ΤΙ ΘΑ ΠΑΘΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΝ ΚΟΠΕΙ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ;

Κράτησε μόνο 45 λεπτά και παρά το σύντομο της διάρκειας του, δημιούργησε το συναίσθημα ότι μπορεί να πλησιάζει και η συντέλεια του κόσμου. Ήταν μεσημέρι της Τρίτης 8 Ιουνίου, όταν ένα τεχνικό πρόβλημα σε μια εταιρεία server είχε σαν αποτέλεσμα να πέσουν οι μεγαλύτερες ιστοσελίδες του πλανήτη. Ένας μίνι πανικός επικράτησε στα κορυφαία ειδησεογραφικά site. Θα επιστρέψουμε άραγε στην κανονικότητα ή θα χαθούμε μια για πάντα. Εντάξει, είμαι λίγο υπερβολικός αλλά μια μίνι ταραχή μας πιάνει όταν πέφτει το ίντερνετ.

Έχει συμβεί όμως και άλλες φορές. Πιο πρόσφατα μάλιστα στην αρχή της πανδημίας τον Μάρτιο του 2020 όπου κράσαρε το σύστημα από την απότομα μεγάλη χρήση στην αρχή των λοκντάουν. “Φαντάσου τώρα να μας τύχει να μείνουμε και χωρίς διαδίκτυο;” ήταν η φράση που σχηματίστηκε σε αρκετά πληκτρολόγιο. Αν τελείωνε ξαφνικά το νερό, μάλλον η ανησυχία θα ήταν λιγότερη. Είναι κάπως παράξενο αυτό, τη στιγμή που ο κόσμος κινδυνεύει να μείνει χωρίς νερό σε αρκετά σημεία του, οι διακοπές στο διαδίκτυο μοιάζουν πιο τρομακτικές από αυτές του βασικού συστατικού για την υγεία του οργανισμού μας.

Για να μείνουμε χωρίς ίντερνετ θα πρέπει να συμβεί ένα γεγονός τόσο συνταρακτικό που μέχρι να καταλάβουμε τι έγινε δε θα μας ενδιαφέρει και τόσο πολύ ότι είμαστε εκτός σύνδεσης. Για παράδειγμα μια ηλιακή καταιγίδα ν’ αχρηστεύσει όλους τους δορυφόρους τη στιγμή που κάποιο τέρας σαν τον Γκοτζίλα θα τρώει όλα τα επίγεια καλώδια. Ή μια επίθεση εξωγήινων από τον ουρανό και από τα έγκατα της γης. Βέβαια και στις ταινίες που έχουμε δει τέτοιες καταστάσεις, με κάποιο τρόπο, οι επικοινωνίες λειτουργούν. Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι κάπου υπάρχει ένα μυστικό καλώδιο που κάποιος το τραβάει και πέφτει το ίντερνετ, πάλι με κάποιο τρόπο θα επιβιώσουμε και γρήγορα θα επανέλθουμε. Έχουμε υπάρξει χωρίς ίντερνετ πολύ πρόσφατα στην ιστορία μας, έχουμε υπάρξει χωρίς δορυφόρους, έχουμε υπάρξει και χωρίς σήματα μορς. Αυτό που δείχνει η πορεία μας είναι όταν έχουμε κατακτήσει μια τεχνολογία, ακόμα και να βιώσουμε μια βίαιη αλλαγή, βλέπε πόλεμο, σεισμό, πανδημίες, είμαστε πολύ γρήγορα σε θέση να τη χρησιμοποιήσουμε ξανά.

Άρα, θα είναι σύντομο το διάστημα χωρίς ίντερνετ με μια όμως σημαντική απορία: τι θα γίνει με όλα αυτά που έχουμε αποθηκεύσει στα “σύννεφα” του ιστού; Κι’ αυτό κάπως θα διατηρηθεί. Μεγάλο μέρος των μελλοντικών πολεμικών επιχειρήσεων θα είναι κυβερνητικό. Μια χώρα, μια οργάνωση, μια επιχείρηση, ένας άνθρωπος θα προσπαθεί να διαγράψει τ΄αρχεία του αντιπάλου του ώστε να του προκαλέσει πρόβλημα. Η καλή επίθεση όμως προκαλεί και καλή άμυνα, άρα ισχυρότερα συστήματα ασφαλείας. Ακόμα και αν όμως χαθούν όλοι οι servers το κόσμου, η πληροφορία που υπάρχει σε υλική μορφή αλλά και σε offline συσκευές είναι αρκετή για να ενώσουμε πάλι από το παζλ από την αρχή.

Έτσι, μπορεί ο κόσμος χωρίς ίντερνετ να περιγράφεται με εικόνες αποκάλυψης ενώ στην πραγματικότητα είναι κάτι που δε θα υπάρξει ποτέ. Πολλοί μελετητές της τεχνολογίας και της επιστημονικής φαντασίας έχουν διαπιστώσει κάτι το αξιοπερίεργο. Ενώ στη λογοτεχνία του φανταστικού έχουν προβλεφθεί σχεδόν τα πάντα, από πυραύλους, ιπτάμενα αυτοκίνητα, “Μεγάλο Αδελφό”, ταξίδια στο χρόνο, τεχνητή νοημοσύνη, δεν υπάρχει ούτε μια γραμμή για την οργανική λειτουργία του διαδικτύου που είναι η επικοινωνία. Προφανώς, υπάρχει το χρηστικό κομμάτι, δηλαδή, ότι πατάς ένα κουμπί και λύνονται όλα τα προβλήματα, αλλά η δυνατότητα να είσαι διαρκώς παρών σε μια συζήτηση, όπως συμβαίνει με τα κοινωνικά δίκτυα, δεν είχε προβλεφθεί από κανένα σπουδαίο μυαλό. Ίσως, γιατί αναπτύχθηκε σαν ένα κομμάτι του εαυτού μας και τελικά γι’ αυτό μας αγχώνει τόσο το γεγονός να μείνουμε χωρίς αυτό. Πολλές φορές ψάχνουμε να βρούμε wi-fi σαν ν’ αναζητούμε ένα χαμένο κομμάτι της ψυχής μας.

Δημιουργήσαμε τη δυνατότητα να έχουμε ένα μέσο που μας εξοικονομεί άπειρο χρόνο (ποιος αντέχει να στηθεί σε γκισέ τη σήμερον ημέρα;) ώστε να τον σπαταλούμε μετά πάλι μετά στο ίδιο το μέσο. Πιστεύουμε ότι αν κοπεί το ίντερνετ θα καταστραφεί ο πολιτισμός μας γιατί το διαδίκτυο έχει γίνει ο πολιτισμός μας, η καθημερινότητά μας, η ζωή μας.

Έτσι, είναι όμως τα πράγματα. Όπως και κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης δε μπορούσε κανείς να σκεφτεί τη ζωή του χωρίς τον ατμό, έτσι και σήμερα δε μπορούμε να δούμε τους εαυτούς μας εκτός σύνδεσης. Η ζωή προχωρά, τα άγχη παραμένουν τα ίδια.