NU GENEA: O ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑΠΟΛΗ, ΑΦΡΙΚΗ ΚΑΙ ΙΣΩΣ…ΚΑΡΒΕΛΑΣ ΑΠΟ ΤΑ 80S

Το ιδανικό τους line up για ένα μονοήμερο φεστιβάλ; Εκείνοι, οι Nu Genea, οι ψυχεδελικοί Khruangbin από το Χιούστον («μακάρι να να βρεθούμε μια μέρα στο Τέξας και να κάνουμε κάτι μαζί τους»), κάποιο παραγνωρισμένο γκρουπ από τα ναπολιτάνικα 70s-80s όπως οι Tonica & Dominante (ακούστε αυτήν εδώ τη συλλογή), ο αιγύπτιος ερμηνευτής Μοχάμεντ Μουνίρ που έχουν ανακαλύψει οι δυτικοί τα τελευταία χρόνια και -γιατί όχι;- κάποιος έλληνας παραγωγός. (Κρατήστε το αυτό, θα επανέλθουμε).

Η αγαπημένη τους συνεργασία; Οι δύο μέρες που ηχογράφησαν στα Red Bull Studios με τον θρυλικό ντράμερ Τόνι Άλεν που έφυγε από τη ζωή το 2020. «Αυτό που κατάφερνε με το παίξιμό του ήταν να δημιουργεί χώρο ανάμεσα στα υπόλοιπα όργανα. Σε ένα κομμάτι, λοιπόν, θέλαμε να προσθέσουμε κόνγκας. Στον Τόνι δεν άρεσε, είπε στον τύπο με τα κόνγκας να σταματήσει. Και τον έβαλε απλά να κάνει ένα ανεπαίσθητο χτύπημα, κάθε οκτώ μπάρες. Στην αρχή διαφωνούσαμε, γελούσαμε. Φυσικά, είχε δίκιο. Ο χώρος είναι συνήθως το παν. Είναι σαν να περιμένεις την κατάλληλη στιγμή σε μια συζήτηση, για να πεις ένα πράγμα κι αυτό είναι που θα μείνει».

Όταν βρεθούμε στη Νάπολη; «Να πάτε στο εστιατόριο Spiedo d’Oro» και «να μη φάτε πολλή πίτσα πριν πέσετε για ύπνο».

Αφού το ρίξαμε στο φαγητό, το ιδανικό ναπολιτάνικο τραπέζι; «Polpette ragu (κεφτεδάκια με σάλτσα ντομάτας), zucchine alla scapece (τηγανητά κολοκυθάκια με ξύδι, σκόρδο και δυόσμο), spaghetti e fagioli con cozze (μακαρόνια με φασόλια και μύδια) κι έναν “μπαμπά” για επιδόρπιο».

Μια τυπική ναπολιτάνικη ιστορία; Αρκετά χρόνια πριν η Νάπολι ξαναπάρει το πρωτάθλημα μετά την εποχή του Μαράντόνα (την περασμένη άνοιξη δηλαδή), το είδωλο μιας πόλης που ζει κι αναπνέει για το ποδόσφαιρο ήταν ο αργεντίνος στράικερ Γκονζάλο Ιγκουαίν. Η φωτογραφία του υπήρχε παντού, σε καταστήματα/εστιατόρια/καφέ και μπαρ. Ήταν ο προφήτης που θα τους οδηγούσε ξανά στη γη της επαγγελίας. Το 2016 πήρε όμως μεταγραφή στη μισητή Γιουβέντους του βορρά. Οι Ναπολιτάνοι δεν απέσυραν τις φωτό του, «απλά τις μετέφεραν στην τουαλέτα για να τον βλέπεις όταν κάνεις την ανάγκη σου».

Ποιοι τα λένε όλα αυτά; Το ντουέτο των Nu Genea (για την ακρίβεια ο ένας από τους δύο, ο Μασιμο Ντι Λένα – ο άλλος είναι ο Λούτσιο Ακιλίνα) που τάραξε τα νερά της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής την τελευταία δεκαετία, καταθέτοντας μια πρόταση που δεν είναι πάντα «ηλεκτρονική», δεν είναι πάντα «χορευτική», αλλά είναι ότι κοντινότερο σε αυτό που θα μπορούσε να περιγραφεί ως «Ήχος της Μεσογείου» – η γενέτειρά τους Νάπολη, η Μέση Ανατολή, η Αφρική – κι έρχονται να το παρουσιάσουν για πρώτη φορά στην Αθήνα το Σάββατο 26/8 στο Σεράφειο Κολυμβητήριο, στο πρώτο σημαντικό event της επιστροφής στην πόλη…

Η επίσημη ιστορία των Nu Genea πάει κάπως έτσι. Αμφότεροι ήταν DJs στην αυγή του 21ου αιώνα που έκαναν διεθνή καριέρα, παίζοντας house και techno σε χώρες τόσο μακρινές όσο η Ιαπωνία και η Κολομβία. Επικοινώνησαν μέσω MySpace (θυμάστε;), διατήρησαν επαφή κι έφτασαν ταυτόχρονα σε ένα σημείο που βαρέθηκαν τους δημιουργικούς περιορισμούς που έβαζαν οι αυστηροί κανόνες του να κάνεις μουσική για να χορεύει ο κόσμος στα κλαμπ. Αποφάσισαν να δοκιμάσουν μαζί κάτι διαφορετικό. Μετά από λίγο καιρό συγκατοίκησαν. «Το 2013 βγάλαμε το πρώτο μας EP, ως Nu Guinea τότε, χρησιμοποιώντας μόνο τα Jupiter-6 συνθ μας κι ένα Akai σάμπλερ, έπειτα μετακομίσαμε στο Βερολίνο και τα υπόλοιπα είναι ιστορία όπως λένε», λέει ο ομιλητικότατος Μάσιμο από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, σε μια Νάπολη που δεν έζησε και τόσο εξωφρενικό καύσωνα φέτος το καλοκαίρι ίσως γιατί «έβρεξε πολύ στον Βορρά».

Με το ντεμπούτο τους Nuova Napoli, το 2018, αναγκασαν τους πάντες να στρέψουν το βλέμμα. Πολύ δύσκολο να ταξινομηθεί, απροσδιόριστα ρετρό αλλά και ταυτόχρονα πολύ φρέσκο, εξωτικό κι ευρωπαϊκό, έβαλαν τον ιταλικό νότο στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Ακολούθησαν συλλογές που επιμελήθηκαν, περιοδείες με λάιβ μπάντα που βάθυνε τον ήχο τους, ένα label με το όνομά τους, DJ sets πολύ διαφορετικά από το παρελθόν (τους) και το περσινό έξοχο δεύτερο άλμπουμ τους Bar Mediterraneo.

Ίσως όμως περισσότερα γι’ αυτούς λέει η απόφασή τους να αλλάξουν το όνομά τους τον Ιούνιο του 2021, ενώ ήδη γνώριζαν αξιοσημείωτη επιτυχία. Το ανακοίνωσαν στα σόσιαλ μίντια, το συνοψίζει ο Μάσιμο: «Αυτό στο οποίο παρέπεμπε το αρχικό μας όνομα, ήταν το νησί Παπούα Νέα Γουινέα στον Ειρηνικό Ωκεανό, πλούσιο σε χλωρίδα και πανίδα. Έτσι το είχαμε στο μυαλό μας, αυτό ήταν το σημαινόμενο. Στην πορεία όμως αλλάξαμε γνώμη. Για δύο λόγους: α) αρχίσαμε όλο και πιο πολύ να κατευθυνόμαστε προς τον ήχο της γενέτειράς μας, άρα το όνομα έμοιαζε άσχετο και β) συνειδητοποιήσαμε ότι μάλλον δεν είναι σωστό να οικειοποιείσαι το όνομα ενός άλλου τόπου επειδή σου φαίνεται αισθητικά κουλ. Πόσο μάλλον ενός τόπου τόσο συνδεδεμένου με την αποικιοκρατία και το δουλεμπόριο – άρχισε να μην ακούγεται σωστό ούτε και σε μας τους ίδιους. Κι έτσι το αλλάξαμε. Στραφήκαμε προς την ελληνική ρίζα της λέξης “γένος” που μπορεί να πάρει πολλά διαφορετικά νοήματα, για μας ήταν η “γέννηση” μιας νέας μουσικής που υποδηλώνει την συμπερίληψη κι όχι τον αποκλεισμό».

Είναι πολύ προσεκτικός στις λέξεις που χρησιμοποιεί, με ρωτάει διαρκώς αν χάνεται το νόημα της διατύπωσης από τα αγγλικά του, φαίνεται ότι είναι κάτι που απασχολεί το δίδυμο και θέλει να το υπερασπιστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι Nu Genea είναι ένα σχήμα με σαφείς επιρροές, ανοίγει μια ενδιαφέρουσα κουβέντα πολιτισμικής οικειοποίησης με αφορμή και την αλλαγή του ονόματός τους. «Δεν υπάρχει ένας κανόνας, μια κόκκινη γραμμή σχετικά με το τι είναι σωστό και τι λάθος όταν απορροφάς μια μακρινή κουλτούρα. Νομίζω, το σημαντικό είναι να το κάνεις με σεβασμό, ταπεινότητα και διάθεση για συνεργασία κι ανταλλαγή πολιτισμικών στοιχείων. Προφανώς π.χ. στην περίπτωση της αφρικάνικης μουσικής είναι πολύ συχνό το heavy sampling, ας πούμε από παραγωγούς hip hop, που δεν ενδιαφέρονται καν να μάθουν την καταγωγή και την ιστορία του υλικού που χρησιμοποιούν. Από την άλλη, τι νόημα θα είχε αν φτιάχναμε μουσικές που θα ανήκουν μόνο στην κουλτούρα με την οποία γεννηθήκαμε κι ανατραφήκαμε; Η ανάμειξη είναι η πρόκληση. Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει, φυσικά, ότι η αποικιοκρατία ήταν κάτι θετικό, όμως -αφού συνέβη- ο τρόπος με τον οποίο μπλέχτηκαν τα δυτικά ποπ-ροκ ιδιώματα με τη μουσική π.χ. των γαλλικών Αντιλλών γέννησε φοβερά ενδιαφέροντα πράγματα. Ελπίζω ότι γίνομαι κατανοητός γιατί είναι ιδιαίτερα λεπτά θέματα αυτά και θέλω να είναι ξεκάθαρη η πολιτική μας στάση».

Ο Μάσιμο ζει στη Νάπολη, ο Λούτσιο πια στη Σικελία. Παρότι έχουν γυρίσει όλο τον κόσμο, παρότι πρόσφατα έπαιξαν στο Μουσείο του Λούβρου, η επιστροφή στο σπίτι είναι πάντα μεγάλη υπόθεση. «Εδώ οι άνθρωποι μας αγαπάνε πάρα πολύ, θέλουμε πάντα να δίνουμε τον καλύτερο μας αυτό και γι’ αυτό ίσως είμαστε λίγο πιο αγχωμένοι όταν παίζουμε σπίτι. Η Νάπολη είναι ζόρικη, δεν είναι εύκολη η ζωή εδώ. Δεν ήταν εύκολη για πολλές δεκαετίες, ίσως και αιώνες. Είμαστε έντονοι. Ερωτευόμαστε, θυμώνουμε, φωνάζουμε, το ξεχνάμε, το ξαναθυμόμαστε. Βγάζουμε πάθος π.χ. στον έρωτα ή το ποδόσφαιρο που ήταν πάντα ένας τρόπος να ξεχνιέσαι. Μην το ρωτάς καν, η πόλη ζει ακόμα στην παραζάλη της κατάκτησης του “σκουντέτο”».

Από εκεί βγαίνει ο «Ήχος της Μεσογείου», ο πιο συχνός προσδιορισμός του ήχου τους. «Αντιπροσωπεύει περισσότερο μια διάθεση, παρά ένα γεωγραφικό σημείο. Είναι ο ήχος της θάλασσας, ίσως. Για μας, ως δημιουργούς, είναι ένα συναίσθημα. Αυτό που νιώθεις όταν πηγαίνεις μια βόλτα με το αυτοκίνητο στην ακτή κι ανοίγεις το παράθυρο. Προφανώς, για μας που καταγόμαστε από τον ιταλικό νότο είναι κάτι εγγενές, κάτι που πηγάζει από μέσα μας. Αλλά, ίσως δεν είναι απαραίτητο να είσαι από τη Μεσόγειο για να κάνεις “μεσογειακή μουσική”». Αναφέρω έναν άλλο παρόμοιο, πολυχρησιμοποιημένο ίσως και καταταλαιπωρημένο όρο: την βρετανική επινόηση του balearic που πηγάζει από τα ισπανικά νησιά. «Πολύ συχνά μας αποκαλούν έτσι, δεν είμαι σίγουρος αν ανήκουμε εκεί (γέλια). Γενικά, επειδή όπως σου είπα δε θέλουμε η μουσική μας να αποκλείει, δε μας ενδιαφέρουν οι προσδιορισμοί. Ας πούμε, όταν βρισκόμαστε στην Τυνησία, αισθανόμαστε σαν στο σπίτι μας παρότι παντού μιλάνε γαλλικά. Ή όταν ήρθα στην Κέρκυρα, γνώρισα την κόρη ενός ντόπιου δισκοπώλη που μας έκανε το τραπέζι, μας έδειξε το μέρος κι αισθάνθηκα επίσης σπίτι. Άρα, υποθέτω ότι αυτό για το οποίο μιλάμε είναι ένα κοινό συναίσθημα που έχει να κάνει με τις ακτές».

Στην Αθήνα, θα παρουσιάσουν ένα dj set με λάιβ πλήκτρα. «Εγώ διαλέγω δίσκους κι ο Λούτσιο είναι στα keys. Όταν είμαστε με την μπάντα παρουσιάζουμε τη μουσική μας πρόταση, όταν είμαστε οι δύο μας σε αυτό το σχήμα σας ξεναγούμε στις επιρροές μας. Είναι σημαντικό για μας να συμβαίνει αυτό δια ζώσης, μιας και δεν ποστάρουμε πολύ στα σόσιαλ, προτιμάμε τη λάιβ επικοινωνία. Φυσικά, θα παίξουμε ναπολιτάνικη μουσική, ακόμα και μουσική από την Ελλάδα».

Όπως; Ο Μάσιμο είτε δε θυμάται, είτε δε θέλει να χαλάσει την έκπληξη. Αφού επιμένω, μου λέει «…γιατί όχι κι εκείνον τον έλληνα παραγωγό που είχε βγάλει έναν δίσκο με φωνητικά στα σουαχίλι και μετά -απ΄όσο ξέρω- έκανε μεγάλη καριέρα στην ποπ μουσική. Τον Nick Carr». Αναφέρεται φυσικά στο synth άλμπουμ του Νίκου Καρβέλα το 1985, (πολύ) πριν από όλα όσα ακολούθησαν – δαίμονες, πρόστυχα μαύρα εσώρουχα, σέξυ θείες Λολες, διαβολάκια και τελευταίους χορούς χωρίς το μωρό του.

Από τα βροντερά μας γέλια, έπεσε η γραμμή…

Nu Genea (Dj set και live keys)

support DJs: Dynamons x Chevy, Super Mario x Papaioannou.

Σεράφειο Κολυμβητήριο (Εχελιδών 19 & Πειραιώς 144),

Σάββατο 26/8 από τις 19.00, εισιτήριο 20 ευρώ