Ο IAN BROSSAT ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ “ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ”

Ο Ian Brossat είναι ένας από τους 18 γερουσιαστές του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας (PCF).

Ο 44χρονος κομμουνιστής, πρώην καθηγητής, υπήρξε επί σχεδόν μία δεκαετία αντιδήμαρχος Παρισιού, αρμόδιος για την στέγαση. Από την θέση αυτή κατάφερε να αυξήσει στο 25% την κοινωνική κατοικία στην γαλλική πρωτεύουσα και να περιορίσει την εξάπλωση των βραχυχρόνιων μισθώσεων.

Έχοντας υπηρετήσει τον δήμο του Παρισιού ως σύμβουλος από το 2008 και ως αντιδήμαρχος από το 2014 έως το 2023 όταν και “μετακόμισε” στην Γερουσία, ο Brossat ήταν από τους πρώτους που δήλωσαν “παρών” στην διεκδίκηση της δημαρχίας, όταν η Αν Ινταλγκό ανακοίνωσε ότι δεν θα επιδιώξει ανανέωση της θητείας της.

Με αφορμή την καταδίκη της Μαρίν Λεπέν, το NEWS 24/7 μίλησε μαζί του για την ακροδεξιά στη Γαλλία και τις εκεί πολιτικές εξελίξεις, το Παρίσι, την στεγαστική κρίση αλλά και τον ρόλο που έχει να διαδραματίσει η Αριστερά σε έναν κόσμο που δείχνει να βαδίζει στον γκρεμό.

Θα ήθελα να ξεκινήσουμε με ένα σχόλιό σας για την καταδίκη της Μαρίν Λεπέν

Η Δικαιοσύνη μίλησε. Και απέδειξε πως, σε αντίθεση με ό,τι θα ήθελαν κάποιοι να πιστεύουμε, οι πολιτικοί δεν είναι υπεράνω του νόμου. Όσοι επιδιώκουν να διαβάλουν το δικαστικό σύστημα, με σκοπό να εμφανιστούν ως θύματα, αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για την Δημοκρατία μας. Οι αντιδράσεις των ακροδεξιών στην απόφαση της Δευτέρας, αποτελούν ένα “ξυπνητήρι”. Στην πραγματικότητα, υπερασπίζονται ένα δικαστικό σύστημα δύο ταχυτήτων, σκληρό με τους απλούς πολίτες και επιεικές με τους ισχυρούς. Η Λεπέν παρουσιάζει τον εαυτό της ως “υπερασπίστρια” του λαού, στην πραγματικότητα όμως υπερασπίζεται τους ισχυρούς, που, όπως πιστεύει, θα έπρεπε να είναι υπεράνω του νόμου.

Πώς θεωρείτε ότι θα επηρεάσει τον Εθνικό Συναγερμό, στον δρόμο για τις προεδρικές εκλογές; Ανησυχείτε μήπως η Γαλλία βρεθεί σε μία κατάσταση αντίστοιχη με τις ΗΠΑ του Τραμπ; Περιμένετε μία πιο οργανωμένη επίθεση στην Δικαιοσύνη;

Η Γαλλία δεν είναι ΗΠΑ και η πλειονότητα των Γάλλων αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αυτή η απόφαση. Το σημαντικό εδώ δεν είναι μόνο η καταδίκη της κ. Λεπέν, αλλά και η στάση της ίδιας και της συμμορίας της: κατασυκοφαντούν την Δικαιοσύνη και θέτουν υπό αμφισβήτηση τους δικαστές.

Η ακροδεξιά διεξάγει μία ιδεολογική επίθεση στους θεσμούς: την Δικαιοσύνη, τον Τύπο, τα σωματεία και τις ενώσεις. Διολισθαίνουμε επικίνδυνα προς ένα καθεστώς όπου οι θεσμοί αυτοί εξασθενούν ή και φιμώνονται. Και αυτό μας αφορά όλους. Όχι μόνο τους αριστερούς, αλλά όλους τους δημοκράτες.

Είναι πιθανή, πιστεύετε, μία νέα πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης και περαιτέρω πολιτικές εξελίξεις;

Η απόφαση του δικαστηρίου δεν αλλάζει θεμελιωδώς τα πράγματα. Η κατάσταση ήταν προβληματική πριν και παραμένει και μετά(σσ.την καταδίκη της Λεπέν). Για έναν απλό λόγο: αυτή η κυβέρνηση δεν έχει νομιμοποίηση. Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν ηττήθηκαν στις βουλευτικές εκλογές. Ήταν η Αριστερά που επικράτησε και της αφαίρεσαν το δικαίωμα να κυβερνήσει. Αυτό είναι σκάνδαλο. Ο γαλλικός λαός ήθελε αλλαγή και αυτό που πήρε ήταν συνέχεια της προηγούμενης κατάστασης.

Έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία 20 χρόνια την άνοδο της Μαρίν Λεπέν, μέχρι το σημείο να αποτελεί φαβορί για την προεδρία της χώρας. Μπορείτε να συνοψίσετε τα λάθη των γαλλικών κυβερνήσεων που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση; Αντίστοιχα και πανευρωπαϊκά. Υπάρχουν ευθύνες στην ΕΕ;

Επί είκοσι χρόνια οι κυβερνήσεις γύρισαν την πλάτη τους στην εργατική τάξη: σχολεία, νοσοκομεία και ταχυδρομείο έκλεισαν, η εργασία έγινε πιο επισφαλής, η αγοραστική δύναμη έχει καταρρεύσει. Η Αριστερά απογοήτευσε επίσης όσο ήταν στην εξουσία. Η ακροδεξιά έχει κεφαλαιοποιήσει αυτόν τον θυμό, ισχυριζόμενη ότι μιλά εκ μέρους του λαού, όταν στην πραγματικότητα προασπίζεται μία βαθύτατα αντι-κοινωνική ατζέντα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επίσης μερίδιο στην ευθύνη. Πολύ συχνά -και αρκετά σωστά- εκλαμβάνεται ως ένα τεχνοκρατικό όργανο στην υπηρεσία των αγορών. Αυτό αποτελεί και το τέλειο έδαφος για όσους θέλουν να καταδείξουν ως αποδιοπομπαίους τράγους τους ξένους.

Ο Ian Brossat στην Γερουσία Abaca Press/Visualhellas.gr Firas Abdullah

Ποιος είναι ο ρόλος της Αριστεράς τόσο στην Γαλλία όσο και παγκόσμια, σε αυτό το πλαίσιο; Μπορεί να ανακτήσει την εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης, και γιατί την έχασε εξαρχής;

Η Αριστερά έχει να διαδραματίσει έναν θεμελιώδη ρόλο. Αντιμετωπίζει δύο προκλήσεις. Η πρώτη είναι να ενωθεί. Ενωμένη νίκησε τον Εθνικό Συναγερμό στις τελευταίες εκλογές, όταν όλοι προέβλεπαν μία συντριπτική του νίκη. Η δεύτερη και πιο δύσκολη πρόκληση είναι να ενώσει τον κόσμο της εργασίας, που τώρα είναι βαθύτατα διαιρεμένος. Το δηλητήριο του διχασμού έχει ενσταλαχθεί από την ακροδεξιά και έχει αποτελέσματα. Η ταξική συνείδηση έχει υποχωρήσει. Θα πρέπει να ενώσουμε όλους τους εργαζόμενους που θέλουν να ζουν από τον μισθό τους, αυτούς που έχουν αποκλειστεί από την αγορά εργασίας και είναι άνεργοι και αυτούς που δούλευαν σε όλη τους τη ζωή και δεν μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς με την σύνταξή τους.

Είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η ενότητα θα χτιστεί πάνω σε εργασιακά ζητήματα. Και αυτά τα ζητήματα πρέπει να θέσουμε ξανά στην καρδιά του δημόσιου διαλόγου και προς αυτόν τον στόχο πρέπει να κινούνται οι προσπάθειές μας.  Πρέπει να ξανακάνουμε κεντρικό ζήτημα την εργασία, τις αμοιβές και τις εργασιακές συνθήκες.

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης.

Θα είστε υποψήφιος δήμαρχος του Παρισιού στις προσεχείς εκλογές. Σε πρόσφατη συνέντευξή σας στο Jacobin, είχατε τονίσει ότι “θα πρέπει να δούμε πώς μπορεί το Παρίσι να πετύχει την διατήρηση των προοδευτικών αξιών σε μία χώρα και έναν κόσμο που πλησιάζουν επικίνδυνα στο χείλος του γκρεμού”. Πώς, λοιπόν, επιτυγχάνεται αυτό;

Δείτε τον κόσμο: Τραμπ στις ΗΠΑ, Όρμπαν στην Ουγγαρία, Νετανιάχου στο Ισραήλ, Πούτιν στην Ρωσία. Κανένας λόγος για πανηγυρισμούς. Το δόγμα τους: μίσος για τους ξένους, άρνηση της κλιματικής κρίσης, κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του, αντί αλληλεγγύης.

Το Παρίσι είναι το αντίθετο από αυτά. Είναι μία πόλη βαθύτατα συνδεδεμένη με τις ανθρωπιστικές αξίες. Μία πόλη όπου η ακροδεξιά έχει περιοριστεί. Επομένως, έχει ένα κάλεσμα, μία αποστολή: να αποτελέσει το κέντρο της αντίστασης και της προστασίας απέναντι σε αυτές τις απειλές. Το Παρίσι είναι η πόλη του φωτός και πρέπει να παραμείνει σε έναν πολύ σκοτεινό κόσμο.

Ποια θεωρείτε ότι είναι τα σημαντικότερα επιτεύγματα της Αν Ινταλγκό και ποιες θα πρέπει να είναι οι προτεραιότητες του επόμενου δημάρχου;

Η Αν Ινταλγκό έχει μεταμορφώσει εκ βάθρων το Παρίσι. Στο πεδίο της αστικής οικολογίας, της κινητικότητας και των πράσινων χώρων, έχει θέσει τις βάσεις για μια πιο αναπνεύσιμη και βιώσιμη πόλη. Επίσης, έχει παραμείνει σταθερή απέναντι σε μια πολύ επιθετική ακροδεξιά, η οποία έχει συστηματικά αντιταχθεί σε κάθε κοινωνική και οικολογική πρόοδο.

Αλλά αν θα έπρεπε να επιλέξω μία σημαντική επιτυχία, αυτή θα ήταν η ιστορική αύξηση στην κοινωνική κατοικία: από το 13% το 2001 στο 25% σήμερα. Ποια άλλη πρωτεύουσα έχει καταφέρει κάτι αντίστοιχο; Καμία απολύτως. Πρόκειται για ένα ουσιαστικό κοινωνικό επίτευγμα.

Για το μέλλον, προτεραιότητες πρέπει να είναι η εξασφάλιση πρόσβασης στη στέγη για όλους, η επιτάχυνση της οικολογικής μετάβασης και η δυνατότητα συμμετοχής των κατοίκων στις αποφάσεις που τους αφορούν.

O Ian Brossat Hans Lucas via AFP Serge Tenani

Η στεγαστική κρίση, λοιπόν, ήταν το ζήτημα που διαχειριστήκατε ως αντιδήμαρχος. Το πρόβλημα που κάποτε αφορούσε λίγες πόλεις, παίρνει παγκόσμιες διαστάσεις και επηρεάζει όλο και περισσότερες. Βλέπουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση να προσπαθεί να κάνει κάποιες κινήσεις για την αντιμετώπιση του ζητήματος. Σύμφωνα με την εμπειρία σας, υπάρχει χρόνος ή ό,τι συμβαίνει στο εξής είναι “πολύ λίγο και πολύ αργά”;

Υπάρχει ακόμη χρόνος για να δράσουμε. Αλλά χρειάζεται να το κάνουμε τώρα και με θάρρος. Η στεγαστική κρίση δεν είναι πια ένα τοπικό ή μεμονωμένο πρόβλημα. Έχει γίνει παγκόσμια έκτακτη ανάγκη. Αυτό που κάποτε ήταν πραγματικότητα σε μερικές μεγάλες μητροπόλεις όπως το Παρίσι, η Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, τώρα επηρεάζει μεσαίου μεγέθους πόλεις, προάστια και ακόμα και αγροτικές περιοχές. Το πρόβλημα έχει εξαπλωθεί.

Στο Παρίσι, το αντιμετωπίσαμε σοβαρά, άμα τη νίκη της Αριστεράς στις εκλογές του 2001. Ξεκινήσαμε μία προληπτική πολιτική: ρύθμιση της αγοράς ενοικίων και έλεγχός τους, μάχη κατά των καταχρηστικών τουριστικών καταλυμάτων, μαζική κατασκευή κοινωνικών κατοικιών κλπ. Αλλά αν αυτές οι προσπάθειες δεν υιοθετηθούν σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, θα παραμείνουμε μακριά από τη λύση.

Σήμερα, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αρχίζουν να ξυπνούν – επιτέλους. Αλλά πρέπει να κάνουν περισσότερα, όχι μόνο λόγια. Χρειαζόμαστε δυναμικές ενέργειες: ελέγχους τιμών, απαγόρευση της κερδοσκοπίας και πάνω απ’ όλα την επιβεβαίωση ότι η στέγαση είναι δικαίωμα, όχι εμπόρευμα. Ναι, υπάρχει ακόμα χρόνος, αλλά εξαντλείται. Αν συνεχίσουμε να αφήνουμε τα πράγματα στο έλεος της αγοράς, κατευθυνόμαστε σε μια κοινωνία όπου μόνο οι πλουσιότεροι άνθρωποι θα έχουν το δικαίωμα να ζουν στα αστικά κέντρα. Και αυτό είναι απαράδεκτο.

Κλείνοντας θα ήθελα να σας ρωτήσω, γιατί οι Παριζιάνοι να επιλέξουν έναν κομμουνιστή για δήμαρχο; Πόσο επίκαιρος είναι σήμερα ο κομμουνισμός;

Είμαι κομμουνιστής και είμαι περήφανος για αυτό. Οι Γάλλοι Κομμουνιστές έχουν γράψει κάποιες από τις πιο ένδοξες σελίδες στην ιστορία της χώρας μας, όπως η Αντίσταση ή η Κοινωνική Ασφάλιση. Και είμαι πεπεισμένος ότι η λογική της αλληλεγγύης είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.  Δεν θα λύσουμε τις προκλήσεις της κλιματικής αλλαγής αν πορευτούμε μόνοι.

Αλλά η φιλοδοξία μου είναι ευρύτερη: Θέλω να ενώσω όλη την Αριστερά. Γιατί αυτό είναι το κλειδί για την νίκη. Μπορώ να το κάνω, γιατί έχω αποδείξει ότι μπορώ να σταθώ απέναντι στην Δεξιά. Εγώ είμαι αυτός που επέτρεψε την κατασκευή κοινωνικών κατοικιών στις πλουσιότερες περιοχές του Παρισιού. Υπήρξε φασαρία, αντιπαράθεση, ακόμη και απόπειρες εμπρησμού. Δέχτηκα προσβολές και με έσυραν στη λάσπη. Όμως παρέμεινα σταθερός. Γιατί έχω αξίες και ξέρω πώς να τις υπερασπιστώ. Και αυτές είναι οι αξίες της πλειονότητας των Παριζιάνων.