Κ.ΒΗΤΑ: “ΖΟΥΣΑ ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΟΦΙΤΑ – ΕΚΕΙ ΕΓΡΑΨΑ ΤΗ ΣΟΥΠΕΡ ΣΤΕΛΛΑ”

Σε κάθε νέο πρότζεκτ προσπαθεί να εξελίξει τη μουσική του, για να αποκτήσει την ελευθερία που θέλει να έχουν τα τραγούδια του. Ο Κ. Βήτα μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες της ελληνικής electro pop σκηνής, σε κόντρα ίσως με την ατμόσφαιρα της εποχής που κοιτάει “προς τα έξω”, συνεχίζει να εξερευνά και να εκφράζει κόσμους εσωτερικούς. Τις εναλλακτικές επιλογές της αγάπης, της ελευθερίας αλλά και την ανησυχία για τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο πρωτεργάτης των Stereo Nova έβαλε την πρίζα στο συλλογικό υποσυνείδητο της μπάντας, όταν ανέβηκε στη σκηνή για τη μεγάλη τους επανένωση, στην Ελευσίνα και στο Release. Εκεί ζωντάνεψε μπροστά μας μια ολόκληρη εποχή, την οποία περισσότερο αναπολούμε εμείς παρά εκείνος. “Δεν αναπολώ το παρελθόν, είναι χάσιμο χρόνου”, μας λέει ενώ ετοιμάζεται για τις τρεις εμφανίσεις του στο Σταυρό του Νότου. Αυτό που σίγουρα δεν είναι χάσιμο χρόνου, αλλά ανάγκη για τον Κ. Βήτα, είναι η ενατένιση προς στον ουρανό. 

Κ. Βήτα: “Η στάση όπου όλοι κοιτάνε στο κινητό με το κεφάλι προς τα κάτω ίσως να σκότωσε τον ρομαντισμό”

Η μόνιμη επωδός ενός φίλου που είναι φανατικός με τις μουσικές των Stereo Nova είναι “τι δι@ολο έπιναν αρχές της δεκαετίας του ’90 και έβγαλαν αυτά τα αριστουργήματα – Ασύρματος Κόσμος, Τέλσον, Βιταμίνα, Τεκ”. Επιλογές από αυτά τα άλμπουμ θα ακούσουμε ξανά στο Σταυρό του Νότου μαζί με τα νέα τραγούδια του Κ.Βήτα από τον δίσκο “Το Χέρι”, που κυκλοφόρησε σχεδόν οκτώ χρόνια μετά το τελευταίο του προσωπικό άλμπουμ “Ομόνοια” (2017).

Ένα ενθαρρυντικό σπρώξιμο προς τη συλλογική ευαισθητοποίηση, σχόλια για συμφιλίωση και αλληλεγγύη και μηνύματα ανθρωπιάς σε μια εποχή έντονων συγκρούσεων και διχασμών… αυτά χώρεσαν στους στίχους της νέας δουλειάς του, “Το Χέρι”.  [Πρόσφατα ακούσαμε ξανά στο repeat το άλμπουμ “Μετά” (2000) ένα από τα πιο αγαπημένα του Κ.Βήτα με τη Δήμητρα Γαλάνη, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα σε μπλε βινύλιο και είναι καταπληκτικό]. 

Αν την τελευταία 30ετία δεν είχες την ευκαιρία να διαβάσεις καμία συνέντευξή του (δεν είναι και πολλές) ο Κ.Βήτα γεννήθηκε στη Μελβούρνη και μεγάλωσε στο Περιστέρι. Σπουδές μουσικής (κλασικής κιθάρας και αρμονία), ζωγραφική και ιστορία τέχνης ήταν οι βάσεις πάνω στις οποίες εξελίχθηκαν τα ταλέντα του. Το ‘80 άρχισε να πειραματίζεται, έγραφε μουσική σε ένα τετρακάναλο εγγραφέα ήχου και εργαζόταν σε τυπογραφεία και περιοδικά. Στο βίντεο του νέου τραγουδιού “Αχτίδα” πρωταγωνιστής είναι ένα κασετόφωνο. Σήμερα η τεχνολογία κάνει πιο μοναχική τη διαδικασία της μουσικής δημιουργίας. Για όλα αυτά που τον καθορίζουν, μιλάει μέσα από τους στίχους του.

Και σχολιάζοντας τον κόσμο – έχοντας περάσει τα δεύτερα -ήντα – φαίνεται πιστός στη διαδικασία της αλλαγής… “έχουμε μία ζωή, Το ίδιο αίμα κι εσύ, Κάνε τον κόσμο ν΄αλλάξει”.

Νέο άλμπουμ “Το Χέρι”. Είναι το χέρι που κρατάμε, που απλώνουμε ή που προσφέρουμε σε κάποιον που το έχει ανάγκη; Ποιες είναι οι ιδέες που ενέπνευσαν τα τραγούδια του άλμπουμ και πόσο χρόνο πήρε η ολοκλήρωσή του; 

Όσον αφορά το νέο μου άλμπουμ, ένα μεγάλο μέρος ηχογραφήθηκε στο δικό μου στούντιο και πήρε δύο με τρία χρόνια για να το επιμεληθώ και να γράψω τα τραγούδια. Τα περισσότερα είναι ιδέες που σιγά σιγά έπαιρναν μορφή, όσο για τους στίχους έγραφα και έσβηνα μέχρι να καταλήξω στην τελική τους μορφή. Στους μακρινούς περιπάτους μου σκεφτόμουν περί μουσικής και έτσι έφτιαξα όλο το άλμπουμ, γύριζα, έκανα διορθώσεις, όσο για τον τίτλο ήρθε από την ιδέα του εξωφύλλου όπου οι δύο φιγούρες κρατιούνται για να μην πέσουν, κι έτσι όπως ο ένας δίνει το χέρι στον άλλον κατέληξα στον τίτλο. Μου αρέσει οι τίτλοι στα άλμπουμ μου να έχουν ένα μικρό συμβολισμό.

Πώς γράφτηκε η υπέροχη “Αχτίδα”; Στους στίχους της, νιώθεις ότι “υπάρχει λύπη παντού” και κλειδωμένες καρδιές, αλλά ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Πώς θα έρθει η αλλαγή – για την οποία μιλάμε συνέχεια όλοι – όταν η εποχή δίνει ευκαιρίες “σύνδεσης”, αλλά είμαστε πιο μοναχικοί από ποτέ; 

Η «Αχτίδα» ήταν από τα τελευταία τραγούδια που έγραψα, είχα φτιάξει τη μουσική πολύ καιρό πριν και όλο σκεφτόμουν να βάλω κάποιους στίχους, όμως ήταν πολύ δύσκολο να τοποθετηθούν στίχοι πάνω στη συγκεκριμένη μουσική. Ήθελα να γράψω στίχους που να ‘χουν μέσα τους την ελπίδα, την προσπάθεια για αδελφοσύνη. Ναι, είναι αλήθεια πως πολύς κόσμος έχει υπαρξιακά προβλήματα και αυτό το πνιγηρό αίσθημα μοναξιάς.

Είναι δύσκολο για αυτά τα ευαίσθητα θέματα να μιλάμε με γενικότητες. Θα έλεγα πως δεν είμαι ειδικός, κατανοώ το πρόβλημα σε βάθος όμως δεν ξέρω τι προκαλεί όλη αυτή την μοναξιά, ίσως τα social media και αυτή η ιδιαίτερη στάση όπου όλοι κοιτάνε στο κινητό με το κεφάλι προς τα κάτω να σκότωσε τον ρομαντισμό, το φλερτ από τη γη, αυτή την ενατένιση προς τον ουρανό, παλιά οι άνθρωποι κοιτούσαν ψηλά, γύρω τους, απέναντι, τώρα κοιτάζουν το κινητό οπουδήποτε πας, βλέπεις τους ανθρώπους να σκύβουν το κεφάλι και να βλέπουν κάτι στο τηλέφωνο.

Τι θυμάσαι πιο έντονα στον εαυτό σου την εποχή που εργαζόσουν σε τυπογραφεία και περιοδικά. Τότε που άκουγες 80ς ηλεκτρονική μουσική και έγραφες με μπομπίνες και κασετόφωνα. 

Μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 90 θυμάμαι υπήρχαν δουλειές και θέσεις εργασίας που σήμερα δεν υπάρχουν. Πάλι το ίντερνετ σκότωσε πολλές θέσεις εργασίας και επαγγέλματα. Σήμερα υπάρχουν πολύ λίγα επαγγέλματα για να κάνει κανείς, ας πούμε πήγα προχθές στην τράπεζα για να κάνω μια δουλειά και μπροστά στη τζαμαρία που είχε φως η αίθουσα ήταν άδεια και καθαρή, ενώ οι 4 υπάλληλοι ήταν στοιβαγμένοι στο τέλος του χώρου πίσω από ένα παραβάν μαύρο σε 4 τραπεζάκια μικρά, χωρίς αέρα καθόλου, κυριολεκτικά σαν ποντίκια. Φώναξα την υπάλληλο που ήθελα και βγήκε έξω και μιλούσαμε σε ένα τραπεζάκι πιο πίσω.

Τι θέλω να πω με αυτό, ότι πιο πολύ τους ενδιαφέρει ο άδειος ο μίνιμαλ χώρος στις τράπεζες, ένα αισθητικό κενό που φωτίζεται, παρά το προσωπικό τους. Μπορεί σε λίγα χρόνια να μην υπάρχουν άνθρωποι που θα δουλεύουν σε εταιρίες, αν αυτή τη στιγμή τους κρύβουν πίσω από παραβάν και ντεκόρ. Ήταν μια πολύ σκληρή εικόνα. Όσο για τις μπομπίνες που λες και τα κασετόφωνα όταν μιλάω γι αυτά, νομίζω δεν καταλαβαίνουν γιατί μιλάω…. Δεν τα ξέρουν αυτά τα συστήματα, λείπουν από το εμπόριο πάνω από 3 δεκαετίες. Ναι ήταν μέρος της αναλογικής εποχής αυτά τα συστήματα ήχου, να σου πω την αλήθεια στο σπίτι μου έχω ακόμα 3 κασετόφωνα από εκείνη την εποχή…

“Έχω μάθει από πολύ μικρός να βάζω νερό στο κρασί μου, πολλές φορές πίνω μόνο νερό”

Πώς ένιωσες όταν η “Σούπερ Στέλλα” επανακυκλοφόρησε μετά από 22 χρόνια; Ήταν εκείνο το 1999 ένα σημείο καμπής – ή/και ρίσκου- στην πορεία σου; 

Ωραία ερώτηση, ναι … ένιωσα υπέροχα που κυκλοφόρησα αυτό το άλμπουμ. Η «Σούπερ Στέλλα» ήταν το πρώτο μου σόλο άλμπουμ, σε αυτή την έκδοση την καινούργια ακούμε ένα επεξεργασμένο remaster του άλμπουμ μιας και σε κάποια τραγούδια βρήκα τα αυθεντικά κανάλια και τα μίξαρα πάλι για καλύτερο αποτέλεσμα. Το άλμπουμ αυτό το είχα γράψει την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Τα κομμάτια αυτά τότε ήταν για μένα σα το φως του ήλιου, ήταν η μόνη χαρά που μου είχε απομείνει. Ήταν ένα σκληρό άλμπουμ με έντονα βιώματα και άγριες ιστορίες.

Κυκλοφόρησε το 1999 και μετά από τρεις μήνες η εταιρία το απέσυρε από τα καταστήματα για κάποιους λόγους, έτσι έγινε πολύ σπάνιο και συλλεκτικό. Όμως τώρα κυκλοφορεί ψηφιακά στην πιο ολοκληρωμένη του μορφή από την sky vector music. Ήταν ένα σημείο καμπής και ανάκαμψης. Οι Στέρεο Νόβα είχαν κλείσει εκείνο τον κύκλο και προσπαθούσα να φτιάξω το όνομά μου από την αρχή. Δύσκολα χρόνια, θυμάμαι έμενα σε μια σοφίτα που από το μπαλκόνι έβλεπα την αποθήκη ενός σούπερ μάρκετ και ένα μικρό κομμάτι του Υμηττού. Ζούσα με ελάχιστα χρήματα, εκεί έγραψα τη Σούπερ Στέλλα.

Πότε ήρθες σε επαφή με την ποίηση και τι σημαίνει για σένα; Πιο αγαπημένος ο Γιάννης Ρίτσος γι αυτό και δημιούργησες το “Ο Κόσμος Είναι Ένας”; 

Από την εφηβεία μου άρχισα να διαβάζω ποίηση, Έλληνες ποιητές, κλασικούς, μοντέρνους και πιο μετά στην αγγλική γλώσσα. Η ποίηση και η λογοτεχνία με βοήθησαν πολύ να χτίσω τον εαυτό μου, την σκέψη μου, την αντίληψή μου. Είναι απαραίτητο εφόδιο γενικότερα οι τέχνες για όλο τον άνθρωπο, η ποίηση έχει μια πανανθρώπινη γλώσσα και αναβαθμίζει την καθημερινότητα.

Ο Γιάννης Ρίτσος είναι και αυτός ένας από τους αγαπημένους μου ποιητές και τον διάλεξα για κάτι πολύ συγκεκριμένο όταν έφτιαξα το 2021 για αυτόν, το έργο «Ο κόσμος είναι ένας». Μέσα στα ποιήματα του βρίσκει κανείς πολλά ερωτήματα που σε τοποθετούν σε μια βαθιά φιλοσοφική στάση. Η ποίηση, η τέχνη  θα έπρεπε να βρίσκεται μέσα στην καθημερινότητά μας.

Ένα άλλο ιδιαίτερο τραγούδι στο “Χέρι” είναι το “Σ’αγαπώ”, όπου ακούμε τις φωνές του Χορν και της Λαμπέτη. Υπάρχουν σήμερα ιδανικές αγάπες ή έχουμε αποδομήσει τα “ιδανικά”. Δυσκολεύονται οι ρομαντικοί περισσότερο σήμερα από ότι στα 80ς και 90ς;

Η λειτουργία της αποδόμησης είναι κάτι που θεμελίωσε ίσως η γαλλική σχολή του Ντεριντά, αυτοί επιχείρησαν να αποδομήσουν τα θεμέλια των εννοιών. Ο ρομαντισμός ήταν ένα κίνημα πρωτοπορίας που ξεκίνησε στα μέσα του 18ου αιώνα ένα κίνημα που πήγαινε ενάντια στον κλασικισμό που δεσμευόταν από τους περιορισμούς και ήρθε να αντιστρέψει ότι κυριαρχούσε ώστε να επιτευχθεί μια νέα προσπάθεια κατανόησης του κόσμου. Οι ρομαντικοί έγιναν μια δυναμική φωνή που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αφύπνιση του κόσμου και προκάλεσαν με τέτοιο τρόπο το συναίσθημα, ακόμα και όταν η σκέψη τους ξεπέρασε την λογική με στόχο να αγγίξουν την ανεξήγητη δύναμη του Θεού…. Ουγκώ, Μπλέηκ….

Πάντα δυσκολεύονταν όσοι θεωρούσαν τον εαυτό τους ρομαντικό κατά κάποιο τρόπο. Η δεκαετία του 80 ήταν μια ρομαντική σκληρή δεκαετία που την καθόρισε το πένθιμο πέπλο του aids, μια σκληρή μοναξιά, η ανάγκη των νέων για φιλία – εφ όσον το σεξ σκότωνε καθημερινά φίλους μας εδώ κι εκεί. Η μουσική, το post new wave, ήταν η συντροφιά στη ζωή μας, το αλλόκοτο βάψιμο, τα θλιμμένα beat της ηλεκτρονικής σκηνής, ήταν μια περίεργη δεακετία, ίσως η πιο πένθιμη μαζί με την εποχή της «ωχρής σπειροχαίτης» του Καρυωτάκη και της Πολυδούρη.

Σήμερα πρέπει να είναι πολύ λίγοι οι ρομαντικοί, τι σχέση μπορεί να έχει ο ρομαντισμός με τα αυτοαναφορικά social media και το υπερτροφικό εγώ, την ανάγκη για υπέρ έκθεση και προβολή, το μέγεθος της άγνοιας που έχει ο άνθρωπος για τον εαυτό του.

Μπαίνεις στη διαδικασία να σκέφτεσαι τα παλιά και να λες “εμείς τότε” στους νεότερους; Για τη νέα γενιά μουσικών/καλλιτεχνών πώς βλέπεις να διαμορφώνεται η κατάσταση; Η μουσική γίνεται όλο και πιο “προσωπική” υπόθεση, ειδικά με την εξέλιξη της τεχνολογίας;

Δεν αναπολώ, είναι χάσιμο χρόνου. Η μουσική ξεκινά από τον δημιουργό και φτάνει στο κόσμο το τελικό της αποτέλεσμα, ο ήχος. Η τεχνολογία είναι αλήθεια πως έκανε πιο μοναχική την διαδικασία της μουσικής γραφής, όμως υπάρχουν ακόμα σήμερα πολλοί ωραίοι δημιουργοί.

Ποια είναι η αξία που πρέπει να καλλιεργηθεί περισσότερο στην εποχή μας; 

Η αντίληψη, η νοημοσύνη, η παιδεία που ωθεί στην αξιοποίηση των ικανοτήτων.

Τι σκέφτηκες όταν το “Τυχερό Αστέρι” αναβίωσε στο τηλεοπτικό “Maestro” και γνώρισε τέτοια ανταπόκριση, ακόμα και από νεαρά παιδιά που δεν είχαν γεννηθεί όταν γράφτηκε. Το περίμενες να γίνει τέτοιος χαμός;

Χάρηκα πολύ, είναι ένα κομμάτι που μέσα στα χρόνια ο κόσμος πάντα έδειχνε αγάπη για αυτό το τραγούδι. Με την τηλεοπτική σειρά έγινε ακόμα πιο γνωστό…. Ναι, χάρηκα.

Τελευταία πολύς λόγος γίνεται για τη χρήση κινητών στις συναυλίες. Με όλους τους τρόπους οι καλλιτέχνες μας λένε να ζήσουμε τη στιγμή και να αφήσουμε το κινητό, ενώ οι νεότεροι αυτό ακριβώς νομίζουν ότι κάνουν, αποτυπώνοντας τη στιγμή. Νιώθεις περίεργα όταν ο κόσμος δεν χορεύει, αλλά σε βιντεοσκοπεί; (πρόσφατα έπαιξες και στο απόλυτο σκοτάδι στο Ι.Κακογιάννη, εκεί υπήρξε μια… ανατροπή)

Πιστεύω πως ο κόσμος είναι ελεύθερος να αντιδρά και να παίζει με ό,τι θέλει στη συναυλία, ντρέπομαι να πω σε κάποιον να κλείσει το κινητό του επειδή παίζω εγώ, αν έτσι αντιλαμβάνεται πως είναι μια συναυλία ας το κάνει. Άλλες εποχές σήμερα, ποτέ δεν ήθελα να επιβληθώ μέσα από τις συναυλίες μου, σιγά τα κάστανα, απλά είμαι ένας μουσικός, με ενοχλεί πολύ όταν με βιντεοσκοπούν, αλλά δεν λέω τίποτε… έχω μάθει από πολύ μικρός να βάζω νερό στο κρασί μου, πολλές φορές πίνω μόνο νερό….

Μετανιώνεις κάτι στο κεφάλαιο Stereo Nova;
Όχι δεν μετανιώνω για κάτι σε σχέση με τους Στέρεο Νόβα, όμως έχω μετανιώσει για την άγνοια που είχα πολλές φορές.

Τι να περιμένουμε στις 3 εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου; 
Θα παίξουμε ένα πολύ δυνατό σετ, θα ξεκινήσουμε με κάποια ακουστικά παλιά μας τραγούδια, μιας και ο χώρος είναι πιο μικρός από τις εξωτερικές συναυλίες, θα παίξουμε παλιά και καινούργια τραγούδια κι ελπίζω να περάσουμε όλοι όμορφα. Περιμένουμε, μαζί με την μπάντα μου, όλους τους φίλους μας….