Το "First Two Pages Of Frankenstein" έσωσε τους The National - Πρώτη ακρόαση του νέου άλμπουμ

Οι The National έφτασαν στο όριο της διάλυσης, πάλεψαν με τους δαίμονές τους και τελικά κατέληξαν σε έναν συλλογικό θρίαμβο. Η πρώτη ακρόαση του ένατου άλμπουμ τους, "First Two Pages of Frankenstein".

“Θα χαρείτε πολύ όταν μάθετε ότι καμία καταστροφή δεν σημάδεψε το ξεκίνημα ενός εγχειρήματος για το οποίο είχατε τόσο άσχημα προαισθήματα. Έφτασα ως εδώ χθες, και πρώτο μου μέλημα είναι να διαβεβαιώσω την αγαπημένη μου αδελφή ότι είμαι καλά και πως η αισιοδοξία μου για την επιτυχία του σχεδίου μου, ολοένα και μεγαλώνει” (η αρχή του Φρανκενστάιν της Mary Shelley).

Το “First Two Pages of Frankenstein” είναι ο δίσκος που έσωσε κυριολεκτικά και μεταφορικά τους The National. Και έρχεται ως φυσική συνέχεια του “I Am Easy to Find” (2019) επανενώνοντας τα μέλη του συγκροτήματος, μετά την πανδημία. Στο μεσοδιάστημα ο Matt Berninger κυκλοφόρησε το σόλο άλμπουμ “Serpentine Prison”, ο Bryce Dessner ασχολήθηκε με κλασική μουσική και soundtrack ταινιών και σειρών (ανάμεσά τους το OST για το “The Two Popes” του Netflix, ο Aaron Dessner έκανε παραγωγή σε δύο δίσκους της Taylor Swift και κυκλοφόρησε το “How Long Do You Think It’s Gonna Last?” με τον Justin Vernon (Bon Iver), ενώ οι Bryan και Scott Devendorf συνεργάστηκαν με άλλους μουσικούς ως session musicians.

Το δειλό αλλά απαραίτητο “ξεκλείδωμα” για τον νέο δίσκο, μετά από μια μακρά περίοδο αποχής, ήρθε με το πέμπτο κατά σειρά εμφάνισης, “Tropic Morning News”. Όπως δήλωσε πρόσφατα ο Aaron Dessner το κομμάτι δημιουργήθηκε μαζί με τη Carin Besser (σύζυγο του Matt Berninger), με ένα μέρος του να ηχογραφείται live στο Αμβούργο.

Η σύνθεση θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των National και μιλά εντελώς ανοιχτά για την κατάθλιψη. Πρακτικά, θα μπορούσε να είναι ένα από τα πιο σπουδαία τραγούδια που έχουν βγάλει τα τελευταία χρόνια, και ένα από τα τελευταία τους, χωρίς να συνοδεύεται από νέο άλμπουμ.

“I was suffering more than I let on / The tropic morning news was on / There’s nothing stopping me now / From saying all the painful parts out loud”, τραγουδά σχεδόν λυτρωτικά ο Berninger στο τελευταίο ρεφρέν.

“Όταν μας έφερε ο Matt το κομμάτι, βγαλμένο από τα βάθη της κατάθλιψης που αντιμετώπισε, αισθάνθηκα πως ήταν ένα σημείο καμπής για εμάς. Οι στίχοι θυμίζουν Dylan, και πραγματικά διασκεδάσαμε πολύ να το παίζουμε ζωντανά, ήταν σαν να μας ξαναζωντανεύει”, είχε δηλώσει σχετικά ο Besser. Το έπαιξαν, το ηχογράφησαν, κατάλαβαν πως έχει μείνει ακόμη κάτι που δεν έχουν δώσει.

“Έγινε ένα κομμάτι που εκφράζει τη δυσκολία του να εκφραστείς και να προσπαθήσεις να συνδεθείς με κάποιον όταν ο θόρυβος του κόσμου πνίγει κάθε δυνατότητα για συζήτηση”, έλεγε ο Berninger για το “Tropic Morning News”, που ήταν τελικά και το σημείο εκκίνησης για να προκύψει ολόκληρος δίσκος, και όχι κάποια μεμονωμένα tracks.

Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε συνολικά στο studio του Aaron Dessner στη Νέα Υόρκη και συμμετέχουν οι Sufjan Stevens, Phoebe Bridgers και η Taylor Swift. Το πρώτο tease για την κυκλοφορία ήρθε στις 13 Ιανουαρίου με ένα βίντεο όπου ο Berninger διαβάζει σελίδες από τον Frankenstein της Mary Shelley. Τιμής ένεκεν, για το βιβλίο που κράτησε ζωντανή την καριέρα τους, ως σύνολο.

Αδιαμφισβήτητο και – προσωπικά – αγαπημένο ήδη track από τον νέο δίσκο είναι το “Eucalyptus”, ένα κομμάτι που πραγματεύεται τα αδιέξοδα που αντιμετώπισε ο Berninger για πάνω από έναν χρόνο (την περίοδο που έκοψε και το αλκοόλ) και αφηγείται το πώς τον στήριξαν οι υπόλοιποι “σύντροφοί” του στο συγκρότημα για να σώσουν την “κληρονομιά” τους.

“What about the Cowboy Junkies? What about the Afghan Whigs?”

Όπως θυμόταν η μπάντα, όταν βρέθηκαν στο Long Pond Studio, εκείνος εμφανίστηκε με άδεια χέρια και μυαλό μπερδεμένο.“Δεν είχα κανένα τραγούδι. Δεν είχα στίχους. Δεν είχα τίποτα, ήμουν εντελώς άδειος”, δήλωνε ο ίδιος στο GQ. “Μου ήταν βασανιστικό ακόμη και το να σταθώ μπροστά από ένα μικρόφωνο”. Από τις πρώτες συναντήσεις τους βγήκε με δυσκολία το “Weird Goodbyes”, που κυκλοφόρησε μόνο ως single, σε συνεργασία με τους Bon Iver του Justin Vernon. “Αισθανθήκαμε πως μάλλον ήταν το τελευταίο κομμάτι που θα βγάζαμε ως μπάντα”, δήλωνε ο frontman των National.

Η έμπνευση επανήλθε τελικά μέσα από την “ηρεμία” και τη δύναμη που βρήκε στις σελίδες του “Frankenstein” της Mary Shelley. Με το που άρχισε να διαβάζει το βιβλίο. Από τις πρώτες δύο σελίδες του.

Το βιβλίο ενέπνευσε ένα τραγούδι και, τελικά, ολόκληρο το άλμπουμ που κυκλοφορεί τώρα.

Το νέο άλμπουμ ακολουθεί το “I Am Easy to Find” του 2019, τότε που για πρώτη φορά τα φωνητικά του Berninger συνοδεύτηκαν από δεύτερες και τρίτες φωνές, κάτι που γίνεται και εδώ. Παράλληλα, κομμάτια όπως τα “Ice Machines” και “Send For Me” παραπέμπουν στο mid tempo “Sleep Well Beast” του 2017, με samples όμως που θυμίζουν την παραγωγή του 2019.

Το “First Two Pages Of Frankenstein” ανοίγει με το “Once Upon a Poolside”, ένα τραγούδι που απηχεί την αγωνία του frontman να συνδεθεί ξανά με την όρεξη για δημιουργικότητα. Η φωνή του Sufjan Stevens λειτουργεί απογειωτικά για την παραγωγή.

Η Swift εμφανίζεται στο “The Alcott”, μια μπαλάντα για ένα ζευγάρι που διαπραγματεύεται τη σχέση του, που ψάχνει τον τρόπο να την κρατήσει όρθια στο πέρασμα του χρόνου. Η Phoebe Bridgers χαρίζει τα δικά της φωνητικά στο “This isn’t helping” και στο υπέροχο “Your Mind is Not Your Friend”. Η ίδια είχε συνεργαστεί άλλωστε με τον Matt Berninger στο “Walking on a String”, για το “Between Two Ferns”.

Το single “Your Mind Is Not Your Friend” είναι και αυτό που βγήκε ατόφιο μέσα από τον Φρανκενστάιν, ένα κομμάτι που περιγράφει τη μάχη του δημιουργού με τις πιο σκοτεινές πτυχές του μυαλού του, μια μάχη που τελικά καταλήγει στην επιζητούμενη “ηρεμία”, και στην παραγωγική “φωτιά” που έδωσε την ώθηση για τα υπόλοιπα. Βήμα το βήμα, με στήριξη και βοήθεια, και απολύτως συνειδητά. Όπως γράφει εξομολογητικά ο Berninger:

You inherited a fortune

From your mother’s side

Your sister didn’t get it at all

She survived

Το “New Order T-Shirt” διαπερνά τις αγαπημένες αναμνήσεις του Berninger που όπως αφηγείται, κρατά μαζί του “σαν φάρμακο στην τσέπη”. “Αυτό το κομμάτι μου θυμίζει με έναν άμεσο τρόπο τις πρώτες μας ηχογραφήσεις, όταν ξεκινούσαμε μαζί. Αλλά με την ωριμότητα και την εμπειρία που έχουμε τώρα. Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για εμάς, μια πυξίδα για το κοινό μας μέλλον” – Aaron Dessner

Το “Grease In Your Hair” θα λειτουργήσει σίγουρα πολύ καλά σε συναυλιακό επίπεδο, θυμίζοντας τις εποχές του “Boxer”, κάτι που συμβαίνει και στο ηλεκτρονικά “πειραγμένο”, “Alien”.

Το δε, “Send For Me” που κλείνει τον δίσκο, είναι ένα κομμάτι για την ανιδιοτελή αγάπη. “Είναι πραγματικά δύσκολο να γράφεις για συναισθήματα και ειδικά για την αγάπη και να μη γίνεσαι μελό. Κάθε φορά που το καταφέρνω, αισθάνομαι πως κάνω μια υπέρβαση”, δήλωνε ο frontman για το κομμάτι. “Το κομμάτι αυτό κλείνει το άλμπουμ σαν μια μεγάλη αγκαλιά. Χρειαζόμουν ένα φως βγαλμένο από την ψυχή μου… Μόλις σταμάτησα να μισώ τον εαυτό μου για το οτιδήποτε, άρχισα να μπορώ να γράφω για το ότι μισώ τον εαυτό μου”.

Έτσι, το “Send For Me” μοιάζει σαν το επιμύθιο ενός θριάμβου για τους The National. Είναι το ήσυχο επιστέγασμα μιας αγωνιώδους προσπάθειας που ενώ πήγαινε με μαθηματική ακρίβεια προς το αδιέξοδο, τελικά εκτινάχθηκε σε έναν δίσκο που σίγουρα συγκαταλέγεται στους πιο ώριμους μουσικά και ειλικρινείς στιχουργικά που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα, στην πολυετή καριέρα τους.“Αισθητικά, είμαστε πραγματικά περήφανοι για το αποτέλεσμα. Ακουγόμαστε περισσότερο κοντά στον εαυτό μας από ό,τι τα τελευταία χρόνια”, παραδέχεται ακόμη ο Bryce Dessner στο NME, και μάλλον έχει δίκιο.

Σε κάθε περίπτωση, οι National κατάφεραν να βρεθούν στην πιο συναισθηματική και ενδοσκοπική στιγμή τους, και αυτό μόνο καλό είναι τόσο για εκείνους, όσο και για όσους ζητούν λίγη νηνεμία μετά την ταραχώδη περίοδο της πανδημίας (και όχι μόνο).