Ο ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΠΕΙΝ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ ΒΩΒΕΣ ΚΩΜΩΔΙΕΣ ΣΤΑ 1920S

Ο Αλεξάντερ Πέιν δε χρειάζεται πολλές συστάσεις: Βραβευμένος με δύο Όσκαρ σεναρίου (για το Πλαγίως με τον Πολ Τζιαμάτι και τους Απογόνους με τον Τζορτζ Κλούνεϊ) και σκηνοθέτης ταινιών τρομερής συναισθηματικής ευθύτητας, ο ελληνοαμερικάνος δημιουργός μας έχει δώσει στην καριέρα του ένα εντυπωσιακό σερί από ζεστές, συγκινητικές, γλυκόπικρες ταινίες πάνω στις μικρές στιγμές της μεγάλης μας ύπαρξης.

Ο μαγικός Τζακ Νίκολσον στο Σχετικά με τον Σμιντ, το αιχμηρό χιούμορ της φοβερής σάτιρας Election με την Ρις Γουίδερσπουν, το νοσταλγικό κλάμα του Nebraska με τον Μπρους Ντερν. Και φυσικά το Πλαγίως, οι Απόγονοι, ακόμα και η φιλοδοξία και οι ιδέες του πολύ περίεργου Downsizing.

Οι ήρωες του Πέιν αναζητούν τα επόμενά τους βήματα ακόμα και σε ζωές που μοιάζουν εξαντλημένες ή επαναλαμβανόμενες ή αδιέξοδες, και βρίσκουν την δύναμή τους στα πιο απρόσμενα μέρη – συχνά, μπορεί τα μέρη αυτά να ήταν ακριβώς μπροστά τους όλο αυτό τον καιρό.

Το σινεμά του Πέιν έχει συνήθως κάτι πολύ κλασικό, ακαδημαϊκό, κάτι που πολύ συχνά συγχέεται με το «απλοϊκό». Λάθος, φυσικά. Αν υπήρχε οτιδήποτε απλό στο σινεμά που κάνει ο Πέιν, οι ταινίες του δε θα έκρυβαν μέσα τους τόση δύναμη, οι χαρακτήρες του δε θα ήταν τόσο αναγνωρίσιμοι και συναρπαστικοί, ούτε η ζεστασιά με την πικρία θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιο μεταξύ τους χορό.

Η νέα του ταινία, Τα Παιδιά του Χειμώνα (The Holdovers) είναι άλλη μια τέτοια περίπτωση, μια εμφανής επιστροφή σε φόρμα για τον σκηνοθέτη. Με την ιστορία τριών ανθρώπων (ενός στρυφνού καθηγητή, μιας μαγείρισσας κι ενός παρατημένου μαθητή) που περνούν μαζί τις διακοπές των Χριστουγέννων σε ένα έρημο οικοτροφείο, χωρίς ποτέ να περιμένουν πως θα βρουν ανταπόκριση μεταξύ τους.

Ο Πολ Τζιαμάτι είναι σπουδαίος στην επανένωσή του με τον Πέιν, σχεδόν 20 χρόνια από τότε που το Πλαγίως έκανε όλο τον πλανήτη να τον αναγνωρίσει ως έναν σπουδαίο ηθοποιό. Η Ντα’Βάιν Τζόι Ράντολφ είναι αδιαφιλονίκητο φαβορί για το Όσκαρ. Ο Ντόμινικ Σέσα είναι από τα πιο εμφανή πηγαία ταλέντα που έχουμε δει σε πρωτοεμφανιζόμενο ηθοποιό εδώ και χρόνια. Με αυτό το τέλειο καστ, με ένα λεπτοδουλεμένο, αστείο, συγκινητικό, βιτριολογικό σενάριο από τον Ντέιβιντ Χέμινγκσον (το οποίο ο ίδιος ο Πέιν παρήγγειλε κι έπειτα βοήθησε να σχηματιστεί σε κάθε βήμα), τα Παιδιά του Χειμώνα βρίσκουν τον Αλεξάντερ Πέιν σε σπάνια φόρμα.

Τι είναι όμως αυτό που έκανε τον Πέιν να θέλει πει αυτή την ιστορία και με αυτό τον τρόπο; Ο σκηνοθέτης είναι σαφής: Αν υπάρχει κάτι προσωπικό και βιωματικό εκεί, έχει να κάνει με την φροντίδα του στους χαρακτήρες – και ως εκεί. «Με ενδιαφέρει το μοτίβο! Αλλά δεν θα το συζητήσω!», μας λέει γελώντας στη διάρκεια της κουβέντας μας στη Θεσσαλονίκη.

Λίγες ώρες πριν η ταινία ανοίξει στην Ελλάδα, εξασφάλισε 5 οσκαρικές υποψηφιότητες (Ταινία, Σενάριο, Α’ Ανδρικός, Β’ Γυναικείος, Μοντάζ) αλλά εμείς είχαμε συναντήσει τον Πέιν μερικούς μήνες νωρίτερα για μια μεγάλη συζήτηση πάνω στην ταινία και σε όλα όσα δίνουν ώθηση στο σινεμά του. Όταν ήρθε ως μεγάλος καλεσμένος του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο για την πανελλήνια πρεμιέρα των Παιδιών του Χειμώνα, και λίγο αφού ο Πέιν μίλησε στους δημοσιογράφους σε μια συνέντευξη τύπου, το News24/7 έκατσε για λίγο ακόμα χρόνο μαζί του.

Και συζητήσαμε για την αποστροφή του στο να συζητάει το μοτίβο των ταινιών του («η ταινία είναι περισσότερο αυτοβιογραφική για τον σεναριογράφο – για μένα ήταν προσωπική μόνο όσο αφορούσε την ευαισθησία της»), για την αγάπη του για τους χαρακτήρες του, για τη σχέση της ταινίας με το Ψυχώ και με την λογική ενός βιντεογκέιμ(!), για τον Πολ Τζιαμάτι, τον Αχιλλέα και τον Πάτροκλο, για τον λόγο που θέλησε να γυρίσει για πρώτη φορά μια ταινία εποχής, για το ότι πρέπει να περάσουν 10 χρόνια για να ξέρει αν έχει κάνει μια καλή ταινία, και για την περίοδο του αμερικάνικου σινεμά που θα ήθελε στα αλήθεια να έχει ζήσει ως σκηνοθέτης.

Στην συνέντευξη τύπου νωρίτερα σήμερα ανέφερες άλλους σκηνοθέτες που δουλεύουν πολύ γρήγορα…
Ναι, ζηλεύω τόσο πολύ! Περίμενε, ποιον ανέφερα;

Τον Σόντερμπεργκ.
Σωστά, τον Σόντμερμπεργκ. Ναι. Μου αρέσει πόσο γρήγορα δουλεύουν και δοκιμάζουν πράγματα.

Αλλά από την άλλη πλευρά, όταν παίρνει χρόνο για σένα το να αναπτύξεις μια ταινία, πώς ξέρεις ότι αυτή είναι η Μία στην οποία θα εστιάσεις;
Συνήθως δεν είναι καν όταν το σενάριο είναι έτοιμο. Είναι πριν ακόμα, είναι «τι σενάριο θα επιλέξω να εστιάσω». Ευτυχώς στο συγκεκριμένο, ο Ντέιβιντ Χέμινγκσον μου έδωσε ένα ουσιώδες πρώτο draft ώστε να δώσω σημειώσεις και να εμπλακώ. Οπότε δεν υπάρχει «τι ήταν σε αυτό», ήταν ότι ήταν από την αρχή αυτό. Που αποφάσισα ότι ΟΚ, αυτό θα το πάω μέχρι τέλους.

Αλλά τι ήταν σε αυτό, το συγκεκριμένο;
Απλά μια καλή ιστορία. Κοίτα ποιο είναι το θέμα. Η πρώτη μου παρόρμηση δεν είναι «ω, θέλω να πω κάτι» ή «θέλω να εκφράσω κάτι». Είναι περισσότερο, «θέλω να κάνω μια ταινία». Και μετά, στη διαδικασία του να πω ότι θέλω να κάνω μια ταινία, τότε οι θεματικές εμφανίζονται, και τα νοήματα, κι όλα αυτά. Οπότε απλά είχα την σκέψη πως αυτή η ιδέα μπορεί να κάνει μια καλή ταινία.

Με τη βοήθεια του Ντέιβιντ Χέμινγκσον είδα πως είχα δίκιο. Κι ήταν όντως μια ταινία που με ενδιέφερε να κάνω. Και λίγο-λίγο, έγινε κάτι που με ενθουσίαζε πολύ να φτιάξω. Συν, φυσικά, η ιδέα του να δουλέψω ξανά με τον Πολ Τζιαμάτι, επειδή θα δούλευα μαζί του σε οτιδήποτε. Φανταστικός και απολαυστικός συνεργάτης.

Τι ήταν διαφορετικό αυτή τη φορά σε σχέση με την προηγούμενη συνεργασία σας με τον Τζιαμάτι;
Το μόνο που διέφερε είναι ότι ήταν καλύτερη! [γελάει] Πραγματικά πιο πλούσια. Ξέρεις, είμαστε και 20 χρόνια μεγαλύτεροι. Και εκτιμάμε περισσότερο τις καλές εμπειρίες.

Και τον ρώτησα μάλιστα, νιώθεις πως– όχι, δεν τον ρώτησα καν. Είπε από μόνος του: «ξέρεις, θυμάμαι όταν δουλέψαμε μαζί την τελευταία φορά. Αυτή την απολαμβάνω περισσότερο». Του φάνηκε πιο πλούσια εμπειρία.

Ξέρω ότι ήθελες να έχει τον κεντρικό ρόλο εξαρχής, αλλά σε εξέπληξε κάπως;
Όχι… Ξέρω ότι είναι κλισέ το να πω ότι πάντα με εκπλήσσει πόσο καλός είναι και ότι ποτέ δεν ξέρω ακριβώς πώς θα πάει να κάνει κάτι. Κάθε μέρα φέρνει μικρές εκπλήξεις που λες, ω, αυτό ήταν πολύ καλό! Ω, αυτό ήταν αστείο. Είδες την ταινία σήμερα το πρωί;

Ναι.
ΟΚ, ακόμα και κάτι μικρά πράγματα που κάνει, όπως όταν μπαίνει στην τάξη και εύχεται να έχουν όλοι καλές διακοπές και λέει στον Κουντς «ή μήπως θα έπρεπε να σας αποκαλέσω Ίκαρο;», αυτό είναι στο σενάριο. Αλλά μετά λέει «πετάξαμε λίγο υπερβολικά κοντά στον ήλιο, έτσι δεν είναι;» [σσ. λέει την ατάκα όπως την λέει ο Τζιαμάτι σε μια σκηνή της ταινίας και μιμείται μια πολύ αστεία, κοροϊδευτική κίνηση πετάγματος που κάνει με τα χέρια του], το γεγονός ότι το έκανε αυτό με είχε πεθάνει. [γελάει] Δε μπορείς ποτέ να το φανταστείς αυτό, αλλά αυτό είναι ο ηθοποιός που φέρνει κάτι.

Φαίνεται πως απόλαυσε τα πάντα σε αυτό το ρόλο τόσο πολύ, δηλαδή άνετα έβλεπα ένα supercut με αυτόν να μιλά απαξιωτικά στους μαθητές χρησιμοποιώντας αυτές τις περίεργες λογοτεχνικές και αρχαιοελληνικές εκφράσεις.
Α ναι, επειδή και στην πραγματικότητα έτσι μιλάει, με κλασικές αναφορές. Ξέρεις, δεν μπορούσε να συμμετάσχει στην προώθηση της ταινίας λόγω της απεργίας των ηθοποιών οπότε όταν είχαμε την πρεμιέρα μας στο Λος Άντζελες πριν δυο βδομάδες και δεν ήταν εκεί, μου έστειλε ένα μήνυμα που έλεγε: [μιλάει αργά και σκυθρωπά] Νιώθω σαν τον Αχιλλέα που συλλογίζεται μόνος του στην τέντα του. [γελάμε] Και τότε του απαντάω, Κι εγώ είμαι ο Πάτροκλος, και σε περιμένω να έρθεις στο πεδίο της μάχης. Έτσι μιλάμε. [γελάμε]

Καλός διάλογος! Οπότε από τη μία έχεις τον Πολ Τζιαμάτι κι από την άλλη απέναντί του έχεις έναν ηθοποιό δίχως εμπειρία [σσ. Ντόμινικ Σέσα, πρωτοεμφανιζόμενος] Και γενικότερα, οι τρεις βασικοί ηθοποιοί της ταινίας είναι φανταστικοί με διαφορετικούς τρόπους–
Η Ντα’Βάιν Τζόι Ράντολφ είναι πολύ καλή! Παίζει τη μαγείρισσα.

Είναι φοβερή! Θα… κερδίσει το Όσκαρ.
Το ελπίζω! Ωραίο θα ήταν αυτό. [σσ. η συζήτηση γίνεται τον Νοέμβριο, πριν αρχίσουν να βγαίνουν βραβεία και υποψηφιότητες.] Την είχα δει στο… Είχες δει το Dolemite Is My Name;

Ναι!
Την είδα σε αυτό. Είναι μια πάρα πολύ αστεία ταινία. Αλλά συγγνώμη, σε διέκοψα, έλεγες για τον Τζιαμάτι με τους άλλους ηθοποιούς.

Είναι μια ενδιαφέρουσα μίξη, με τα διαφορετικά επίπεδα εμπειρίας.
Ναι, αυτό είναι το θέμα όταν κάνεις μια ταινία. Λες, σίγουρα, κοστίζει εκατομμύρια δολάρια, ναι. Αλλά ας ρίξουμε μια ζαριά να δούμε τι θα έρθει. Δηλαδή απλά ήμουν περίεργος να δω πώς θα βγει! Πολλές φορές κάνω πράγματα σε μια ταινία όχι επειδή είμαι σίγουρος ότι θα λειτουργήσουν αλλά επειδή είμαι περίεργος να δω αν θα λειτουργήσουν.

Μου άρεσε το πώς είναι δομημένη η ιστορία. Καθώς προχωρά η ταινία, άνθρωποι σταδιακά φεύγουν. Ο ένας μετά τον άλλον, και μένουν όλο και λιγότεροι.
Έχουμε δει αντίστοιχα πράγματα στο παρελθόν. Ήταν το Χάλογουιν την προηγούμενη βδομάδα οπότε είδα ξανά το Ψυχώ! Και έχει το υπέροχο χαρακτηριστικό ότι η πρωταγωνίστρια της ταινίας, Τζάνετ Λι, πεθαίνει 45 λεπτά μες στην ταινία. Είναι λίγο κάπως έτσι. [γελάμε] Ήταν επαναστατικό όταν συνέβη! «Ψυχώ! Πρωταγωνιστεί η Τζάνετ Λι!», και απλά πεθαίνει 45 λεπτά μες στην ταινία. Φανταστικό. Αλλά αυτό κάνει την ταινία τόσο ξεχωριστή.

Σκεφτόμουν για κάποιο λόγο –όχι ότι έχουν στα αλήθεια σχέση ως ταινίες– και το Downsizing λίγο. Είναι περίεργο. [με κοιτάει με σηκωμένο το φρύδι, γιατί είναι γνωστό ότι θεωρεί εκείνη την ταινία αποτυχημένη.] Το Downsizing είχε τόσα διαφορετικά νήματα ιστοριών εδώ κι εκεί–
Ναι…

Εδώ, σε διαφορετικό μέγεθος και διαφορετικό εύρος μεν, αλλά το ένιωσα στο πώς ήταν εξαρχής χτισμένο το φιλμ. Ένιωθες ότι κάθε χαρακτήρας είχε το μικρό του σύμπαν που ήταν μια διαφορετική ιστορία, πιθανώς με άλλους κανόνες, άλλο στυλ. Όταν πάει η Μέρι κι επισκέπτεται την αδερφή της, για παράδειγμα. Ξαφνικά σκέφτομαι, «α, τώρα είναι αυτή η ταινία»…
Είναι σαν βιντεοπαιχνίδι λιγάκι.

…κάπως!
Ναι, που παίζεις έναν χαρακτήρα και ανοίγεις μια πύλη και πας και βλέπεις εκείνο τον κόσμο. Ναι, αυτή είναι η πρόκληση νομίζω, ακόμα και για τις μικρές ταινίες, αν καταλαβαίνω την παρατήρησή σου καλά. Εννοώ, είναι οπωσδήποτε η δουλειά μου και η χαρά μου, το να υπαινίσσομαι μια ολόκληρη ζωή. Για όλους τους χαρακτήρες, ακόμα κι εκείνους με μία ατάκα. Δύο ατάκες, τρεις. Αυτό είναι το κλειδί για μια ποιοτική ταινία, όταν δίνεις γενναιόδωρα την προσοχή σου σε δεύτερους και τρίτους χαρακτήρες.

Θα σου δώσω ένα μικρό παράδειγμα. Ο χαρακτήρας του Ντάνι, είναι ένας επιστάτης στο σχολείο που φαίνεται να του αρέσει η Μέρι. Είναι ένας υπέροχος ηθοποιός. [σσ. Ναχίμ Γκαρσία.] Φέρνει πολλή ζεστασιά στο ρόλο. Είναι ένας ντόπιος ηθοποιός στη Βοστώνη όπου κάναμε τα γυρίσματα. Και με ρώτησε, πώς να το παίξω αυτό; Τι θέλεις; Και του είπα, λοιπόν, είσαι χήρος. Η γυναίκα σου πέθανε πριν 8 χρόνια. Έτσι πρέπει να το παίξεις.

Το κοινό δεν το ξέρει ποτέ αυτό. Δεν έχει καν σημασία. Ακόμα κι αν δεν του το είχα πει αυτό, μπορεί και πάλι να έπαιζε με τον ίδιο τρόπο. Αλλά τουλάχιστον για εμένα και για εκείνον, έδωσε ένα συγκεκριμένο κέντρο βάρους στον χαρακτήρα. Οπότε ναι: Η γυναίκα του πέθανε πριν 8 χρόνια, πόνεσε πολύ με αυτό, την αγαπούσε πάρα πολύ. Και τώρα του αρέσει αυτή η γυναίκα. Αναγνωρίζει ότι περνάει πολύ πόνο κι εκείνη αυτή τη στιγμή, αλλά είναι απλώς εκεί δίπλα της με ένα χαμόγελο, προσπαθώντας να φανεί χρήσιμος. «Όταν είσαι έτοιμη, είμαι εδώ να σε βγάλω έξω για έναν καφέ».

Κι άλλο ένα – δεν προσπαθώ να κάνω κοπλιμέντο στον εαυτό μου!– είναι με τα αγόρια που ναι, κατευθείαν εξαφανίζονται από την ιστορία… το μικρό αγόρι με τα κόκκινα μαλλιά που είναι μορμόνος, ακόμα κι εκείνος έχει τη στιγμή του. Εκείνο το κακιασμένο παιδί έρχεται και κλέβει το γάντι του και το πετάει στο νερό, και ο μικρός έχει ένα close up όλου αυτού του πόνου και της αγωνίας που νιώθει όταν τον αφήνει πίσω μόνο του η οικογένειά του τα Χριστούγεννα. Και το παιδί από την Κορέα, που δεν είναι με τους δικούς του. Δεν ήθελα να υποτιμήσω τον πόνο που έχουν αυτά τα παιδιά. Ακόμα κι αν είναι για ένα γρήγορο close up, κάτι που δε θα πάρει χρόνο – αλλά δίνω σε όλα τους μια στιγμή.

Ακόμα και το κακό παιδί! Που του λέει ο Άνγκους ότι «οι γονείς σου λένε ότι δεν σε θέλουν». Δεν του δίνω close-up για να δεις τον πόνο του, αλλά υπονοείται. Μμμ… [σκέφτεται για μια στιγμή]… αν είχα ένα τέτοιο παιδί δε θα το ήθελα τριγύρω. [γελάει]

Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες και αυτές τους οι λεπτομέρειες μοιάζουν πράγματα βιωμένα με κάποιο τρόπο. Αλλά σε άκουσα στη συνέντευξη τύπου να λες ότι δεν σε ενδιαφέρει το μοτίβο, ή μάλλον το να μιλάς για το μοτίβο.
Με ενδιαφέρει, αλλά δε θα μιλήσω για αυτό!

Σωστά, ναι. Αλλά παίζει το βίωμα ρόλο στο ενδιαφέρον σου σε μια συγκεκριμένη ιστορία, ή είναι το ενδιαφέρον σου κυρίως φορμαλιστικό;
Είναι κάπου ανάμεσα. Η φόρμα, ναι, η ιδέα μιας πλαστικότητας, η ίδια η πράξη του να κάνεις μια ταινία… αλλά με ενδιαφέρουν και
οι άνθρωποι που απεικονίζονται στην ταινία. Όμως ως προς το μοτίβο, εξαρτάται πάντα πώς μιλάς για αυτό. Αν απλά εκφράζεις ένα μοτίβο και λες, [κάνει μια κοροϊδευτική πομπώδη φωνή] αυτή η ταινία τώρα θα δείξει αυτό το μοτίβο, αυτό το πράγμα… ποτέ. [στα ελληνικά]

Δεν το σκέφτεσαι ποτέ, αλλά εμπιστεύεσαι ότι είναι εκεί. Απλά το εμπιστεύεσαι. Αν κάνεις μια ιστορία ανθρώπων που έχει μια βασική Αριστοτελική δομή, μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος, μια δομή τριών πράξεων κι ένα φινάλε που νιώθεις ότι είναι κερδισμένο, που νιώθεις ότι είναι ειλικρινές κι όχι βεβιασμένο… θα υπάρχει ένα μοτίβο εκεί, αλλά δε θέλω να ξέρω ποιο είναι μέχρι ίσως 10 χρόνια αφού κάνω την ταινία. Κι ούτε καν ένα. Μια καλή ταινία, ιδανικά, αφορά πολλά πράγματα.

Είναι σαν τους εφτά τυφλούς άντρες με τον ελέφαντα. Ξέρεις. Έχεις εφτά τυφλούς άντρες και τους βάζεις γύρω από έναν ελέφαντα. Ένας από αυτούς έχει ένα πόδι, ένας άλλος την ουρά… όλα μαζί περιγράφουν τον ελέφαντα. Αυτό είναι!

Συνηθίζεις να κοιτάς παλιότερες δουλειές σου και να τις ξαναζυγίζεις, να λες πως τώρα θα είχες κάνει κάτι διαφορετικά, ή να παίρνεις στοιχεία που τώρα πιστεύεις ότι μπορείς να χρησιμοποιήσεις ξανά, καλύτερα;
[παίρνει βαθιά ανάσα, σκέφτεται] Μπορώ να το απαντήσω αυτό λέγοντας μόνο… [σκέφτεται] Ωραία. Πρώτα απ’όλα, όταν κάνω μια ταινία, εγώ είμαι εκείνος που ξέρει περισσότερο τι είναι ή τι θα πρέπει να είναι ή τι μπορεί να είναι. Από τη στιγμή που ολοκληρωθεί κι ο κόσμος αρχίσει να τη βλέπει, τότε εγώ είμαι εκείνος που ξέρει λιγότερο τι είναι. Ανήκει στον κόσμο.

Και τότε πια… ξέρεις, την έχω δει υπερβολικά πολλές φορές. Είναι σα να λες την ίδια συλλαβή ξανά και ξανά. Μετατρέπεται σε κάτι κυριολεκτικά ακαταλαβίστικο. Οπότε τότε πρέπει να περιμένω 10 χρόνια και τότε μπορώ να την δω, τότε μπορώ να αρχίσω να βλέπω τι είναι και να κρίνω, α, είναι καλή ή κακή;

Τους τελευταίους μήνες είδα ξανά το Σχετικά με τον Σμιντ. Ναι, είχε κάποια ωραία πράγματα κι ο Νίκολσον είναι πολύ καλός, αλλά νομίζω πως τονικά είναι κάπως άνιση. Υπάρχουν πράγματα που θα έκανα διαφορετικά σε αυτό. Είδα και το Πλαγίως, και με εξέπληξε το πόσο καλό ήταν. Μονολόγησα: ελπίζω να μπορέσω να το κάνω ξανά αυτό. Ελπίζω να είμαι ικανός να το κάνω ξανά αυτό. Οπότε πάντα είναι διαφορετικά τα πράγματα.

Αλλά πάντως όχι –και δε θέλω να πάρω την ερώτησή σου υπερβολικά κυριολεκτικά– δε θέλω να επαναχρησιμοποιώ τίποτα. Δε θες να επαναλαμβάνεσαι. Ούτε να κάνεις την ίδια γαμημένη ταινία ξανά και ξανά. Παρόλο που αυτό κάνεις. Επειδή είσαι αυτός που είσαι. Αλλά προσπαθείς να κάνεις κάτι διαφορετικό. Τα διαφορετικά είδη είναι ένας τρόπος να το κάνεις αυτό.

Και το Election; Το έχεις ξαναδεί πρόσφατα;
Ναι, το είδα πριν ένα χρόνο περίπου. Δεν είναι κακό. Είναι αρκετά καλό! Αυτή είναι η ταινία για την παίρνω ακόμα τα περισσότερα κοπλιμέντα. Ναι, αλήθεια.

Α, επρόκειτο να προσφέρω κι εγώ ένα, είναι η αγαπημένη μου ταινία σου.
Ωραία! Ευχαριστώ, ναι. Δεν είσαι ο μόνος. Έχει έναν πολύ καλό ρυθμό. Είναι η μόνη ταινία που έχω κάνει, νιώθω, που δεν είναι υπερβολικά μεγάλη, ούτε αισθάνεσαι πως είναι υπερβολικά μεγάλη. [χτυπά επαναλαμβανόμενα και ρυθμικά τα δάχτυλά του.] Κινείται σαν καρχαρίας. Ναι. Διασκέδασα πολύ κάνοντάς το.

Κι όταν μιλάμε για… όχι ακριβώς αναφορές, αλλά το να έχεις επίγνωση άλλων ταινιών με ένα παρεμφερές πνεύμα με τη δική σου. Ας πούμε στη συνέντευξη τύπου σήμερα κάποιος ανέφερε τον Φρανκ Κάπρα–
Ο Νίνος Μικελίδης!

Ένας θρύλος! Ναι, και έχει αναφερθεί κι ο Χαλ Άσμπι. Σκέφτηκα το The Landlord περιέργως, ας πούμε.
Έχεις δει το Landlord; Είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες!

Είναι φοβερή, ναι.
Είναι άνιση… αλλά όταν πετυχαίνει, το κάνει υπέροχα. Και η φωτογραφία… η διεύθυνση φωτογραφίας του Γκόρντον Γουίλις σε αυτή την ταινία είναι θεαματική.

Οπότε… τα κουβαλάς αυτά τα στοιχεία όταν έρχεται η ώρα να κάνεις την ταινία σου;
ΟΚ… λοιπόν… όχι. Γιατί τη στιγμή που κάνεις μια ταινία, είσαι μόνος σου. Είσαι εσύ κι ο εαυτός σου. Εσύ έχεις διαβάσει άλλες χίλιες δημοσιογραφικές ιστορίες, αλλά τη στιγμή που γράφεις είσαι μόνος σου εσύ και η Λευκή Σελίδα. Αυτό είναι. Μπορείς να έχεις μια έμπνευση ή κάτι, αλλά… αυτό.

Ωστόσο, για τον σεναριογράφο, ένα μεγάλο σημείο αναφοράς για εκείνον γράφοντας τα Παιδιά του Χειμώνα, ήταν η ταινία Το Τελευταίο Απόσπασμα.

Α, σωστά, άλλος ένας Χαλ Άσμπι.
Είναι η αγαπημένη μου ταινία του Χαλ Άσμπι. Είναι επίσης μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε τρεις ανθρώπους. Όπως κι η ταινία μας. Έχει επίσης μια σκηνή όπου οι τρεις χαρακτήρες έχουν κάποιου είδους φαγητό ή πικνίκ έξω στο κρύο επειδή δε μπορούν να είναι μέσα. Τρεις άνθρωποι σε κάποιου είδους road trip. Μας αρέσει πολύ αυτό. Κι ο σεναριογράφος το χρησιμοποίησε λίγο ως σημείο αναφοράς, λίγο ως έμπνευση.

Τι σας προσέφερε το να πείτε αυτή την ιστορία σε μια περασμένη εποχή; Επειδή δεν έχεις ξανακάνει ταινία εποχής ξανά, είναι η πρώτη.
Είναι τόσο διασκεδαστικό να κάνεις ταινίες εποχής! Σπούδαζα Ιστορία στο πανεπιστήμιο, διάβαζα πολλή Ιστορία. Και πάντα ήθελα να αρχίσω να κάνω ταινίες εποχής. Γιατί όχι; Και γιατί να μην ξεκινήσω με αυτήν;

Κι επίσης κάπως εύχομαι να ήμουν ένας αμερικάνος σκηνοθέτης στα ‘70s, οπότε μπορούσα έτσι να προσποιηθώ ότι είμαι. Και είπα στην ομάδα μου ότι η προσέγγισή μας θα είναι πως αυτό που κάνουμε δεν είναι μια ταινία εποχής. Αλλά πως κάνουμε μια σύγχρονη ταινία προσποιούμενοι πως είμαστε ζωντανοί στα ‘70s. Και πραγματικά το ένιωσα αυτό.

Είναι τα ‘70s η αγαπημένη σου περίοδος του αμερικάνικου σινεμά;
Όχι. Εύχομαι να μπορούσα να είμαι σκηνοθέτης κωμωδιών στα 1920s, να δουλεύω στο βωβό σινεμά και μετά να έμπαινα σταδιακά στον ομιλούντα κινηματογράφο. Όπως ο Λίο ΜακΚάρεϊ κι ο Φρανκ Κάπρα κι ο Τζορτζ Στίβενς. Τι υπέροχες καριέρες!