχαίρια και με όπλα.

Πόσο έχετε βαρεθεί να σας ρωτάνε για τον Φατσέα από το «Καφέ της Χαράς»;

Πολύ!

Ωστόσο, εσείς δεν εγκλωβιστήκατε σε αυτό τον ρόλο. Το λέω, γιατί έχουμε δει σε άλλες περιπτώσεις ηθοποιών να γίνεται.

Όχι και του είμαι και ευγνώμων, αντικειμενικά. Γιατί είναι ένας ρόλος από τον οποίον ο κόσμος με γνώρισε και με αγάπησε, δεν τον αποκηρύσσω σε καμία περίπτωση. Είναι φίλος μου.

Δεν αποκηρύσσω τον ρόλο του Φατσέα σε καμία περίπτωση. Είναι φίλος μου.

Ήταν δύσκολο για εσάς να του «ξεφύγετε»; Να παίξετε κάτι άλλο;

Για μένα καθόλου. Δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι για τον κόσμο να με δει αλλού. Θα πει «ο Φατσέας που παίζει τον δικηγόρο» τώρα. Εγώ δεν είχα ποτέ την άποψη να ταυτιστώ με έναν ρόλο, να παίζω ένα πράγμα. Υπάρχει κι αυτή η άποψη στη δουλειά, αλλά εμένα δεν με εξέφραζε ποτέ, εγώ ήθελα πάντα να κάνω διαφορετικά πράγματα και να μην εγκλωβίζομαι σε μία εικόνα.

Επίσης, παίζετε φέτος και στη θεατρική παράσταση «Ο Αμπιγιέρ», που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο «Τζένη Καρέζη». Πείτε μου μερικά λόγια για τον ρόλο σας.

Είναι ένα πολύ αγαπημένο έργο, είναι ένας ρόλος που χαίρομαι να πηγαίνω να παίζω, δηλαδή, είναι καταφύγιο για μένα. Είναι ξεκούραση για μένα. Παρόλο που είναι ένας κουραστικός ρόλος, μπαίνω τόσο πολύ μέσα, που εμένα μου ξεκουράζει την ψυχή μου. Μ’ αρέσει, τον αγαπάω πάρα πολύ.

Ποια βασικά ζητήματα πραγματεύεται η παράσταση;

Είναι ένα έργο που μιλάει για πάρα πολλά πράγματα που με αφορούν και μένα. Έχει να κάνει με τις σχέσεις των ανθρώπων στον μικρόκοσμο του θεάτρου, αλλά και σε πολλούς άλλους χώρους. Την σχέση εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, το πώς αυτή εναλλάσσεται καμιά φορά.

Η δύναμη των σχέσεων κάνει τον “Αμπιγιέρ” ένα πολύ σύγχρονο και σημερινό έργο.

Με ποιο τρόπο συνδέεται με το σήμερα; Τι το κάνει επίκαιρο;

Είναι η δύναμη των σχέσεων που το κάνει να είναι πολύ σύγχρονο και πολύ σημερινό, ενώ είναι ένα έργο που υποτίθεται πως διαδραματίζεται στον πόλεμο και στο θέατρο, ένα πλαίσιο πολύ ειδικό. Οι σχέσεις που σκιαγραφούνται μέσα στο έργο είναι τόσο δυνατές και αναγνωρίσιμες, που τους αφορά όλους. Συμπεριφορές τέτοιες τις ζούμε κάθε μέρα. Ο συγγραφέας, με αυτό το έργο, κατάφερε σχεδόν να γίνει κλασικός και να ανεβαίνει σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό και όπου παίζεται η παράσταση, έχει μεγάλη επιτυχία.

Παράλληλα με όλα αυτά που κάνετε, ασχολείστε και με τα κοινά. Είχατε θέσει και υποψηφιότητα στις δημοτικές εκλογές που πέρασαν, για τον δήμο Σπάτων-Αρτέμιδος. Πώς πήγαν εκεί τα πράγματα;

Η παράταξη δεν κατάφερε να εκλεγεί, δυστυχώς. Ζούμε σε ένα δήμο, όπου εγώ τουλάχιστον, δέχομαι παράπονα για τα πάντα. Το πώς, λοιπόν, γίνεται εκλογικά αυτό να μην εκφράζεται και ο κόσμος να ψηφίζει την ίδια δημοτική αρχή για τρίτη φορά συνεχόμενη, δεν ξέρω. Υπάρχουν δύο εικόνες, η μία που βγάζει δημοτική αρχή λες και ζούμε στο Μαϊάμι και η άλλη που ζούμε οι υπόλοιποι. Κάθε μέρα μου λένε για τις λακκούβες, τα σκουπίδια, τα αδέσποτα.

Όταν πάνε και εκφράζονται, εκεί είτε μπαίνουν μέσα υπόγεια συμφέροντα είτε άλλου είδους συναλλαγές. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να καταγγείλω κάτι. Αλλά πραγματικά, δεν ξέρω. Τελικά, ποιος ψηφίζει;

Το είδαμε και σε άλλους δήμους. Το είδαμε και στον Βόλο με τον κ. Αχιλλέα Μπέο. Είναι από συνήθεια;

Δεν ξέρω αν είναι μόνο από συνήθεια. Μπλέκει και ένα σύστημα ελέγχου και εξουσίας, και όλο αυτό, ενώ ταλαιπωρεί λίγο, γεννάει και ένα είδος εμπιστοσύνης στον κόσμο, στην περίπτωση του Βόλου. Είναι και κάποια έργα-βιτρίνα, για να κλείσουν κάποια στόματα, προφανώς δεν ασχολούνται με άλλα πράγματα ή δεν τους ενδιαφέρει κάτι παραπάνω.

Δεν σας κάνει εντύπωση; Γιατί, ειδικά στην περίπτωση του Βόλου, ο δήμαρχος είχε προχωρήσει και σε αισχρές δηλώσεις λίγες μέρες πριν, για «λουλούδες» και διάφορα άλλα.

Μου κάνει εντύπωση. Αλλά μάλλον δεν τους ενδιαφέρει, τους νοιάζει που έχουν μπροστά τους τα ωραία παρτέρια. Και ναι, η άποψή τους είναι ότι είναι «λουλούδες». Έχουμε κι ένα πρότυπο εμείς εδώ στην Ελλάδα, ότι άμα δούμε τον βαρύμαγκα να «καθαρίζει» λέμε «ναι, μέσα ρε μεγάλε, μπράβο». Και εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε αυτό το πρότυπο.

Έχουμε ένα πρότυπο εμείς εδώ στην Ελλάδα, ότι άμα δούμε τον βαρύμαγκα να “καθαρίζει” λέμε “ναι, μέσα ρε μεγάλε, μπράβο”.

Μου κάνει τεράστια εντύπωση που δεν αλλάζουν τα πράγματα και που μένουμε σε τέτοιες απόψεις, οι οποίες αναπαράγονται και από παιδιά της νέας γενιάς.

Εγώ όταν σε μια προηγούμενη συνέντευξη έκανα το λάθος να πω ότι δεν καταλαβαίνω γιατί μιλάμε για σκηνές ομοφυλόφιλου έρωτα και όχι για ερωτικές σκηνές, εννοώντας ότι δεν θα πρέπει να ξεχωρίζουμε τα φύλα, έπεσαν να με φάνε. «Κι εσύ τον παίρνεις», «εκδηλώθηκες κι εσύ», «αυτά κάν’ τα στα παιδιά σου», ήταν πολλά από τα σχόλια που έλαβα. Δεν ασχολείται κανένας με το τι λες. Αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι ότι δεν κάθεται κανένας να δει σοβαρά τι είπες και να σου απαντήσει με ένα επιχείρημα. Είναι βρίσιμο κατευθείαν, ότι εσύ είσαι αντίχριστος, ανθέλληνας, κλπ.

Δεν κάθεται κανένας να δει σοβαρά τι είπες και να σου απαντήσει με ένα επιχείρημα. Είναι βρίσιμο κατευθείαν.

Κι εδώ, το πρόβλημα ξεκινά από την παιδεία.

Αυτό. Αλλά δεν βλέπω καμία διάθεση να γίνει σοβαρή δουλειά στην παιδεία, πέρα από το να γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια. Να γίνουν, να το δεχτούμε, χωρίς όμως να υποβαθμιστεί η δημόσια παιδεία, μην αποκλείσουμε, δηλαδή, το 70%-80% των Ελλήνων που δεν θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν μια σοβαρή εκπαίδευση.

Ο γιος μου αυτή τη στιγμή σπουδάζει στη Μηχανολόγων-Μηχανικών, πρώτο έτος, και είναι γύρω στους 20 με 30 μαθητές όρθιοι, διότι δεν υπάρχουν καρέκλες, και γράφουν ο ένας στην πλάτη του άλλου. Έχουμε για πανεπιστημιακή αστυνομία λεφτά, αλλά δεν έχουμε για να βάλουμε τους φοιτητές μας να κάθονται. Είναι συνθήκες αυτές; Συζητάμε αν θα έπρεπε να υπάρχει καρέκλα ή όχι; Όταν δεν έχουν λυθεί τόσο σοβαρά προβλήματα, τι να περιμένουμε από ‘κει και πέρα να λυθεί; Για ποια σοβαρή παιδεία να μιλήσουμε; Για μια παιδεία που θα μάθει να αντιμετωπίζουν με ανοχή κάποια φαινόμενα; Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, δώσ’ του μια καρέκλα να κάτσει πρώτα.

Αυτό νομίζω ισχύει και για άλλους τομείς, και στον πολιτισμό δηλαδή. Οι συνθήκες που δουλεύουν οι ηθοποιοί είναι πολύ δύσκολες.

Οι ίδιοι οι πολιτικοί μας αυτή τη στιγμή είναι εικόνα της εκπαίδευσης και του πολιτισμού που έχει φτιαχτεί τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή, το 99,9% των πολιτικών μας είναι μπουζούκια, θέατρο εμπορικό – όχι με την κακή έννοια – και Ακρόπολη, όχι ότι πάμε, αλλά επειδή έτσι είναι. Αυτή είναι η σχέση τους με τον πολιτισμό.

Το 99,9% των πολιτικών μας είναι μπουζούκια, εμπορικό θέατρο και Ακρόπολη.

Έχετε κάποια επόμενα σχέδια στα επαγγελματικά σας;

Προς το παρόν, όχι. Το “Milky Way” έχει τελειώσει, καθώς η σειρά ήταν έτοιμη εδώ και δύο χρόνια. Συνεχίζονται τα γυρίσματα για το «Ναυάγιο». Ο «Αμπιγιέρ» θα συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι τον Γενάρη, μετά έχουμε κλείσει για Θεσσαλονίκη και μπορεί να συνεχίσουμε και στην Αθήνα, αν πηγαίνει καλά. Από ‘κει και πέρα, βλέπουμε. Έκανα το πρώτο βήμα για να μπω στη σύνταξη.

Δηλαδή, σκέφτεστε να αποσυρθείτε από τον χώρο;

Δεν με παίρνει να αποχωρήσω. Τυπικά είμαι συνταξιούχος. Αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε από τη σύνταξη. Μεροδούλι-μεροφάι.