JAMES: ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ “GETTING AWAY WITH IT (ALL MESSED UP)”;

Ο Saul Davies μου εξήγησε ότι βρισκόταν στο μέσον ενός “μη αναμενόμενου ταξιδιού” αλλά με διαβεβαίωσε ότι είχε και τα δύο χέρια στο τιμόνι και να μη νιώθω τύψεις. “Και να μη μιλούσα σε κάποιον, θα μιλούσα στον εαυτό μου, οπότε μη σε νοιάζει”, μου είπε καθησυχαστικά και περάσαμε γρήγορα γρήγορα, χωρίς να χάνουμε χρόνο στη συνέντευξή μας.

Με τον κιθαρίστα των James είπαμε για τις αέναες επιστροφές τους στην Ελλάδα, για τον Τραμπ, το Brexit και την Σκωτία, το Μάντσεστερ και τον Johnny Marr και όσα ακόμη μας επέτρεψε το σφιχτό μισάωρο που είχαμε στη διάθεσή μας. Αφορμή είναι οι δύο συναυλίες της μπάντας του στη χώρα μας, σήμερα στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Γης και την Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού.

Και ξεκινήσαμε λέγοντας για την επανένωση της χρονιάς, σε μουσικό αλλά και οικογενειακό επίπεδο.

Πώς σου φαίνεται που οι Oasis θα ξαναδώσουν συναυλίες; Δεν μπορούσα να αντισταθώ σε αυτήν την ερώτηση.
Νομίζω ότι το ήξερα ότι θα ερχόταν αυτό. Μπορούσα να το αισθανθώ. Έλεγα ακόμα και σε συναδέλφους μου ότι αυτή θα είναι η χρονιά που οι Oasis θα ανακοινώσουν την επανένωσή τους και μου έλεγαν “όχι, δεν πρόκειται ποτέ να ενωθούν. Μισούν ο ένας τον άλλον”.

Ίσως να μισούσαν ο ένας τον άλλον, αλλά μου φαίνεται σαν θέατρο τώρα όλο αυτό.

Τα τραγούδια από τους δύο πρώτους δίσκους τους είναι καταπληκτικά -αλλά και άλλα που ήρθαν αργότερα. Όλοι ξέρουμε ότι έκλεψαν αυτά τα τραγούδια από άλλα μέρη, το λένε και οι ίδιοι ότι το έκαναν. Αλλά αυτό δεν το κάνει λιγότερο σωστό. Έφεραν τη δική τους πινελιά και τη δική τους γεύση σε αυτό.

Θα πας να τους δεις;
Ναι, έτσι νομίζω. Νομίζω ότι κάτι καταπληκτικό θα συμβεί όταν το πρώτο κιθαριστικό riff του Live Forever θα ακουστεί. Αυτές είναι μεγάλες στιγμές στην αγγλική κουλτούρα, σωστά;

Και η αγγλική κουλτούρα είναι σε μια δύσκολη φάση τώρα. Και υποτίθεται ότι οι Oasis εκπροσωπούν όλη αυτην την αγγλικότητα. Και ότι μπορεί να μη δουλέψει το εγχείρημά τους για αυτόν τον λόγο, ότι ίσως είναι λίγο εκτός τόπου και χρόνου τώρα.

Διάβασα πολλά τις τελευταίες 48 ώρες για το πώς αντιδρά ο κόσμος. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό και δεν θέλω να ξεφύγω από αυτό. Θέλω να το αναλύσω, να το νιώσω και να δω πού ταιριάζω σε αυτό.

Το δικό μου συγκρότημα κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι ένα διαφορετικό είδος μουσικής, έχει έναν άλλο χαρακτήρα. Και δεν ήμασταν και ποτέ τόσο επιτυχημένοι.
Οπότε δεν ζούμε σε αυτήν την σπάνια ατμόσφαιρα που ζουν αυτοί.

Και ο Νόελ και ο Λίαμ έχουν πολύ επιτυχημένες καριέρες ούτως ή άλλως. Δεν χρειάζεται να το κάνουν αυτό. Οπότε το κάνουν επειδή ίσως το θέλουν πραγματικά. Και είναι σαν μια πράξη επανασύνδεσης και να ζητούν συγγνώμη, να κάνουν αυτή την ειρήνη και να συμφιλιώνονται μεταξύ τους. Υπάρχει μια όμορφη ιστορία εκεί. Τα δύο αδέρφια έρχονται ξανά κοντά και αγαπιούνται ξανά. Αυτή είναι μια υπέροχη ιστορία. Ας το γιορτάσουμε αυτό. Ίσως είναι μια μεταφορά για άλλα πράγματα.

Χρειαζόμαστε μεγάλες πολιτιστικές στιγμές, έτσι δεν είναι; Οπότε τους εύχομαι καλή τύχη.

Σας αποκάλεσαν ποτέ Britpop μπάντα στα 90s; Ο μουσικός Τύπος, οι οπαδοί; Είχατε ποτέ αυτό το “πρόβλημα”;
Περιστασιακά μας έβαζαν σε αυτή την ομάδα συγκροτημάτων αλλά πάντα το πολεμούσαμε. Μας έβαζαν δίπλα σε αυτά τα συγκροτήματα γιατί παίζαμε και εμείς κιθαριστική μουσική αλλά δεν ίσχυε. Εμείς είχαμε έναν διαφορετικό χαρακτήρα, μια διαφορετική συμπεριφορά.

Ήμασταν πιο διανοητικά καθοδηγούμενοι. Είμαστε πιο εγκεφαλικοί. Στην πραγματικότητα, και οι Pulp ήταν επίσης πολύ διανοούμενοι, σωστά; Όλοι έχουν αυτά τα κρυμμένα βάθη. Υποθέτω ότι αυτό που κάναμε ήταν να δείξουμε σε όλους αυτά τα πράγματα.

Το Sit Down, για παράδειγμα, ίσως είναι το πρώτο μεγάλο τραγούδι που γράφτηκε για την ψυχική υγεία. Και το κάναμε το 1990. Οπότε πάντα μας ενδιέφερε κάτι διαφορετικό, αυτό που μας καθοδηγούσε ήταν πάντα κάτι πολύ διαφορετικό από αυτά τα συγκροτήματα. Αλλά δεν νομίζω ότι και ο Jarvis πιστεύει ότι οι Pulp είναι μια Britpop μπάντα.

Νιώθαμε πολύ άβολα να συγκρινόμαστε με αυτήν τη μουσική. Και νομίζω ότι αυτός είναι κι ένας απ’ τους λόγους για τον οποίο είχαμε μια καριέρα με τόσο μεγάλη διάρκεια.

Η καριέρα μας εξελιχθήκαμε σε όλη τη δεκαετία του ’90. Φτάσαμε σε μερικά πραγματικά υψηλά επίπεδα επιτυχίας.Το She’s a star ήταν μια τεράστια επιτυχία. Το ίδιο και το Getting away With it. Αυτές ήταν μεγάλες στιγμές (παίζοντας στο Glastonbury στην κεντρική σκηνή κλπ). Αλλά παρόλα αυτά πάντα διατηρούσαμε τη διαφορετικότητά μας. Και ήταν δύσκολο να μας κατηγοριοποιήσει κανείς. Και μάλιστα, μερικές φορές ήταν επίσης δύσκολο να αρέσουμε εξαιτίας αυτού. Το καταλαβαίνω.

Αναρωτιόμουν, εσείς είστε Άγγλοι, εμείς είμαστε Έλληνες. Έχουμε διαφορετική κουλτούρα, διαφορετική ιδιοσυγκρασία. Τι νομίζεις ότι έκανε τους Έλληνες να σας αγαπήσουν τόσο πολύ; Υπάρχει κάποιο κοινό στοιχείο;
Προσπαθούμε να απαντήσουμε κι εμείς οι ίδιοι σε αυτό το ερώτημα αλλά είναι πολύ δύσκολο. 

Είμαστε πολύ Άγγλοι από πολλές απόψεις και κάνουμε ένα ιδιαίτερο είδος αγγλικής μουσικής, αλλά είμαστε πολύ ανοιχτοί στον κόσμο. Είμαστε παγκόσμιοι πολίτες. Εγώ έχω σπίτι στην Πορτογαλία, για παράδειγμα, και τον περισσότερο καιρό ζω εκεί. Μια μέρα ίσως να ζήσω και στην Ελλάδα ποιος ξέρει, θα το ήθελα πολύ.

Στην πραγματικότητα, έχουμε πολιτισμικές διαφορές. Η Αθήνα είναι μια διαφορετική πόλη από το Μάντσεστερ ή το Λονδίνο, αλλά παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κάτι μέσα μας, στη συλλογικότητα των James. Είμαστε μια μπάντα που όταν γράφουμε, ψάχνουμε τη γιορτή. Δεν είναι σκόπιμο. Δεν γράφουμε τίποτα σκόπιμα. Ό,τι κάνουμε είναι ένα είδος λάθους. Και ίσως αυτό να είναι πολύ ελληνικό, δεν ξέρω. 

Εμείς ψάχνουμε τις σπουδαίες στιγμές στα πράγματα, για τα θετικά. Ψάχνουμε να γιορτάσουμε αυτά που έχουν αγγίξε την ευαισθησία κάποιων ανθρώπων. Και υπάρχει ένα μέρος της ελληνικής ψυχής που είναι ξεκάθαρο ότι ανταποκρίνεται σ’ αυτό. 

Έχουμε ένα τραγούδι που λέγεται “Getting Away With It (All Messed Up)”. Υπάρχει καλύτερο τραγούδι για να περιγράψει την Ελλάδα; 

Θα ταιριάζει στα τελευταία δέκα χρόνια θα εννοείς, αυτά της Κρίσης;
Ναι. Αλλά και εδώ στη Βρετανία επικρατεί ένα οικονομικό χάος. 

Μετά το Brexit;
Ναι. Και δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάπου που να μην είναι χάλια αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν κάποιες πολύ παράξενες πολιτιστικές και πολιτικές δυνάμεις που δρουν. Ζούμε σε μια από αυτές τις στιγμές της αλλαγής και της μετατόπισης, και μπορεί να γίνει αρκετά δύσκολο. Ποιος ξέρει, μπορεί να δούμε κοινωνική επανάσταση, να δούμε κοινωνική αναταραχή. Το βλέπουμε ήδη σε ορισμένα μέρη του κόσμου. 

Δεν μπορούμε ποτέ να περιμένουμε ότι όλα θα παραμείνουν τα ίδια. 

Και μέσα σε όλα αυτά κάποιοι άνθρωποι αγαπάνε να τραγουδάνε τα τραγούδια μας. 

Στην Ελλάδα τα αγγλικά είναι η δεύτερη γλώσσα σας, πολλοί άνθρωποι μιλούν πολύ καλά αγγλικά. Οπότε ξέρω ότι καταλαβαίνετε τις αποχρώσεις στους στίχους μας.

Πολλοί άνθρωποι συνδέονται με αυτό και τότε αυτές οι πολιτισμικές διαφορές που έχουμε λιώνουν και γινόμαστε ένα προς στιγμήν. 

Επίσης έχετε και μερικά πολιτικά τραγούδια, όπως το “Hank” που λέει “white fascists in the white House”. Πώς βλέπεις την κατάσταση με τον Τραμπ αυτή τη στιγμή; Πιστεύεις ότι θα κερδίσει;
Είναι πολύ δύσκολο να ξέρουμε. Και προσωπικά είμαι πολύ επιφυλακτικός στο να κάνω δηλώσεις για τις κυβερνήσεις άλλων ανθρώπων αλλά υπάρχει μια διαφορά στην Αμερική: η κυβέρνησή τους στο τέλος καταλήγει να είναι και δική μας, γιατί ό,τι κάνει η Αμερική, το ακολουθούν όλοι οι άλλοι κατά κάποιο τρόπο. Είναι πολιτισμικά ιμπεριαλιστές. Οπότε νομίζω ότι έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για την Αμερική.

Απ’ την άλλη εσείς επινοήσατε τη δημοκρατία αλλά ακόμα και τότε, ξέρατε ότι δεν δούλευε πραγματικά. Δούλευε μόνο για το 10% του πληθυσμού. Οπότε εμείς μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ένα πράγμα που λέγεται δημοκρατία, και μπορούμε ακόμη και να πιστεύουμε σε αυτό που λέμε, αλλά ξέρουμε βαθιά ότι δεν υπάρχει. Όλοι το ξέρουμε αυτό. Και έτσι πρέπει να αναρωτηθούμε, αν η δημοκρατική βούληση του λαού της Αμερικής είναι να βάλει αυτόν τον τύπο στον Λευκό Οίκο, τότε σε ένα τεχνικό επίπεδο πρέπει να το αποδεχτούμε κι εμείς, θα πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό. 

Νομίζω ότι είναι πολύ πιθανό να κερδίσει την αμερικανική προεδρία επειδή είναι τόσο κοντά τώρα. Σωστά;

Υπάρχει, βέβαια, κι ένα αφήγημα στον δυτικό Τύπο ότι ο Τραμπ φοβάται και πιστεύει ότι θα χάσει. Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια. Και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τα ζώα που βρίσκονται στριμωγμένα στη γωνία γιατί παλεύουν, αντιστέκονται. 

Και μπορούν να γίνουν και απρόβλεπτα, έτσι;
Φυσικά. Απ’ την άλλη βέβαια δεν μπορούμε να υποθέσουμε αυτόματα ότι και οι άλλοι τύποι είναι επίσης μια δύναμη για το καλό. 

Ευτυχώς, δεν νομίζω ότι είναι τόσο άσχημα στη χώρα μου. Είμαι πολύ χαρούμενος και ανακουφισμένος που είδα 14 χρόνια συντηρητικής τρέλας να φεύγουν στις τελευταίες μας εκλογές. 

Ψήφισες;
Φυσικά. Αλλά στη Σκωτία.

Με ενδιαφέρει πολύ το “σκοτσέζικο σχέδιο”, το οποίο είναι να βγει η Σκωτία από το Ηνωμένο Βασίλειο και να ξανακάνει αίτηση για να γίνει μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Απλά χαίρομαι πολύ που δεν είμαι στην Αμερική γιατί δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει αν χάσει ο Τραμπ. Ίσως να υπάρξει κάποια εξέγερση.

Θα φύγουμε από την Αμερική στις 20 Οκτωβρίου περίπου. Θα είμαστε εκεί για 24 συναυλίες μαζί με τον Johnny Marr, και θα είναι συναρπαστικό να βρίσκομαι στις ΗΠΑ, καθώς όλα θα κορυφώνονται προς τις εκλογές. Αλλά είμαι πολύ χαρούμενος που δεν θα είμαστε εκεί όταν βγει το αποτέλεσμα.

Κανείς δεν το θέλει αυτό. Ανέφερες τον Johnny Marr. Θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Γιατί το Μάντσεστερ έχει βγάλει τόσο μεγάλα και ιστορικά συγκροτήματα; Γιατί αυτή η πόλη και όχι κάποια άλλη πόλη στην Αγγλία; Τι το ιδιαίτερο έχει το Μάντσεστερ;
Επειδή είναι τόσο σκατά. Πραγματικά πιστεύω ότι υπάρχει κάτι σε αυτό. 

Και μπορεί η πόλη να έχει αλλάξει πολύ -ήμουν εκεί μόλις την περασμένη εβδομάδα- αλλά παραμένει πάντα πολιτικά αριστερή. Οπότε και πολλοί μουσικοί καταλήγουν σε αυτή την πτέρυγα της πολιτικής. Και έτσι υπάρχει ένα φυσικό σπίτι για μουσικούς και καλλιτέχνες στο Μάντσεστερ. Εκεί οι άνθρωποι δεν φοβούνται να υψώσουν τη φωνή τους. Και έτσι για γενιές υπήρξαν τόσοι πολλοί καταπληκτικοί καλλιτέχνες σε τόσα πολλά διαφορετικά είδη μουσικής. Ακόμα και οι Bee Gees ήταν από το Μάντσεστερ, σωστά; 

Και ξέρεις, βρέχει πολύ εκεί και είναι αρκετά δύσκολος ο καιρός. Και έτσι με κάποιον τρόπο οι άνθρωποι μαζεύονται και κάνουν μουσική ως διέξοδο. 

Όπως και το Λίβερπουλ μοιάζει σε αυτό, που είναι άλλη μία σπουδαία μουσική πόλη. Και το Σέφιλντ σε κάποιο βαθμό.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου συγκρότημα από το Μάντσεστερ;
Δεν ξέρω, έχουν βγει τόσα πολλά καταπληκτικά συγκροτήματα από εκεί. Και υπήρξαν τόσα πολλά καταπληκτικά μουσικά κινήματα. 

Θαυμάζω πολύ πάντως ανθρώπους σαν τους Durutti Column, για παράδειγμα. Είναι μια πολύ σημαντική μπάντα που βγήκε από το Μάντσεστερ.

Πιθανότατα έχεις γνωρίσει όλους αυτούς τους ανθρώπους από κοντά, όπως και τον Johnny Marr που ανέφερες. Ποιος είναι ο πιο ωραίος τύπος από όλους αυτούς από το Μάντσεστερ;
Ο Johnny είναι ο πιο καλός τύπος. Είναι ένας σούπερ άνθρωπος. Όπως προφανώς κι ένας απίστευτος κιθαρίστας. Ιστορικός. 

Αλλά νομίζω ότι ο κόσμος ξέρει επίσης ότι είναι ένας πολύ ταπεινός, πολύ έξυπνος, πολύ καλός άνθρωπος. Τον συμπαθώ πάρα πολύ. Είναι σπουδαίος.

Μετά από 40 χρόνια, πώς καταφέρατε να συνεχίσετε να ακούγεστε σαν James; Να είστε πάντα άμεσα αναγνωρίσιμοι;
Χμ, δεν ξέρω. 

Αλλά θα έλεγα ότι οφείλεται και στη φωνή του Tim που είναι πολύ ιδιαίτερη και που του δίνει έναν αναγνωρίσιμο χαρακτήρα. Οπότε μόλις την ακούσετε ξέρετε ότι είναι οι James, σωστά;

Και απ’ την άλλη συμβαίνει επειδή, χωρίς να το θέλουμε, μάλλον χρησιμοποιούμε και μία συγκεκριμένη ακολουθία συγχορδιων. Δεν το κάνουμε σκόπιμα. Το κάνουμε κατά λάθος. Μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο, τζαμάρουμε μαζί, κάνουμε θόρυβο και μετά δημιουργούμε ντέμο. Αυτή είναι η συνθετική μας διαδικασία. Και οι Cure έχουν τις ακολουθίες των συγχορδιών τους. Ξέρω ποιες είναι και αυτό κάνει τους Cure να είναι οι Cure, στην πραγματικότητα. 

Κάτι τελευταίο. Θυμάσαι την πρώτη σας φορά στην Ελλάδα;
Ναι, νομίζω ήταν σε κάτι σαν αμφιθέατρο σε έναν λόφο στην Αθήνα. Θυμάμαι είχε πολλή σκόνη. Πρέπει να ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’90.

Ποια είναι η πιο δυνατή σας ανάμνηση γενικά από την Ελλάδα;
Ω, είναι πολλές. Κάθε φορά που επιστρέφουμε, κάτι σπουδαίο συμβαίνει. Και όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και όπου αλλού έχουμε παίξει στη χώρα. Θυμάμαι τρεις ιδιαίτερα υπέροχες συναυλίες που κάναμε στη Θεσσαλονίκη -μάλλον- το 2010.

Αλλά και το περασμένο καλοκαίρι που παίξαμε στην Ακρόπολη, ήταν ένα από τα κορυφαία γεγονότα της καριέρας μας.
Το κινηματογραφήσαμε και σύντομα θα το κυκλοφορήσουμε. Ήταν τεράστια τιμή για μας να παίξουμε εκεί. Και λίγο τρομακτικό. Ήταν λίγο σαν “ω Θεέ μου, κοίτα που είμαστε”.