ΤΖΑΜΑΛ ΚΑΙ SOCIAL WASTE ΣΤΟ NEWS 24/7 ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΦΥΣΣΑ

Δυο στυλοβάτες του ελληνικού χιπ χοπ μοιράζονται χωρίς φτιασίδια και στρογγυλέματα τις σκέψεις τους για τη δεκαετία που πέρασε απ’ τη μέρα που ο φασίστας Ρουπακιάς δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Τζαμάλ και Social Waste τα έβαλαν κάτω, αποτύπωσαν για άλλη μια φορά τον αιχμηρό πολιτικό τους λόγο στο χαρτί και μέσα σε λίγες προτάσεις μας έγραψαν τι κρατάνε απ’ αυτήν τη μαύρη επέτειο.

Ο φασισμός του τότε και ο αντιφασισμός του σήμερα, οι μάχες στον δρόμο και στις γειτονιές, και το τέρας που δεν λέει να σταματήσει να επιστρέφει κάθε φορά με νέο πρόσωπο. Πυκνός αντιφασιστικός λόγος, που θα θέλαμε να τον βλέπουμε συχνότερα και στις μουσικές και παντού.

Τζαμάλ

13 χρόνια πριν, με μια υπογραφή που μπήκε και ανακοινώθηκε από το Καστελόριζο (από τον γιο), η ιστορία της Ελλάδας άλλαξε τελείως. Ο κόσμος χρόνο με το χρόνο εξαθλιώθηκε, πληρώνοντας ακριβά τις πολιτικές δεκαετιών με τις οποίες κάποτε (ο μπαμπάς) τάιζε με χρυσά κουτάλια. Οι αντιδράσεις ήταν σφόδρες και το καλοκαίρι του 2012 κατά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου κόντεψε το πλήθος να μπει ακόμα και μέσα στη Βουλή.

Το επικίνδυνο φαινόμενο του φασισμού που βρήκε πάτημα σε μυαλά απαίδευτων πολιτικά νέων ανθρώπων που δεν ήξεραν πού να ακουμπήσουν την επαναστατικότητα τους, τους έκατσε κουτί. Η τρομοκρατία της Χρυσής Αυγής, το σακάτεμα των Αιγυπτίων ψαράδων, τα μαχαιρώματα, η δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν και όλα τα κατορθώματα των απογόνων των συνεργατών των Γερμανών (άσχετα που παριστάνουν τους πατριώτες) ήταν βούτυρο στο ψωμί της αστικής δημοκρατίας. Γιατί όταν ο κόσμος έχει κάτι χειρότερο να φοβάται, πειθαρχεί και γυρνάει πίσω στα κλασικά κόμματα και πρόσωπα. “Τουλάχιστον αυτοί είναι κανονικοί πολιτικοί” σκέφτεται ο απαίδευτος πολιτικά λαός. Και πειθαρχεί. Γι’ αυτό το 50% των αστυνομικών ψήφιζαν Χρυσή Αυγή (60% στα μάχιμα σώματα, ΜΑΤ, ΥΜΕΤ, Ασφάλεια) και δεν κουνιόταν φύλλο. Γι’ αυτό ό,τι κι αν έκαναν τα εγγόνια των ταγματασφαλιτών, δεν συλλαμβάνονταν ποτέ κανείς και ακόμα και ο Ρουπακιάς όταν μαχαίρωσε τον Παύλο Φύσσα είπε στους αστυνομικούς “δικός σας είμαι”. Γιατί δικός τους ήταν.

Όταν, λοιπόν, ο κόσμος επαναπειθάρχησε και γύρισε ξανά στην αγκαλιά της αστικής δημοκρατίας, δεν τους χρειάζονταν άλλο. Είδαν και τις αντιδράσεις του κόσμου μετά τη δολοφονία του Παύλου, και τους πετάξανε στη φυλακή, έστω και με ποινές-χάδια. Λογικό, βέβαια, το τελευταίο, το σκυλί σου δεν το μαλώνεις πολύ, ό,τι κι αν κάνει.

Το θέμα όμως είναι για τον κόσμο του αντιφασισμού, ότι δεν τέλειωσε τίποτα. Δεν τέλειωσε τίποτα επειδή ο Δένδιας έβαλε φυλακή τον Κασιδιάρη. Δεν τελείωσε τίποτα επειδή τους ξεφορτώθηκαν οι ίδιοι, όταν πλέον δεν τους χρειάζονταν. Φυσικά και οι μαζικές αντιδράσεις του αντιφασιστικού κινήματος βοήθησαν. Φυσικά και τίποτα δεν πάει χαμένο. Αλλά το δηλητήριο που έριχναν καθημερινά οι απόγονοι των ρουφιάνων του μπλόκου της Κοκκινιάς, έχει υιοθετηθεί από μεγάλη μερίδα σημερινών ανθρώπων που δεν έχουν τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του φασίστα. Δεν σπάνε πάγκους, δεν μαχαιρώνουν, δεν σακατεύουν. Λένε πανεύκολα όμως “έλα μωρέ 17 λάθρο κάηκαν, σιγά”. Φωνάζουν “εμείς σε γκαστρώσαμε μωρή;” σε έγκυο γυναίκα που φτάνει στη Λέσβο με βάρκα. Πηγαίνουν έξω από hot spot μεταναστών και ψήνουν χοιρινά σουβλάκια. Πετάνε ανθρώπους στη θάλασσα και δικαιολογούνται λέγοντας “νόμιζα μωρέ ότι ήταν μαύρος, Πακιστανός”.

Αυτό σημαίνει ότι αντιφασισμός δεν είναι μόνο η συμμετοχή σε μια πορεία ή σε μια εκδήλωση, αντιφασισμός είναι η καθημερινή αντιμετώπιση είτε λεκτικά είτε με άλλο τρόπο του απάνθρωπου και ρατσιστικού λόγου. Γιατί ο λόγος, κάποια στιγμή θα φέρει πράξεις. Αντιφασίστας ίσον άνθρωπος.

Γνώμη μου είναι ότι η πιο ουσιώδης κίνηση που μπορεί ο καθένας μας να κάνει, είναι να ασχολείται με το τι γίνεται στη χώρα και στους ανθρώπους γύρω του, να αμφισβητεί τα πάντα από όσα ακούει και να αντιδράει όταν ακούει ή βλέπει δίπλα του ρατσισμό ή φασισμό. Το “εγώ δεν ασχολούμαι μ’ αυτά”, είναι συνενοχή.

ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ΛΙΟΝΤΑΡΙ.

ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ.

18/9/2023

Social Waste

Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, Killah P. Εμείς τον γνωρίσαμε ως “Γαμπρό” από τα Κακά Μαντάτα, στη Freestyle Productions όπου σύχναζε και αυτός και εμείς.

Η δολοφονία του Παύλου ήταν, ας πούμε, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Που μέχρι τότε μόνο οι αντιφασίστες έβλεπαν να γεμίζει με επιθέσεις, πογκρόμ, αιμοδοσίες μόνο για Έλληνες, ναζί lifestyle Κασιδιαρογαμπρών και δολοφονίες, μεταναστών βέβαια, άρα ποιος νοιάζεται;

Και πάνω που η νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής έπιανε διψήφια νούμερα στις δημοσκοπήσεις, έρχεται η δολοφονία ενός νεαρού ημεδαπού -που λένε στα αστυνομικά δελτία- να γίνει η αρχή του τέλους της. Του τέλους της; Όχι ακριβώς, αφού άνθρωποι αντίστοιχης ιδεολογικής προέλευσης όπως ο Βορίδης, ο Άδωνης και ο Πλεύρης “κοσμούν” τις τάξεις της Κυβέρνησης εδώ και χρόνια.

Του θεσμικού τέλους της έστω; Όχι βέβαια, αφού ο ίδιος ο Κασιδιάρης ετοιμάζει την επάνοδο του στην πολιτική σκηνή κατεβαίνοντας ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, ενώ ένα πολιτικό κόμμα που -ανοιχτά – δηλώνει ότι χαριεντίζεται μαζί του είναι ξανά στην ελληνική Βουλή.

Θεσμική όμως δεν ήταν και η καταδίκη μετά από μακροχρόνιο δικαστικό αγώνα της Χρυσής Αυγής;

Ήταν ναι. Αλλά ο ναζισμός δεν νικιέται ούτε στις δημοσκοπήσεις ούτε στις δικαστικές αίθουσες. Με έναν τρόπο μπορεί να νικηθεί: κοινωνικά. Στον δρόμο, στο καφενείο, στη λαϊκή αγορά, στις κερκίδες των γηπέδων, στη γειτονιά, στο σπίτι σου μέσα. Από ‘κει πρέπει να τον αφαιρέσουμε. Όσο θα επιβιώνει εκεί, δεν έχει σημασία πόσες φορές θα τον καταδικάσεις θεσμικά. Θα επανέρχεται πάντα, με άλλα ρούχα, με άλλο πρόσωπο, αλλά θα υπάρχει και θα περιμένει να ξανασκοτώσει.