ΘΥΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΣΕ ΣΥΝΑΥΛΙΑ;

Stage diving, mosh pit (για τους πιο σκληροπυρηνικούς), ανελέητο χοροπηδητό, μπύρες σε διάφανα πλαστικά ποτηράκια που χύνονται και κολλάνε πάνω μας, καλοκαιρινός αέρας, διάσπαρτοι στίχοι κι ας είναι από άλλη στροφή. Ωραίες μουσικές βραδιές, από το -όχι και τόσο κοντινό- παρελθόν ή το μακρινό μέλλον αν είσαι Έλληνας, αλλά από τον περασμένο Μάρτη αν είσαι Καταλανός, ή εν πάση περιπτώσει, αν ήσουν μεταξύ των 5.000 τυχερών που βρέθηκαν στη “δοκιμαστική” συναυλία της Βαρκελώνης στο Palau Sant Jordi.

Πέντε χιλιάδες, 5.000, 5×1000 άτομα έδειξαν ότι μπορούν να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο, χωρίς αποστάσεις, με δύο βασικά κριτήρια, όπως όριζε το πρωτόκολλο για να δεις από κοντά την ισπανική indie pop-rock μπάντα “Love of Lesbian”: Αρνητικό τεστ και μάσκα. Είναι αυτή η συναυλία του μέλλοντος; Ή μάλλον, είναι αυτό συναυλία;

Από τις αναμνήσεις του 2019 και την παρέλαση μουσικών γιγάντων, Iggy Pop, Manowar, Jethro Tull, Cypress Hill, Prophets of Rage θα έλεγε κανείς ότι η εκδήλωση του ενθουσιασμού μπροστά σε αγαπημένους καλλιτέχνες δεν αντέχει τα χαλινάρια. Από την άλλη, δύο χρόνια μακριά από συναυλιακούς χώρους παραείναι πολλά για να αρνηθούμε συμβιβασμούς, την ώρα δε που, το τέλος του “μαρτυρίου” φαίνεται να είναι ακόμη μακριά.

Σε πρόσφατο ρεπορτάζ του NEWS 24/7 και της Τατιάνας Καποδίστρια άλλωστε, με τίτλο “Συναυλίες 2021, αυτό το ανέκδοτο“, η πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Διοργανωτών Πολιτιστικών Εκδηλώσεων, Κατερίνα Σταματάκη έβαλε στο mute κάθε νότα αισιοδοξίας της -όποιας- χαλάρωσης υπόσχεται ο “ούριος” καλοκαιρινός άνεμος και το καταλανικό παράδειγμα που δείχνει τον δρόμο ενός -πειραματικού έστω- reunion σε συναυλιακούς χώρους:

“Ούτε το ‘22 θα έχουμε σοβαρή συναυλιακή δράση. Όχι μόνο στην χώρα μας, αλλά σε όλον τον κόσμο’, είχε δηλώσει η κα Σταματάκη για να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα και στη συμφιλίωση με την ιδέα πως, ακόμη και με περιορισμένο αριθμό ατόμων, με αρνητικά τεστ και μάσκες, μία συναυλία όπως αυτή στη Βαρκελώνη θα σηματοδοτούσε ένα restart στα πολιτιστικά δρώμενα.

Στο κάτω-κάτω, “έτσι μπορεί να μην φανεί ότι δεν θυμάσαι καλά μερικούς στίχους όταν τραγουδάς”, όπως είπε, γελώντας, στο Magazine η Σιλβί, η οποία, μαζί με τον φίλο της, Ερνέστ και τους φίλους τους βρέθηκαν στο Palau Sant Jordi για να πάρουν μία γεύση από live ανάμεσα σε ένα εκστασιασμένο, αλλά και δακρυσμένο πλήθος.

“Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι στα πρώτα δύο τραγούδια το μισό γήπεδο έκλαψε από συγκίνηση”, συνεχίζει η Σιλβί, για να την επιβεβαιώσει ο Ερνέστ: “Στην αρχή της μουσικής άρχισα να κλαίω και δεν μπορούσα να σταματήσω μέχρι το τέλος του δεύτερου τραγουδιού. Ήταν ένα μείγμα συναισθημάτων, απελευθέρωσης και αναμνήσεων όλων των κακών πραγμάτων που είχαμε περάσει όλοι, αλλά και ένα φως ελπίδας και κανονικότητας. Δεν φαινόταν πραγματικό. Σε πολύ λίγες συναυλίες έχω δει ανθρώπους τόσο συγκεντρωμένους, να τραγουδούν και χορεύουν ασταμάτητα και να κλαίνε“, με τον ίδιο πάντως να αρνείται να “χορέψει” στους ρυθμούς αυτής τη “νέας” κανονικότητας: “Για μένα, αυτό δεν είναι πραγματική συναυλία. Στην τελευταία πραγματική συναυλία που είχα πάει, το κοινό ήταν όρθιο και ο χώρος γεμάτος. Ήταν στο θέατρο Apolo στις 19 Δεκεμβρίου 2019”.

Μαζί με την παρέα τους, αφού υποβλήθηκαν σε τεστ, κατάφεραν να αναβιώσουν και το “τελετουργικό” που είθισται να λειτουργεί ως πρόγευμα πριν από κάθε συναυλία: Μπύρα στο χέρι και συζήτηση υπό τους ήχους που σε καλωσορίζουν στο μουσικό event. Αυτό τουλάχιστον δεν άλλαξε.

“Όλα ήταν συναρπαστικά, από τη λήψη των εισιτηρίων που εξαντλήθηκαν σε λίγες μόνο ώρες, μέχρι τα τεστ κορονοϊού το πρωί, την ουρά για τη συναυλία και τις μπύρες που ήπιαμε πριν στο Sant Jordi. Αλλά όταν μπαίνεις μέσα, μέχρι και πριν από 30 λεπτά φαινόταν αδύνατο να βλέπεις τόσα πολλά άτομα μαζί”, λέει ο Ερνέστ, περιγράφοντας τον “πόλεμο” συναισθημάτων στη θέα ενός πρωτόγνωρου σκηνικού που διαμόρφωναν 5000… μάσκες: “Είναι πολύ περίεργο να βλέπεις 5000 άτομα με μάσκες, αλλά το ξεχνάς. Νομίζω ότι όλοι έχουμε συνηθίσει αυτόν τον διάολο. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε.

Στην περιοχή του μπαρ και στον προαύλιο χώρο ήταν πολύ παράξενο. Ήθελες να απομακρυνθείς λίγο από τους ανθρώπους. Δεν πίστευες ότι και οι 5000 άνθρωποι είχαμε κάνει το τεστ και ήμασταν αρνητικοί. Μόλις σκέφτηκα ότι κανείς δεν είχε Covid ένιωσα ασφαλής, ειδικά όταν μπήκα στον χώρο και είδα όλους με τη μάσκα που μας έδωσαν“, με τη Σιλβί από την πλευρά της να συμπληρώνει: “Ήταν ένα αίσθημα επιστροφής στην κανονικότητα μέσα στην πανδημία”.

Οι δυο τους περιγράφουν τη συμπεριφορά του κόσμου μέσα στο γήπεδο, όπου φαίνεται πως η συμμετοχή σε ένα τέτοιο “πείραμα”, κράτησε σε πολύ υψηλά επίπεδα το αίσθημα ευθύνης ώστε να ανταποκριθούν και να ακολουθήσουν τους κανόνες του, μαζί και το αίσθημα της “μοναδικότητας” που έδωσε η συμμετοχή σε μία δοκιμαστική συναυλία: “Γνωρίζαμε ότι ήμασταν προνομιούχοι και όλα ήταν μαγικά. Όλοι θέλαμε να πάει καλά. Έβλεπες την ενέργεια, την έκρηξη χαράς από 5000 ανθρώπους που ήθελαν να αδράξουν κάθε δευτερόλεπτο, άκουγες τα λόγια γεμάτα συγκίνηση του τραγουδιστή -Santi Balmes -, ενώ ήξερες πως τόσοι πολλοί άνθρωποι στον κόσμο παρακολουθούσαν σε βίντεο τη συναυλία”, εξομολογείται ο Ερνέστ, που μαζί με τη Σιλβί εξάρουν την υποδειγματική στάση των θεατών, αλλά και την οργάνωση της εταιρείας παραγωγής για να πραγματοποιηθεί χωρίς ευτράπελα, αλλά με ασφάλεια η συναυλία: “Η συμπεριφορά του κόσμου ήταν άκρως πολιτισμένη και υπεύθυνη. Όλοι τήρησαν τα μέτρα ασφαλείας και κανένας δεν έβγαλε τη μάσκα του”, πράγμα που εξηγεί και το αίσθημα ασφάλειας που είχαν σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας”, συμφωνούν.

“Ένιωσα πραγματικά άνετα. Τα μέτρα ασφαλείας ήταν σαφή. Δεν αισθάνθηκα κανέναν κίνδυνο. Είχαμε κάνει τα τεστ και ξέραμε ότι ήμασταν αρνητικοί στην Covid. Υπήρχε εξαιρετική οργάνωση”, προσθέτει η 43χρονη, με τον 52χρονο φίλο της να προσθέτει: “Χωρίς αμφιβολία, ήταν μια μεγάλη επιτυχία από όσους το οργάνωσαν. Ήταν πολύ επαγγελματικό και καλά οργανωμένο αυτό που ζήσαμε. Έτσι είναι στη Βαρκελώνη και στην Καταλονία. Όταν προτείνεται κάτι, η οργάνωση είναι τέλεια”.

Ο ίδιος πάντως, ως οπαδός της Μπαρτσελόνα, πλέον οραματίζεται τη μέρα που θα ζήσει μια ανάλογη στιγμή, σε ένα άλλο γήπεδο: “Ονειρεύομαι πια να δω και το Camp Nou γεμάτο ξανά“.