ΛΟΡΑ ΤΖΕΙΝ ΓΚΡΕΙΣ: “Η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΔΕΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΤΡΑΝΣ ΑΤΟΜΑ”

Μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει επτά άλμπουμ με τους (ανενεργούς από το 2020) Against Me!, ένα ζόρικο πανκ ροκ συγκρότημα που όμως κατάφερε να σπάσει το «φράγμα» των τσαρτ του Billboard. Έχει μεγαλώσει ακόμη περισσότερο το fanbase της με δύο, μέχρι σήμερα, σόλο ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές. Έχει περιοδεύσει σε δεκάδες χώρες. Έχει κυκλοφορήσει μία bestseller αυτοβιογραφία με τίτλο “Tranny: Confessions of Punk Rock’s Most Infamous Anarchist Sellout” (“Εξομολογήσεις της πιο περιβόητης αναρχικής ξεπουλημένης του πανκ ροκ”). Έχει υπάρξει υποψήφια για βραβείο Emmy για τη σειρά δέκα επεισοδίων “True Trans” στην οποία εκτός από τα δικά της βιώματα πρόβαλλε κι εκείνα πολλών ακόμη τρανς ατόμων. Έχει τραγουδήσει εμπνευσμένη από τον Κ. Π. Καβάφη στη μικρού μήκους ταινία «Τείχη» του Χρήστου Σαρρή.

Δώδεκα όμως χρόνια μετά την πιο καταλυτικής σημασίας για την ίδια απόφασή της, είναι αναπόφευκτο στο επίκεντρο κάθε συζήτησης γύρω από το όνομά της να είναι ακόμη, και ενδεχομένως να μείνει για πάντα, η αποκάλυψη της φυλομετάβασής της στο περιοδικό Rolling Stone το 2012. Το κατανοεί πρώτη και καλύτερα απ’ όλους, δεν το βλέπει σαν κάτι που αποπροσανατολίζει τον κόσμο από το καλλιτεχνικό της αποτύπωμα, άλλωστε οι ακτιβιστικές της δράσεις όσον αφορά τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα ήταν ανέκαθεν μία από τις προτεραιότητές της, πόσο μάλλον σήμερα που συμφωνεί ότι παρατηρείται ξανά μια άνοδος της τρανσφοβίας, ίσως σε πιο ύπουλη εκδοχή από ποτέ. «Κατά τη γνώμη μου οφείλεται στην έλλειψη παιδείας. Η πλειονότητα των ανθρώπων είναι αμόρφωτοι και ανίδεοι ως προς τα τρανς άτομα. Για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα γενικά» λέει στο NEWS 24/7, τονίζοντας ότι αν και «μπορεί η ορατότητα των τρανς ατόμων να είναι μεγαλύτερη τώρα όσον αφορά τα μέσα ενημέρωσης, αυτό δεν μεταφράζεται κατ’ ανάγκη στο επίπεδο της καθημερινότητας στην κοινωνία. Αν μεγάλο μέρος της κοινωνίας λέει όχι στην παιδεία, τι μπορείς να κάνεις; Πώς αντιστέκεσαι; Συνεχίζεις να μιλάς δυνατά μιλάς δυνατά για το σωστό με κάθε ευκαιρία». 

Και να παίζεις πανκ. Όπως θα κάνει για πρώτη φορά στην Αθήνα το Σάββατο 13 Ιανουαρίου στο -1 της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση, χιλιάδες μίλια μακριά από τη βάση της στις ΗΠΑ, χιλιάδες νύχτες μετά από τις πρώτες της -σε υπόγεια και τότε- guerilla συναυλίες της.

Ας ξεκινήσουμε από την επικείμενη συναυλία. Τι να περιμένουμε από σένα το Σάββατο στη Στέγη;
Είναι η πρώτη μου φορά στην Ελλάδα και πάντα ήθελα να παίξω εκεί. Έχω περιοδεύσει πολλές φορές σε όλη την Ευρώπη αλλά για διάφορους λόγους δεν είχα καταφέρει μέχρι τώρα να έρθω στη χώρα σας. Επίσης από τις φωτογραφίες που έχω δει καταλαβαίνω ότι ο χώρος που θα γίνει το live είναι φανταστικός, περιμένω πώς και πώς να τον δω από κοντά. Γνωρίζοντας κιόλας ότι η συναυλία θα βιντεοσκοπηθεί, προετοιμάζομαι για μια πολύ ιδιαίτερη και συναισθηματική βραδιά.

Θα παίξεις και τραγούδια από το επερχόμενο άλμπουμ σου, Hole in My Head, που θα κυκλοφορήσει στα μέσα του Φεβρουαρίου;
Για την ακρίβεια στις 16 Φεβρουαρίου. Θα παίξω τα πάντα! Όπως σου είπα, μιας και είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στην Ελλάδα, το setlist θα εξαρτηθεί και από τον κόσμο. Εννοείται ότι αν θέλουν πολλοί να παίξω παλιά τραγούδια, θα το κάνω. Όσων τραγουδιών τους στίχους θυμάμαι ακόμη, θα τα παίξω. Αν και νομίζω ότι στο μυαλό μου υπάρχει χώρος για 60 τραγούδια. Θα πρέπει να αποβάλλω ένα για να χωρέσει κάποιο άλλο. Μεγαλώνω κι εγώ…

Σήμερα είσαι 43. Έχουν περάσει περίπου 30 χρόνια από τότε που άρχισες να γρατζουνάς μια κιθάρα και να κάνεις τις πρώτες σου ηχογραφήσεις με ένα τετρακάναλο της σειράς. Σήμερα που έχεις τόσους πολλούς fans σε όλο τον κόσμο, όντας μια από τις πιο δραστήριες τραγουδοποιούς της γενιάς σου, και ο δρόμος συχνά σε οδηγεί σε χώρες που βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά από την πατρίδα σου, όπως στην Ελλάδα καλή ώρα, υπάρχουν στιγμές που έκπληκτη σκέφτεσαι: Πώς έφτασα ως εδώ;
Το σίγουρο είναι ότι αν μου τα έλεγαν όλα αυτά πριν από 30 χρόνια η αντίδραση μου θα ήταν η απόλυτη δυσπιστία, θα νόμιζα ότι με κοροϊδεύουν. Βιώνω αρκετά συχνά αυτές τις περίεργες στιγμές που περιγράφεις, σταματάω δηλαδή ό,τι κάνω και συνειδητοποιώ πόσο τρελό είναι αυτό που συμβαίνει. Σκέφτομαι πόσο διαφορετική είναι η ζωή μου σε σχέση με το πώς περίμενα ότι θα εξελισσόταν. Όταν ήμουν ένα αφελές punk παιδί, ο ορίζοντας της ζωής μου δεν ξεπερνούσε τα 30, δεν πίστευα ότι θα φτάσω πιο πέρα. Το μοτίβο της ζωής μου ήταν λίγο πολύ «ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος» (live fast, die young). Τότε και μόνο η ιδέα ότι θα συνέχιζα στα 43 μου να γράφω και να παίζω punk τραγούδια μου προκαλούσε τεράστια αμηχανία. Τώρα όμως που είμαι 43 νιώθω πολύ νέα, ίσως πιο νέα απ’ όσο ένιωθα στα 20 μου. 

“Το μοτίβο της ζωής μου ήταν λίγο πολύ «ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος» (live fast, die young). Τότε και μόνο η ιδέα ότι θα συνέχιζα στα 43 μου να γράφω και να παίζω punk τραγούδια μου προκαλούσε τεράστια αμηχανία.”

Ακόμη και τη συζήτηση που κάνουμε τώρα δε θα τη χωρούσε ο νους μου στην εφηβεία. Ξεκίνησα φτιάχνοντας φανζίν, τύπωνα και κολλούσα σελίδες και ο τρόπος επικοινωνίας μου με άλλους που είχαν ίδια ενδιαφέροντα με μένα ήταν η αλληλογραφία. Στέλναμε γράμματα! Θυμάμαι ότι είχα pen pals σε πολλές πολιτείες αλλά και στο εξωτερικό, έτσι φτιάχναμε τις πανκ κοινότητές μας. Σήμερα κάθομαι στο σαλόνι μου, εσύ είσαι στην Ελλάδα, σε βλέπω και με βλέπεις, συζητάμε. Ποιος θα το περίμενε αυτό πριν από 30 χρόνια;

Πρόσφατα έκανες ένα ενδιαφέρον tweet που θα ήθελα να σχολιάσεις: «Νιώθω άβολα εξαιτίας του πόσο υπεύθυνη και επαγγελματίας έχω υπάρξει τελευταία».
Χα! Ναι, είναι μερικές φορές που η επαγγελματική πλευρά όλων όσων κάνω με κουράζει, μου λείπει το χάος της νιότης μου. Ευτυχώς αυτό το χάος βιώνω όταν είμαι πάνω στη σκηνή. Απλά χωρίς τις επικίνδυνες συνέπειες για την υγεία μου. 

Ενδιαφέρον επίσης βρίσκω κάτι που έχεις πει σχετικά με τη διαδικασία της τραγουδοποιίας: «Το κόλπο είναι να επιτρέπεις στον εαυτό σου να γράφει κακά τραγούδια και τελικά, μια φορά στο τόσο, ίσως να προκύψει κάτι καλό». Κρίνεις πάντα αυστηρά τον εαυτό σου; Και κατά πόσο έχει αυξομειωθεί η όποια αυστηρότητά σου απέναντι σε αυτό που κάνεις με το πέρασμα των χρόνων;
Υπάρχουν διάφορες μορφές αυτοκριτικής, υγιείς και μη. Η δημιουργικότητα λίγο πολύ έχει να κάνει με το να καταφέρεις να διώξεις τον μπάτσο που υπάρχει στο κεφάλι σου. Κάθε καλλιτέχνης ενώ δημιουργεί ακούει αυτή τη φωνή που λέει: «Δεν αξίζω τίποτα, ποιος θα ήθελε να ακούσει τα τραγούδια μου, δεν έχω τίποτα ενδιαφέρον να πω, αυτό που κάνω δεν είναι πρωτότυπο» κλπ. Αυτή τη φωνή είναι που δεν πρέπει να ακούς. Πρέπει να δώσεις στον εαυτό σου τη δυνατότητα να αποτύχει. Γράψε ένα κακό τραγούδι. Γράψε ένα στίχο της πλάκας. Τι σε νοιάζει η πρωτοτυπία; Από μόνη της δεν λέει τίποτα. Το πάθος είναι που μετράει. Και αυτό είναι κάτι που μου έμαθε το πανκ. 

Στην τελική ό,τι γράψεις θα μπορέσεις, αν χρειαστεί, να το αλλάξεις αργότερα. Σημασία έχει να πάρεις μπρος. Η δουλειά θα σε οδηγήσει σε περισσότερη δουλειά. Γράψε ένα τραγούδι. Αυτό θα σε οδηγήσει στο να γράψεις το δεύτερο τραγούδι σου. Το οποίο θα σε οδηγήσει στο τρίτο. Έτσι πρέπει να σκέφτεσαι. Ναι, το πρώτο τραγούδι μπορεί να είναι κακό. Ε και; Έγραψες ένα κακό γαμημένο τραγούδι. Ίσως το επόμενο να είναι καλύτερο!

Για μένα η μόνη αυτοκριτική που έχει νόημα όταν γράφεις τραγούδια αφορά ζητήματα όπως το σωστό κούρδισμα της κιθάρας ή το σωστό κράτημα του ρυθμού.

Ξεκίνησες την καριέρα σου σε μια εποχή που νομίζω ότι ήταν στο κέντρο του γηπέδου, τουλάχιστον θεωρητικά, ή ιδέα του «ξεπουλήματος» των λεγόμενων «εναλλακτικών» καλλιτεχνών. Το συζητούσαμε όλοι πολύ. Η φήμη δεν θεωρούνταν εξ ορισμού κάτι καλό και ευπρόσδεκτο. Σήμερα αντιθέτως μοιάζει σχεδόν πασέ όλη αυτό το ζήτημα. Πώς φτάσαμε στο άλλο άκρο;
Θυμάμαι ότι τότε άκουγα φανατικά βρετανικές πανκ μπάντες και κυρίως τους Crass. Σε ένα αγαπημένο μου τραγούδι τους, το “Big A Little A”, έχουν τους εξής στίχους: «Γίνε ακριβώς αυτός που θέλει να γίνεις, κάνε αυτό που θέλεις να κάνεις / Είμαι αυτός και είναι αυτή αλλά μόνο εσύ είσαι εσύ / Κανείς άλλος δεν έχει τα μάτια σου και δεν μπορεί να δει τα πράγματα όπως εσύ / Από σένα εξαρτάται το αν θα αλλάξεις τη ζωή σου και η δική μου ζωή εξαρτάται από μένα (Be exactly who you want to be, do what you want to do / I am he and she is she but you’re the only you / No one else has got your eyes, can see the things you see / It’s up to you to change your life and my life’s up to me).

“Κάποιοι, ας πούμε, μπορεί να με κατηγορούσαν που έπαιζα πάνω σε μια κανονική σκηνή. Και σκεφτόμουν: Αλήθεια, γιατί είμαι πάνω σε μια σκηνή; Μα για να με βλέπουν όσοι είναι στο πίσω μέρος της αίθουσας!”

Το πήρα καλά από τότε το μάθημά μου. Οποιαδήποτε εμπειρία βίωνα από εκεί κι έπειτα, τη σκεφτόμουν σοβαρά, εξέταζα τον εαυτό μου με το μικροσκόπιο. Έχοντας ξεκινήσει παίζοντας πανκ από μικρό παιδί, το «ξεπούλημα» που λες ως ιδέα για μένα ήταν το να γίνω χαρτογιακάς σε μια εταιρία και να εγκαταλείψω το όνειρο μου να ζήσω τη ζωή μου ως μουσικός, ταξιδεύοντας, παίζοντας live και γράφοντας τραγούδια. Αυτό ναι, θα ήταν ξεπούλημα. Εφόσον όμως αποφάσισα ότι θα συνέχιζα να είμαι καλλιτέχνης, να γράφω μουσική και να δίνω συναυλίες, αρκετή από την κριτική που γινόταν τότε στους πανκ κύκλους μου φαινόταν εξαρχής λάθος. Κάποιοι, ας πούμε, μπορεί να με κατηγορούσαν που έπαιζα πάνω σε μια κανονική σκηνή. Και σκεφτόμουν: Αλήθεια, γιατί είμαι πάνω σε μια σκηνή; Μα για να με βλέπουν όσοι είναι στο πίσω μέρος της αίθουσας! Διαφορετικά θα με βλέπουν μόνο όσοι είναι ακριβώς μπροστά μου. Δεν έχει δηλαδή να κάνει με ψώνιο, ξέρεις, του στιλ θαυμάστε με όλοι εδώ πάνω. Είναι απλά τεχνικής φύσεως ζήτημα, θέλω να βλέπουν όλοι μέσα στην αίθουσα. 

Και σιγά σιγά παίζαμε σε μεγαλύτερους χώρους γιατί θέλαμε να μπορούν να έρθουν όσοι ήθελαν. Στο κάτω κάτω το πανκ αντιτίθεται στους αποκλεισμούς, σωστά; Όταν πρωτοξεκινήσαμε με τους Against Me! θυμάμαι ότι παίζαμε σε υπόγεια σπιτιών. Ήταν φανταστικά, από εκείνες τις μέρες έχω καταπληκτικές αναμνήσεις, αλήθεια. Σιγά σιγά όμως άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως να μη νιώθουν όλοι άνετα με το να στριμωχτούν στο σπίτι ενός αγνώστου. Ή μπορεί να υπάρχει ζήτημα κινητικής προσβασιμότητας. Όταν παίζεις μόνο σε υπόγεια, πώς στο διάολο θα σε δει κάποιος που κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο;

Δυστυχώς υπάρχει μια εγγενής ποσότητα καπιταλισμού στην όλη διαδικασία της ηχογράφησης, κυκλοφορίας και πώλησης δίσκων μουσικής. Και μόνος σου να ηχογραφήσεις ένα δίσκο, να τυπώσεις τα βινύλια, να τα πουλήσεις και να βγάλεις έστω ένα μικρό κέρδος, μάντεψε, καπιταλισμός είναι και αυτό. Πόση διαφορά λοιπόν έχει από το να βγάλει μια κανονική δισκογραφική εταιρία τους δίσκους σου; Μήπως αυτό είναι προτιμότερο για να φτάσει η μουσική σου σε περισσότερα αυτιά και να επικοινωνήσεις με περισσότερο κόσμο; Όλα αυτά είναι ακόμη κεντρικά ζητήματα για μένα. Δεν είναι ότι δεν τα σκέφτομαι πια. Απλά δεν έχω για όλα τις απαντήσεις και τα εξετάζω καθώς προχωράω, προσπαθώντας να κάνω το σωστό.

Είναι τα πράγματα στη μουσική βιομηχανία καλύτερα σήμερα σε σχέση με πριν από δύο ή τρεις δεκαετίες; Σε ρωτάω γνωρίζοντας ότι ναι μεν θα μου απαντήσεις από τη σκοπιά μιας μουσικού από την πανκ, και όχι την μέινστριμ πλευρά των πραγμάτων. Ταυτόχρονα όμως είσαι και μία τρανς ροκ σταρ, όπως σε έχουν χαρακτηρίσει τα μίντια στις ΗΠΑ. Η ιστορία σου αποτελεί πηγή έμπνευσης και ενδυνάμωσης για πολλούς ανθρώπους, οπότε η άποψή σου έχει εξ ορισμού μεγάλη βαρύτητα.
Κάποια πράγματα στη μουσική βιομηχανία είναι καλύτερα πια, κάποια άλλα όχι. Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, κάποια άλλα δεν έχουν αλλάξει ή φαίνονται σαν να έχουν αλλάξει, όχι όμως στ’ αλήθεια. Ένα από τα καλά των social media και του internet γενικότερα είναι ότι έχουν βγει από την εξίσωση πολλοί από τους μεσάζοντες. Οποιοσδήποτε μπορεί να ηχογραφήσει και να κυκλοφορήσει μουσική ακόμη και ολομόναχος. Ηχογραφείς ένα τραγούδι, αμέσως το ανεβάζεις στις πλατφόρμες streaming και θεωρητικά όλος ο κόσμος μπορεί να το ακούσει. Αυτό είναι σίγουρα καλό. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει και μια υποτίμηση της μουσικής ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Υπάρχει τόση πολλή μουσική εκεί έξω διαρκώς διαθέσιμη, και ο κόσμος δεν την αντιμετωπίζει ως κάτι που έχει αξία. Αυτό προφανώς δεν είναι καλό. Για μένα που ακόμη κυκλοφορώ άλμπουμ μέσω δισκογραφικών, αυτό που μετράει πολύ είναι να ξέρω ότι συνεργάζομαι με καλούς ανθρώπους. 

“Αντί να σου πω τι εστί πανκ εν έτει 2024, θα σου πω ότι ελπίζω να το μάθουμε σύντομα. Αυτό που θα έπρεπε ακόμη να πρεσβεύει το πανκ είναι η αμφισβήτηση της εξουσίας, της καθεστηκύιας τάξης σήμερα.”

Τι εστί πανκ εν έτει 2024; Πώς το ορίζεις;
Μα μου βάζεις δύσκολα! Νομίζω ότι το πανκ σημαίνει αυτό που σήμαινε πάντα και σίγουρα δεν μπορεί να το ορίσει ένας άνθρωπος. Είναι στο χέρι όλων των μικρών ή μεγάλων κοινοτήτων του να το ορίσουν και να το κάνουν να αφορά τη σημερινή εποχή. Διανύουμε τις πρώτες μέρες του 2024. Αντί να σου πω τι εστί πανκ εν έτει 2024, θα σου πω ότι ελπίζω να το μάθουμε σύντομα. Αυτό που θα έπρεπε ακόμη να πρεσβεύει το πανκ είναι η αμφισβήτηση της εξουσίας, της καθεστηκύιας τάξης σήμερα. Ποια είναι τα ζητήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα; Οι πολεμικές συρράξεις, η κλιματική κρίση, οι κοινωνικοπολιτικές ανισότητες. Αυτά θα έπρεπε να πραγματεύεται το πανκ. 

 Όπως έχεις πει κι εσύ, μέχρι σήμερα έχεις κυκλοφορήσει κάμποσους δίσκους, έχεις γράψει ένα βιβλίο, έχεις υπάρξει υποψήφια για βραβείο Emmy, έχεις περιοδεύσει σε όλο τον κόσμο, οπότε ίσως να έπρεπε πια να μην είναι η φυλομετάβασή σου το πλέον κεντρικό θέμα σε κάθε συζήτηση γύρω από το όνομα σου. Μήπως όμως είναι αναπόφευκτο; Και τελικά ίσως όχι τόσο κακό ειδικά σήμερα που έχω την αίσθηση ότι υπάρχει ξανά μία άνοδος της τρανσφοβίας; Διότι περί αυτού πρόκειται όταν βλέπεις για παράδειγμα διάσημους κωμικούς σαν τον Ντέιβ Σαπέλ να βασίζουν μεγάλο κομμάτι των παραστάσεών τους σε αστεία για τα τρανς άτομα.
Δεν έχεις άδικο. Αποκάλυψα τη φυλομετάβασή μου το 2012. Δυο-τρία χρόνια αργότερα έγινε εξώφυλλο στο TIME η Λαβέρν Κόξ (σ.σ. τρανς ηθοποιός, ακτιβίστρια και πρωταγωνίστρια του «Orange Is the New Black»). Από τότε ακόμη ήξερα ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει ξανά άνοδος στην τρανσφοβία, το θεωρούσα αναμενόμενη αντίδραση. Κατά τη γνώμη μου οφείλεται στην έλλειψη παιδείας. Η πλειονότητα των ανθρώπων είναι αμόρφωτοι και ανίδεοι ως προς τα τρανς άτομα. Για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα γενικά. Αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ υπάρχει πολύ έντονη υποβάθμιση της εκπαίδευσης και απώθηση της παιδείας από τον κεντρικό ρόλο που θα έπρεπε να κατέχει στη ζωή. Πολλοί δεν θέλουν τα παιδιά τους να μορφωθούν όσον αφορά τα τρανς άτομα. Δεν θέλουν τα τρανς άτομα να αποτελούν θέμα συζήτησης στα σχολεία. Υπάρχει ένα ολόκληρο κίνημα στις ΗΠΑ για να απαγορευτούν συγκεκριμένα βιβλία από τις σχολικές βιβλιοθήκες. Ουσιαστικά δηλαδή ένα μεγάλο μέρος των πολιτών παλεύει ενάντια στη μόρφωση και την παιδεία του. Φοβούνται να μορφωθούν! Μπορεί λοιπόν η ορατότητα των τρανς ατόμων να είναι μεγαλύτερη τώρα όσον αφορά τα μέσα ενημέρωσης, αυτό όμως δεν μεταφράζεται κατ’ ανάγκη στο επίπεδο της καθημερινότητας στην κοινωνία. Αν μεγάλο μέρος μιας κοινωνίας λέει όχι στην παιδεία, τι μπορείς να κάνεις; Πώς αντιστέκεσαι εσύ; Συνεχίζεις να μιλάς δυνατά για το σωστό με κάθε ευκαιρία. 

“Μπορεί λοιπόν η ορατότητα των τρανς ατόμων να είναι μεγαλύτερη τώρα όσον αφορά τα μέσα ενημέρωσης, αυτό όμως δεν μεταφράζεται κατ’ ανάγκη στο επίπεδο της καθημερινότητας στην κοινωνία.”

Πρόσφατα ρωτήθηκε επ’ αυτού η Έντι Ίζαρντ (σ.σ. διάσημη τρανς ηθοποιός) και είχε τα εξής να πει: «Αν κοιτάξεις τους ήρωες της ιστορίας ή τους κακούς, ήταν στρέιτ ή γκέι, αλλά απλώς τύχαινε να είναι το ένα ή το άλλο. Έκαναν καλά πράγματα ή κακά. Όλα τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα είναι σαν να παίζουμε κι εμείς πιάνο, απλώς λίγο διαφορετικά. Είναι απλώς ένα ακόμη χαρακτηριστικό. Στ’ αλήθεια αυτό που μετράει είναι αυτό που προσφέρεις στην ανθρωπότητα».
Ακριβώς! Νομίζω ότι η Έντι αναφέρεται και σε αυτό που βιώνουν τα τρανς και γενικά τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς τη διαφορετικότητά σου. Αλλά δε νιώθεις αρκετή ασφάλεια ώστε να μιλήσεις ανοιχτά γι’ αυτό. Αποστασιοποιείσαι λοιπόν από τον κύκλο σου, από το σχολείο και την οικογένεια σου. Όσο η αυτογνωσία σου αυξάνεται, παρατηρείς τους γύρω σου πιο έντονα και σκέφτεσαι: Ξέρουν όλοι τι πραγματικά είμαι; Φαίνομαι; Και αυτό αυξάνει την παρατηρητικότητά σου και την ικανότητα να διαβάζεις τους άλλους, κάτι που με τη σειρά του μπορεί να μεγενθύνει τα δημιουργικά σου ένστικτα. Όλο αυτό δηλαδή μπορεί να σου φανεί πολύ χρήσιμο αν είσαι ήδη ή ονειρεύεσαι να γίνεις συγγραφέας, ζωγράφος, τραγουδοποιός.

Να κλείσουμε τη συνέντευξη μιλώντας για μουσική; Είπες νωρίτερα ότι λατρεύεις τους πάνκηδες Crass. Μπορείς να επιλέξεις άλλα τέσσερα ονόματα για να καταλήξουμε στην πιο αγαπημένη σου πεντάδα όλων των εποχών;
Φίλε, είναι ζόρικο αυτό που μου ζητάς αλλά θα προσπαθήσω. Θα ξεκινήσω με τον Ρόουλαντ Σ. Χάουαρντ, τον Αυστραλό κιθαρίστα των Birthday Party που αργότερα έβγαλε μερικά σπουδαία σόλο άλμπουμ. To Teenage Snuff Film συγκεκριμένα ίσως και να είναι το πιο αγαπημένο μου άλμπουμ γενικά. Μόνο αγάπη, αγάπη, αγάπη γι’ αυτό το άλμπουμ. Σίγουρα ο Ρόλαντ είναι ο πιο αγαπημένος μου κιθαρίστας.

Θα ήταν μεγάλη μου παράλειψη αν δεν ανέφερα τον Τομ Πέτι. Ιδιοφυής τραγουδοποιός, είναι ο λόγος που μεγαλώνοντας επέλεξα να παίζω με κιθάρες Rickenbacker. Ιδιοφυής είναι και η PJ Harvey, τόσο ως προς τη μουσική όσο και ως προς τους στίχους. Ανέκαθεν έδινα μεγάλη βαρύτητα στους στίχους. 

Ένα όνομα απομένει να μου πεις.
Μόνο ένα, ε; Τότε οφείλω να επιλέξω τη Μαντόνα. 

Δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα αυτό.
Είναι όμως η αλήθεια. Είναι η πρώτη μου έντονη μουσική ανάμνηση. Όταν έβλεπα τη Μαντόνα στην τηλεόραση να τραγουδάει το “Material girl” ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα -αλήθεια, το θυμάμαι σαν τώρα: αυτό θέλω να γίνω! Λέγαμε νωρίτερα για το περιβόητο ξεπούλημα. Ξεπουλήθηκε ποτέ η Μαντόνα; Μόνο δρόμους άνοιξε, πάντα στο πλευρό της queer κοινότητας.