ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ; Ο OMAR NOK ΤΟ ΕΚΑΝΕ

Λένε πως τουλάχιστον μία φορά στη ζωή σου πρέπει να ταξιδέψεις μόνος σου. Όσοι το έχουν κάνει μιλάνε για μία μοναδική εμπειρία που όμοιά της δεν υπάρχει, αφού αυτό το θεωρητικά εύκολο εγχείρημα, σε βοηθά να ανακαλύψεις νέες πτυχές του εαυτού σου, να εστιάσεις πλήρως στα θέλω σου και να δεις και να αντιληφθείς τον κόσμο μόνο μέσα από τα δικά σου μάτια.

Σε βοηθά επίσης να αντιμετωπίσεις μόνος τις προκλήσεις, να πάρεις αποφάσεις επί τόπου και να χτίσεις μια σύνδεση με τον εαυτό σου που δεν είναι πάντα εύκολο να δημιουργήσεις όταν ταξιδεύεις με άλλους.

Κρατήστε όλα αυτά και φανταστείτε να κάνετε solo τον γύρο του κόσμου ταξιδεύοντας επί 286 ημέρες, καλύπτοντας 46.796 χιλιόμετρα και διασχίζοντας 18 σύνορα.

Αυτό έκανε ο Omar Nok, ο άνθρωπος που πήγε από την Αίγυπτο στην Ιαπωνία χωρίς να μπει ούτε μία φορά σε αεροπλάνο.

Αντ’ αυτού πήρε 215 λεωφορεία, 116 αυτοκίνητα, 112 μετρό, 98 ταξί, 67 τρένα, 55 ωτοστόπ, 46 φορτηγά, 9 πλοία, 3 ποδήλατα, 2 μοτοσικλέτες, 2 άλογα, μια θαλάσσια φορτηγίδα και μια… καμήλα.

Με τον αλγόριθμο των social media μου να μου σερβίρει κατά καιρούς ό,τι ακριβώς θέλω να δω, ανακάλυψα τον Omar κάπου στην 80η μέρα του υπερβολικά φιλόδοξου πρότζεκτ του με τίτλο “Egypt to Japan Without Flying“. Και κόλλησα.

Σχεδόν καθημερινά, ο Omar αναρτούσε στον λογαριασμό του στο Instagram video diaries διάρκειας μόλις 15-20 δευτερολέπτων από το ταξίδι του, όπου περιέγραφε στους followers του -στην αρχή μερικοί χιλιάδες, τώρα έχει φτάσει τους 755.000- πού βρισκόταν την εκάστοτε στιγμή, πού πέρασε το βράδυ του, τι μέσο χρησιμοποίησε και τι έφαγε, σε μία αυτοσχέδια ταξιδιωτική εκπομπή που θα ζήλευε και η Μάγια Τσόκλη.

Από τα βουνά του Κιργιστάν και την έρημο του Ουζμπεκιστάν, μέχρι το Σινικό Τείχος και τελικά τη Φουκουόκα, ο 30χρονος Omar ακριβώς 250 ημέρες μετά την αναχώρησή του από τη γενέτειρά του, την Αίγυπτο, πάτησε το πόδι του στην Ιαπωνία, σηματοδοτώντας το τέλος ενός ταξιδιού κατά τη διάρκεια του οποίου είδε και έζησε όσα σίγουρα δεν θα ζούσε από τη θέση του αεροπλάνου που θα ταξίδευε κάποιες αρκετές ώρες.

Από την Αίγυπτο στον “πλανήτη Ιαπωνία”

Όταν είδα ότι κατάφερε τελικά και έφτασε στον προορισμό του, θέλησα να μάθω τι ήταν αυτό που ενέπνευσε έναν άνθρωπο να βγει εντελώς εκτός της ζώνης ασφαλείας του και να τολμήσει να κάνει ένα τόσο μεγάλο ταξίδι και δη μόνος του.

Μιλήσαμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής του -αεροπορικώς αυτή τη φορά- ενώ βρισκόταν στην Ταιβάν, έναν από τους τρεις σταθμούς, μαζί με τη Σρι Λάνκα και την Ινδία, που επέλεξε να επισκεφθεί πριν γυρίσει στην Αίγυπτο.

Πώς σου ήρθε η ιδέα να ξεκινήσεις το ταξίδι αυτό και μάλιστα χωρίς να μπεις σε αεροπλάνο;

Η πρώτη απόφαση ήταν το να πάω κάπου χωρίς αεροπλάνο, γιατί το να πετάς έχει να κάνει με το να πας από το σημείο Α στο σημείο Β παραλείποντας ό,τι είναι στη μέση. Δεν ήθελα να παραλείψω τίποτα. Είμαι από τους ανθρώπους που θέλουν να δουν τον κόσμο, να δουν όσο περισσότερα μπορούν.

Οπότε, πρώτα αποφάσισα να το κάνω όλο αυτό χωρίς να πετάξω και να κατευθυνθώ ανατολικά από την Αίγυπτο, γιατί ποτέ δεν είχα ξαναπάει κάπου εκεί μέχρι τότε. Και μετά είπα γιατί δεν το κάνω ακόμα πιο ενδιαφέρον; Να προσθέσω μια πρόκληση και μια διασκέδαση στο όλο σχέδιο. Σκέφτηκα, ας βάλω ένα στόχο μακρινό στην άκρη της Ανατολής, σαν τελικό προορισμό, και να δεσμευτώ να το κάνω χωρίς αεροπλάνα. Και έτσι, επέλεξα την Ιαπωνία, την ανατολικότερη χώρα στην Ασία, που για να φτάσω θα έπρεπε να διασχίσω τις μεγαλύτερες ηπείρους με όλα τα μέσα εκτός από αεροπλάνο.

Από μικρός ήθελα να πάω στην Ιαπωνία, ακόμα και πριν αρχίσω να αγαπάω τα ταξίδια. Στην Αίγυπτο έχουμε μια έκφραση, στα αραβικά, που μεταφράζεται ως “ο πλανήτης της Ιαπωνίας“. Το λέμε κάθε φορά που μιλάμε για την Ιαπωνία, και όταν ήμουν παιδί, σκεφτόμουν, “θέλω να δω αυτόν τον πλανήτη”, γιατί ήταν τόσο διαφορετικός απ’ όλα τα άλλα μέρη. Και έτσι, ήρθε η ιδέα.

Και το ταξίδι ξεκινά. Ποιο ήταν το πιο δύσκολο μέρος όλου του εγχειρήματος και πώς το ξεπέρασες;

Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν στην πραγματικότητα το πρώτο βήμα. Οι περισσότεροι άνθρωποι συχνά αναρωτιούνται ποιο στάδιο του ταξιδιού ήταν το πιο δύσκολο και ψάχνουν να το βρουν κάπου στη μέση. Όμως το πιο δύσκολο ήταν πριν ακόμα το αρχίσω ή στο ξεκίνημά του. Το πιο αγχωτικό ήταν όταν έφευγα από την Αίγυπτο με ένα φορτηγό πλοίο και την παραμονή του ταξιδιού δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πραγματικά ότι ‘τώρα φεύγω’ και όλο αυτό το πράγμα μου φαινόταν συντριπτικό. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήμουν απλώς ενθουσιασμένος, αλλά όταν ήρθε η ώρα να φύγω, ήταν πολύ έντονο.

Αλλά όταν έκανα το πρώτο βήμα, όλα κύλησαν φυσικά και μπήκαν όλα σε μία ροή. Εστίασα σε αυτά που έβλεπα γύρω μου, τι έκανα και τι θα ακολουθούσε, και το απόλαυσα. Δεν ήταν πια αγχωτικό.

Πώς ξεπέρασα το πρώτο βήμα; Δεν ξέρω, απλά το έκανα! Χρειάστηκε λίγο θάρρος και κουράγιο, αλλά το έκανα. Την παραμονή του ταξιδιού μου ο πατέρας μου ήταν μαζί μου και μου είπε ότι μόλις ανέβω στο πλοίο, το αίσθημα του άγχους και του φόβου θα εξαφανιστεί. Και είχε δίκιο. Απλά έπρεπε να κάνω το πρώτο βήμα και μετά όλα τα υπόλοιπα ήρθαν φυσικά.

Υπήρξε κάποια στιγμή που αισθάνθηκες ότι θες να τα παρατήσεις και να γυρίσεις πίσω με αεροπλάνο;

Η αρχή ήταν η μόνη δυσκολία που αντιμετώπισα.

Από εκεί και πέρα απόλαυσα το ταξίδι, γνώρισα νέους ανθρώπους, δοκίμασα καινούργιες γεύσεις, είδα νέους τόπους, έκανα περιπέτειες. Τίποτα στη συνέχεια δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο το να κάνω την αρχή. Μπορεί κάποιος που διαβάζει το άρθρο να σκέφτεται ότι το πρώτο βήμα είναι απλό, απλά ανεβαίνεις σε ένα πλοίο και ξεκινάς. Αλλά στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο.

Σε πάρα πολλά βίντεο μιλούσες για το πόσο φιλόξενοι είναι οι άνθρωποι που συναντάς; Το περίμενες αυτό;

Πριν από το “Egypt to Japan” είχα κάνει μακρινά ταξίδια στην Ευρώπη και στην Αμερική, αλλά αυτό που ξεχώρισε πραγματικά σε αυτό το ταξίδι ήταν η φιλοξενία και οι άνθρωποι.

Νομίζω ότι ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου. Είχα επισκεφτεί μέρη πριν, όπου νόμιζα ότι αυτό που ζούσα είναι η καλύτερη φιλοξενία που έχω δει ποτέ, όπως στο Κόσοβο, και σκεφτόμουν ότι δεν θα ξαναδώ πιο φιλόξενους ανθρώπους. Και μετά πήγα στην Κεντρική Ασία.

Ποια ιστορία φιλοξενίας θυμάσαι πιο έντονα;

Ειδικά στο Ιράν, το Αφγανιστάν και την Κεντρική Ασία συνολικά, η φιλοξενία ήταν σε επίπεδα που δεν φανταζόμουν ότι θα δω ποτέ. Θα μπορούσα να αναφέρω τόσες πολλές ιστορίες και τόσους πολλούς ανθρώπους. Σε κάθε χώρα, σχεδόν σε κάτι τόπο, συνάντησα ανθρώπους που με βοήθησαν είτε με οδηγίες, είτε με το να με ταΐσουν, είτε με το να με προσκαλέσουν να φάω μαζί τους, είτε να με καλέσουν να κοιμηθώ στο σπίτι τους. Είναι πραγματικά απίστευτο.

Και αυτό ξεκίνησε από την πρώτη νύχτα στο Ιράν. Ήταν 1 το πρωί και στο δρόμο, ένας άντρας με είδε και άρχισε να με ρωτάει τι κάνω εκεί και έτσι απλά με κάλεσε σπίτι του. Προσκάλεσε τον αδελφό του, τους φίλους του, και περάσαμε τη βραδιά όλοι μαζί, απλά και αυθόρμητα. Σαν να γνωριζόμασταν.

Αυτό ήταν επίσης αντιπροσωπευτικό για όλη μου την παραμονή στο Ιράν, το Αφγανιστάν και την Κεντρική Ασία. Στο Αφγανιστάν για παράδειγμα, φιλοξενήθηκα σε όλα τα μέρη που πήγα, εκτός από ένα, από ανθρώπους που δεν γνώριζα. Και αυτό συνεχίστηκε στην Κεντρική Ασία, όπου οι άνθρωποι με καλωσόριζαν παντού, ακόμα και στο τρένο. Ήταν όλοι περίεργοι να μάθουν τι κάνω. Μου έλεγαν ‘ας φάμε μαζί, ας παίξουμε μαζί’.

Το Καζακστάν και ο μύθος του “Borat”

Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού τεράστιο ρόλο έπαιξε επίσης το γεγονός ότι οι άνθρωποι παρακολουθούσαν το ταξίδι μου online, γιατί έβλεπαν πώς πραγματικά είναι αυτά τα μέρη, που πιθανόν να μην γνώριζαν.

Για κάποιο λόγο, κάποιες από αυτές τις χώρες έχουν αρνητική εικόνα. Χώρες όπως το Τατζικιστάν, το Κιργιζιστάν, το Καζακστάν ή το Ουζμπεκιστάν, χώρες που δεν αναφέρονται συχνά στα ΜΜΕ με αρνητικό τρόπο, αλλά έχουν κόσμο που ζει εκεί, και συνήθως συνδέονται με το Αφγανιστάν, κάτι που δεν έχει καμία σχέση.

Επίσης, στο άκουσμα της λέξης Καζακστάν, ίσως οι άνθρωποι να σκέφτονται το “Borat”, αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο. Δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό, καθόλου.

Είδαν την πραγματικότητα σε μέρη όπως το Ιράν και το Αφγανιστάν. Τους ανθρώπους αυτών των χωρών πέρα από τους τίτλους των ειδήσεων γύρω από την πολιτική και την εξουσία και αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον, ενημερωτικό και άνοιξε τα μάτια πολλών ανθρώπων.

Πώς κατάφερες να ξεπεράσεις τα γλωσσικά εμπόδια και να δημιουργήσεις σχέσεις με τους ντόπιους;

Σίγουρα oι δυσκολίες με τη γλώσσα ήταν μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του ταξιδιού. Αλλά δεν υπήρχαν και πολλά που μπορούσα να κάνω.

Ήταν αστείο κάποιες φορές, γιατί αναγκαζόμουν να υποκριθώ. Για την ακρίβεια έπαιζα παντομίμα για να εξηγήσω στους άλλους τι ήθελα να πω.

Για παράδειγμα, αν ήθελα να βρω έναν σταθμό τρένου, δεν μπορείς να με δεις τώρα (σ.σ. έκανε ήχους τρένου) αλλά φαντάσου να κάνω έτσι με τα χέρια μου για να δείξω τους τροχούς του τρένου ή έκανα κινήσεις για να δείξω πως κοιμάμαι, τοποθετώντας το κεφάλι μου πάνω στα χέρια μου για να δείξω ότι ψάχνω κάπου να κοιμηθώ.

Και αν τίποτα από αυτά δεν δούλευε, φυσικά, η λύση μου ήταν το Google Translate. Σε περιπτώσεις ειδικά όταν είχαμε να κάνουμε πιο βαθιές συζητήσεις ή να συζητήσουμε πιο περίπλοκα θέματα.

Είναι όμως πραγματικά ενδιαφέρον πώς μπορούμε να δημιουργούμε σχέσεις, ή πώς εγώ κατάφερα να δημιουργήσω τόσες συνδέσεις με ντόπιους χωρίς να καταλαβαίνω τη γλώσσα. Και μερικές φορές, χωρίς να ανοίξω καν το κινητό μου και το Google Translate, απλά με ένα χαμόγελο, με μερικές κινήσεις.

Ήταν πραγματικά ενδιαφέρον πώς καταφέρναμε να συνδεθούμε με κάποιον έτσι. Μόνο κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον… Δεν ξέρω, ήταν πολύ ενδιαφέρον. Αυτό δείχνει πολλά για την ανθρώπινη σύνδεση, που, νομίζω, είναι αυτή που τελικά μας ενώνει. Που ξεπερνά τις κουλτούρες, τις γλώσσες και άλλα τέτοια “εμπόδια”.

Τι έμαθες για τον εαυτό σου κατά τη διάρκεια αυτών των 286 ημερών στο δρόμο;

Ότι μπορεί να είμαι καλύτερος αφηγητής από ό,τι νόμιζα (σ.σ. Γελάει). Και το συνειδητοποίησα λόγω όλων των σχολίων που λάμβανα στα social για τα βίντεο μου.

Νόμιζα ότι οι ιστορίες μου και όσα πέρασα κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ταξιδιών μου, ήταν ίσως λίγο πιο συνηθισμένα, όχι κάτι εξαιρετικό. Και επίσης, νόμιζα ότι οι ικανότητές μου στην αφήγηση ήταν απλά “κανονικές”. Αλλά ξαφνικά, είχα τόσους πολλούς ακολούθους που μου έλεγαν πόσο τους αρέσουν οι ιστορίες μου και η αφήγηση… Αυτό με ξάφνιασε λίγο, οπότε αυτό είναι σίγουρα κάτι θετικό.

Και, ειλικρινά, υπάρχουν πολλά πράγματα που ήδη ήξερα για τον εαυτό μου, γιατί πριν κάνω αυτό το ταξίδι ήμουν full time ταξιδιώτης επί δύο χρόνια. Οπότε νομίζω πως ό,τι ανακάλυψα τώρα για τον εαυτό μου, το είχα ανακαλύψει και πριν. Ίσως ένα πράγμα που άρχισα να υιοθετώ σε αυτό το ταξίδι είναι το εξής. Ότι όταν σκέφτομαι μια κατάσταση, την σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο: Αν κάτι δεν πάει όπως το προγραμμάτισα, σκέφτομαι ότι υπάρχει πάντα μια καλή έκβαση ή μια καλή ιστορία.

Από αυτό το ταξίδι άρχισα να σκέφτομαι έτσι. Είτε τα πράγματα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο και όλα βγαίνουν όπως τα θέλεις, είτε αν δεν πάνε όπως τα περίμενες, συνήθως καταλήγεις με μια ωραία ιστορία να θυμάσαι και να λες στους άλλους. Οπότε, με αυτή τη σκέψη, είναι πάντα win – win. Όταν βρίσκομαι σε κατάσταση που τα πράγματα δεν πάνε καλά, λέω “εντάξει, δεν πειράζει, αναρωτιέμαι πώς θα εξελιχθεί αυτή η ιστορία”.

Οπότε ήδη είμαι σε θετικό mood, ακόμα κι αν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα είχα προγραμματίσει ή όπως ήθελα. Με αυτόν τον τρόπο, με έκανε να γίνω ακόμα πιο θετικός άνθρωπος, τουλάχιστον στο πώς βλέπω τις καταστάσεις.

“Υπάρχουν καλοί άνθρωποι παντού”

Όσο ταξίδευες καταλάβαινες ότι περνάς και ένα ισχυρό μήνυμα σε όσους σε ακολουθούν;

Είμαι χαρούμενος που διαπιστώνω ότι οι άνθρωποι πήραν μηνύματα που στην πραγματικότητα δεν είχα σκεφτεί συνειδητά να τους μεταφέρω μέσα από όλο αυτό το εγχείρημα. Πράγματα δηλαδή που δεν ένιωθα ότι έπρεπε να πω, αλλά ήταν απλά αυτά που σκέφτομαι και νιώθω. Και είναι πραγματικά ενδιαφέρον ότι τόσοι πολλοί πήραν αυτά μηνύματα, χωρίς καν να τα πω ανοιχτά.

Νομίζω ότι αυτό λέει πολλά για την τέχνη της αφήγησης, και δείχνει ότι καταλαβαίνουν τη δική μου οπτική για τα πράγματα, παρόλο που εγώ απλώς λέω πώς πέρασα τη μέρα μου στο ένα ή το άλλο μέρος.

Ως άνθρωποι έχουμε τελικά περισσότερα κοινά απ’ ό,τι διαφορές, ακόμα κι αν είμαστε πολύ διαφορετικοί γλωσσικά, πολιτισμικά και ούτως καθεξής και πρέπει να επικεντρωνόμαστε περισσότερο σε αυτά που μας ενώνουν, στις ανθρώπινες σχέσεις, παρά σε αυτά που μας χωρίζουν.

Αυτό που μας χωρίζει περισσότερο είναι η πολιτική και ίσως οι άνθρωποι στην εξουσία, αλλά αν κοιτάξεις τους απλούς ανθρώπους, καταλαβαίνεις ότι στην πραγματικότητα είμαστε όλοι ίδιοι. Θα πρέπει να επικεντρωνόμαστε σε αυτά που μας ενώνουν, όχι σε αυτά που μας χωρίζουν. Είναι η ανθρώπινη σύνδεση, στο τέλος της ημέρας, που είναι πιο δυνατή και το μήνυμα είναι επίσης ότι υπάρχουν καλοί άνθρωποι παντού.

Οι άνθρωποι σκέφτονται κάποιες χώρες με τόσο αρνητικό τρόπο, μόνο και μόνο λόγω των πράξεων της εκάστοτε κυβέρνησης. Και μετά, όταν βλέπουν όλους αυτούς τους ανθρώπους που συναντάω και με βοηθούν, καταλαβαίνουν ότι στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν είναι έτσι. Και είμαι χαρούμενος που τόσοι πολλοί το συνειδητοποιούν τώρα.

Τι να περιμένουμε από σένα; Κάνεις ήδη σχέδια για το επόμενο ταξίδι;

Προς το παρόν, επιστρέφω στην Αίγυπτο, αλλά θα πάρω πτήσεις και θα κάνω κάποιες ενδιάμεσες στάσεις, οπότε θα πάρει λίγο χρόνο, επειδή θέλω να εξερευνήσω μέρη που δεν έχω πάει ακόμα. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Ταϊβάν και μετά θα πάω στη Σρι Λάνκα και την Ινδία. Μετά, επιστροφή στο σπίτι.

Έχω όντως στο μυαλό μου μια πολύ μεγαλύτερη πρόκληση για το επόμενο βήμα, ή όπως μου αρέσει να το λέω κάποιες φορές, το “Season02“. Δεν έχω ακόμα καθορίσει τις λεπτομέρειες, την οργανωτική πλευρά ή τις χορηγίες που θα χρειαστώ για αυτό το επόμενο βήμα.

Τώρα επικεντρώνομαι στο πού βρίσκομαι αυτή τη στιγμή και όταν επιστρέψω σπίτι, θα ξεκουραστώ και μετά θα αρχίσω να οργανώνω τις σκέψεις μου για την επόμενη μεγάλη πρόκληση. Έχω κάτι στο μυαλό μου, αυτή τη φορά σκέφτομαι να έχει τη μορφή ντοκιμαντέρ, μιας και θα είναι ακόμα μεγαλύτερο από πριν. Μείνετε συντονισμένοι.