ΤΕΜΠΗ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΩΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Μακριά από μας η επίκληση στο μεταφυσικό και στις “βολικές” δεισιδαιμονίες για την “κατάρα των Τεμπών” ή του “πέταλου του Μαλιακού” ή της “Κακιάς Σκάλας” κλπ… Η παράθεση των γεγονότων πίσω από τις δύο τραγωδίες που συνέβησαν πριν απο σχεδόν δύο δεκαετίες στο ίδιο μέρος όπου σήμερα θρηνούμε 40 νεκρούς, δεν έχει σκοπό να “αναδείξει” μία ασαφή μεταφυσική συνέχεια. Είναι απλώς μία υπενθύμιση -και τα αίτια πολυσύνθετα.

Το χθεσινό πολύνεκρο δυστύχημα ξύπνησε αναπόφευκτα μνήμες από τα δυστυχήματα του 1999 και του 2003. Στο πρώτο έχασαν τη ζωή τους εφτά άτομα (έξι οπαδοί του ΠΑΟΚ και ο οδηγός του μικρού φορτηγού με το οποίο συγκρούστηκε το λεωφορείο τους) και στο δεύτερο 21 μαθητές.

Η τραγωδία χτυπά την οικογένεια του ΠΑΟΚ

Το ημερολόγιο έδειχνε 4 Οκτωβρίου 1999. Ένα μισθωμένο τουριστικό λεωφορείο μετέφερε 77 οπαδούς του ΠΑΟΚ (μέλη του συνδέσμου του Κορδελιού στην πλειοψηφία τους) από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, μετά το τέλος του ισόπαλου ντέρμπι του Δικεφάλου με τον Παναθηναϊκό. Στις 04.30 το πρωί, και ενώ το λεωφορείο βρισκόταν μόλις δύο χιλιόμετρα μακριά απ’ τα Τέμπη, ο οδηγός του θα επιχειρήσει να προσπεράσει το προπορευόμενο όχημα.

Στην απέναντι λωρίδα κινείται ένα φορτηγάκι, ο οδηγός του δεν θα προλάβει να αντιδράσει και η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Το λεωφορείο, αμέσως μετά τη σύγκρουση, θα βγει απ’ την πορεία του και θα πέσει σε χαράδρα ύψους οκτώ μέτρων.

Από τα συντρίμμια του λεωφορείου θα ανασυρθούν νεκροί οι Χαράλαμπος Ζαπουνίδης 20 χρόνων, Δημήτριος Ανδρεαδάκης 25 χρόνων, Χριστίνα Τζιόβα 18 χρόνων, Αναστάσιος Θέμελης 22 χρόνων, Γεώργιος Γκανάτσιος 22 χρόνων, Κυριάκος Λαζαρίδης 17 χρόνων, καθώς και Αστέριος Αγκζιώτης 68 χρόνων, ο οδηγός του μικρού φορτηγού που κατευθυνόταν προς τη Λάρισα. Η ΠΑΕ ανέλαβε τα έξοδα των κηδειών τους.

Ακόμη 33 φίλοι του ΠΑΟΚ τραυματίστηκαν συνολικά, οι οποίοι και διακομίστηκαν στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας. Μετά από λίγες ώρες θα πάρουν εξιτήριο καθώς θα αποδειχτεί ότι η υγεία τους δεν διέτρεχε κάποιον κίνδυνο.

Σημαντική λεπτομέρεια: το λεωφορείο, κατά την ώρα της σύγκρουσης, δεν το οδηγούσε ο οδηγός της εταιρείας αλλά ο 19χρονος γιος του, στρατιώτης εκείνη την περίοδο, καθώς ο πρώτος ήταν κουρασμένος. Η αλλαγή μεταξύ τους έγινε στο Βελεστίνο.

Στην γραπτή δήλωσή του ο τότε μεγαλομέτοχος και πρόεδρος του ΠΑΟΚ, Γιώργος Μπατατούδης, θα σημειώσει:

“Είμαι βαρύτατα συγκλονισμένος από την τραγωδία που έπληξε την οικογένειά μας. Τέτοιες ώρες η οδύνη είναι μεγάλη και κοινή για όλους μας, από τον πρόεδρο ως τον απλό φίλαθλο. Τέτοιες ώρες τα λόγια αποδεικνύονται ανίκανα να περιγράψουν τα συναισθήματα και είναι συνεπώς περιττά”.

Ο Super 3, ο σύνδεσμος φιλάθλων του Άρη, εξέφρασε τα συλλυπητήριά του και δήλωσε ότι σε ένδειξη πένθους δεν θα πραγματοποιούσε την καθιερωμένη του ραδιοφωνική εκπομπή.

Στον τόπο του δυστυχήματος έχει στηθεί μνημείο με τα ονόματα των αδικοχαμένων φιλάθλων, όπου κάθε χρόνο διεξάγεται μνημόσυνο, ενώ πολύ συχνά και φίλαθλοι άλλων ομάδων σταματούν στο σημείο για να αποτίσουν φόρο τιμής.

Το 2017, η ομάδα ποδοσφαίρου επισκέφθηκε το μνημείο μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου, για να το αφιερώσει στη μνήμη τους.

Αρκετά χρόνια αργότερα, ένας από τους οπαδούς που επέβαιναν στο μοιραίο λεωφορείο, ο Ηλίας Βλαχόπουλος, θα θυμηθεί στον ραδιοφωνικό σταθμό “Arena 89,4 της Θεσσαλονίκης:

“Δεν μπορούν να ξεχαστούν, σου μένουν μια ζωή. Γυρνούσαμε από την Αθήνα, κοιμόμασταν γιατί ήταν πέντε παρά ξημερώματα. Το ασθενοφόρο ήρθε γρήγορα, αλλά ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Μέσα στον ύπνο… Οι πέντε ήταν στον πάνω όροφο. Ήμουν δυο θέσεις πίσω από τον Ανδρεαδάκη στον κάτω όροφο…Ο οδηγός είχε βάλει τον γιο του. Μιλούσαμε με τον οδηγό και του είπαμε αν είσαι κουρασμένος πάρε τηλέφωνο να στείλουν έναν άλλο. Ξεκινήσαμε με τον κανονικό οδηγό και στο δρόμο άλλαξε. Ήταν να γίνει.

Το πανό εκείνο το έχουμε στο σύνδεσμο και δεν το βγάζουμε. Έχει αίματα πάνω, με αυτό σκεπάσαμε τα δυο παιδιά. Το έχουμε και δεν το βγάζουμε. Ισχύει ότι περνούν οπαδοί άλλων ομάδων και βάζουν δικά τους κασκόλ επάνω στο μνημείο των οπαδών. Και αυτοί οπαδοί είναι όπως και εμείς”.

οι 21 νεκροί μαθητές

Κυριακή, 13 Απριλίου του 2003, 19.30 το απόγευμα. Ένα λεωφορείο με 49 μαθητές της 1ης Λυκείου από το Μακροχώρι Ημαθίας διασχίζει την κοιλάδα των Τεμπών. Τα παιδιά επιστρέφουν από σχολική εκδρομή στην Αθήνα, το κλίμα μέσα στο λεωφορείο είναι εύθυμο.

Ξαφνικά, ένα φορτηγό, το οποίο μετέφερε νοβοπάν από τον Προβατώνα του Έβρου, θα βγει απ’ τον δρόμο του και θα συγκρουστεί πλαγιομετωπικά με το λεωφορείο. Κάποιες απ’ τις σανίδες που μεταφέρει θα πέσουν με δύναμη πάνω στο όχημα και θα λειτουργήσουν ως “λεπίδες”. Το ίδιο θα κάνει και η καρότσα του φορτηγού, η οποία δεν βρήκε απλά το λεωφορείο, αλλά το “θέρισε” κατά μήκος. Ουσιαστικά το λεωφορείο θα κοπεί σε δύο κομμάτια.

Θα χρειαστούν πάνω από δύο ώρες τα σωστικά συνεργεία για να απεγκλωβίσουν τους μαθητές, γεγονός που από μόνο του αρκεί για να δείξει το μέγεθος της τραγωδίας.

Τα νοσοκομεία της Κατερίνης και της Λάρισας θα υποδεχτούν τους τραυματίες αλλά και τους νεκρούς, με τους συγγενείς των παιδιών να σπεύδουν σε άθλια ψυχολογική κατάσταση για το μακάβριο καθήκον της αναγνώρισης.

Στις 02:00 τα ξημερώματα ανακοινώνεται επίσημα ο αριθμός των νεκρών παιδιών και των τραυματιών: 21 και 20 αντίστοιχα, με τους εννιά τραυματίες να βρίσκονται σε σοβαρή κατάσταση.

Ο οδηγός θα συλληφθεί και την επόμενη ημέρα, τα ονόματα των θυμάτων θα δοθούν στην δημοσιότητα.

Όπως θα γίνει αργότερα γνωστό, ο οδηγός του φορτηγού που έχασε τον έλεγχο οδηγούσε έξι ώρες χωρίς διάλειμμα και τα ελαστικά του δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Από την άλλη μεριά, το λεωφορείο είχε κριθεί ακατάλληλο λόγω παλαιότητας και θα έπρεπε να είχε αποσυρθεί τουλάχιστον τρεις μήνες πριν από το δυστύχημα.

Τον Οκτώβριο 2008 θα γίνει η δίκη, με τον οδηγό του φορτηγού να καταδικάζεται σε κάθειρξη 15 ετών και με τον οδηγό του λεωφορείου να αθωώνεται. Οι ιδιοκτήτες του φορτηγού αλλά και του εργοστασίου νοβοπάν, καταδικάζονται και αυτοί από 4 μέχρι 14 χρόνια. Ταυτόχρονα, η εταιρεία θα υποχρεωθεί να καταβάλει το ποσό των 8.500.000 ευρώ στις οικογένειες των θυμάτων.

Ο αντιδήμαρχος Βέροιας το 2012 θα δηλώσει σκωπτικά: “Παρά τις τιμωρίες, παρά τις αποζημιώσεις, τα παιδιά του Μακροχωρίου δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω”.