ΤΟ “COBRA KAI” ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΑΝΑΒΙΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Το “Cobra Kai” εξακολουθεί να είναι, κάπως απίθανα, η πιο επιτυχημένη συνέχεια κινηματογραφικής ιστορίας στην τηλεόραση. Αυτό από μόνο του δεν είναι λίγο. Για κάθε “Buffy the Vampire Slayer”, “M*A*S*H” και “La Femme Nikita” υπάρχει ένα “Dirty Dancing” (1998), ένα “Ferris Bueller” (1990) και ένα “Cruel Intentions” (2016) που απέτυχαν να αξιοποιήσουν την επιτυχία της αρχικής πηγής τους και να γεννήσουν νέο ενδιαφέρον.

Το “Cobra Kai” δε συνεχίζει απλώς την ιστορία του “Karate Kid”, αλλά μέσα στην ειλικρίνεια και την απενοχοποιημένη χαζομάρα του έχει βρει νόημα σε αυτό. Είναι αυτή η τόσο σπάνια περίπτωση αναβίωσης που κανείς δεν ήξερε ότι είχε ανάγκη, αλλά όντως ήθελε τελικά να παρακολουθήσει. Ποια ήταν η τελευταία τέτοια που θυμάστε στην τηλεόραση και πού βρίσκεται τώρα;

Ίσως όμως το αδίκησα με το “κάπως απίθανα”. Οι τρεις δημιουργοί της σειράς, Jon Hurwitz, Hayden Schlossberg και Josh Heald, είχαν τις ταινίες “Karate Kid” των ‘80s για Βίβλο τους. Λάτρευαν τον κόσμο τους και, κυρίως, καταλάβαιναν ακριβώς πού είχε πετύχει και πού όχι.

Η αρχική ιδέα πως ο Johnny Lawrence δεν ήταν ο bully του Daniel LaRusso αλλά ο κρυφός ήρωας του “Karate Kid” που η ταινία είχε αδικήσει, είχε προκύψει σε πρώτη φάση από ένα βίντεο τρολ ανάλυσης στο YouTube. Οι τρεις τους δεν υιοθέτησαν μεν τις απόψεις του βίντεο, αλλά πιάστηκαν όμως από ένα πολύ απλό συμπέρασμα που σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό ισχύει για όλους μας. Οι πρωταγωνιστές της ζωής μας είμαστε εμείς και στο δικό μας έργο τις περισσότερες φορές έχουμε δίκιο.

Έτσι ο Johnny Lawrence (William Zabka) επέστρεψε με μεγαλύτερη, ακόμα, πικρία εναντίον του Daniel (Ralph Macchio) από αυτή στο “Karate Kid”, και αναζωπύρωσε την έχθρα με τον παλιό του συμμαθητή, φραγκάτο και οικογενειάρχη πλέον, με τίποτα απολύτως να ζηλέψει από τα παλιότερα μεγαλεία του Johnny. Ο ίδιος ο Johnny βέβαια θέλησε να τα ζήσει ξανά, οπότε άνοιξε το dojo του Cobra Kai με το κλασικό σύνθημα “χτύπα πρώτος, χτύπα σκληρά, κανένας οίκτος”, και άρχισε να μαζεύει μαθητές παραγκωνισμένους, θύματα εκφοβισμού οι περισσότεροι, με στόχο να τους κάνει σωστούς άντρες. Να τους μάθει να προστατεύονται αλλά με γερές δόσεις τοξικής αρρενωπότητας με λίγα λόγια, σε έναν σύγχρονο κόσμο που στα μάτια του έχει γεμίσει με ευαίσθητες “χιονονιφάδες”.

Αυτό το αντριλίκι χρησιμοποιείται για χιούμορ στη σειρά – κάποιες φορές επικίνδυνα ευθύ τρόπο – αλλά και αποδομείται ποικιλοτρόπως: στην ευαισθησία του Johnny απέναντί στον προστατευόμενό του Miguel, στην αγάπη που δείχνει το “Cobra Kai” στους νεαρότερους αουτσάιντερ και τις τιμωρίες που επιφυλάσσει για όσους τους εκφοβίζουν, στο πώς ο Robbie γίνεται το νέο θύμα μίας αποτυχημένης πατρικής φιγούρας, και σίγουρα στην αυθόρμητη σύγκριση που γίνεται μεταξύ Johnny και Daniel. Ο δεύτερος κρίνεται από τη σειρά εξαιτίας της αλαζονείας που ενίοτε επιδεικνύει, όμως παραμένει το υγιέστερο πρότυπο. Κάνει λάθη αλλά ζητά πρώτος συγνώμη, καθορίζεται από την ενσυναίσθησή του, και έχει πάντα την αντανακλαστική αντίδραση να φροντίζει. Η επιρροή και η έμπνευσή του από ένα ανδρικό πρότυπο χωρίς ίχνος τοξικού ματσίσμο όπως ήταν ο Miyagi, δεν είναι και ούτε παρουσιάζεται τυχαία τόσο έντονα στη σειρά.

Οι δυο τους έκλεισαν την 3η σεζόν του “Cobra Kai” ενώνοντας δυνάμεις εναντίον του John Kreese (Martin Kove) που είχε ανακτήσει την ιδιοκτησία του παλιού του dojo. Το Miyagi-do του Daniel όμως και το νεοσύστατο Eagle Fang του Johnny δε μπορούν να κάνουν χωριό για πολύ, παρότι οι μαθητές τους θα το επιθυμούσαν. Οι αντιθέσεις μεταξύ των δύο σένσεϊ είναι πολύ μεγάλες για να γεφυρωθούν ως φαίνεται, ακόμα και μπροστά σε μία απειλή όπως αυτή του Kreese που διακινδύνευει “την ψυχή του Valley” όπως βαρύγδουπα δηλώνει ο Daniel.

Είναι γελοίες τέτοιες ατάκες αλλά το “Cobra Kai” το γνωρίζει. Είναι μέσα στο αστείο και κλείνει το μάτι του. Είναι επίσης πολύ τυχερό που ο Macchio και ο Zabka ξέρουν ακριβώς τι να κάνουν με τέτοιες ατάκες. Ο Zabka ας πούμε δε θα πάρει κάποιο Όσκαρ σύντομα, αλλά ατάκες όπως “λείος σαν τον κώλο ενός στρούμφ, σωστά;” μάλλον μόνο εκείνος μπορεί να τις πει χωρίς να κάνει τον Johnny τελείως καρικατούρα (η σκηνή, επίσης, με τον Johnny να κάνει καρατιές στα κύματα του ωκεανού είναι πιθανώς το πιο αστείο πράγμα που συνέβη στην τηλεόραση το 2021).

Η άφιξη του Terry Silver (Thomas Ian Griffith) στο “Cobra Kai” γίνεται σχετικά αθόρυβα στην εισαγωγή της σεζόν, ενσωματώνοντας την επίγνωση της σειράς συνολικά. “Ήμουν τόσο κολλημένος με την κοκαΐνη, με την εκδίκηση”, λέει στον Kreese όταν ο δεύτερος τού κάνει πρόταση να διδάξει στο dojo που είχαν κάποτε ανοίξει παρέα. “Πέρασα μήνες της ζωής μου τρομοκρατώντας έναν έφηβο για ένα τουρνουά καράτε γυμνασίου. Ακούγεται τρελό και που το λέω”.

Ακούγεται και ήταν τρελό το “Karate Kid III”. Το “Cobra Kai” δεν του φέρεται σαν κάποια ιερό δημιουργία που μένει στο απυρόβλητο, αλλά δε θέλει ποτέ να το κοροϊδέψει. Έχει και αυτό άλλωστε φτιάξει ένα σύμπαν όπου τίποτα δε μπορεί να λυθεί με μία πολιτισμένη συζήτηση ή ένα τηλέφωνο στην αστυνομία. Ούτε καν όταν, ας πούμε, ένα μάτσο έφηβοι σκάνε στο σπίτι σου και σου το κάνουν καλοκαιρινό. Η μόνη λύση είναι το καράτε. Θα είναι πάντα το καράτε! Είναι απολύτως παλαβό αλλά και απολύτως συνεπές. Λίγα πράγματα σέβομαι στην τηλεόραση και το σινεμά όσο τη συνέπεια.

“Αν μου είχες πει ένα χρόνο πριν ότι η ασφάλεια της οικογένειάς μας θα εξαρτιόταν από τη νίκη σε ένα τουρνουά καράτε…”, λέει στον Daniel η Amanda, το μοναδικό άτομο πια στη σειρά με σώας τας φρένας. Το “Cobra Kai” έχτιζε εδώ και τρεις σεζόν τον δρόμο για το πιο καθοριστικό All Valley Tournament και το διπλό φινάλε που αφιερώνει σε αυτό δεν απογοητεύει. Μέχρι να φτάσει εκεί βέβαια, τα πιο τρωτά του σημεία είχαν φανεί. Είχαν φανεί ήδη από την 3η σεζόν.

Ακολουθώντας έναν από τους πιο κλασικούς νταήδες των ‘80s και ίσως το πιο αγαπημένο underdog εκείνης της δεκαετίας στη μέση τους ηλικία, το “Cobra Kai” σχολίαζε με τον τρόπο του την εμμονή μας με τη νοσταλγία μας για τα ‘80s. Η αμοιβαία αντιπάθειά τους τροφοδοτούσε μεγάλο μέρος της δυναμικής της σειράς, δείχνοντας την ίδια στιγμή το πόσο τοξική μπορεί να γίνει η ίδια η νοσταλγία. Από τη μία πλευρά η αποδομιστική αποστολή του show δεν έγινε ευτυχώς ποτέ εκστρατεία, από την άλλη όμως άρχισε σιγά-σιγά να υποκύπτει στο είδος της μη ειρωνικής νοσταλγίας που κόντραρε ενεργά. Αυτό συνεχίζει να συμβαίνει και στην 4η σεζόν, ειδικά στη μεσαία της πράξη που κάνει συνεχώς κύκλους.

Το All Valley Tournament αποζημιώνει όμως τελικά, ενσαρκώνοντας στη Sam την κεντρική φιλοσοφία της νέας σεζόν. Ότι δεν υπάρχει σωστή ή λάθος εκτέλεση του καράτε παρά μόνο η πιο ταιριαστή σε σένα εκτέλεση, που σε γλώσσα “Cobra Kai” σημαίνει ότι στο τέλος πρέπει να είσαι πάντα ο εαυτός σου. Ένα κάποιο άλμα, αλλά γλυκό.

Ο Don Lee που φροντίζει τις χορογραφίες μάχης στη σειρά έχει δημιουργήσει ένα εξατομικευμένο στιλ για τη Sam στο φινάλε, παντρεύοντας οπτικά την εσωτερική σύγκρουση του “Cobra Kai” μεταξύ της εκπαίδευσης και των παραδόσεων του Daniel και του Johnny, σε ένα είδος ερμηνευτικού χορού. Κανένας επεξηγητικός διάλογος δε θα μπορούσε να “πουλήσει” καλύτερα την ουσία αυτή, και πιθανώς κανένας άλλος χαρακτήρας δε θα μπορούσε να την αντιπροσωπεύσει καλύτερα.

Το αποτέλεσμα είναι μία κορυφαία μονομαχία όπου ο θεατής στηρίζει και τις δύο μαχήτριες – ακριβώς όπως το φινάλε της πρώτης σεζόν με τον Robbie και τον Miguel της σεζόν 1 – και το σασπένς είναι αυθεντικό. Οι εκπλήξεις και οι προδοσίες που προκύπτουν στο τέλος του επεισοδίου υπόσχονται συνέχεια με δυνατότητες και, γιατί όχι, νέο έδαφος. Το “Cobra Kai” το χρειάζεται. Γιατί όπως ο Silver προειδοποιεί τον Kreese, “εάν αναμασάμε το παρελθόν, η ιστορία θα επαναλαμβάνεται”.

Οι τέσσερις σεζόν του “Cobra Kai” στριμάρουν στο Netflix.