ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ ΜΙΑ ΤΑΡΑΝΤΟΥΛΑ ΓΙΑ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΟ;

Η πανδημία αποτέλεσε αδιαμφισβήτητα μια καλή αφορμή για όσους επιθυμούσαν να υιοθετήσουν ένα κατοικιδίο, να προχωρήσουν επιτέλους στην υλοποίηση της σκέψης τους. Οι περισσότεροι βρήκαν την ζεστασιά που αναζητούσαν στο χνουδωτό τρίχωμα ενός σκύλου ή μιας γάτας. Όμως για λίγους η θαλπωρή απέκτησε άλλες μορφές. Για παράδειγμα, αυτήν ενός αλόγου, ενός γουρουνιού, ενός πόσουμ ή μιας ταραντούλας.

Η επέλαση του κορονοϊού, ανάγκασε πολλούς να αναβάλλουν τα πλάνα εορτασμού λόγω περιορισμού ατόμων στις συνάξεις, όμως δεν υπήρχε αντίστοιχη δικαιολογία για την “ματαίωση” των δώρων γενεθλίων. Έτσι η Luciana Benetti, έκλεισε τα 15 της χρόνια, παρέα με τον νέο της φίλο, ένα γουρούνι δώρο από τους γονείς της. Ο Chanchi αποδείχτηκε σπουδαία συντροφιά ενώ δεν έφυγε ποτέ απ’ το πλευρό της.

“Μια μέρα τα πόδια μου με εγκατέλειψαν και εκείνος ήρθε τρέχοντας. Έσπρωξε την καρέκλα και μου ίσιωσε το κεφάλι”, εξηγεί. Μη έχοντας τη δυνατότητα να συναντήσει τους συμμαθητές της, εξαιτίας των εξ’ αποστάσεως μαθημάτων, η Luciana βίωνε πολύ έντονα συναισθήματα μοναξιάς την περίοδο της καραντίνας.

“Χωρίς τον Chanchi δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος”, αναφέρει προσθέτοντας πως πολύ συχνά κοιμάται πλάι στο 20κιλο γουρούνι της, το οποίο δεν παραλείπτει ποτέ να την χαιρετίσει όταν πλέον επιστρέφει σπίτι από το σχολείο.

Ακόμα πιο ασυνήθιστη είναι η περίπτωση της Lorena Álvarez, μιας γυναίκας από το Μπουένος Άιρες που έχει προσφέρει καταφύγιο σε 28 μικρά πόσουμ, γνωστά ως “sugar gliders”.

“Μου δίνουν αγνή αγάπη”, αναφέρει. “Ξέρεις τι σημαίνει να ξαπλώνεις και να σε γεμίζουν με φιλιά;”

Η Álvarez, καθηγήτρια στατιστικής σε πανεπιστήμιο της Αργεντινής – εξ’ αποστάσεως την παρούσα περίοδο – μέχρι και πριν λίγα χρόνια δεν είχε συγκατοίκους. Πλέον όμως τα κατοικίδιά της, την έχουν βοηθήσει να ξεπεράσει το αίσθημα της μοναξιάς και πια ξέρει ότι στο σπίτι της υπάρχει πάντα παρέα. Μερικές φορές κατά διάρκεια διαδικτυακών συναντήσεων της, μπορεί κανείς να γνωρίσει κάποιο από τα πόσουμ που συνηθίζουν να εμφανίζονται απροσδόκητα σκαρφαλώνοντας πάνω της.

“Ξυπνάω και νιώθω ότι ζω γι’ αυτά. Είναι η κινητήρια δύναμή μου”, αναφέρει.

Τα 28 πόσουμ, είναι αποτέλεσμα μιας υιοθεσίας δύο εξ’αυτών πριν από αρκετά χρόνια και μετά από ειδική άδεια που της δόθηκε.

Ο ρυθμός πολλαπλασιασμού τους άλλωστε, είναι ένας από τους παράγοντες που οργανισμοί για τα δικαιώματα των ζώων αντιτίθενται στην υιοθεσία τους ενώ εξηγεί το γεγονός ότι επίσημοι έμποροι πουλάνε μόνο στειρωμένα αρσενικά.

Σκεπτικιστές που εναντιώνονται σε τέτοιου είδους πρακτικές, προβάλλουν το επιχείρημα πως συχνά τα πόσουμ εγκαταλείπονται από ιδιοκτήτες λιγότερο αφοσιωμένους σε σχέση με την Álvarez.

Σύχνα και η ίδια αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος του διαθέσιμου χρόνου της, προκειμένου να ενημερώνει επικείμενους ιδιοκτήτες για τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσουν, όπως για παράδειγμα η ειδική δίαιτα.

Μάλιστα, σε ορισμένα μέρη, όπως είναι η Καλιφόρνια και η Νέα Υόρκη απαγορεύεται δια νόμου η υιοθεσία εξωτικών ζώων όπως είναι τα πόσουμ.

Ο Αργεντίνος κτηνίατρος, Andrian Petta, με ειδίκευση στα ασυνήθιστα ζώα, αναφέρει ότι έχει αναλάβει περιστατικά εκατοντάδων τέτοιων τους τελευταίους 18 μήνες της πανδημίας. Από γουρούνια μέχρι κουνέλια, πουλιά, τρωκτικά, σαύρες και άλλα παρόμοια.

“Πολλοί άνθρωποι έχουν νιώσει μοναξιά και αναζήτησαν καταφύγιο στην αγκαλιά ενός κατοικιδίου. Κουράστηκαν από την τηλεόραση και τον υπολογιστή και πλέον επιθυμούν πιο στοργικές σχέσεις”, αναφέρει. “Ακόμα και με ζώα που μπορεί να μην ανταποδίδουν την στοργή. Και μόνο που τα ταϊζουν ή υπάρχει αυτό το αίσθημα εξάρτησης, αρκεί”.

Αντίστοιχη είναι και η περίπτωση του 50χρονου νοσοκόμου, Osvaldo Negri.

Όπως ο ίδιος αφηγείται την ιστορία του, ξεκίνησε να εκτρέφει αράχνες, προκειμένου να ξεπεράσει τον φόβο του. Τώρα έχει 60. Το γεγονός πως έπρεπε να τις φροντίσει, τον βοήθησε να ανταπεξέλθει με το άγχος του στη δουλειά την περίοδο της πανδημίας. Να “αποσυνδεθεί” όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, χαϊδεύοντας και δίνοντας τους τροφή. “Συγκεντρώνομαι προκειμένου να κουνιέμαι αργά, διότι εάν τρομάξουν μπορεί να πέσουν και να πεθάνουν”, είπε δείχνοντας μια πολύχρωμη, δηλητηριώδη, Μεξικάνικη ταραντούλα που κρατούσε στην παλάμη του.

Όπως και στην περίπτωση των πόσουμ, έτσι και σε αυτήν, το είδος “Brachypelma smithi” που ανήκει η ταραντούλα του κ. Negri είναι προς εξαφάνιση σύμφωνα με την Διεθνή Ένωση για την Προστασία της Φύσης.

Για την Solana Pesca, η συντροφικότητα βρίσκεται στα φωτεινά μάτια των αρουραίων της Rague και Brama, όταν γρατζουνάνε τα κλουβιά τους την ώρα που εκείνη επιστρέφει από τη δουλειά στο μικρό της διαμέρισμα στο Buenos Aires. “Καταλαβαίνουν τι αισθάνεσαι και σε αναζητούν”, αναφέρει η Solis η οποία εργάζεται σε εργαστήριο ζώων.

Λίγο νοτιότερα του Buenos Aires σε μια μικρή πόλη με όνομα Tandil, ο 77χρονος Alberto Castro περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του σε μια καρέκλα στο κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων “Hogar San Jose”. Αυτό άλλαξε πέρσι τον Μάρτιο, όταν η έλευση του κορονοϊού, έφερε στο κέντρο έναν νέο επισκέπτη. Τον Coco.

Ένα άλογο που αρχικά έφτασε σε άσχημη κατάσταση. “Άλλαξε την ζωή μου. Νοιάζομαι γι’ αυτό, με αναζητά όταν λείπω και όταν πλησιάζω χλιμιντρίζει. Όσο είμαι εκεί ξέρω ότι τίποτα δεν πρόκειται να του συμβεί”, είπε κλείνοντας.