ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ ΤΟΥ ROHTKO, Ο ΛΟΥΚΑΣ ΤΒΑΡΚΟΒΣΚΙ ΜΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΕΙΒ

Είναι Δευτέρα μεσημέρι. Η Αθήνα ανοιξιάτικη, μέ έναν κάπως νορμάλ τρόπο – είναι αρχές Μαρτίου και είμαστε ακόμα χωρίς θερμοκρασίες κοντά στους 30°C, πορτοκαλί στρώματα αφρικάνικης σκόνης ή βροχές λάσπης. 

Στο φουαγιέ της Στέγης, ο Λούκας Τβαρκόβσκι μοιράζει χαμόγελα. Αφενός μεν γιατί έχει βάλει στο on το επικοινωνιακό χάρισμα που αναμφισβητητα διαθέτει (ενόψει της προγραμματισμένης συνέντευξης Τύπου για το επόμενο πρότζεκτ του, Respublika), αφετέρου δε γιατί το προηγούμενο βράδυ έχει ολοκληρώσει έναν ακόμα θρίαμβο. 

Μετά τον Μάιο του 2023, το Rohtko επέστρεψε για ένα τριήμερο στην Αθήνα, εξαργυρώνοντας το σαρωτικό hype της πρώτης φοράς. Sold out κι αυτή τη φορά κάθε μέρα, παρατεταμένο μπιζάρισμα κι αυτή τη φορά κάθε μέρα. «Μου αρέσει πάρα πολύ στην Αθήνα, δεν μπορώ να το κρύψω. Είναι σαν να έχουμε βρει το αγαπημένο μας σπίτι, και σίγουρα το αγαπημένο μας κοινό. Είναι κάτι που φαίνεται από την επικοινωνία μας τα δύο προηγούμενα χρόνια. Κι αυτό δεν είναι κάτι δεδομένο. Ας πούμε, στο Παρίσι το κοινό είναι δύσκολο, τις δύο πρώτες μέρες που παίξαμε εκεί υπήρχε απόλυτη ησυχία, ήμασταν σίγουροι ότι δε δουλεύει τίποτα. Όμως, το standing ovation στο φινάλε ήταν κι εκεί εντυπωσιακό, μας είπαν ότι είχε χρόνια να ανταποκριθεί έτσι το κοινό στο Odeon, οπότε καταλάβαμε ότι απλά έτσι λειτουργούν εκεί, διαφορετικά».

To Rohtko είναι ένα έργο για το νόημα στην αυθεντικότητας στην τέχνη, το προδίδει ο σκόπιμος αναγραμματισμός του τίτλου. Η βάση του είναι η πασίγνωστη υπόθεση της πώλησης πλαστών έργων του Μαρκ Ρόθκο, που συντάραξε τον κόσμο της τέχνης πριν λίγα χρόνια. Όταν κι αποδείχθηκε στις δικαστικές αίθουσες ότι το Untitled, ο πίνακας που είχε αγοράσει το ζευγάρι συλλεκτών Ντε Σόλε έναντι 8.3 εκ. δολαρίων το 2004, είχε σχεδιαστεί από κάποιον ανώνυμο Κινέζο σε μια αποθήκη στο Κουίνς κι όχι από τον σπουδαίο πρωτοπόρο του αφηρημένου εξπρεσιονισμού (που αυτοκτόνησε το 1970). Με αυτήν την αφετηρία, ο Τβαρκόβσκι -συνδυάζοντας εντυπωσιακά το θέατρο με το video art και το σινεμά- έδωσε μια παράσταση που ξεπερνά τις υπαρξιακές αναζητήσεις της τέχνης για να φτάσει στις αγωνίες της ανθρώπινης ύπαρξης. Μια παράσταση αστεία, συγκινητική, ενίοτε σκληρή μα σταθερά τρυφερή που γκρεμίζει μόνιμα τον «τέταρτο τοίχο» στην επαφή της με το κοινό, αμφισβητώντας διαρκώς τη συνθήκη της εξαπάτησης πάνω στην οποια στηρίζεται το θέατρο. 

 

 

Όταν έρχονται οι εσπρέσο μας, εγώ ακόμα υπό την επήρεια της δεύτερης φοράς που το είδα σε λιγότερο από έναν χρόνο, συνεχίζω να τον ρωτάω για το Rohtko. Δε δυσανασχετεί καθόλου, μέχρι που λίγο ενοχικά συνειδητοποιώ ότι ίσως τον φέρνω σε δύσκολη θέση, ότι πάει τελείωσε αυτό, εδώ είμαστε να μιλήσουμε για εκείνο που ακολουθεί. «Στην πραγματικότητα, το Respublika είναι μια παράσταση που προηγήθηκε του Rohtko», βάζει τα πράγματα σε χρονική σειρά. «Πρώτη φορά την ανεβάσαμε το 2020, έχουν περάσει ήδη τέσσερα χρόνια. Περιοδεύουμε και με τα δύο και τα βλέπουμε να εξελίσσονται. Με κάποια από τα μέλη της ομάδας, έτσι κι αλλιώς, δουλεύουμε μαζί εδώ και 15 χρόνια. Κι αυτό που κάνουμε είναι τελικά μια διαρκής έρευνα. Δεν πηγαίνουμε δηλαδή απλά από τη μία παράσταση στην άλλη. Αντίθετα, βλέπουμε την γλώσσα μας να εξελίσσεται όπως εξελίσσεται και η προσέγγισή μας πάνω σε ζητήματα που παραμένουν κοινά».

Ποια είναι αυτά; «Σίγουρα, η ελευθερία που είναι και ο πυρήνας του Respublika. Το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε ήταν η έννοια της απελευθέρωσης. Πώς θα εννοούμε την ελευθερία στο μέλλον; Ποια μπορεί να είναι η κοινωνική αλλαγή που θα φέρει μια άλλη, διαφορετική ελευθερία; Οι παραστάσεις, ξέρεις, είναι λίγο σαν την κβαντική φυσική. Δεν έχουν συγκεκριμένο σχήμα, μια συγκεκριμένη κυματομορφή. Μπορούν να λειτουργούν με πολλαπλούς τρόπους, εξαρτάται που θα εστιάσει η ματιά σου κάθε φορά. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε, να αρπάξουμε τον πλούτο της εμπειρίας της ζωής. Εκείνα τα πράγματα που μας ξεφεύγουν στην καθημερινότητα, γιατί -ας μη γελιόμαστε- το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας το παραβλέπουμε».

 

Το Respublika, που θα παρουσιαστεί στο Terra Vibe στη Μαλακάσα, 13 με 15 Ιουνίου, δεν είναι μια συμβατική παράσταση. Αυτό μάλλον το έχετε καταλάβει. Έτσι κι αλλιώς προωθείται ως μια «εξάωρη ρέιβ εμπειρία», ως «μια κατάσταση κι όχι παράσταση», ως ένα «υβριδικό πείραμα που διερευνά την ουτοπία μιας άλλης, πιο δίκαιης κοινωνίας», με μια λέξη ως raveolution. 

Το κοινό θα πάει στη Μαλακάσα. Θα βρεθεί σε ένα πολύ διαφορετικό σκηνικό από αυτό που έχει συνηθίσει όταν «πάει θέατρο». Θα ξέρει τι να κάνει; «Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη ανησυχία μας στο αρχικό στάδιο της παραγωγής. Να μη δημιουργήσουμε αμηχανία στους θεατές. Να μην κυκλοφορήσει η φήμη από στόμα σε στόμα ότι το Respublika είναι μια παράσταση που όσοι έρθουν να τη δουν δε θα ξέρουν τι να κάνουν. Γιατί πάντα το κοινό είναι απρόβλεπτο. Υπάρχει σωστό ή λάθος χάος; Δεν ξέρω.
Από την άλλη, δε θέλαμε να δημιουργήσουμε την αίσθηση στον κόσμο ότι αν πάρει τη μία ή την άλλη απόφαση, όσον αφορά τη θέαση, θα χάσει κάτι. Έχουμε λοιπόν ενσωματώσει τρία μεγάλα χορευτικά διαλείμματα που μιλάμε με το κοινό και του εξηγούμε ότι δε χρειάζεται να τρέχει από σκηνή σε σκηνή. Αφού έτσι κι αλλιώς δε γίνεται να τα δεις όλα. Αυτό που χρειάζεται μόνο είναι να μην ανησυχούν. Να απολαύσουν το ταξίδι χωρίς δεύτερες σκέψεις. Κι απλά να είναι μαζί μας. Αυτό τους ηρεμεί. Μετά το πρώτο διάλειμμα, τους βλέπεις όλους να είναι πιο χαλαροί, να έχουν πιάσει πώς πάει το πράγμα.
Κάναμε πολλά τεστ στο Βίλνιους, όπου έγινε η πρεμιέρα (σ.σ. το Respublika είναι μια παραγωγή του Εθνικού Δραματικού Θεάτρου της Λιθουανίας, οι ηθοποιοί μιλούν λιθουανικά). Καλέσαμε πρώτα 50 άτομα, μετά 100, 150, 200, φτάσαμε στα 250 – οι αντιδράσεις τους μας βοήθησαν να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις. Εντυπωσιαστήκαμε όμως από το πόσο γρήγορα o κόσμος καταλαβαίνει και πώς συγχρονίζεται με τον ρυθμό: ποτέ χορεύεις, πότε αράζεις, πότε είναι μια καλή ώρα να πας για ποτά. Η αφήγηση, έτσι κι αλλιώς, εναλλάσσεται μεταξύ live acting video, μαγνητοσκοπημένων βίντεο αποσπασμάτων, χορού κτλ.
Ναι, σίγουρα είναι κάτι πολύ διαφορετικό για τον θεατή. Κάποιοι στέκονται 3.5 ώρες μπροστά από τις οθόνες, το παρακολουθούν αφηγηματικά και μετά πάνε να χορέψουν. Άλλοι επιλέγουν να περιπλανηθούν, κι ας “χάσουν” κάποια κομμάτια της πλοκής, γιατί προτιμούν να το “ζήσουν”. Αναρωτιέμαι, ας πούμε, θα πάει κάποιος, Ιούνιο μήνα στην Αθήνα, για σάουνα; Στη Γερμανία, υπήρχαν ουρές στην είσοδό της. (σ.σ. Ναι, στο Respublika θα λειτουργεί και σάουνα.) Σε κάθε περίπτωση χτίζεις την εμπειρία όπως τη θέλεις. Και βέβαια καθόλη τη διάρκεια των 5-6 ωρών, προοικονομείται το τρίτο μέρος: το τελικό ρέιβ. Οδηγούμαστε σιγά σιγά εκεί, σε μια τρίτη πράξη που είναι ένα dj set, το οποίο όμως έχει νόημα και δραματουργική δομή».

Έξι ώρες το Respublika, δεν είναι – έστω και σε αυτήν την επανεπινοημένη συνθήκη θέασης – παίξε γέλασε. Νάτη πάλι η διάρκεια, ένα ζήτημα που συζητάμε πολύ (όχι μόνο) τελευταία. Τον απασχολεί; «Έχω λάβει τόσες και τόσο πολύ κακές κριτικές στη ζωή μου που πια είμαι αδιαπέραστος, αλεξίσφαιρος. Για τη διάρκεια, κάθε φορά που ξεκινάω κάτι καινούριο, λέω ότι δε θα ξεπερνά τη μιάμιση ώρα. Στην πορεία κάθε έργο αποκτά τον δικό του εσωτερικό ρυθμό, τον οποίο πρέπει να σεβαστείς – δεν μπορείς ούτε να επιταχύνεις, ούτε να κόψεις σκηνές. Ο χρόνος στις παραστατικές τέχνες είναι τελείως σχετικός. Κι έχει να κάνει με την ικανότητά μας να τον αραιώνουμε, να μεταφέρουμε τους θεατές σε μια ονειρική κατάσταση που, ιδανικά, θα ξεχνούν, έστω για λίγο, ότι βρίσκονται σε ένα θέατρο, κάθονται σε ένα κάθισμα κτλ. Θα βυθίζονται, με μια λέξη».

 

Το Respublika γεννήθηκε σε ένα απομονωμένο δάσος στη Λιθουανία, εκεί που οι συντελεστές του έκαναν «ένα διάλειμμα από το δυτικό πολιτισμό», όπως λέει ο Τβαρκόβσκι. Πηγαινοέρχονταν εκεί για περίπου έναν χρόνο, περνώντας μεγάλα διαστήματα αποκομμένοι. Κρατούσαν ημερολόγια οn camera κι αυτοσχεδίαζαν προκειμένου να βρουν την ιστορία που ήθελαν να πουν. Τις ιστορίες καλύτερα, πληθυντικός. «Το πιο δύσκολο, και ταυτόχρονα αγχωτικό και μπερδεμένο για μένα, ήταν να τους πείσω όλους ότι στην αρχή δε χρειαζόταν να κάνουν τίποτα συγκεκριμένο», λέει ο Ταρκόβσκι. «Γιατί όλοι ήταν πεπεισμένοι ότι είχαν έρθει για δουλειά και θα ξεκινούσαμε πρόβες. Όμως εκεί είχαμε πάει για να κάνουμε ένα μεγάλο πείραμα. Εγώ δεν ήμουν ο σκηνοθέτης, εκείνοι δεν ήταν ηθοποιοί. Πολύ μετά επιστρέψαμε σε αυτούς τους ρόλους. Στην αρχή, λοιπόν, το πρώτο που με άκουσαν να τους λέω είναι ότι δε χρειάζεται να κάνουν κάτι, απλά θα ζήσουμε ένα μήνα τεστάροντας την ιδέα του βασικού εισοδήματος.
Μαζί μας είχαμε DJ, είχαμε σκηνογράφο, χορογράφους – είχα προετοιμάσει μια σειρά από ταινίες για το ρέιβ για να παρακολουθήσουμε. Από την άλλη, επίσης, δεν ήθελα το γκρουπ αυτό να είναι ομοιογενές, ας πούμε νεανικό. Ήθελα να αντιπροσωπεύει την κοινωνία με ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών και συμπεριφορών με εντελώς διαφορετική ψυχολογική κατασκευή. Η νεότερη ηθοποιός ήταν 27 χρονών και η μεγαλύτερη σε ηλικία ήταν 70. Άρα, η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να κάνεις αυτό το ετερόκλητο μείγμα ανθρώπων να αγαπήσει καταρχάς την ηλεκτρονική μουσική. Ήξερα ότι έπρεπε να ανάψω την σπίθα του ρέιβ μέσα τους για να πετύχει το πρότζεκτ. Ας πούμε, ξετρελάθηκαν με τα DJ μαθήματα που τους έγιναν. Είχαμε μόνο ένα σετ από decks και τους έβλεπες να κάνουν ουρές από το πρωί για το ποιος θα τα αναλάβει. Φυσικά, όλο το προηγούμενο βράδυ προετοιμάζονταν, φτιάχνοντας λίστες με τραγούδια κτλ. Είχαμε πολλούς προτζέκτορες, ένα πολύ δυνατό ηχοσύστημα, μια γεννήτρια ηλεκτρικού ρεύματος, όλη τη ρέιβ υποδομή. Χωριστήκαμε σε ομάδες και κάποιοι δούλευαν μαζί με τον Φάμπι, τον σκηνογράφο από την Εθνική Δραματική Σχολή που ήταν μαζί μας, για να στήσουν φώτα, να διακοσμήσουν τον χώρο, να τον κάνουν έτοιμο για το πάρτι.
Κι έτσι καταλήξαμε ότι αυτή θα είναι η ιστορία: μια ομάδα ανθρώπων που αφιερώθηκε σε απόλυτο βαθμό στην ηλεκτρονική μουσική για έναν ολόκληρο χρόνο. Κάναμε 365 ρέιβ, ένα για κάθε μέρα του χρόνου. Δε σταματήσαμε να χορεύουμε. Κάθε βράδυ. Κάτι που φυσικά έγινε εξοντωτικό κάποια στιγμή. Αλλά είπαμε ότι δε θα σταματήσουμε, το επαναλάβαμε όσες φορές επιστρέψαμε στο δάσος είτε ήταν φθινόπωρο, είτε ήταν χειμώνας. Η ίδια ρουτίνα, ρέιβ ακόμα και στο χιόνι». 

Η ζωή του Λούκας Τβαρκόβσκι κυριολεκτικά άλλαξε, από κάθε άποψη, σε ένα ρέιβ στην Κριμαία το 2006 που διοργάνωσαν 4 soundsystems – 3 από την Τσεχία και 1 από την Ιταλία. Τους συνάντησε με τους φίλους του στο Κίεβο κι όταν τους ειπαν «ελάτε μαζί μας», ακολούθησαν. Κι εκεί έζησε τη δική του «ρέιβερ στιγμή», σαν την εικονογράφηση που υπάρχει στο εσωτερικό του Music for the Jilted Generation των  Prodigy με τον ρέιβερ που κόβει το σκοινί στους αστυνομικούς. «Ήταν εντελώς free. Η μουσική ήταν σκληρό τέκνο, βάρβαρο-εγκληματικό τέκνο (γέλια). Αλλά, η αστυνομία κάπως το έμαθε, και σαν να μην έφτανε αυτό, εμφανίστηκε κι ο στρατός. Ήμασταν σε φάση “ΟΚ, θα πολεμήσουμε εναντίον των στρατιωτών για το ρέιβ”. Ήταν η πρώτη, και μάλλον η τελευταία, φορά που είχα αυτήν την αίσθηση ότι δραπετεύαμε από τα όρια της κοινωνίας προς ένα μέρος απόλυτης ελευθερίας που δεν μπορούσες να βρεις οπουδήποτε αλλού. Ξέρεις καμιά φορά φτάνει να το ζήσεις αυτό για μια δύο εβδομάδες και σε σημαδεύει. Καμιά φορά, ακόμα και μια νύχτα μπορεί να φτάσει
Θυμάμαι το συναίσθημα όταν φτάσαμε εκεί και ρωτούσαμε τους διοργανωτές πόσο θα κάτσουμε, πόσο θα χορέψουμε. Τελικά, το κάναμε συνεχώς για μια εβδομάδα, 24 ώρες τη μέρα, όπως στις ταινίες. Ακόμα το θυμάμαι και με κάνει να ονειρεύομαι και είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι ο μόνος που είχε ποτέ μια τέτοια εμπειρία. Θέλω να πιστεύω ότι ακόμα συμβαίνουν τέτοια ρέιβ κάπου στον κόσμο, αναπτύσσοντας δυναμικές που είναι αδύνατο να βρεις οπουδηποτε αλλού. Νομίζω, μια τέτοια εμπειρία, ειναι πολύ σημαντικό για τον καθένα να τη βιώσει». (Την παράσταση της τρίτης μέρας, το Σάββατο 15/6, θα ακολούθησε ολονύκτιο πάρτι με guests τον Richie Hawtin και την Sama’ Abdulhadi)

 

 

 

Ο Τβαρκόβσκι έζησε την ρέιβ επιφάνεια που έχουν ζήσει εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτήν την αίσθηση της κοινότητας που, κάποια στιγμή στη μέση του πάρτι, νομίζεις ότι αλλάζει τον κόσμο (ή θα τον αλλάξει μετά). Αυτό που όπως λέει ο μύθος, ήταν το πνεύμα των «πρώτων ημερών». Αυτό που προσπάθησαν να κρατήσουν ζωντανό οι new age travellers της δεκαετίας του ‘90, από την Ιμπίθα στην Γκόα κι από τα λιβάδια της βρετανικής υπαίθρου στην Βαρυμπόμπη και τα Οινόφυτα. Όμως κι εδώ, όπως σε ο,τιδήποτε τον διαβρώνει στιγμιαία και προσπαθεί να τον ανατρέψει για πάντα, ο καπιταλισμός καραδοκούσε. «Το ρέιβ έγινε προϊόν. Προς οικονομική εκμετάλλευση. Κι αυτό φυσικά εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της κουλτούρας. Πια έχω όλο και λιγότερο χρόνο για να συμμετέχω π.χ. σε σχέση με πριν είκοσι χρόνια, αλλά θυμάμαι τον απίστευτο πολιτισμικό ρόλο που έπαιζε η ρέιβ κουλτούρα. Χτίζοντας προσωρινές αυτόνομες ζώνες, παρανομες κι ελεύθερες». 

Κι έπειτα είναι τα ναρκωτικά. «Είναι περίπλοκο ζήτημα. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι τα ναρκωτικά είναι μέρος αυτής της κουλτούρας, φυσικά και είναι. Αλλά είναι το κύριο; Δε θα το ‘λεγα. Μάλιστα συναντώ όλο και περισσότερα παιδιά, σήμερα, που ανήκουν σε νεότερες γενιές και είναι πολύ μέσα στην ηλεκτρονική μουσική, αποφεύγοντας πλήρως τα ναρκωτικά. Είδες πώς γύρισαν τα πράγματα; Ποιος θα το περίμενε κάτι τόσο ριζοσπαστικό; Υποτίθεται ότι δε θα γινόταν έτσι…(γέλια)
Νομίζω ότι η σοβαρή κι ευρεία συζήτηση που πρέπει να κάνουμε έχει να κάνει με την πολιτική γύρω από τα ναρκωτικά. Τι αλλαγές πρέπει να φέρουμε στο Νόμο κτλ. γιατί δεν είναι κάτι που επηρεάζει μόνο την ρέιβ κοινότητα, αλλά όλη την κοινωνία. Π.χ. πώς είναι δυνατόν να ανήκουν στην ίδια κατηγορία ουσιών το κρακ και το MDMA; Δεν υπάρχει καμία λογική εδώ». 

Προσπαθώντας να συνοψίσουμε, του ανατρέχω σε μια δήλωσή του στο παρελθόν. «Δεν αντέχω αυτό το πράγμα που συνήθως αποκαλείται θέατρο». Εξακολουθεί να το πιστεύει ή ήταν λόγια που γλίστρησαν από το στόμα ενός πιο προβοκάτορα κι αντικομφορμιστή νεότερου εαυτού του; «Το πιστεύω ακόμα. Δεν αναφέρομαι στην παράδοση, δεν ξέρω τι είναι και τι δεν είναι παραδοσιακό. Νομίζω ότι μπορείς να ανεβάσεις μια εξαιρετική σκηνή με ηθοποιούς μόνους τους στην σκηνή χωρίς την παραμικρή χρήση multimedia. Έχω δει τέτοιες συγκλονιστικές παραστάσεις, όπως όλοι μας. Άρα το θέμα δεν είναι τα πολυμέσα, δεν είναι η φόρμα. Είναι η αφήγηση που χτίζουμε. Ξέρεις, αυτό που κάνουμε με την ομάδα μου πολλοί το έχουν απορρίψει, “δεν είναι θέατρο αυτό” λένε. Με εξοργίζουν γιατί δεν ξέρω ποιος δίνει σε οποιονδήποτε το δικαίωμα να αποφασίζει τι είναι θέατρο και τι δεν είναι. Είναι πολύ αυταρχική μια τέτοια στάση. Αν είναι έτσι, τότε, ναι, το μισώ το θέατρο.
Θυμάμαι τον Merzbow που είχε ρωτηθεί σχετικά για τη μουσική του, αν τη θεωρεί noise. Κι απάντησε “ω τι να σας πω; δεν ξέρω τι είναι θόρυβος. Αν ο ορισμός του noise είναι κάτι δυσάρεστο (για σας), τότε όλη η ποπ μουσική είναι noise για μένα”. Κι αυτή είναι μια απάντηση που μπορείς να εφαρμόσεις σε όλες τις κλασικές φόρμες. Τις οποίες, μη με παρεξηγήσετε, φυσικά και χρειαζόμαστε. Από την στιγμή που είναι μέρος του συστήματος επικοινωνίας με το κοινό. Όμως για να προχωρήσουμε, να πάμε τα πραγματα παρακάτω πρέπει να βρούμε νέες στρατηγικές, γιατί οι γλώσσες αλλάζουν. Είμαστε πια απόλυτα συνδεδεμένοι, τα πολυμέσα είναι μέρος της ζωής μας.
Κι εγώ πάντα προσπαθώ να ξύσω τη θέση του ανθρώπου σήμερα που είναι τόσο απορροφημένος -σχεδόν αχώριστος-  από την τεχνολογία. Σαν να είμαστε όλοι ανδροειδή. Αυτό, άραγε, είναι κάτι που θέλουμε ή όχι; Όταν αποκτάς ένα iPhone, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι γίνεσαι λίγο cyborg. Ίσως εδώ, λοιπόν, υπάρχει μια γέφυρα με τη ρέιβ κουλτούρα. Τι είναι αυτό που μας κάνει να ταξιδεύουμε σε όλον τον κόσμο για πάρτι που λίγο πολύ είναι τα ίδια και στα οποία πρόκειται να ακούσουμε λίγο πολύ παρόμοια μουσική;
Η μουσική, λοιπόν, αποκτά ρόλο μεσολαβητή ανάμεσα στον άνθρωπο και τη μηχανή. Και, ναι, είναι πολύ Detroit techno αυτή η σύλληψη. Κι αν το καλοσκεφτείς, με αυτήν την εξέλιξη, βλέποντας τους εαυτούς μας συνειδητοποιούμε ότι είμαστε πολύ περισσότερο συνδεδεμένοι με μια υπερπραγματικότητα παρά με την πραγματική ζωή. Τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα ζουν ήδη σε αυτόν τον υπερβατικό κόσμο. Δεν ζούμε πια την πραγματικότητα…»