“ΤΟ ΠΡΩΙ ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ, ΤΟ ΒΡΑΔΥ DRAG QUEEN”
Ο Γιώργος και η Λάλα είναι το ίδιο πρόσωπο.
Από τα δύσκολα παιδικά χρόνια και το αίσθημα φόβου και μοναξιάς που βίωνε μεγαλώνοντας στη Βόρεια Ελλάδα, μέχρι την αναζήτηση της πολυπόθητης (αυτό)αποδοχής, ο Γιώργος πάλεψε να γίνει αυτό που πάντοτε ονειρευόταν: ένας ελεύθερος άνθρωπος.
Η Lala Kolopi έρχεται στη ζωή του για να γίνει ο χαρακτήρας που θα του δώσει αυτοπεποίθηση και θάρρος να αντιμετωπίσει τις όποιες προκλήσεις. Ο ρόλος του drag στη ζωή του Γιώργου, θα είναι καθοριστικός για την οικοδόμηση της προσωπικότητάς του.
Η παρακάτω ιστορία αναδεικνύει την πορεία ενός ατόμου από το σκοτάδι στο φως.
Συνάντησα τη Lala σε ένα καφέ των Εξαρχείων. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που θα τα λέγαμε.
Πρώτη φορά τη συνάντησα τον περασμένο Μάρτιο, μαζί με τη φίλη της, Aphrodite HGW. Εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα, οι δύο νεράιδες διάβασαν παραμύθια σε παιδιά και παραδόξως δεν τα διέφθειραν, ούτε τα κατέστρεψαν.
Επιστρέφοντας στο σημερινό επεισόδιο της εκπομπής μας, θα μπορούσα να πω με σιγουριά -μετά και τη δεύτερη συνάντησή μας- ότι ο Γιώργος και η Lala αποτελούν ένα αμάλγαμα δύο όμορφων ψυχών μέσα σε ένα σώμα.
Δυο ψυχές, που αποφάσισαν να μην αφήσουν το παρελθόν να τους ορίσει, ακολουθώντας τα όνειρά τους, με σύμμαχο την εσωτερική δύναμη του αυθεντικού εαυτού.
Η προσπάθεια εξισορρόπησης της επαγγελματικής ζωής, ως ψυχίατρος και drag queen, αναδεικνύει την πολυπλοκότητα της ταυτότητας και την ανάγκη αποδοχής και ενσωμάτωσης διαφορετικών πτυχών του “είναι”.
Ο Γιώργος, ένας ψυχίατρος με μια εξαιρετικά πολυδιάστατη προσωπικότητα, έχει διανύσει έναν δρόμο γεμάτο προκλήσεις.
Σε αυτόν τον ανηφορικό δρόμο, μπήκε απ’ το αντίθετο ρεύμα η Lala, η drag persona που τον έχει “κυριεύσει”, η οποία εμφανίστηκε σαν μια από μηχανής Θεά, με σκοπό να τον σώσει απ’ τα σκοτάδια του.
Μιλώντας στην ενότητα Rainbow Stories του Magazine, ο Γιώργος αναφέρεται στην αποφασιστικότητά του να μην αφήσει τις δυσκολίες του παρελθόντος και της “ντουλάπας” της επαρχίας να τον καθορίσουν.
Κι αυτή η αποφασιστικότητα είναι που τον οδήγησε σ’ ένα ταξίδι με προορισμό τον μαγικό κόσμο της τέχνης του drag.
Πέρα από τις προσωπικές αναζητήσεις και τα δικά του βιώματα, ο ίδιος στέκεται και στις κοινωνικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σήμερα τα μέλη της queer κοινότητας, τα οποία προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε ένα κλίμα έντονου φόβου και κλιμακούμενης βίας.
Η ζωή στη Δράμα
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Δράμα. Ως παιδί, στο σχολείο ήμουν ο γυαλάκιας, το φυτό, η χοντρή αδερφή, που όλοι αγαπούσαν να βλέπουν σε μια γωνιά να μην μιλά, να μην αντιδρά, ουσιαστικά να μην υπάρχει καν.
Σε αυτά τα χρόνια της μοναξιάς, ως ο αόρατος της τάξης, θεωρούσα πως είναι φυσιολογικό να καταπιέζεις αυτά που θες και αυτά που αγαπάς. Όταν κατάλαβα ότι θα πρέπει να πάω εκεί που θέλω και να ακολουθήσω τον δρόμο που ονειρεύομαι, τον δρόμο του θεάματος και της τέχνης, τότε είπα “ώρα να βγεις απ’ την αφάνεια”.
Ήμουν στα μέσα του Λυκείου, θυμάμαι, όταν είχα πάει μια εκδρομή σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης με όλα τα “φυτά” της Ελλάδας και εκεί είδα για πρώτη φορά πώς είναι να σου δίνουν σημασία, πώς είναι να μην κάνουν πως δεν υπάρχεις.
Αυτές οι πέντε ημέρες ήταν ένα trial για το πώς είναι να ζεις χωρίς φραγμούς, χωρίς φόβο -και το πιο σημαντικό- πώς είναι να ζεις χωρίς να σε νοιάζουν οι γνώμες ανθρώπων που δεν έχουν να σου δώσουν τίποτα.
Τότε ήταν που ξεκίνησα να βρίσκω σιγά-σιγά τον εαυτό μου.
Ως καλός μαθητής, προσπάθησα και τελικά πήρα το “Golden Ticket”, περνώντας σε μια καλή σχολή, έχοντας τόσο έντονα στο μυαλό μου την ανάγκη να φύγω από το μέρος στο οποίο μεγάλωσα.
Βγαίνοντας απ’ τη ντουλάπα
Φοιτητικά χρόνια στην Ιατρική Θεσσαλονίκης, δειλά coming out ως γκέι αγόρι, πρώτα φλερτ, πρώτα σκιρτήματα. Πρώτες απόπειρες να βρεις τον πραγματικό έρωτα, πρώτες αγάπες!
Και απ’ την άλλη, δύσκολα coming out στην οικογένεια, ξαφνικές αλλαγές στη ζωή μου και μια προσπάθεια να ξεπεράσω τα ταμπού, τις φοβίες και τις ενοχές που είχα αναπτύξει, μεγαλώνοντας στην επαρχία.
Έπρεπε να βρω το θάρρος να αποδεχθώ, αλλά και να υποστηρίξω το ποιος είμαι. Έπρεπε να αγαπήσω τον εαυτό μου, χωρίς αστερίσκους, χωρίς “ναι μεν, αλλά”.
Σε αυτό το μονοπάτι αποδοχής, πολλές θηλυκότητες με βοήθησαν να ξεπεράσω τα όποια ταμπού. Η τόλμη και το μέγεθος της ψυχικής τους δύναμης αποτέλεσε για μένα ένα παράδειγμα, που το έκανα μέρος της Lala.
Τόσο ως Lala, όσο και ως Γιώργος, αντλώ δύναμη από τα βιώματα των θηλυκοτήτων που υπήρξαν μέρος της ζωής μου. Θηλυκότητες που δεν το έβαλαν κάτω, που δεν παραιτήθηκαν, που πρόταξαν το ανάστημά τους, απέναντι σε καλά ριζωμένες πατριαρχικές εμμονές της κοινωνίας.
Η νόσος Crohn και η γέννηση της Lala
Εκείνη την περίοδο, διαγνώστηκα με τη νόσο Crohn, που το βασικό σύμπτωμα είναι το κόψιμο, η… κωλοπηλάλα. Εξού και το όνομα Lala Kolopi. Ήταν ένας τρόπος να το ξορκίσω, να αποδημήσω και να διακωμωδήσω μια πολύ δύσκολη περίοδο για εμένα.
Ήταν μια περίοδος που έφτασα στα πατώματα ψυχολογικά, που ένιωσα ότι έχω χάσει τελείως τη δύναμη και το θάρρος μου, λόγω της ασθένειας.
Έπαιρνα 29 χάπια την ημέρα για να αντιμετωπίσω τη νόσο
Έχοντας χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου, νιώθοντας τελείως τσακισμένος, η Lala με βοήθησε να αισθανθώ έστω και για λίγο πως δεν είμαι ο πιο αδύναμος άνθρωπος στον κόσμο. Γιατί έτσι ένιωθα.
Η Lala ήταν η πανοπλία μου. Μια persona δυναμική και επαναστατική. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από αυτό που βίωνα τότε.
Η πρώτη “εμφάνιση” της Lala έγινε σε ένα πάρτι που έκανα για τα γενέθλιά μου. Έτσι ξεκίνησε. Λέω “μωρέ δεν το κάνεις για πλάκα;” Πήρα μια περούκα αίσχος, βάφτηκα σαν καρνάβαλος και έκανα ένα σόου της κακιάς ώρας μπροστά σε μερικούς φίλους, τελείως για πλάκα. Κάπως έτσι μου μπήκε το μικρόβιο.
Στη Θεσσαλονίκη έκανα κάποια ερασιτεχνικά σόου, μεταξύ φίλων και σε drag καφενεία. Μετά ήρθαν τα αυτοοργανωμένα Pride, κάποιες εμφανίσεις σε μαγαζιά και η Lala αρχίζει και είναι πιο ζωντανή, υπαρκτή και δυναμική.
Και μετά παίρνω το πτυχίο Ιατρικής και πρέπει να αποφασίσω τι θα κάνω.
Το μεγάλο γκέι χωριό
Ύστερα από οκτώ όμορφα χρόνια στη Θεσσαλονίκη, χρόνια γεμάτα εμπειρίες και μεγάλες διδαχές για τη ζωή, παίρνω την απόφαση να πάω στο μεγάλο γκέι χωριό, την Αθήνα. Χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά.
Ήταν ο μήνας που δολοφονήθηκε ο Ζακ. Ήταν τόσο τραγικό αυτό που συνέβη. Ήθελα να κάνω ένα σόου, με το που έφτασα στην Αθήνα, ως έναν φόρο τιμής στη μνήμη της Zackie Oh.
Η δολοφονία αυτή έφερε το drag στο προσκήνιο. Το πρώτο εξάμηνο συνέβαινε κάτι απίστευτο. Κάθε εβδομάδα έβγαινε και μια νέα drag queen. Υπήρχε οργή, υπήρχε ένα τεράστιο “γιατί”, υπήρχε όλη αυτή η τρέλα, η παραφιλολογία και η προσβολή στο δολοφονημένο άτομο, που δεν μπορούσες να σωπάσεις. Και ευτυχώς, δεν σωπάσαμε.
Άρχισα λοιπόν να κάνω κάποια σόου τα Σάββατα σε μαγαζιά της Αθήνας και παράλληλα άρχισα να ψάχνω για δουλειά ως ψυχίατρος. Έτσι κι έγινε. Σύντομα βρήκα δουλειά στον χώρο της ψυχικής υγείας, ως ειδικευόμενος ψυχίατρος.
Ακροβατώντας ανάμεσα στο Drag και την Ψυχιατρική
Δεν υπάρχει μια αρσενική και μια θηλυκή πλευρά που συγκρούονται μέσα μου.
Είμαι ένας cisgender άνδρας, ωστόσο την έκφραση του φύλου μου την αντιμετωπίζω ως ένα παιχνίδι. Όταν βαριέμαι, μου βγαίνει λίγο πιο πολύ το masculine. Όταν είμαι σε πιο χαρούμενο μουντ, μου βγαίνει πιο fem προσέγγιση.
Στην πρωινή δουλειά μου στο κέντρο ψυχικής υγείας ή στο Δαφνί, δεν πάω να παίξω έναν ρόλο. Εκεί είμαι απλά ένας γιατρός, ένας άνθρωπος που θέλει να προσφέρει βοήθεια.
Αυτό που με δυσκολεύει πιο πολύ είναι το να απεμπλακώ όταν μεταβαίνω από το ένα στο άλλο. Αυτή η μετάβαση ζορίζει ορισμένες φορές. Γιατί είναι εντελώς διαφορετική η συνθήκη ύπαρξης.
Στο drag έχεις όλη την προσοχή πάνω σου, ενώ στον ρόλο του ψυχιάτρου, δίνεις όλη σου την προσοχή πάνω σε άλλους.
Είναι πολύ δύσκολο να είσαι στο stage, να τελειώνεις, να τρέχεις να ξεβαφτείς, ώστε να πας σε ένα νοσοκομείο και να αντιμετωπίσεις ορισμένες φορές μάλιστα πολύ απαιτητικές καταστάσεις.
Το drag μου δίνει χαρά και δύναμη να μπορώ να αντεπεξέρχομαι στις δυσκολίες που υπάρχουν στο νοσοκομείο, αλλά την ίδια στιγμή η πρωινή δουλειά μου δίνει και έμπνευση για τα σόου και τα κείμενα στο stand up.
Μέχρι τώρα, δεν έχω φτάσει στο σημείο να ζω από το drag. Θα ήθελα να φτάσω σε σημείο να μπορώ να ζω από αυτό, γιατί το drag δεν το αντιμετωπίζω ως χόμπι, ως κάτι που απλά κάνω για να περάσω τον χρόνο μου.
Πλέον η Lala είναι μέρος του Γιώργου. Και ο Γιώργος μέρος της Lala
Ένας από τους πυρηνικούς μου εφιάλτες, που βλέπω εδώ και χρόνια, είναι ότι σκάω μύτη στο νοσοκομείο ντυμένος drag ή ότι πάω σε κάποιο μαγαζί για σόου και φοράω ποδιά, ενώ δεν φοράμε καν ποδιά στο μεταξύ. Πόσο στερεοτυπικό! (γέλια…)
Στην πρωινή δουλειά δεν αντιμετώπισα ποτέ σοβαρά ζητήματα, για το κομμάτι του drag ή για τη σεξουαλικότητά μου. Βέβαια, λόγω της εμφάνισής μου κάποιοι με απέρριψαν. Ήταν να σα ζω ξανά τους συμμαθητές μου.
Θέματα υπάρχουν γενικότερα, αλλά δεν θα έλεγα ότι έχω δεχθεί αρνητικά σχόλια για το drag. Πολλοί συνάδελφοι, μάλιστα, έχουν έρθει να με δουν στη σκηνή κατά καιρούς.
Ένα queer άτομο βρίσκεται συνεχώς σε κίνδυνο
Το μεγάλο πρόβλημα είναι εκεί έξω. Στην κοινωνία, στον δρόμο, στα στενάκια που μπορεί κάποιος να σου επιτεθεί χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.
Πάντα υπήρχε φόβος και συνεχίζει να υπάρχει και σήμερα. Μπορεί κάποιοι να πουν ότι αυτό που λέω είναι υπερβολή, όμως δεν είναι.
Ένα queer άτομο, μια drag queen, στην Ελλάδα βρίσκονται αντιμέτωπα με έναν άγνωστο, τυχαίο κίνδυνο.
Γιατί υπάρχει μεγάλη αγριάδα αυτή τη στιγμή στη χώρα. Οι επιθέσεις, άλλωστε, το τελευταίο διάστημα είναι πολύ συχνές και ο κίνδυνος σήμερα είναι μεγάλος στους δρόμους της Αθήνας. Για αυτό παλεύουμε, για αυτό φωνάζουμε, για αυτό αντιδρούμε! Και δεν θα σταματήσουμε να παλεύουμε, παρά τους κινδύνους.
Θα δηλώνουμε παρούσες και παρόντα. Όσο κι αν προσπαθούν να μας βάλουν στην ντουλάπα, εμείς θα κρατάμε τα παραθυρόφυλλα ανοιχτά.
*Η Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson φωτογράφησε τη Lala Kolopi στο BEqueer.
