“ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ”

Κυριακή 25 Ιουλίου, λίγο πριν πέσει ο ήλιος, τα ανοιχτά γήπεδα της Ελληνορώσων είναι άδεια.

Η Αθήνα, λίγο πριν πακετάρει για διακοπές, ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον τρίτο (και μοιραίο όπως αποδείχθηκε) καύσωνα για το καλοκαίρι του 2021. Κάτι γερόντια στο διπλανό καφενείο με 365/24/7 βραχνές φωνές από το τσιγάρο δροσίζονται με τις απογευματινές γκαζόζες, οικογένειες επιστρέφουν ξεθεωμένες από την κυριακάτικη εκδρομή τους για μπάνιο, σιγά σιγά ακούγονται τα πρώτα μπιστήγματα της μπάλας στο τσιμεντένιο παρκέ. Είναι οι κλασικοί θαμώνες των ανοιχτών, απροσδιορίστου ηλικίας, εκείνοι που μοιάζουν να πηγαίνουν κάθε μέρα την ίδια ώρα για ένα μονάκι από τον τελικό του ’87 και μετά.

Για μια ολόκληρη γενιά τα ξημερώματα της 21ης Ιουλίου, όταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έβαλε 50 και στέφθηκε πρωταθλητής του NBA, είναι «το δικό τους Ευρωμπάσκετ». Για την ακρίβεια, ο ίδιος ο Γιάννης είναι «το δικό τους ’87». Κι αυτή η πολύχρωμη γενιά μέσα από το μπάσκετ δεν ψάχνει μόνο αυτοπεποίθηση. Αλλά κι ενσωμάτωση, έμπνευση, επαλήθευση ότι μπορεί να είσαι παιδί οικονομικών μεταναστών, μπορεί να έχεις περάσει δύσκολα χρόνια κάτω από το όριο της φτώχειας και τελικά να βρεις το μονοπάτι στη ζωή που μπορεί να σε οδηγήσει ακόμα την κορυφή του κόσμου. Εκεί που αναπαύεται σήμερα, πριν καν κλείσει τα 27 του, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Μέλη της γενιάς αυτής είναι τα παιδιά της AntetokounBros Academy. Μιας πρωτοβουλίας που ξεκίνησαν ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Κωστας κι ο Άλεξ και παρά τις προφανείς πανδημικές δυσκολίες ολοκληρωσε με πανηγυρική κατάληξη τη δεύτερη σεζόν με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ωνάση και την υλοποίηση του Eurohoops.

Δυο φορές την εβδομάδα, όταν οι υγειονομικοί κανονισμοί το επέτρεπαν, 100 παιδιά ηλικίας 12-16 ετών, μοιράζονταν στα ανοιχτά γήπεδα Ελληνορώσων και Λαμπρινής με ένα όνειρο. Be Like Giannis.

«Ο Γιάννης είναι ένας, δεν ψάχνουμε τον επόμενο Αντετοκούνμπο. Ψάχνουμε παιδιά που έχουν ανάγκη το παιχνίδι, παιδιά που έχουν καρδιά ανεξάρτητα από το ταλέντο», το βάζει στις πραγματικές του διαστάσεις η Εβίνα Μάλτση, αθλήτρια-θρύλος του γυναικείου μπάσκετ στη χώρα μας (με διεθνή καριέρα ως και το WNBA) που είναι η επικεφαλής των προπονητών του προγράμματος. «Ο Γιάννης είναι το είδωλό τους, όλοι κι όλες θέλουν να γίνουν αυριανοί ΝΒΑers. Συμβολίζει φυσικά την ελπίδα τους, ότι τα όνειρά τους μπορούν να γίνουν αληθινά. Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι αντιλαμβάνονται πώς ο αθλητισμός ενώνει με έναν τρόπο που κανένα άλλο πράγμα δεν μπορεί να ενώσει. Αυτό είναι και το νόημα της συνύπαρξης, έτσι κι αλλιώς η κοινωνικοποίηση των παιδιών (που ίσως έχουν περάσει και δύσκολα) είναι κάτι πιο βασικό από το να τους μάθουμε να σουτάρουν».

Γυρω στις 20.00, στα γηπεδάκια επικρατεί το αδιαχώρητο. Τρία τηλεοπτικά συνεργεία στήνονται γύρω από τις 4 γραμμές με τις προσωπογραφίες του Greek Freak, η σημερινή τελευταία προπόνηση δε θα είναι σαν τις άλλες – οι προπονητές το ξέρουν, έχουν κάνει ειρήνη με αυτό και είναι συνεργάσιμοι. Τα παιδιά έχουν κομπλάρει λίγο, αλλά όλα έχουν κάτι να συνεισφέρουν μόλις λυθούν και ξεπεράσουν το τρακ της υπερβολικής προσοχής. Υπάρχει και μια φήμη ότι μπορεί να εμφανιστεί ο Γιάννης αυτοπροσώπως που όσο να’ναι ηλεκτρίζει την ατμοσφαιρα (φυσικά, είναι ακόμα στο Μιλγουόκι και γιορτάζει).

Ο Άγγελος κι ο Ασημάκης είναι μεγαλύτεροι, στα 16 τους έχουν παρακολουθήσει τα κατορθώματα του Γιάννη από τα highlights της επόμενης μέρας. Αν έπαιζαν ένα μονό μαζί του θα τον «πίεζαν στην ντρίμπλα» και θα «σούταραν από μακριά, πού να πλησιάσεις στο καλάθι;». Στέκονται και σε όσα έμαθαν από την Ακαδημία εκτός γηπέδου. «Ανέπτυξα τις γλώσσες μου, έμαθα να συνυπάρχω με ανθρώπους που δεν είναι από τη χώρα μου ή δεν έχουν το ίδιο χρώμα με μένα, καταλάβα ότι αυτό που έχει σημασία είναι το μέσα», το προχωράει ο Ασημάκης.

Η Κιμ και ο Τσινιτσέρεμ έχουν παρόμοια καταγωγή με τους AntetokounBros. Οι γονείς τους είναι Νιγηριανοί, γεννήθηκαν στη Σουηδία, ζουν στην Κυψέλη κι αγαπάνε το σουβλάκι. Φυσικά στέκονται στον Γιάννη εκτός παρκέ. «Μου αρέσει ο τρόπος που υποστηρίζει την οικογένειά του. Είναι πολύ μεγάλη έμπνευση, όχι μόνο για μας», λέει η Κιμ, ενώ ο ντροπαλός Τσιν (που μοιάζει τόσο με τον τζούνιορ Γιάννη) λέει: «Μου αρέσει ο τρόπος που τρέχει στο γήπεδο, κι εκτός από αυτό, το ότι προχωρά πάντα μπροστά και μας εμπνέει να γίνουμε κάποιοι στη ζωή». Όσο για πανω στο παρκέ, η Κιμ ήταν σίγουρη: «Ήξερα ότι θα βάλει 50 πόντους, ότι δε θα μας απογοήτευε».

Η Μασούμα είναι μια αξιαγάπητη 13χρονη με ένα επιφυλακτικό χαμόγελο που μπορεί όμως να σε σκοτώσει όταν επιτέλους ξεδιπλώνεται. Κατάγεται από το Πακιστάν, ζει εδώ κι 6 χρόνια στην Ελλάδα, τώρα στο camp του Ελαιώνα με τους γονείς και την μικρότερη αδερφή της, πηγαίνει στο 63ο Γυμνάσιο Αθηνών. Για να έρθει στο γήπεδο, παίρνει κάθε φορά λεωφορείο, τρένο και περπατά και σχεδόν μισή ώρα. Αγαπά τα μακαρόνια με κιμά, της λείπει ο παππούς και η γιαγιά που έχουν μείνει πίσω. Μιλάει μαζί τους στο κινητό που είναι και το μήλο της έριδος με την αδερφή της, ποια θα πρωτομπεί Instagram και Tik Tok; Είναι η επιβεβαίωση όσων έλεγε η κόουτς Μάλτση, αφού χρειάζεται να της δείξω τον ζωγραφισμένο Γιάννη του παρκέ για να καταλάβει για ποιον μιλάμε. Όμως, το μείζον εδώ δεν είναι αυτό, είναι η διέξοδος και η κοινωνικοποίηση. «Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω κόουτς για να μπορώ να μαθαίνω κι εγώ τους άλλους. Λυπάμαι που σήμερα είναι η τελευταία μας μέρα…».

Η τελευταία προπόνηση της χρονιάς φτάνει στο τέλος. Μπάλες στον αέρα, αναμνηστικές φωτογραφίες, τα συνεργεία μαζεύουν τα καλώδια, τα μεγαλύτερα παιδιά μένουν για μερικά σουτ ακόμα, η Μασούμα βιάζεται να προλάβει το λεωφορείο. «Ήταν πολύ δύσκολη χρονιά για όλους μας και ειδικά για τα παιδιά που έμειναν κλεισμένα μέσα στο σπίτι», λέει η Εβίνα Μάλτση βάζοντας τον επίλογο. «Όταν τους ρωτήσαμε τι θεωρούν πιο σημαντικό από όσα τους μαθαίνουμε εδώ, πήραμε πολύ ωραίες απαντήσεις. Αλλά, ίσως η καλύτερη ήταν “η προσπάθεια”».

Μοντάζ-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κουλελής