Ο 12ΟΣ ΠΙΘΗΚΟΣ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΓΕΝΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ΡΑΠ ΤΟΥ

Ανάμεσα στο στούντιο και στο σπίτι, στη διαδρομή που μοιράζει τον χρόνο του τον τελευταίο καιρό, ο 12ος Πίθηκος κατάφερε να ξεκλέψει λίγη ώρα για να ανοίξει την κάμερα του και να μιλήσουμε -εγώ από Αθήνα, εκείνος από Θεσσαλονίκη.

Και να μιλήσουμε όχι μόνο για τη νέα του δουλειά, αυτή που τον έχει κάνει να αφοσιωθεί στο δρομολόγιο “στούντιο-σπίτι, σπίτι-στούντιο”, αλλά για όλα αυτά τα χρόνια -πάνω από είκοσι- που κινείται στον χώρο της μουσικής.

Ο Θεσσαλονικιός ράπερ έχει πλέον τον σεβασμό των παλιών του χώρου και τον θαυμασμό όσων μπαίνουν τώρα να “παίξουν”, ακούει τις νέες γενιές να του λένε ότι μεγάλωσαν με τους στίχους του και δεν ξεχνάει, όχι μόνο τη γειτονιά του ή τους παιδικούς του φίλους, αλλά και όσους τον έβλαψαν όταν ακόμα δεν είχε άλλο όνομα πέρα απ’ το ”Άκης”.

Κάποιοι απ’ αυτούς μάλιστα, έχουν βρει και μια θέση στα τραγούδια του.

Στο κομμάτι ‘Αν’, λες “αν μου ζητούσαν κάποιον να εκδικηθώ, θα ‘ταν ο μπάτσος που με έδειρε όταν ήμουν 18”. Θες να μου πεις τι έγινε τότε;
Εδώ στη γειτονιά μας έχουμε ένα μεγάλο πάρκο στο οποίο όταν ήμασταν πιο μικροί, αράζαμε. Εκεί μαζευόταν κόσμος από όλες τις γύρω περιοχές. Έβλεπες τα πάντα, από παιδιά που έπαιζαν μπάλα μέχρι γκραφιτάδες, χορευτές break, μηχανόβιους και τοξικομανείς.

Οπότε με αυτή την πρόφαση ερχόταν πολύ συχνά η αστυνομία και έτσι μία μέρα έγινε ένα πολύ μεγάλο πέσιμο, ήρθαν σχεδόν 20-25 αστυνομικοί.

Κάπου βρήκαν πεταμένο λίγο πιο πέρα “κάτι”, δεν το είχε κάποιος πάνω του αλλά αυτοί φαγώθηκαν να το χρεώσουν σε κάποιον. Και μας έχουν βάλει όλους στη σειρά -ήμασταν κι εμείς πάρα πολλά άτομα- και ο “κακός μπάτσος” πέφτει σε μένα. Και αρχίζει να μου λέει “πώς είσαι έτσι” “και τι ρούχα είναι αυτά”…

Και όταν του απαντάω “δεν έχω κάτι πάνω μου”, μου λέει “πολύ μάγκας μας το παίζεις εσύ”, “δεν το παίζω μάγκας, του λέω, απλά είμαι ελεύθερος και θα μιλάω όπως θέλω. Προσβάλλω κανέναν;”.

Του μίλησα κάπως απότομα, όπως δηλαδή μου μιλούσε και αυτός. Και μου ρίχνει ένα χαστούκι… Σφίγγω τις γροθιές μου και μου λέει “τι ρε, θα με χτυπήσεις;”.

Εγώ είμαι έτσι τώρα νευριασμένος, του λέω “έκανα κάτι, γιατί με βαράς;”, και τότε μου δίνει άλλο ένα. “Τι κάνεις ρε;”, του λέω και σηκώνομαι όρθιος και μου σκάει μια γροθιά εδώ στο στήθος και πέφτω πίσω από ένα παρτέρι. Και με το που σηκώνομαι, έρχεται και με πιάνει από το αυτί με τραβάει και αρχίζει και μου δίνει χαστούκια συνεχόμενα.

Έφαγες κανονικό ξύλο δηλαδή, όχι αστεία.
Στο τέλος τους αφήνουν όλους και έχουν κρατήσει μόνο τρία άτομα. Και με πάει πίσω και από έναν θάμνο και χτυπάει κι εκεί.

”Σ’ αυτό το πάρκο δεν θα πατήσεις ξανά”, μου λέει και μετά μας διώξανε.

Κι εσύ το κράτησες και το έκανες ραπ.
Γενικά όταν ήμουν πιο μικρός ήμουν αντισυμβατικό παιδί. Και τα ρούχα μου και τα μαλλιά μου… ήμουν “περίεργος”, και μου είχε γίνει καθημερινότητα το να με σταματάνε για αναγνώριση ή να με τραβάνε στο τμήμα επειδή δεν είχα ταυτότητα.

Οπότε όταν με ρωτάνε “γιατί βρίζεις την αστυνομία;”, τους απαντώ “γιατί αυτά είναι τα βιώματά μου, γιατί όταν ήμουν μικρός με τραμπούκιζαν όλη την ώρα, μόνο και μόνο επειδή ήμουν διαφορετικός”.

Οπότε “ναι, θα σου πω ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, εννοείται, αλλά αυτήν τη συμπεριφορά είχα εγώ, οπότε αυτή ξέρω να σου πω”.

Ο ΝΟΝΟΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΒΟΡΡΑ

Η συνεργασία με τον Immune πώς προέκυψε;
Πολύ αυθόρμητα. Έβλεπα την πορεία του και μου άρεσε. Είδα στο Instagram ότι με ακολουθούσε και του έστειλα ένα μήνυμα, “μπράβο, δυνατές δουλειές βλέπω, ψυχή βλέπω, να είσαι καλά”. Και μου απαντάει μετά “μεγαλώσαμε μαζί σου, σε ευχαριστώ πολύ”.

Και έτσι έγινε η πρώτη επαφή. Μετά μιλήσαμε λίγο παραπάνω, ήρθε και στη Θεσσαλονίκη γνωριστήκαμε και έτσι προέκυψε και το κομμάτι.

Μια συνεργασία δεν μπορώ να την κάνω για τα νούμερα. Πρώτα θέλω να γνωριστώ με τον άλλον καλλιτέχνη, να δω αν ταιριάζουμε ως άνθρωποι και μετά βλέπω τη μουσική.

Και στο κομμάτι με τον Ιmmune αλλά και σε ένα άλλο που λες “ο νονός απ’ τον βορρά”, αναφέρεις την επιρροή σου στους νεότερους. Το βιώνεις αυτό, στο λένε;
Υπάρχουν πια παιδιά που έχουν μεγαλώσει και όταν με βρίσκουν μου λένε “είσαι το πρώτο ελληνικό ραπ που ακούσαμε” ή “αν δεν ακούγαμε εσένα μικροί, μπορεί να ακούγαμε άλλο είδος μουσικής σήμερα”.

Σκέψου πως όταν βγήκε το “Υπήρχαν πράγματα” κι άρχισε να κάνει αίσθηση, έγινε από τα πρώτα βίντεο που έφτασαν ένα εκατομμύριο views στην Ελλάδα.

Έχει φτάσει 20 εκατομμύρια τώρα.
Και 20 αληθινά, ε (σ.σ. το λέει χαμογελώντας με νόημα). Εκεί ταιριάζει και το “ο νονός του βορρά”, ότι “εσύ μας βάφτισες, μας έβαλες στο ραπ”.

Πάντως και τότε που το βγάζαμε, δεν φανταζόμουν τίποτα από όσα ακολούθησαν. Σκέψου ότι το video clip είχε γυριστεί εκεί στην Άθωνος με μηδενικό budget. Όσοι συμμετείχαν ήταν όλοι φίλοι, ακόμη και ο άνθρωπος που έκανε το βίντεο.

φοιτητης, στρατος και δουλειες του ποδαριου

Τι δουλειές όμως έκανες πριν το ραπ, πώς ζούσες;
Δούλεψα σερβιτόρος για τρεις σεζόν στη Χαλκιδική, δούλεψα και ως πωλητής ρούχων, και γενικά από πιο μικρός είχα κάνει διάφορες δουλειές του ποδαριού, χαρτζιλίκι να βγαίνει. Ε, μετά πήγα στο στρατό.

Θυμάσαι κάποια μπάρα που να έγραψες μέσα στο στρατό και να την έβαλες μετά σε τραγούδι;
Πολλούς στίχους έγραψα. Σίγουρα ξεκίνησε ο “Ρουφιάνος” από εκεί γιατί είχα εμπειρία με έναν φαντάρο, πολύ κακό ρουφιάνο, που εξαιτίας του μου χρέωσαν πράξεις, τις οποίες δεν είχα κάνει και παραλίγο να περάσω και στρατοδικείο.

Άσχετο αλλά είχες δώσει Πανελλήνιες;
Δεν ήμουν καλός μαθητής, όμως όπως θα θυμάσαι μιας και ανήκουμε στην ίδια γενιά, τότε όποιος τελείωνε το λύκειο περνούσε και σε ένα ΤΕΙ. (σ.σ. γελάμε).

Κι έτσι, ενώ τελείωσα με 10,2, ξαφνικά βρέθηκα σε ένα ΤΕΙ στην Κοζάνη ως ηλεκτρολόγος μηχανικός.

Πήγες;
Πήγα γιατί δεν είχα και τίποτα άλλο στη ζωή μου να κάνω.

Αλλά εκεί ήταν που έδωσα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου γιατί από μικρό με θεωρούσαν καμένο χαρτί στη γειτονιά, έλεγαν “το ρεμάλι ο Άκης, και δες πώς ντύνεται και με ποιους κάνει παρέα”.

Και είπα μέσα μου “τώρα ήρθε η ώρα να τους δείξεις ότι μπορείς να το κάνεις και αυτό”.

Όταν πήγα εκεί όμως, τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα. Βρέθηκα εγώ ένας κακός μαθητής, να πρέπει τώρα να αντιμετωπίσω δύσκολα μαθήματα. Πείσμωσα όμως και την τελείωσα.

Είχε κόσμο εκεί που να άκουγε χιπ χοπ; Κάνατε πράγματα;
Πολύ λίγοι, σκέψου όταν εγώ πήγα στην Κοζάνη ήταν εκεί ο Λόγος Απειλή και τα άλλα παιδιά που ήτανε πιτσιρίκια ακόμα, κι έτσι τους έβρισκα, χορεύαμε λίγο break, τους έφερνα σπίτι και ανταλλάσσαμε κάνα cd. Επίσης εκεί γνώρισα τον Κώστα τον “Ασύμφορο Όρο” από τους Ψυχόδραμα με τον οποίο κάναμε πολύ παρέα και άπειρες ώρες freestyle.

Ούτως ή άλλως εκείνα τα χρόνια, αρχές 00s, ήταν πάρα πολύ μικρό το κοινό, ακόμα κι εδώ στη Θεσσαλονίκη.

Κι εκεί σπούδαζε και η Πελίνα. Γνωριζόμασταν από την 1η γυμνασίου, ήμασταν ίδιο σχολείο, ίδια γειτονιά, οπότε εκεί αρχίσαμε πάλι να κάνουμε παρέα και ξεκινήσαμε να γράφουμε και μαζί.

Οι δυο θάνατοι που τον άλλαξαν για παντα

Το καλοκαίρι σε είδε ένας φίλος μου στο live στην Αθήνα και μου λέει ήσουν τρελαμένος, φώναζες, αγκάλιαζες κόσμο. Σε είχε χτυπήσει ο εγκλεισμός, έτσι;
Πάρα πολύ. Ξέρεις τι είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς τόσα χρόνια και ξαφνικά να στο κόβουν; Μπλοκάρεις εσωτερικά. Εγώ στις συναυλίες έχω μάθει να ξεσπάω, να βγάζω από μέσα μου ό, τι με φορτίζει.

Επίσης την περίοδο της πρώτης καραντίνας, έγινε και κάτι που ίσως εμένα να με έχει αλλάξει πια για πάντα ως άνθρωπο. Στις 27 Απριλίου του 2020 έχασα τον κολλητό μου, τον Pyro, ήταν αδερφός μου, μεγαλώσαμε μαζί.

Και μετά από έξι μέρες έχασα κι έναν ακόμη πολύ καλό μου φίλο, τον Ντέλο, έναν τατουατζή από εδώ. Έχασα δύο ανθρώπους μου μέσα σε μία εβδομάδα και όλα αυτά, μέσα στην καραντίνα.

Να μην μπορείς δηλαδή να βγεις έξω, να κάνεις κάτι, να ξεσπάσεις…
Σε μία κατάσταση που δεν ξέρεις καν τι γίνεται στη ζωή σου, τι είναι αυτό που επικρατεί με τον ιό. Ειλικρινά δεν ήξερα πώς να ανταπεξέλθω σε όλο αυτό, κόντεψα να χάσω το μυαλό μου.

Και μάζεψα τόσα πολλά μέσα μου που όταν ήρθε η ώρα να βγω να ραπάρω, έτρεμαν τα πόδια μου μετά από πάρα πολλά χρόνια, ήταν σαν να έβγαινα πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο.

Βγήκα στο live και πραγματικά το ευχαριστήθηκε η ψυχή μου, τα έβγαλα από μέσα μου, είχα ανάγκη να μοιραστώ αυτό που νιώθω.

Αυτό με κάνει να γράφω μουσική έτσι κι αλλιώς. Ήταν τεράστια ανάσα, με βοήθησε να κοιμηθώ ήρεμος.

Σε άκουσα σε μία συνέντευξη που είπες για το κομμάτι “Φωτιά μας” ότι δεν γράφτηκε για τον Pyro αρχικά, αλλά ότι πλέον είναι για εκείνον.
Ναι, ήταν κάπως ειρωνικό γιατί το κομμάτι έχει αναφορές στον θάνατο, δηλαδή λέει “τιμάμε τους νεκρούς μας και δεν αφήνουμε ποτέ πίσω δικούς μας”, “Αυτή είναι η φωτιά μας και δε θα σβήσει” και σκέψου ότι τον Μάρτιο το κυκλοφόρησα και τον Απρίλιο “έφυγε”.

Τώρα στη μνήμη του έχουμε ζωγραφίσει ένα ολόκληρο πάρκο -το ίδιο που με δείρανε. Το πήραμε “άψυχο”, βρώμικο, και το φτιάξαμε από την αρχή, βάλαμε κάδους, το κάναμε στολίδι της πόλης στη μνήμη του φίλου μας.

Και κάθε 27 Απριλίου, τις ημέρες δηλαδή αυτές που έφυγε, θα κάνουμε ένα μεγάλο event με γκράφιτι, χορό, μουσική, όπως του άρεσε να ζει για να τον τιμάμε. Η φλόγα του θα καίει μέσα μας για πάντα!

Ο Pyro ήταν χορευτής, ήταν το πιο παλιό b-boy στην Ελλάδα που ήταν ακόμη ενεργό.

Ήσασταν στην ίδια ομάδα breakdance;
Ναι. Ήταν ήδη πριν μπω εγώ, δυο χρόνια. Γνωριζόμασταν όμως έτσι κι αλλιώς από πιο μικροί, ήμασταν στην ίδια γειτονιά.

Το “Καλύτερο αύριο” πώς προέκυψε;
Ειλικρινά, δεν το είχα σκοπό. Απλά μου βγήκε μία μέρα μέσα στην καραντίνα βλέποντας την αστυνομοκρατία να έχει ξεφύγει ,να δέρνουν τον κόσμο, ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση να μην νοιάζεται, να μην ενισχύει το σύστημα υγείας και να κατηγορεί μόνο τους πολίτες.

Πάντως, αυτά που είπα στο “Καλύτερο αύριο”, τα έχω πει και σε άλλα τραγούδια κατά το παρελθόν.

Στην “Ομίχλη” για παράδειγμα.
Κι εκεί, και στο “Διά πυρός και σιδήρου” επίσης, και στο “Δεν θέλω”.

Δεν ήταν κάτι καινούργιο για μένα, αλλά ξύπνησα ένα πρωί μέσα στην καραντίνα και έτρεμαν τα χέρια μου, ένιωθα μία πίεση εδώ στο στήθος σαν να πρόκειται να πάθω κρίση πανικού και λέω “δεν είμαι καλά, πρέπει να το βγάλω από μέσα μου”.

Πώς όταν έχεις πιει πάρα πολύ αλκοόλ και ζαλίζεσαι και πας επίτηδες να κάνεις εμετό για να φύγει από μέσα σου και να ηρεμήσεις λίγο; Έτσι ένιωθα.

Ξεκίνησα το πρωί και μέχρι το απόγευμα το είχα ολοκληρώσει. Και ησύχασα.

Και γούσταρε και ο κόσμος.
Ναι γούσταρε, αν και στο τέλος της ημέρας, εγώ βγήκα να πω την αλήθεια μου, αυτά που πιστεύω ως Άκης. Βγήκε πολύ αυθόρμητα από μέσα μου.

Γενικά είμαι απογοητευμένος απ’ την πολιτική που έχει αποκοπεί από την κοινωνία. Προσπαθώ να περάσω μέσα απ’ τη μουσική μου την άποψη ότι η πραγματική κοινωνία πρέπει να βρίσκει λύσεις και να μην τις περιμένει μόνο από επαγγελματίες πολιτικούς και τυχάρπαστους τηλεοπτικούς μαϊντανούς.

Οπότε πιστεύεις πολύ σε πορείες, διεκδικήσεις στον δρόμο, συλλογικότητες…
Σίγουρα χρειάζονται όλα αυτά, θέλει όμως και να δώσουμε έμφαση στη συμπεριφορά μας απέναντι στους συνανθρώπους μας. Να σταματήσουμε να κοιτάζουμε μόνο τον εαυτό μας και να κοιτάξουμε και τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε τον διπλανό μας.

Στην Ελλάδα υπήρχε πάντα αυτή η άποψη: “δεν με νοιάζει αν καίγεται το σπίτι του διπλανού μου, αρκεί εγώ να είμαι καλά”. Αυτή είναι μια νοοτροπία που μας έφαγε.

Πιστεύω όμως πως πρέπει να μπεις και στα παπούτσια των άλλων και να δεις τη ζωή και απ’ τη δική τους πλευρά, να έρθεις πιο κοντά και να βοηθήσεις.

Να είσαι άνθρωπος, να συμπάσχεις με τον συνάνθρωπο που το κράτος του φέρεται δύσκολα, που βρέθηκε να πεινάει, να μην μπορεί να πάει σε ένα γιατρό και να παλεύει για την αξιοπρέπεια του.

Είναι καλό να συμμετέχουμε σε δράσεις υποστήριξης.

ραπ σε φυλακες και αναμορφωτηρια

Άρα τρέχεις σ’ αυτά, βοηθάς.
Κάθε φορά που μπορώ να κάνω κάτι, θα το κάνω, δεν μου αρέσει όμως να το διαφημίζω στα social. Προωθώ όμως δράσεις αλληλεγγύης όταν χρειάζεται η συμμετοχή περισσότερου κόσμου.

Για παράδειγμα έχω επισκεφτεί τα ορφανά παιδιά στο Φίλυρο, τους έχουμε τραγουδήσει εκεί, τους έχουμε πάει κάποια ρούχα…

Έχω επισκεφτεί και το αναμορφωτήριο του Βόλου, με έχουν καλέσει και στις φυλακές των Διαβατών…

Και τι θα σου πει ο μέσος συντηρητικός; “Τι πας εκεί μέσα μ’ αυτά τα ρεμάλια, καλά να πάθουν…”. Μα δες λίγο την ανθρώπινη πλευρά κι εσύ.

Έχω φίλους που έχουν κάνει φυλακή, και ξέρω πολύ καλά πως είναι επειδή είσαι παραβατικός, η κοινωνία να σε εξοστρακίζει.

Μερικές φορές είναι και λίγο θέμα τύχης που δεν είμαστε εκεί μέσα.
Ακριβώς. Στα Διαβατά είχα μαζί μου ένα μικρό ηχείο και ραπάραμε, συζητήσαμε, φτιάξαμε μια πολύ ωραία παρέα.

Και στο τέλος έγινε κάτι που με συγκίνησε. Ήρθε ένας κύριος, μεγάλος σε ηλικία, και μου λέει “αγόρι μου, για μας δεν νοιάζεται κανένας, ούτε οι ίδιοι μας οι συγγενείς καμιά φορά.

Εσύ, μία που σε πήρανε τηλέφωνο και μία που ήρθες. Δεν ακούω τη μουσική σου, δεν καταλάβαινα καν τα πιο πολλά απ’ αυτά που έλεγες, αλλά σήμερα μας έκανες πάλι να νιώσουμε ότι υπάρχουμε”.

Ήταν το δικό του “ευχαριστώ”.
Δεν σταματούν να είναι άνθρωποι, τιμωρήθηκαν γι’ αυτό που έκαναν, στερώντας τους την ελευθερία, ό, τι πιο σημαντικό έχει ένας άνθρωπος. Και οι συνθήκες μέσα είναι πολύ δύσκολες.

“Και τι θες, να τους πάνε σε ξενοδοχείο;”, θα σου πει κάποιος. Αν είχαν έστω και την παραμικρή ιδέα πώς είναι εκεί μέσα, δεν θα το έλεγαν.

Μόνο τιμωρώντας κάποιον δεν πρόκειται να αλλάξει. Δεν υπάρχει σωφρονισμός στην ουσία.

Πάντως όταν ακούς τραπ, όλα αυτά τα δεσίματα, τα ναρκωτικά κλπ, περιγράφονται κάπως πιο ωραία.
Ναι, ο καθένας κάνει και λέει αυτό που θέλει αλλά όταν εγώ έχω δει πως είναι η πραγματική όψη και των ναρκωτικών της παρανομίας, και της εξάρτησης, ε τότε, όχι, στέκομαι απέναντι σε αυτό. Εσύ είσαι ελεύθερος να πεις ό, τι θέλεις αλλά κι εγώ θα σου πω τα αποτελέσματα αυτού του lifestyle. Και εσύ σκέψου ήρεμα και κρίνε.

Μου θύμισες τον στίχο από Λόγος Τιμής, “δεν ήρθα εδώ για να κάνω δημόσιες σχέσεις, γαμώ τα ναρκωτικά”.
Μου έχουν βάλει την “ταμπέλα” ότι είμαι ο ηθικός ο ράπερ, που λέει “μην πίνετε ναρκωτικά, μη σκοτώνεστε…”. Όχι, δεν το λέω επειδή εγώ ξέρω τι είναι καλό και τι όχι. Απλώς επειδή το έφαγα με τον κουβά έβγαλα το συμπέρασμα ότι αυτό δεν βοηθάει πουθενά, σε τραβάει μόνο πίσω. Είδα πολλούς ανθρώπους να καταστρέφουν τη ζωή τους και άλλους τόσους να προσπαθούν να την κερδίσουν πίσω!

Δεν θα σου πω τι να κάνεις, θα σου τονίσω όμως πως όποιον δρόμο και να διαλέξεις, αυτός θα έχει κάποιες επιπτώσεις και πώς, αν και υπάρχουν πολλές καταλήξεις που μπορείς να έχεις, η κακή έκβαση των πραγμάτων είναι αυτή. Οπότε αν εσένα σου αρέσει να ακολουθήσεις αυτήν τη ζωή, κάν’ το, απλά επειδή τα είδα, πρόσεχε. Ποιος είμαι εγώ στην τελική να σου πω ποιο είναι το σωστό και ποιο λάθος;

Εκεί έξω στην κοινωνία υπάρχουν τα ναρκωτικά, υπάρχει και η βία -πάρα πολλή βία-, και είναι λογικό να παρουσιάζουμε το πώς έχουν τα πράγματα μέσα απ’ τα τραγούδια μας, δεν διαφωνώ σε αυτό. Απλά επιλέγω να μην τα εξυμνώ.

“Para Siempre”

Να πούμε και για το νέο άλμπουμ;
Ξεκίνησα να το γράφω πριν συμβούν όλα αυτά, η αρχή του είχε γίνει λίγο πριν την πρώτη καραντίνα.

Καπάκι δηλαδή μετά το τελευταίο EP.
Μετά το EP με τον Eversor είχα ήδη στο μυαλό μου ότι θα ξεκινήσω να γράφω τον δίσκο αλλά δεν είχα σκεφτεί τίποτα, ούτε πώς θα λέγεται.

Πρώτα από όλα να πούμε ότι σε αυτόν τον δίσκο οι παραγωγές είναι όλες του Boy Panda, είναι ένα παιδί υπερταλαντούχο, είχε κάνει και σε παλιούς δίσκους κάποια κομμάτια, όπως τα “Ψεύτικα είδωλα” και το “Σε θυμάμαι”.

Ζει στη Σκωτία πια εδώ και οκτώ χρόνια, κι έτσι δουλεύουμε μέσω ίντερνετ πλέον.

Πώς θα λέγεται;
“Para Siempre” που στα ισπανικά σημαίνει “για πάντα”.

Πέρασα πολύ πιεστικές και μαύρες στιγμές αυτά τα δύο χρόνια -πιστεύω γενικά ότι ήταν τα δύο πιο δύσκολα της ζωής μου- αλλά δεν ήθελα να βγάλω μαυρίλα αυτήν τη φορά με τη μουσική μου.

Γιατί εγώ όταν νιώθω κάτι άσχημο το γράφω και το βγάζω προς τα έξω κατευθείαν, δεν το εξετάζω. Αυτήν τη φορά όμως έμαθα κάτι από όλα αυτά και ειδικά από τον θάνατο των φίλων μου, ότι κανείς δεν μας εγγυάται ότι θα είμαστε εδώ και αύριο οπότε ας σταματήσουμε να τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά και τόσο βαθιά μέσα μας ώστε να μας τρώνε την ψυχή.

Είπα στον εαυτό μου ότι από δω και πέρα θα κάνω ό, τι περνάει από το χέρι μου, αλλά αν δεν είναι αρκετό, προχωράω μπροστά, δεν μπορώ να μένω πλέον πίσω να με ρίχνω στον βούρκο για πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω.

Δεν είναι σκοτεινό δηλαδή το άλμπουμ.
Όχι και επειδή το “para siempre” σημαίνει “για πάντα”, θα αφιερώσω αυτόν τον δίσκο στους δύο φίλους μου που φύγανε. Γιατί μου έλεγαν όλοι να γράψω ένα τραγούδι για εκείνους, όμως εγώ τους απαντούσα ότι θα ήταν τόσα πολλά αυτά που θα ήθελα να πω, που δεν μπορώ να το κάνω. Κι έτσι θα τους αφιερώσω όλον τον δίσκο, όχι μόνο σε εκείνους, αλλά και σε όλους όσοι περνάνε ζόρια.

Θέλω να δώσω δύναμη γιατί η ζωή δεν είναι μόνο στεναχώρια, είναι και όμορφη, απλά πολλές φορές επειδή τα αρνητικά συναισθήματα είναι πιο έντονα, έχουμε την τάση ως ανθρώπινο είδος να κολλάμε στις άσχημες εμπειρίες, ενώ τις χαρές τις προσπερνάμε πιο γρήγορα.

Το “para siempre” σημαίνει για εμένα ότι τους ανθρώπους που έφυγαν θα τους κρατήσουμε εδώ, θα ζουν πλέον μέσα από μας και θα τους τιμάμε με γλέντια και χαμόγελα, όπως τους άρεσε να ζούνε.

“Σε ευχαριστώ που ήσουν ο πατέρας που δεν είχαν στο σπίτι”

Υπάρχει κάποιος που να σου έχει πει ότι σε μια δύσκολη στιγμή βρήκε στήριγμα στους στίχους σου; Μπορείς να μου πεις έτσι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση που να σε άγγιξε πολύ;
Μου έτυχαν δύο περιστατικά που ήταν στην ίδια συναυλία, στην Αθήνα πριν αρκετά χρόνια. Τελειώνει το live και όπως χαιρετάω τον κόσμο που έχει μείνει έξω, έρχεται μία μητέρα με δύο παιδιά και μου λέει “καλησπέρα, ήρθα παρέα με τα παιδιά μου, όχι για να τα προσέχω αλλά γιατί μέσα από αυτά σε έμαθα και πλέον σε ακούω κι εγώ”. Βγαίνουμε μία φωτογραφία, λέμε πέντε κουβέντες και λίγο πριν φύγει η γυναίκα, σκύβει και μου λέει “αυτά τα παιδιά εγώ τα μεγάλωσα μόνη μου, ο πατέρας τους τα εγκατέλειψε όταν ήταν μικρά. Σε ευχαριστώ πολύ που ήσουν ο πατέρας που δεν είχαν στο σπίτι”.

Πολύ δυνατό.
Και στην ίδια συναυλία ήταν ένας τύπος που περίμενε πίσω πίσω, με ένα καπέλο χαμηλωμένο, κάπως “ύποπτο μούτρο”, και με κοίταζε. Και όταν φεύγουνε όλοι και έρχεται προς το μέρος μου -“ετοιμάζομαι” λίγο, γιατί ποτέ δεν ξέρεις- και τελικά μου λέει “αδερφέ, έχεις κάνει κάτι για μένα που δεν μπορώ να στο εξηγήσω με λόγια. Ήμουν τοξικομανής πολλά χρόνια, ήσουν δίπλα μου στο κέντρο απεξάρτησης όταν δεν ήτανε κανένας, όταν ήμουν μόνο εγώ και το σκοτάδι μου. Χάρη σε σένα αυτήν τη στιγμή είμαι είμαι έξω στην κοινωνία και μπορώ και ζω”.

Θυμάμαι και ένα παλικάρι που ήταν σε κώμα για καιρό και του έβαζαν να ακούει τον “Μαχητή”, με αποτέλεσμα όταν ξύπνησε να καταλάβει ότι είχε περάσει υποσυνείδητα το τραγούδι μέσα του.

“Όσο ήμουν στο κώμα, μου λέει, κάτι μέσα μου με έκανε να πολεμάω, κάτι με έκανε να μη θέλω να τα παρατήσω και τελικά αυτός ήσουν εσύ”.

Δεν γίνεται να τα ανταλλάξεις με τίποτα όλα αυτά.
Είναι ό, τι πιο σημαντικό, είναι ο λόγος τελικά για τον οποίο κάνω μουσική.

Για κάποιους παλιότερους στίχους σου -λίγους είναι η αλήθεια- σχετικά με κάποιες ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, έχουν υπάρξει κάποιες μικρές αντιδράσεις κατά καιρούς.
Ξέρεις κάτι, δεν είχα πρόθεση ποτέ να προσβάλλω ευάλωτους ανθρώπους, να τους κάνω να νιώσουν άσχημα. Οι στίχοι μου ήταν πάντα ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση. Είναι όμως αλήθεια ότι μιλάω τη γλώσσα του δρόμου, και σε νεαρότερη ηλικία δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι αυτό το λεξιλόγιο αναπαράγει κάποια στερεότυπα και προσβάλει αυτούς τους ανθρώπους άθελα μου .

Στην πορεία μεγαλώνοντας ψάχτηκα, διάβασα, έμαθα, γνώρισα ανθρώπους, άνοιξε το μυαλό μου.

Όσο μεγαλώνεις και δουλεύεις τον εαυτό σου, ωριμάζεις. Βλέπεις τη ζωή αλλιώς, από μία άλλη οπτική γωνία, όχι τόσο φορτισμένη και κάθετη όπως την έβλεπες πιο παλιά.

Και πιστεύω πως έχω αποδείξει με την πορεία μου ότι όχι μόνο ότι σέβομαι όλους τους ανθρώπους ασχέτως φύλου, καταγωγής, θρησκευτικών αντιλήψεων και σεξουαλικών προτιμήσεων αλλά ότι προσπαθώ για μια καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία.

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΦΥΣΣΑ

Θυμάμαι στη συνέντευξη στην ΕΣΗΕΑ για τον Παύλο Φύσσα είχες πει κάποια πολύ συγκινητικά λόγια. Πώς τον έχεις γνωρίσει;
Τον Παύλο τον γνώρισα στον Κορυδαλλό σε μία επίσης σκοτεινή περίοδο της ζωής μου. Έτυχε τότε να είχαμε πάει για κάποιο live με τους FullFace, τον Tiny Jackal και τα υπόλοιπα παιδιά και απλά έμεινα εκεί. Σε πιο μικρή ηλικία μου άρεσε αυτό, πήγαινα κάπου, έβρισκα φίλους, μου έλεγαν να καθίσω μερικές μέρες κι εγώ καθόμουν.

Οπότε τον γνώρισα μέσω του Θανάση του Tiny, και επειδή έκατσα τότε ένα ενάμιση μήνα, εκείνη την περίοδο κάναμε σχεδόν κάθε μέρα παρέα.

Ήταν ωραίος τύπος;
Πολύ ωραίος τύπος, πραγματικά, ήταν άνθρωπος με Α κεφαλαίο. Σε πολλά θέματα μπορεί να διαφωνούσαμε καμιά φορά αλλά αυτό δεν είναι και το πιο αληθινό; Αν ταιριάζεις σε όλα και δεν έρχεσαι σε αντιπαράθεση, τότε κάτι δεν πάει καλά.

Δεν τον έζησα πάρα πολύ, αλλά αυτές οι στιγμές που περάσαμε ήταν αληθινές. Όταν βρίσκεις ανθρώπους και μοιράζεσαι σκέψεις και συναισθήματα χωρίς να γνωρίζεστε και τόσο καλά, αλλά σου εμπνέουν την εμπιστοσύνη για να μοιραστείς, είναι πολύ σημαντικό.

Αργότερα κάναμε πάλι ένα live στη Σαλαμίνα, εγώ, ο Παύλος και ο Tiny, που και πάλι είχαμε περάσει πολύ καλά, πήγαμε και στο σπίτι του μετά. Αυτό έγινε τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο, λίγο πριν τη δολοφονία του.

“Δεν γίνεται να ακούμε κάθε λίγο και λιγάκι ότι σκοτώνουν γυναίκες”

Τη χρονιά που πέρασε έγιναν πάρα πολλές γυναικοκτονίες.
Το παρακολουθούσα όλο αυτό κι έβλεπα και την έντονη αναφορά σε πολλές λεπτομέρειες που ίσως δεν θα έπρεπε να τις ξέρει ο κόσμος.

Εννοείς αυτό που είπε ο Μπαλάσκας, ότι ο δολοφόνος έπρεπε να πάρει τηλέφωνο και να παραδοθεί;
Ναι, βγαίνει και σου λέει “πήγαινε παραδώσου να μειωθεί η ποινή σου”. Είναι για να εκραγεί το κεφάλι σου αυτό, δηλαδή λες “πού ζω”; Αν είναι δυνατόν να αναφέρεται κάτι τέτοιο στην τηλεόραση, είναι σαν να το διαφημίζεις. Και σκέψου και πόσο πιο εύκολο μπορεί να το κάνεις αυτό μετά σε κάποιον που έχει ήδη μία τέτοια αρρωστημένη ιδέα στο μυαλό του.

Ναι, γιατί το βλέπει στην πράξη, βλέπει τα βήματα που “πρέπει” να ακολουθήσει.
Δεν γίνεται να ακούμε κάθε λίγο και λιγάκι ότι σκοτώνουν γυναίκες. Εντάξει ρε φίλε, δεν σε θέλει πια, δεν τη θες, φεύγεις, όλα τα αλλά είναι αρρωστημένα. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να επιβάλλεσαι στη ζωή κάποιου, ούτε να σκοτώνεις ανθρώπους.

Και γενικά η βία ότι “επειδή εγώ έχω περισσότερη μυϊκή δύναμη ή νομίζω πως είμαι κάποιος “ανώτερος”, -είτε κοινωνικά είτε οικονομικά είτε δε ξέρω εγώ τι άλλο- τότε οποιαδήποτε στιγμή μπορώ να είμαι βίαιος απέναντι σου, είτε λεκτικά είτε σωματικά”. Όχι, είναι παράνοια, δεν μπορώ να το δεχτώ, και δεν πρέπει και κανένας και καμία να το δεχτεί.

Και τώρα με την περίπτωση του βιασμού στο ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη, είπαν κάτι αντίστοιχο, υπήρξε έντονα victim blaming.
Ναι, λέγανε “τι δουλειά είχε εκεί”… Ό, τι θέλει θα κάνει ρε φίλε, θα σου δώσει λογαριασμό γιατί πήγε εκεί; Εστίασε στο γεγονός, στο τι πραγματικά συνέβη στην κοπέλα, καλύτερα αναρωτήσου για τη στάση σου και άσε τον καθένα να κάνει ό, τι θέλει στη ζωή του.

Πιστεύεις ότι τώρα με την καραντίνα τα πράγματα μπορεί και να χειροτέρεψαν;
Γενικά πιστεύω ότι τα αποτελέσματα όλου αυτού του εγκλεισμού δεν έχουν ακόμα φανεί, τώρα βλέπουμε τα πρώτα συμπτώματα.

Όλη αυτή η κατάσταση με το Facebook και την ανθρωποφαγία στα comments δεν υπήρχε τόσο πολύ δύο χρόνια πριν, τουλάχιστον όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό και σε τόσο μεγάλη αηδία. Να βλέπεις τον καθένα να γράφει ό, τι του ‘ρθει…

Μπαίνεις πλέον σε ένα άρθρο και διαβάζεις τόσα σχόλια μίσους από κάτω και αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχουν πλευρές της ελληνικής κοινωνίας που μπορεί εμείς λόγω συναναστροφών μας να μην τις συναντάμε καθημερινά, αλλά υπάρχουν.

Φυσικά, όλοι μπορούμε να έχουμε την άποψή μας και έτσι πρέπει, αλλά βλέπω κακία, να επιτίθενται σε ανθρώπους…

Κάνει κάποιος ένα σφάλμα και αμέσως θα βγουν όλοι να τον δικάσουν, και δεν εννοώ για βιασμούς και άλλα εγκλήματα , εκεί δεν το συζητάμε, εννοείται ότι πρέπει να τους δικάσουμε και όχι μόνο στο ίντερνετ, αλλά και στην πραγματική ζωή…

…αλλά υπάρχουν και άλλοι που απλά για μια άστοχη δήλωση και όχι κάτι σοβαρό, για δυο μέρες τρώνε κράξιμο.
Δυστυχώς φαίνεται να μην υπάρχει ανοχή στη διαφορετική άποψη πλέον. Είναι άλλο να τοποθετείσαι με επιχειρήματα απέναντι σε όποιον διαφωνείς κι άλλο να βγάζεις μόνο κακία και μίσος. Σαν να περιμένουν όλοι να κάνεις ένα λάθος για να πέσουν να σε φάνε. Είναι κάπως λυπηρό για την κοινωνία μας.

Και στην τηλεόραση πάντως δεν είναι και πολύ καλύτερα τα πράγματα.
Τηλεόραση δεν βλέπω εδώ και χρόνια, την άνοιξα λίγο στην καραντίνα και σιχάθηκε η ψυχή μου. Τη θεωρώ μια τεράστια φυλακή που την έφτιαξαν εδώ και χρόνια πάρα πολύ έξυπνα.

Οι πιο νέοι έχουμε δραπετεύσει κάπως, αλλά οι πιο μεγάλοι…
Και το κακό είναι ότι μέσα απ’ αυτό το κουτί ο κόσμος για πάρα πολλά χρόνια μαθαίνει μόνο όσα θέλουν να μάθει, και έτσι νομίζει ότι οι πολιτικοί φροντίζουν για τους πολίτες, ότι οι δημοσιογράφοι κατά κύριο λόγο λένε την αλήθεια, ότι η αστυνομία κάνει τη δουλειά της και μόνο αυτό, και πως ό, τι ακούγεται έξω απ’ αυτήν, δεν ισχύει.

Όταν βλέπεις να ξυλοκοπούν τόσο κόσμο άδικα και ακούς μετά τον κάθε νοικοκυραίο να σου λέει “κάτι θα έκανε”. Πού το ξέρεις, ήσουν εκεί; Τον είδες; Πώς το κρίνεις αυτό;

Οι γονείς σου, Άκη, τι δουλειά έκαναν;
Ο πατέρας μου δούλευε στον ΟΣΕ, τώρα έχει πάρει σύνταξη, η μάνα μου ήταν στο σπίτι. Δεν τον έζησα πολύ τον πατέρα μου γιατί πάντα τον θυμάμαι να δουλεύει -και δύσκολο ωράριο. Ήταν οδηγός, και όλη του τη ζωή τον θυμάμαι να δουλεύει σαν σκυλί, να οδηγεί το τρένο σε κάθε γωνιά της Ελλάδας για να έχουμε μια αξιοπρεπή ζωή.

Οπότε δεν ήσασταν και τόσο άνετα οικονομικά;
Μικρομεσαία οικογένεια -όχι φτωχοί να μην έχουμε να φάμε, αλλά στριμωγμένα, αυτή είναι η αλήθεια. Στο τέλος της ημέρας όμως θεωρώ ότι μου ‘κανε καλό που μεγάλωσα έτσι, γιατί έμαθα να εκτιμάω και έμαθα πως για ό, τι θες να κερδίσεις στη ζωή σου, πρέπει να παλέψεις.

Συμπέρασμα: Ίσως αυτό που θέλω να περάσω με τον καινούργιο δίσκο είναι το “σήκω, πάτα γερά στα πόδια σου, μην κάθεσαι στον καναπέ σου να κοιτάς”.

Πολλοί έχουν βαλτώσει αυτά τα δύο χρόνια γιατί βγήκαν στην επιφάνεια πολλά προβλήματα αλλά προχωρά μπροστά, αγωνίσου γιατί κανείς δεν σου εγγυάται ότι θα είσαι εδώ και αύριο.

Και προσπάθησε να συνεχίσεις να ζεις και μέσα σε αυτήν την χάλια κατάσταση, μην περιμένεις τις καλύτερες μέρες.
Ακριβώς. Πολλές φορές ακούς μεταξύ σοβαρού και αστείου “δεν θα αλλάξεις τον κόσμο εσύ”. Σύμφωνοι, εγώ σαν μονάδα δεν θα αλλάξω τον κόσμο, ούτε τη χώρα, αλλά πρώτα θα αλλάξω τον εαυτό μου, θα γίνω εγώ πιο δραστήριος, θα εξελιχθώ και θα βάλω κι ένα μικρό λιθαράκι για να βάλεις και εσύ μετά το δικό σου και ο άλλος μετά το δικό του, προκειμένου να φτιάξουμε μαζί κάτι.

Και αν αλλάξουμε μόνο το 0,5%, πάλι κάτι είναι κι αυτό. Μην περιμένεις να αλλάξουν τα πράγματα από μόνα τους.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι αν δεν είμαστε κοντά, ότι αν δεν βοηθάμε ο ένας τον άλλον όπως μπορούμε, δεν θα επιβιώσουμε έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση στην Ελλάδα.

Με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας να βοηθήσει.
Ναι, δεν πρέπει να κάτσουμε να βουλιάξουμε σε αυτή την κατάσταση. Να ξεφύγουμε από όλο αυτό, να μη μας γίνει συνήθεια, να προσπαθήσουμε να βρούμε τον τρόπο να το αλλάξουμε. Το ζήτημα δεν είναι απλά να επιβιώνουμε αλλά να ζούμε κιόλας.

Έτσι βλέπω τα πράγματα σ’ αυτήν την περίοδο της ζωής μου, και η αιτία είναι η πολύ στενή επαφή που ήρθα με τον θάνατο, ένα γεγονός που μας φοβίζει όλους. Αυτό όμως μου θύμισε μια πραγματικότητα, ότι ούτε εμείς ξέρουμε αν θα ζήσουμε για πολύ ακόμα. Οπότε ότι είναι να κάνεις καν’ το τώρα, μη το αναβάλλεις.