ΙΟΥΛΙΑ ΚΑΡΑΠΑΤΑΚΗ: “ΜΟΝΟ ΤΥΧΕΡΗ ΝΙΩΘΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ”

Η Ιουλία Καραπατάκη μιλάει πάρα πολύ γρήγορα. Τόσο γρήγορα που νόμιζα ότι έχει χαλάσει η εφαρμογή και έχει κολλήσει στο fast forward. Και ενώ μοιάζει πώς σε fast forward εξελίχθηκε και καριέρα της, στην πραγματικότητα τα πράγματα έχουν κυλήσει σε κανονικούς ρυθμούς. 

Από το Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης, στις ατελείωτες ώρες σε ρεμπέτικες κομπανίες, από εκεί στο πλευρό του Σωκράτη Μάλαμα και στις δικές της εμφανίσεις έχουν περάσει αρκετά χρόνια, άσχετα που όλο αυτό μπορεί να το επιτάχυνε στα μάτια μας η απομόνωση που περάσαμε στην πανδημία και οι ώρες παρακολουθώντας youtube. 

Από εκεί ξεπήδησε ξαφνικά η έκφραση “ρε συ καλή είναι αυτή η Καραπατάκη”. Και οι αναφορές έχουν διαφορετική αφετηρία. Είτε για την εκτέλεση του “Εσύ θα μετανιώσεις” του Γιάννη Παπαϊωάννου είτε για τα Φύλλα Αλκαλικά του Μάλαμα είτε για της Μνήμης το Μαχαίρι του Άγη Παπαπαναγιώτου. Γιατί άραγε νιώθουμε τόσο οικειότητα με τη φωνή της; 

Η ίδια δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Όπως είπε, προτιμά να εκφράζεται με τη μουσική παρά με τα λόγια. Συναντηθήκαμε λίγο πριν ξεκινήσει τις Παρασκευές στον Σταυρό του Νότου και τα Σάββατα στο Block 33 με τον Σωκράτη Μάλαμα.

Είναι κάπως εύκολες οι ερωτήσεις όταν κάνεις συνέντευξη με πολύ μικρότερο ή πολύ μεγαλύτερο σε ηλικία. Εμείς είμαστε κοντά ηλικιακά οπότε μου δημιουργείται ένα τρακ, γιατί σκέφτομαι ότι μπορεί και εσύ να περνάς αυτή τη συλλογική ματαίωση που ζει η γενιά μας. Δηλαδή, ξυπνάς το πρωί και λες “ποο, πάλι Σταυρό του Νότου” ή “ουάου και πάλι στο Σταυρό του Νότου”;
Εξαιτίας αυτής της ματαίωσης, πιστεύω ότι υπάρχει και ένα κοινό σημείο αναφοράς. Άμα φτάσεις στο σημείο να βαριέσαι να κάνεις αυτό που αγαπάς, τότε έχεις καταστραφεί. 

Υπάρχει όμως συνέχεια γύρω μας μια κακή είδηση.
Ε, για αυτό πρέπει να υπάρχει μια ψυχική ανάταση. Κάπως να ξεφύγεις απ’ όλη αυτή τη μαυρίλα. 

Και η μουσική, προφανώς, είναι μια διέξοδος.
Είμαι από τους ανθρώπους που εκφράζομαι με τη μουσική γιατί δυσκολεύομαι να το κάνω με τα λόγια. Αλλά, ακόμα τραγουδώντας και για τον καημό σε οδηγεί σε μια μέθεξη που σε βοηθά να ξεχάσεις την πραγματικότητα.

Ε, και στις συναυλίες που είσαι, υπάρχει αρκετή μέθεξη. Ειδικά όταν βλέπεις από πάνω τι γίνεται στο κοινό.
Σου κόβονται λίγο τα πόδια. 

Ακόμα;
Ο Σωκράτης Μάλαμας λέει πώς άμα το χάσεις αυτό, κάτι δεν πάει καλά. 

Η σχέση σου με τη μουσική ξεκινά από το Μουσικό Σχολείο. Ποια είναι η διαφορά σε σχέση με μένα που έχω πάει σε ένα ταπεινό γυμνάσιο και λύκειο;
Συζητώντας με τους συμμαθητές μου καταλήξαμε ότι θα ξαναπηγαίναμε σχολείο. Κοινωνικοποιήθηκα πολύ εκεί. Η μουσική, όπως σου είπα, είναι ένας τρόπος έκφρασης και όταν όλοι “μιλούν την ίδια γλώσσα”, νιώθεις ότι δεν είσαι μόνη σου αλλά μέρος ενός συνόλου. Με βοήθησε πολύ στο να εξελιχθώ σαν άνθρωπος. 

Τι όργανο έπαιζες;
Κιθάρα. Την κλασική τη σταμάτησα, κάπως μου τη βίδωσε και δεν μπορούσα να συνδυάσω το διάβασμα μαζί με τις πανελλήνιες. Λίγο πιάνο και ούτι που δεν ευδοκίμησε. 

Υπάρχει μια στερεοτυπική άποψη ότι δεν ταιριάζει η κιθάρα σ’ ένα κορίτσι.
Όλα τα όργανα ταιριάζουν σ’ ένα κορίτσι. Είναι και η εποχή που υπάρχουν πάντα κορίτσια στα μουσικά σχήματα, κάτι που είναι πολύ διαφορετικά σε σχέση με παλαιότερα.

Και οι μπάντες είναι πια παρά πολλές.  Όπου και να στρίψεις το κεφάλι σου, υπάρχει μία που παίζει ελληνική μουσική.
Έτσι είναι. Ευτυχώς! Είναι θετικό γιατί έχουμε φτάσει και σ’ ένα τέλμα. Όλα νομίζουμε ότι έχουν ξαναπαιχτεί, ότι έχουν ξανακουστεί. Τώρα, έχουμε και το πρόβλημα με την τραπ που δεν την θεωρώ μέσω έκφρασης. Τον στίχο κυρίως. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς θα τον ακούσει ένα κορίτσι και θα του αρέσει. 

Ο Γιάννης Πετρίδης έλεγε μια μέρα στο ραδιόφωνο ότι τα νεαρά κορίτσια στην Ελλάδα ακούνε καλύτερη μουσική από τ’ αγόρια, επειδή πολύ απλά προτιμούν τους Arctic Monkeys από την τραπ.
Μακάρι να ισχύει αυτό. 

Πάντως οι νέοι δεν ακούνε μόνο τραπ. Στις συναυλίες σου, και σε αυτές με τον Μάλαμα ο μέσος όρος είναι κάτω των 25. Πώς τους πείσατε να έρθουν;
Νομίζω πια ότι τα παιδιά που θα έρθουν στον Μάλαμα μετά μπορεί να πάνε ν’ ακούσουν και Οικονομόπουλο. Υπάρχει μια μίξη του κόσμου. Και καλώς. Γιατί η μουσική δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Μπορεί να είναι ο Σωκράτης κι ο Θανάσης αλλά και η διασκέδαση, ο χορός, η καψούρα, τα πάντα.

Βρίσκεις όμως ότι υπάρχει και λίγο παραπάνω να ξεδώσει ο κόσμος, σε σημείο που μπορεί να γίνεται λίγο πιο γηπεδικό.
Μέχρι κάποια στιγμή θεωρούσα ότι γινόταν εξαιτίας της πανδημίας. Στριμωχτήκαμε πάρα πολύ οπότε κάπου ψάχναμε να ξεδώσουμε. Τώρα, ίσως είναι και λίγο μόδα, οι μόδες, όμως, είναι για να περνούν, οπότε κάποια στιγμή δεν θα βλέπουμε τόσο πολύ αυτά τα φαινόμενα.

Είναι κάπως ιδιαίτερη ιστορία για πώς μπήκες στο σύστημα “Μάλαμα-Παπακωνσταντίνου”.
Μου είχε στείλει ο γιος του Παπακωνσταντίνου, ο Κωνσταντής,  να κάνω κάποια φωνητικά στο “Με στόμα που γελά”, στον δίσκο που έκαναν με τον Μάλαμα. Να κάνουμε ένα ντουέτο, και δεύτερες σε δύο τραγούδια. Δεν γνωριζόμουνα με τον Σωκράτη, πήγα και έκανα προηχογράφηση στον Αχό στη Λάρισα, που είναι το στούντιο του Θανάση. Παράλληλα το ίδιο διάστημα έφυγε από το σχήμα του Μάλαμα η Λαμπρινή Καρακώστα. Μετά, λοιπόν από δύο μήνες από την ηχογράφηση με πήραν τηλέφωνο από την Novelvox, ότι θα ήθελε να με ακούσει ο Σωκράτης για να μπω στην μπάντα. 

Πώς ένιωσες;
Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Έβλεπα, τις συναυλίες του και σκεφτόμουνα, πόσο ωραίο θα ήταν να μπορούσα να είμαι και εγώ πάνω στη σκηνή. Όταν βρέθηκα ήταν μαγικό. Ένιωσα μεγάλη ευγνωμοσύνη. 

Τώρα είσαι παλιά καραβάνα.
Πάλιωσα (γέλια). 

Γι’ αυτό βγήκες μπροστά, μόνη σου;
Δεν ήθελα απαραίτητα να βγω μπροστά μόνη μου. Κάπως έκατσε και η φάση με τα παιδιά που παίζουμε μαζί τόσο πολλά χρόνια. Επειδή αγαπάω πολλά είδη τραγουδιών, ήθελα να μην ασχολούμαι μόνο μ’ ένα πράγμα και έφτιαξα αυτή την μπάντα ώστε να έχουμε μια δική μας επιλογή κομματιών. Αν και το πρώτο μέρος είναι σχεδόν αφιερωμένο στον Σωκράτη και τον Θανάση. 

Δεν υπάρχει και συναυλία οποιουδήποτε καλλιτέχνη που μην τους τραγουδάει.
Ε, δεν γίνεται να μην. Είναι το στίγμα της εποχής μας. 

Τι θα γινόταν αν δεν γνώριζες τον Μάλαμα; Σ’ έχω δει σε άπειρα βίντεο στο youtube να τραγουδάς ρεμπέτικα από εκπομπές μέχρι ταβερνάκια. Σαν να είχες λιώσει στο πάλκο.
Έχω λιώσει. Κάποια περίοδο έκανα 8 μεροκάματα την εβδομάδα. 

Για οικονομικούς λόγους;
Και για οικονομικούς. Με τα μεροκάματα σε αυτά τα μαγαζιά δεν έβγαινες αν έπαιζες δύο φορές την εβδομάδα. Αλλά και με αγάπη για τη μουσική. Είμαι από τους ανθρώπους που λέω δύσκολα όχι, που θέλω να παίζω με τους φίλους μου. Κάπως έτσι βγήκε και αυτό το συνονθύλευμα εμφανίσεων. 

Κόπωση δεν υπάρχει;
Τρομερή, δε το συζητάμε. Ειδικά σε μέρη που πολλές φορές δε θα σε υπολογίσει και ο άλλος στη δουλειά που κάνεις, σε θεωρεί μουσικό χαλί. Έχουμε περάσει πολύ δύσκολα αλλά και πολύ ωραία. Βραδιές καταπληκτικές, που ξεχνάς τα πάντα και λες αξίζει να το κάνω μόνο και μόνο γι’ αυτό που ζω σήμερα. 

Θες να μη τρώει μπριζόλα μόνο το κοινό από κάτω.
Μωρέ, να τη φάει τη μπριζόλα. Είναι στην κουλτούρα μας το φαγητό και το ποτό να συνδέεται με τη μουσική. Ο σεβασμός με απασχολεί. 

Δεν σεβόμαστε;
Υπάρχουν και οι μεν και οι δε. Αυτοί που σέβονται και οι άλλοι που νομίζουν ότι είσαι εκεί μόνο γι’ αυτούς. Είσαι και για αυτούς αλλά και για τον εαυτό σου, τους συναδέλφους σου. Έχω “θυμώσει” πάρα πολύ με πελάτες. 

Και τι κάνεις; Μουτρώνεις;
Όχι, γιατί δεν είναι στο στυλ μου. Αλλά θα πω ότι παιδιά μας νικάτε, είστε εκατό και είμαστε τέσσερις, μας έχετε. Απομακρύνομαι και λίγο από το μικρόφωνο, σταματάνε και οι μουσικοί και στο τέλος καταλαβαίνουν και αυτοί. 

Πώς τα διαλέγεις τα τραγούδια για το πρόγραμμα σου;
Από την αγάπη γι’ αυτά. Είναι τραγούδια που τα λέω σχεδόν είκοσι χρόνια και δεν τα έχω βαρεθεί. 

Ποιο τραγούδι άκουσες και είπες πώς θα τραγουδήσεις ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής.
Πιτσιρίκα  δεν άκουγα ελληνικά. Απλά έγινε ένα switch στο κεφάλι μου με τα ρεμπέτικα, στην Γ’ Λυκείου από έναν καθηγητή που ήθελε ν’ ασχοληθεί με αυτό το είδος. Εγώ τα είχα ακούσει τα τραγούδια από τον πατέρα μου, και μου λέει ο δάσκαλος, δεν έρχεσαι να κάνεις την τραγουδίστρια και κάπως έτσι άρχισα να τραγουδάω, να καταλαβαίνω τους στίχους, να καταλαβαίνω τη μουσική. 

Χρειάζεται μελέτη για να καταλάβεις και την εποχή;
Χρειάζεται μελέτη για να καταλάβεις τον στίχο. Δεν έχει να κάνει με την εποχή τόσο. 

Ποια γυναικεία φωνή σε συγκινεί πιο πολύ;
Η Πόλυ Πάνου. Με τρελαίνει ο πόνος που βάζει στα τραγούδια. 

Γιατί έχουμε τόσο πόνο στα τραγούδια μας;
Είναι αυτά που έχουμε ζήσει. Έχουν γράψει στο DNA μας τα πάντα, από την μετανάστευση μέχρι την καψούρα. Είμαστε λαός που τα έχει στο αίμα του αυτά. 

Υπάρχουν όμως περίοδοι στη ζωή σου που δεν νιώθεις ούτε πόνο, ούτε καψούρα, δεν νιώθεις τίποτα και να πρέπει ν΄ ακούς αυτά τα τραγούδια.
Είναι οι πιο βαρετές. Δεν έχω περάσει περίοδο στη ζωή μου που να μη νιώθω τίποτα. 

Είσαι ρεμπέτισσα ή δεν υπάρχουν σήμερα;
Με την έννοια του όρου δεν είμαι. Το ρεμπέτικο ήταν και μια κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Επίσης, αναπτύχθηκε στους τεκέδες που δεν έχουμε σήμερα. Αν η ρεμπέτισσα είναι αυτή που τραγουδάει ρεμπέτικα τραγούδια, τότε ναι είμαι ρεμπέτισσα. Δεν μου αρέσουν όμως οι ταμπέλες. Μου αρέσει να τραγουδάω πολλά και διαφορετικά είδη. 

Πώς κρίνεις το γεγονός ότι έρχονται και ξαναέρχονται να σε δουν.
Ε, μου αρέσει. Νομίζω γουστάρουν. Πάνε σπίτι τους και λένε “θα ξαναπάω”. 

Έχεις λυθεί περισσότερο στη σκηνή;
Σίγουρα. Τώρα και με τα Τέμπη αισθάνθηκα πρώτη φορά να πω κάτι και στο μικρόφωνο. 

Πρέπει να τοποθετείται ο καλλιτέχνης πάνω από τη σκηνή;
Για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, δεν χρειάζεται. Αλλά σε θέματα όπως τα Τέμπη, δεν μπορείς να μη μιλήσεις. Είναι τρομακτικές οι αμέλειες που οδήγησαν στην τραγωδία. Κοίτα, σίγουρα περιμένει ο κόσμος και κάτι να πεις, και όταν δε το κάνεις του κακοφαίνεται. Και 25 ετών να είσαι έχεις περάσει οικονομική κρίση, πανδημία, νεκρούς σε τρένα, πνιγμένους πρόσφυγες, πολέμους. Μόνο μαύρα νέα. 

Τι δεν θα τραγουδούσες;
Τραπ, death metal και άριες. 

Είσαι δεμένη με την μπάντα σου;
Πάρα πολύ, τους περισσότερους τους ξέρω πολλά χρόνια. 

Θα βγάλεις δικό σου δίσκο;
Αυτός είναι ο σκοπός του φετινού φθινοπώρου. Να έχω ένα μεγάλο μέρος έτοιμο ώστε να βγει τη νέα χρονιά. Τα τραγούδια θα γράψει ο Άγης Παπαναγιώτου. Είμαστε στη διαδικασία της εύρεσης στίχου… 

Δεν γράφεις εσύ;
Όχι, είμαι άμπαλη. Μπορεί κάποια στιγμή να τα καταφέρω. Τώρα αρκούμαι στο να τραγουδάω. 

Νιώθεις ανταγωνισμό με το “κατεστημένο” γυναικείων φωνών που υπάρχουν στην Ελλάδα;
Ούτε με τους παλιές ούτε με τις καινούριες. Ειδικά η καινούρια γενιά έχει αποτινάξει το ανταγωνιστικό κομμάτι. Είμαστε ανοιχτά άτομα.

Μήπως μπλέκεστε πολύ μεταξύ σας και αυτό σας εμποδίζει να φτιάξετε την δική σας ταυτότητα;
Πιστεύω ότι έχουμε μια όμορφη αλληλεπίδραση. Οι άνθρωποι που συνεργάζεσαι είναι και αυτοί που σου αρέσουν. Γιατί να μη το κάνεις; Ο καθένας βγάζει την ταυτότητά του ειδικά πάνω σε συνεργασίες που νιώθει ασφάλεια. 

Περνάς πιο καλά στο studio η στα live;
Στα live, με αγχώνει το studio. Στο ζωντανό περνά πολύ εύκολα το φάλτσο. 

Έχεις κάνεις φάλτσα;
Μια και δυο; Άπειρες φορές. Νιώθω εκτεθειμένη εκείνη την ώρα, κυρίως απέναντι στον κόσμο και στον εαυτό μου. 

Διακοπές κάνεις ποτέ; Μήπως να ζητήσουμε από κάποιον οργανισμό να σε βοηθήσει πάνω σε αυτό; Πρόνοια τραγουδιστριών υπάρχει;
Πήγα φέτος. Λίγες. Γενικά είμαι του σπιτιού, δηλαδή τον περισσότερο χρόνο τον περνάω εκεί. Σίγουρα μου αρέσει να ξυπνάω και να βλέπω θάλασσα. Το κατάλαβα στη Σκόπελο που έμεινα λίγες μέρες και κάθε πρωί έβλεπα το λιμάνι της Σκοπέλου. Εκεί, κατάλαβα πόσο με ηρεμεί αυτή η εικόνα. 

Έχεις νιώσει ποτέ τυχερή που έχεις αυτό το χάρισμα της φωνής;
Φυσικά, μόνο τυχερή νιώθω στη ζωή μου. Πολύ τυχερή. Χρειάζεται το ταλέντο αλλά πιστεύω και πολύ στο timing. 

Δε σε αγχώνει ο χρόνος, ότι θα περάσει και δε θα προλάβεις αυτά που θες να κάνεις;
Όχι, είμαι αρκετά καλά. Κάνω πράγματα που αγαπάω και αισθάνομαι πλήρης.