ΝΕΦΕΛΗ, ΓΙΑΤΙ ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΕΙΣ ΤΑ ΦΑΣΙΣΤΑΚΙΑ ΤΟΥ TIKTOK;

Τη λένε Νεφέλη, μα δεν την φώναζαν πάντα έτσι.

Γεννήθηκε στην Έδεσσα και από πολύ νωρίς κατάλαβε πως το φύλο που της αποδόθηκε δεν ήταν αυτό που αισθάνεται και πως δεν ανήκει σε αυτό το σώμα.

Σήμερα η Νεφέλη ζει στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη στην οποία, όπως περιγράφει η ίδια, απαιτεί μεγάλα αποθέματα ψυχικής αντοχής, για να μπορεί ένα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο να επιβιώσει, καθώς τα περιστατικά διακρίσεων, χλευασμού και κακοποίησης είναι καθημερινά.

Ευτυχώς, μέσα σε όλες τις δυσκολίες, η ίδια είχε πάντα στο πλάι της την οικογένεια και τους φίλους της, οι οποίοι την αγκάλιασαν χωρίς να κρίνουν ποια είναι, πώς αισθάνεται, ποιον αγαπά.

Ως επαγγελματίας Tiktoker, προσπαθεί να περνά το μήνυμα της ορατότητας, της αποδοχής άνευ όρων και δεν φοβάται να αναμετρηθεί με όσους σπέρνουν το μίσος.

Δεν φοβάται τα φασιστοειδή του πληκτρολογίου, δεν φοβάται να λέει τη δική της αλήθεια.

Η Νεφέλη, αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη διαδικασία της φυλομετάβασής της, μια διαδικασία που περίμενε από μικρό παιδί.

Η ίδια μιλά στην ενότητα Rainbow Stories του Magazine, με αφορμή τον μήνα τρανς μνήμης.

Στις 20 Νοεμβρίου τιμούμε τα θύματα του τρανσφοβικού μίσους, τους ανθρώπους που έφυγαν τόσο άδικα από αυτόν τον κόσμο, μόνο και μόνο επειδή τόλμησαν να ζήσουν όπως επιθυμούν.

Ακολουθεί η ιστορία της Νεφέλης.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΔΕΣΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ COMING OUT

Γεννήθηκα στην Έδεσσα, όπου και πέρασα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Χρόνια όμορφα, κατά τα οποία έλαβα αγάπη, έχοντας όμορφους και προστατευτικούς ανθρώπους γύρω μου.

Από πολύ μικρή ένιωθα πως δεν είμαι αυτό που νομίζουν όλοι, πως δεν είμαι αγόρι, αλλά πως στην πραγματικότητα είμαι κορίτσι. Όμως η κοινωνία με έκανε να το κρύβω, να νιώθω πως συμβαίνει κάτι λάθος με εμένα, πως αυτό που νιώθω είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπομαι.

Οι πιο χαρούμενες στιγμές των παιδικών μου χρόνων ήταν στις παρελάσεις, όταν με έντυναν τσολιά. Ήταν ο μοναδικός τρόπος να φορέσω καλσόν και φούστα. Επίσης, περίμενα πώς και πώς τις Απόκριες για να ντύνομαι με φορέματα, χωρίς να μπορεί να με κρίνει κανείς.

Ο πρώτος άνθρωπος που κατάλαβε ποια είναι η ταυτότητα φύλου μου ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος όταν του μίλησα μετά την εφηβεία για το πώς νιώθω, μου είπε πως το γνώριζε από τότε που ήμουν παιδί.

Οι γονείς μου δούλευαν πάρα πολλές ώρες, όμως έστω κι αυτές οι λίγες ώρες που περνούσα μαζί τους και με τον αδελφό μου, ήταν πάντα στιγμές όμορφες, που τώρα τις θυμάμαι με χαμόγελο.

Η αγάπη μου για τα Pokemon ήταν μεγάλη και αυτό δεν είναι τυχαίο. Γιατί η πρώτη ερώτηση πριν παίξεις στην κονσόλα ήταν αν είσαι αγόρι ή κορίτσι. Κι αυτός ήταν ένας κόσμος που μπορούσα να είμαι αυτή που θέλω.

Μέχρι τα 17 ήμουν για την κοινωνία ένα cis straight αγόρι. Μέχρι που δεν άντεχα άλλο και έκανα το πρώτο coming out για τη σεξουαλικότητά μου στη μητέρα μου, λέγοντάς της πως δεν βλέπω στους ανθρώπους το φύλο, αλλά βλέπω το άτομο που έχω απέναντί μου. Ακόμη και μέχρι σήμερα η σεξουαλικότητά μου είναι ρευστή.

Μαθαίνοντας για τη σεξουαλικότητά μου, οι συγγενείς μου με στήριξαν και ήταν στο πλάι μου. Δεν υπήρχαν προβλήματα. Άλλωστε πρόκειται για ανθρώπους που ποτέ δεν έκριναν τους άλλους για τη σεξουαλικότητά τους, την ταυτότητα φύλου τους, το χρώμα, την καταγωγή κτλ.

Το πρόβλημα ήταν και είναι η κοινωνία.

Το να μην έχεις δει ποτέ ένα τρανς άτομο ή δυο άτομα του ιδίου φύλου να είναι μαζί, σε κάνει να νιώθεις ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο εκεί έξω, ότι πρόκειται για κάτι εκτός κοινωνίας, για κάτι όχι ορθό, για κάτι που δεν θα πρέπει να φαίνεται.

Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ COMING OUT

Πηγαίνοντας στη Θεσσαλονίκη για σπουδές, άρχισα να ανοίγομαι περισσότερο και να αποδέχομαι την ταυτότητα φύλου μου. Το δεύτερο coming out έγινε στα 23 μου, στα γενέθλιά μου. Ήταν μια περίοδος που το σκεφτόμουν πάρα πολύ, που με απασχολούσε, που ένιωθα ότι θα πρέπει να γίνω πλέον αυτή που θέλω.

Το βράδυ λοιπόν των γενεθλίων μου, ντύθηκα, βάφτηκα και εμφανίστηκα μπροστά στους φίλους μου με “θηλυκή” αμφίεση.

Το συναίσθημα ήταν απίστευτο και συνάμα τρομακτικό. Κανείς δεν με κοίταξε περίεργα, κανείς δεν με έφερε σε άβολη θέση. Άλλωστε, πάντα επιλέγω ποιοι είναι οι φίλοι μου. Ήξερα ποιοι είναι οι φίλοι μου, τι άνθρωποι είναι.

Επίσης δεν θα ξεχάσω το πρώτο ραντεβού που βγήκα πλέον ως Νεφέλη. Το συναίσθημα ήταν τρομερό. Το πώς ένιωθα, τολμώντας για πρώτη φορά να είμαι όπως θέλω, να βγω ραντεβού με έναν άνθρωπο ως γυναίκα, τολμώντας να είμαι αυτή που θέλω, παρά τους κινδύνους που γνώριζα πως υπάρχουν εκεί έξω.

Η ΣΚΛΗΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΛΟΑΤΚΙ+ ΑΤΟΜΑ

Δυστυχώς το να είσαι τρανς, αλλά και γενικότερα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο στη Θεσσαλονίκη δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Υπάρχει έντονο μίσος στην πόλη. Υπάρχουν πολλοί φοβικοί άνθρωποι που δεν θα διστάσουν να σε μειώσουν, να σε βρίσουν, να σε χτυπήσουν, να σε κοιτάξουν με απέχθεια λόγω της σεξουαλικότητας ή της ταυτότητας φύλου σου.

Το να είσαι θηλυκότητα ή να έχεις πάνω σου κάτι το θηλυκό, είναι από μόνο του κάτι που σε θέτει σε κίνδυνο και στη Θεσσαλονίκη και σε όλες της περιοχές της Ελλάδας.

Δεν έχει υπάρξει ούτε μια ημέρα που να έχω βγει για μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη και να μην έχω δεχθεί κάποιο αρνητικό σχόλιο, να μην έχω δεχθεί χλευασμό ή να με βρίσει κάποιος στον δρόμο.

Κυρίως το πρόβλημα είναι όταν κυκλοφορώ έξω παρέα με άλλα τρανς κορίτσια. Εκεί είναι που ταράζονται για τα καλά. Εκεί είναι που δεχόμαστε τα περισσότερα κακοποιητικά τρανσφοβικά σχόλια.

Όταν βέβαια “συνοδεύεσαι” από κάποιον άνδρα στο πλάι σου, κανείς δεν μιλάει, κανείς δεν τολμά να σε κοιτάξει στραβά, γιατί φοβούνται… Η πατριαρχία στα καλύτερά της.

Ένας άνθρωπος που τα έχει βρει με τον εαυτό του και τη ζωή του, δεν επιτίθεται, δεν νοιάζεται να σκορπίσει μίσος σε ανθρώπους που επιλέγουν να ζήσουν τη ζωή τους όπως επιθυμούν. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι δυστυχισμένος, με τον εαυτό του, τη ζωή του, τα πάντα γύρω του. Λυπάμαι πολύ για αυτούς, λυπάμαι για το πόσο δυστυχισμένοι είναι.

Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΒΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ

Πριν λίγο καιρό βίωσα το χειρότερο περιστατικό κακοποίησης της ζωής μου. Δέχθηκα απόπειρα βιασμού έξω από το σπίτι μου. Μια σοκαριστική εμπειρία που με έχει στιγματίσει και θα τη θυμάμαι για όσο ζω.

Γυρνώντας από τη δουλειά, καθώς περπατούσα προς το σπίτι, έφτασα στο στενό πριν την πολυκατοικία μου και εκεί βλέπω έναν άνδρα να περπατά απέναντί μου. Καθώς έφτασα στην πόρτα, έχοντας τα ακουστικά στα αυτιά μου, δεν αντιλήφθηκα πως με ακολουθεί. Ξαφνικά, την ώρα που πάω να μπω στο σπίτι, νιώθω ένα χέρι να με πιάνει από κάτω και ταυτόχρονα μου έκλεισε το στόμα με το άλλο χέρι.

Φώναξα βοήθεια, τον απώθησα με τα κλειδιά και φοβούμενος πως θα έρθει κάποιος ακούγοντας τις φωνές μου, τράπηκε σε φυγή. Από καθαρή τύχη γλίτωσα, επειδή κατάφερα να φωνάξω.

Υπήρχαν άνθρωποι γύρω που με άκουσαν. Επί αρκετή ώρα έψαχνα να βρω τα κλειδιά μου, γιατί είχε σπάσει το μπρελόκ των κλειδιών μου, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να έρθει να μου πει αν είμαι καλά, αν χρειάζομαι κάτι. Ήμουν μόνη, σε κατάσταση σοκ, νιώθοντας εγκλωβισμό, νιώθοντας τόσο ευάλωτη σε έναν κόσμο γεμάτο αρπακτικά.

Καλώντας την αστυνομία, δεν υπήρξε κανένα απολύτως ενδιαφέρον. “Και τι να κάνουμε;” ήταν η απάντηση που δέχθηκα, περιγράφοντας τα όσα έζησα. Κανείς δεν τον αναζήτησε, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να έρθει στην περιοχή εκείνη την ώρα, μήπως ο άνθρωπος αυτός τριγυρνούσε εκεί και προσπαθούσε να βιάσει κάποια άλλη κοπέλα, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ελέγξει τις κάμερες της περιοχής.

Λίγες ημέρες μετά, ένας άλλος άνδρας, καθώς πήγαινα προς το σπίτι μαζι με μια φίλη μου, ξεκίνησε να μας ακολουθεί. Ο άνδρας αυτός ξεκίνησε να μιλά στο τηλέφωνο και να περιγράφει τι φοράμε. Η φίλη μου τον αντιλήφθηκε και καταφέραμε να τον διώξουμε από κοντά μας, λέγοντάς του ότι θα φωνάξουμε βοήθεια αν δεν φύγει. Μετά την απόπειρα βιασμού, δεν επιστρέφω ποτέ μόνη στο σπίτι.

ΤΟ TIKTOK ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΣΙΣΤΑΚΙΑ ΤΟΥ

Η ενασχόληση με το TikTok ξεκίνησε περίπου το 2017 (τότε ως Musical.ly), όταν άρχισα να ανεβάζω δειλά-δειλά κάποια βιντεάκια. Ενεργή είμαι τα τελευταία δύο χρόνια, που το κάνω πλέον επαγγελματικά και βιοπορίζομαι από αυτό, κάνοντας εντατικά live streaming.

Μπαίνοντας στο TikTok δεν περίμενα πόσο έντονο θα ήταν το hate speech που θα δεχόμουν, πόσα ανώνυμα, τρολ φασιστάκια βρίσκονται μέσα σε αυτή την πλατφόρμα, με μοναδικό στόχο να βγάλουν τα κόμπλεξ και το μίσος που έχουν στην ψυχή τους.

Αυτή η δυνατότητα ανωνυμίας, τους κάνει να μπορούν να γίνονται οι “μάγκες” του πληκτρολογίου, να μπορούν να σου γράφουν να πάθεις καρκίνο, να πεθάνεις εσύ και η οικογένειά σου και άλλα τέτοια, που αποτελούν καθημερινότητα όλων των ΛΟΑΤΚΙ+ infuencer.

Στην αρχή με επηρέαζαν τα κακοποιητικά σχόλια, όμως με τον καιρό κατάλαβα πως δεν πρέπει να επιτρέπω να με ταράζουν τα σχόλια αυτών των ανθρώπων.

Είναι δύσκολο να κάνεις πως δεν τους βλέπεις και θα πρέπει να είσαι πολύ καλά με τον εαυτό σου για να μην σε επηρεάζει το κακόψυχο σχόλιο, το σχόλιο μίσους που μπορεί να γράψει ο καθένας μέσα σε οποιαδήποτε πλατφόρμα.

Στο TikTok υπάρχει πολλή τοξικότητα, αλλά υπάρχει και πολλή αγάπη. Από τη μία έχεις τους φασίστες να σε βρίζουν και να σου γράφουν κατάπτυστα σχόλια, απ’ την άλλη όμως έχεις ανθρώπους που θα σε αγκαλιάσουν, που θα σου πουν μια καλή κουβέντα που θα σου αλλάξει την κακή διάθεση και θα σου φτιάξει το κέφι.

Στο TikTok υπάρχουν άνθρωποι που σε αντιμετωπίζουν ως φίλο και ως οικογένεια και αυτό είναι ένα μαγικό συναίσθημα που μου δίνει απίστευτη χαρά. Παράλληλα, αυτή η επικοινωνία είναι και η δική μου ψυχοθεραπεία, η δική μου όμορφη στιγμή της ημέρας, που θα μιλήσω με τα φιλαράκια μου, τα darlings μου, όπως τα λέω.

Για αυτούς είμαι εκεί. Μόνο για αυτούς τους ανθρώπους και για την αγάπη, την αλληλεγγύη και την υποστήριξη. Μόνο έτσι νικιέται το μίσος. Με το να είμαστε ο ένας για τον άλλον, η μία για την άλλη.