ΤΙ ΕΙΧΕ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΟΥΡΝΑΣ, ΟΤΑΝ ΕΓΡΑΦΕ ΤΟ “ΚΙ ΑΝ ΞΥΠΟΛΥΤΗ ΧΟΡΕΥΩ”

Στις 6 Ιουλίου στο Faliro Summer Theater ο σπουδαίος Κώστας Τουρνάς θα γιορτάσει τα 50 του χρόνια στην ελληνική μουσική σκηνή -και όχι τα 51 που θα έπρεπε αν ήμασταν κολλημένοι με τους τύπους. Το μυθικό “Ταγάρι” των Poll κυκλοφόρησε το 1971 και όπως μου είπε ο ίδιος στην κουβέντα μας, προφανώς και δεν μπορεί να μη γιορτάσει και την περίοδο που πέρασε στην πρωτοπόρα ροκ μπάντα. Απλώς, κορονοϊού γαρ, δεν μπόρεσε να γιορτάσει πέρσι τον ολοστρόγγυλο αριθμό του, οπότε το κάνει φέτος. Και είμαστε μαζί του.

Με μια καριέρα που ξεπερνά τις πέντε δεκαετίες, με μουσικές που εκτείνονται απ’ το progressive rock μέχρι τις φωτεινές ποπ μελωδίες, ο Κώστας Τουρνάς είναι -αντικειμενικά- ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες τραγουδοποιούς, και ας μην προσδιοριζόταν ποτέ ως τέτοιος. Με μία εκτίμηση που διαπερνά όλα τα μουσικά στρώματα και τις μουσικές φυλές της χώρας μας, αποτελεί μία από τις βασικές σταθερές της ποπ δημιουργίας, που κατάφεραν να ισορροπήσουν με μεγάλη συνέπεια ανάμεσα στο “ποιοτικό” -ό, τι κι αν σημαίνει αυτό- και στο ευρέως αποδεκτό.

Μερικές μέρες πριν τη μεγάλη συναυλία-γιορτή του μιλήσαμε μαζί του και αυτά είναι τα λίγα που είπαμε:

Ο 15χρονος Κώστας Τουρνάς, ο έφηβος που έπαιζε κιθάρα στους Teenagers, αν ερχόταν τώρα στη συναυλία για τα 50 χρόνια σας, θα έφευγε ευχαριστημένος στο τέλος;
Αν του άρεσαν τα τραγούδια και αυτή η μουσική, μάλλον θα του άρεσε.

Υπάρχουν κάποια κομμάτια της πορείας σας που δυστυχώς δεν θα χωρέσουν στο live και το θεωρείτε μεγάλη απώλεια; Να υποθέσω για παράδειγμα ότι το αριστούργημα τα “Απέραντα Χωράφια” δύσκολα θα βρει χώρο.
Δυστυχώς, είναι μια συναυλία από μόνα τους και δύσκολα “χωράνε”, όμως ίσως πούμε κάποιο μέρος του δίσκου για αυτούς που τον αγαπάνε.

Έχετε προσκαλέσει τον Γιάννη Ζουγανέλη, με τον οποίο παίζατε κάποτε μαζί και στο θρυλικό “Αχ Μαρία”. Μπορείτε να μας δώσετε και μία ιδέα ποια τραγούδια σας θα ερμηνεύσει ή θα τραγουδήσει μαζί σας;
Ο Γιάννης είναι ένας αγαπημένος μου και γλυκός άνθρωπος. Εξαιρετικά πολυταλαντούχος, σπουδαίος σαν συνεργάτης και τον αγαπώ πολύ. Θα πούμε κάποια τραγούδια μαζί, μιας και έτσι διάλεξε ο ίδιος.

Ποιους άλλους φίλους θα θέλατε να έχετε καλέσει να παίξουν μαζί σας αλλά δυστυχώς δεν είναι πια στη ζωή;
Καταρχάς, θα μου λείψει ο Ρόμπερτ που δεν μπορεί εκείνη τη μέρα. Ο Σταύρος Λογαρίδης που δεν είναι μαζί μας και 200 ακόμα σπουδαίοι Έλληνες καλλιτέχνες που κρατάνε την ψυχή μας αλώβητη. Όταν συνυπάρχω με φίλους που αγαπώ στην σκηνή νιώθω σαν παιδάκι στην Ντίσνεϊλαντ.

Σας λείπουν κάποιοι άνθρωποι λίγο περισσότερο από άλλους; Και αν ναι, ποιοι;
Πατέρας, μάνα, αδελφή, ανίψια, πεθερικά, Σταύρος, Βαγγέλης και δεν έχει τέλος…

Το 2019 σε συνέντευξή μας στο Oneman σας είχα ρωτήσει αν θεωρείτε τη θέση σας σήμερα στο ελληνικό ροκ λίγο αδικημένη, και μου είχατε απαντήσει: “Δεν πρόκειται και δεν θα ακούσεις από το στόμα μου ποτέ κανένα παράπονο”. Είναι αυτή μία στάση ζωής γενικότερα;
Είμαι στωικός από την φύση μου, οπαδός της Νομοτέλειας, εύκολα συγχωρητικός και ευγνώμων για ότι η ζωή μου δίνει. Πώς θα μπορούσα να παραπονιέμαι;

Στο live θα είναι και η Καίτη Γαρμπή. Είχατε γράψει και για άλλες γυναίκες ερμηνεύτριες, δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά ο στίχος στο “κι αν ξυπόλητη χορεύω με σημαία μου μια φούστα”, παραμένει εμβληματικός για τις γυναίκες. Πόσο εύκολο είναι να γράφει κάνεις έναν στίχο που να μιλάει τόσο πολύ στη γυναικεία ψυχοσύνθεση και γιατί πιστεύετε παραμένει τόσο αναλλοίωτος στην αγάπη τους τόσα χρόνια μετά;
Είναι εξαιρετικά δύσκολα ένας άντρας να αισθανθεί σαν γυναίκα και το αντίστροφο. Απ’ τη μια μας αλληλοσυμπληρώνει, απ’ την άλλη μας απομακρύνει… Μόνο η αγάπη μας φέρνει κοντά και μόνο τότε κάποιος θα μπορούσε να νιώθει τα του αλλού. Ίσως λοιπόν όταν το έγραφα να αγαπούσα όσα είναι κάθε γυναίκα γύρω μας.

Πάντα υπήρχε λίγο ένας σνομπισμός πίσω απ’ την ποπ στην Ελλάδα. Θεωρούταν λίγο ελαφρά μουσική, ότι δεν είναι διαχρονική, ότι γίνεται μια επιτυχία τώρα και αύριο θα έχει ξεχαστεί κλπ. Έχετε δεκάδες τραγούδια που έχουν αποδείξει το αντίθετο.
Τα τραγούδια μένουν και παραμένουν μόνο όταν κατοικούν στις ψυχές μας, στις μνήμες μας, στις καρδιές μας. Όλα τα άλλα είναι για τους ιστορικούς και τους αναλυτές. Εξ’ αλλού, εύκολα κρίνουμε και εύκολα διαψευδόμαστε.

Ήταν δύσκολο να είναι κάποιος στην Ελλάδα και ποπ και ποιοτικός;
Νομίζω ότι το δύσκολο είναι να κάνεις τα τραγούδια σου κτήμα κάποιου άλλου ανθρώπου και να τον εκφράσεις όπως δεν θα μπορούσε εκείνος. Όσο για την ποιότητα αυτή καθ’ αυτή, είναι εξαιρετικά υποκειμενική και την κάνουμε λάστιχο ανάλογα με το από που κοιτάμε.

Απ’ τους πιο γνωστούς στίχους είναι το “όπου φυσάει ο άνεμος”. Είναι πιστεύετε επιβεβλημένο να προσαρμοζόμαστε στον καιρό για να “μη σπάμε”; Αυτό κάνατε εσείς;
Πιο σημαντικό δεν είναι να τιμήσουμε το δώρο της ζωής ακέραιοι; Αν πάλι ένας αγώνας είναι υπέρ αυτού του δώρου, ας είναι έτσι. Απ’ την άλλη “καλάμια” είμαστε έτσι κι αλλιώς… στον άνεμο.

Στο “Κυρίες και κύριοι”, οι “εμείς”, ποιοι είναι; Οι άνθρωποι ποιου είδους;
Οι “τιτλούχοι” κάθε εποχής. Αυτοί οι ηγεμονίσκοι που νιώθουν ισχυροί και ακλόνητοι σε έναν κόσμο και σε μια ζωή τόσο ευάλωτη. Και δυστυχώς τιτλούχος είναι και ο “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”, είτε το λέει είτε το εννοεί.

Επίσης υπάρχει κάποια ιστορία πίσω απ’ αυτό το τραγούδι;
Με την συμφωνία της Γιάλτας, το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής (επικυριαρχίας), το τραπεζικό σύστημα, τους επιδοτούμενους στρατούς επιβολής… Οι “πρόθυμοι” απανταχού είναι αυτοί που συγγράφουν την ιστορία (από καταβολής κόσμου) όπως και το τραγούδι.

Ήταν φοβερά ταιριαστή και η επανεκτέλεση με τον Χάρη Κατσιμίχα. Πώς προέκυψε;
Ο Χάρης Κατσιμίχας που αγαπώ πολύ (όπως και τον Πάνο) το είδε και το έκανε με χαρά (όση μου έδωσε και εμένα).

Αν σας ζητούσα να ξεχωρίσετε κάποιες συναυλίες σας, κάποια live σας, από όλα αυτά τα χρόνια, ποια θα μου λέγατε;
Είναι πολλά, όσες και οι συγκινήσεις. Μού γέμιζαν και μου γεμίζουν την ύπαρξη μου γιατί μου δίνουν τη χαρά να νοιώθω ότι κάτι δίνω πίσω, από τα πολλά που μου έδωσαν οι άνθρωποι και η ζωή η ίδια.

Πώς είναι σήμερα η καθημερινότητά σας; Μπορείτε να μου περιγράψετε μια τυπική ημέρα σας;
Κορωνοΐσια. Χαχα… Με μια σχετική απραξία και μια μεγάλη απώλεια από το κάθε μέρα μου, των ανθρώπων που κάνουν την ζωή μου σημαντική και χαρούμενη για να μην πω υποφερτή. Κάνω ό, τι μπορώ για να είμαι δημιουργικός, με μικρά ή με μεγάλα.