ΤΟ ΣΥΝΕΧΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΕΝΟΣ ΤΥΦΛΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ

Δεν είναι μία και δύο οι καταγγελίες πολιτών για κατάχρηση εξουσίας και αστυνομική βία. Είναι πολλές. Τόσες πολλές και με τόσο λειψή διερεύνηση, που τείνει να κανονικοποιηθεί το φαινόμενο. Κανείς σχεδόν δεν εκπλήσσεται πλέον που ένας άνθρωπος (ή και παραπάνω) μπορεί να βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη, μπλεγμένος στην παγίδα της, δαρμένος, προσβεβλημένος και καταρρακωμένος, παρότι κάτι τέτοιο θα έπρεπε πάντα να μας προκαλεί ανατριχίλα.

Όλα αυτά τα χρόνια ζήσαμε και ζούμε την αποχαλίνωση της αστυνομικής αυθαιρεσίας και την ατιμωρησία που επιτρέπει σε ορισμένους άνδρες με όπλο και στολή να παρενοχλούν, να υβρίζουν, να κακοποιούν ανθρώπους που θα τύχουν στο δρόμο τους και δε θα τους αρέσουν. Κι όσο πιο ευάλωτος είναι κάποιος, όσο λιγότερο προνομιούχος, όσο περισσότερο αποκλίνει από το στερεότυπο του «αξιοσέβαστου και ρωμαλέου, οπωσδήποτε λευκού, αρκούντως αρρενωπού, Έλληνα πολίτη και σωστού οικογενειάρχη», τόσο περισσότερο εκτεθειμένος είναι σε αυτού του είδους την αυθαιρεσία.

Ο Ούτσε ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία. Μετανάστης δεύτερης γενιάς αφρικάνικης καταγωγής που ζει 23 χρόνια στην Ελλάδα, ανάπηρος, πατέρας ενός παιδιού που έχει αναλάβει τη φροντίδα, μουσικός και εξαρχειώτης. Πάνω του συναρθρώνονται χαρακτηριστικά που τον καθιστούν «εύκολο στόχο».

Ο Ούτσε έχει υποφέρει αρκετά όχι από ένα αλλά από συνεχή περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας που παραπέμπουν σε ρατσιστικό και αναπηροφοβικό κίνητρο. Δεν τον σταματάνε για κάτι που έκανε μα γι’ αυτό που είναι, για τα στοιχεία που εγγράφονται στην ύπαρξη του. Δεν έχει διαπράξει ποτέ κάτι έκνομο για να βρεθεί στην τσιμπίδα της αστυνομίας. Ο τρόπος που οι αστυνομικές αρχές του έχουν φερθεί είναι ο ορισμός του racial profiling, το οποίο διαφέρει από το criminal profiling, γιατί δε βασίζεται στη διαπίστωση κάποιου ποινικού παραπτώματος αλλά σε φυλετικούς, εθνοτικούς και λοιπούς παράγοντες.

Ο Ούτσε που εύλογα δεν αντέχει άλλο αυτή την κατάσταση που μίλησε αναλυτικά για όσα έχει περάσει:

«Όλα ξεκίνησαν πριν μερικά χρόνια. Από μια ομάδα αστυνομικών με μηχανάκια, ένας με κλώτσησε στα γεννητικά όργανα στη μέση του δρόμου. Σφάδαζα από τον πόνο, μαζεύτηκε κόσμος, με πήγαν στο τμήμα κι έκανα μήνυση χωρίς, όμως, να μπορώ να αναγνωρίσω το δράστη. Από τότε με σταματούν κάθε τρεις και λίγο με πρόσχημα να με ελέγξουν και με χλευάζουν. Αμέτρητες φορές με έχουν οδηγήσει χωρίς κανέναν λόγο στο Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων. Μια φορά ισχυρίζονταν ότι έκλεψα ένα μαγαζί στο Κολωνάκι, ενώ ο ίδιος ο ιδιοκτήτης τους διαβεβαίωνε πως δεν ήμουν εγώ.

Ζητούσα να καλέσω το δικηγόρο μου και δε μου επέτρεπαν να πάρω σε κινητό. Κανένας δικός μου δεν γνώριζε που βρισκόμουν, ούτε οι φίλοι μου, ούτε η οικογένεια μου. Μου φώναζαν «να γυρίσεις στη χώρα σου».

Με έχουν βρει στο Λόφο του Στρέφη που έπαιζε μπάλα ο γιος μου και με εξευτέλισαν μπροστά του, δε δίστασαν να ψάξουν και τον ίδιο που ήταν ένα παιδί 15 χρονών. Θα σου διηγηθώ ένα περιστατικό που είναι σε δικαστική εκκρεμότητα: Μια μέρα φεύγοντας από το σπίτι ενός φίλου στο Πεδίο του Αρεως, πέρασα από την Καλλίδρομου και σταμάτησα στο περίπτερο να αγοράσω αναψυκτικά. Με το που πήγα να στρίψω, κατάλαβα ότι έρχονταν μηχανάκια κι έκανα στην άκρη. Σταμάτησαν ακριβώς δίπλα μου, κατέβηκαν, μου πήραν το μπαστούνι μου , μου κράτησαν τα χέρια, ένας από δεξιά κι ένας από αριστερά κι άρχισαν να με ψάχνουν χωρίς να μου πουν τίποτα. Τους ρωτούσα τι κάνουν και μου απαντούσαν «μη μιλάς». Ούτε αν έχω χαρτιά δεν ασχολήθηκαν. Εγώ επέμενα να ρωτάω τι κάνουν και τι θέλουν, αγρίεψε ο επικεφαλής τους και φώναξε περιπολικό να με πάνε στο τμήμα. Με το που μπαίνω στο τμήμα, αρχίζουν τις προσβολές και τις απειλές τύπου «θα δεις τώρα πόσο καλά θα περάσεις». Με οδήγησαν σ’ ένα κελί, με έγδυσαν, με έψαξαν, με έβριζαν διαρκώς και κορόιδευαν το γεγονός ότι είμαι τυφλός. Τους εξηγούσα ότι το επόμενο πρωινό είχα να κάνω αξονικές εξετάσεις και δεν έδιναν καμία σημασία. Εν τω μεταξύ μου είχαν πάρει και το κινητό και το μπαστούνι.

Ζητούσα να καλέσω το δικηγόρο μου και δε μου επέτρεπαν να πάρω σε κινητό. Κανένας δικός μου δεν γνώριζε που βρισκόμουν, ούτε οι φίλοι μου, ούτε η οικογένεια μου. Μου φώναζαν «να γυρίσεις στη χώρα σου». Αυτό κράτησε ως τις 3. Έπειτα μου έδωσαν να υπογράψω ένα χαρτί. Εγώ αρνήθηκα να υπογράψω κάτι που δε μπορούσα να δω και χωρίς το δικηγόρο μου. Με άφησαν εκεί. Ούτε νερό μου έδιναν, ούτε τουαλέτα με άφηναν να πάω, οπότε αναγκαστικά κάποια στιγμή κατούρησα στο κρατητήριο. Το πρωί με χειροπέδες με έβαλαν σε μια κλούβα μαζί με άλλα άτομα και μας πήγαν να μας βγάλουν φωτογραφίες. Μου ζητούσαν να βγάλω τα γυαλιά, εγώ τους έλεγα ότι αυτά με προστατεύουν από το φως λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζω. Συμφώνησα με τα πολλά να βγάλω τα γυαλιά και να κρατήσω κλειστά τα μάτια μου κι ήρθε ένας αστυνομικός που προσπάθησε να μου ανοίξει τα μάτια με τα δάχτυλα του που ήταν πολύ βάναυσο. Επόμενος σταθμός τα δικαστήρια της Ευελπίδων με την κατηγορία της απείθειας. Είχε μεσημεριάσει και εγώ δε μπορούσα ούτε την οικογένεια μου να ειδοποιήσω. Ευτυχώς με είδε ένας φίλος που δουλεύει στα δικαστήρια ως διερμηνέας και τους ενημέρωσε. Με ρώτησε η πρόεδρος του δικαστηρίου αν θέλω να γίνει η δίκη και απάντησα όχι, αφού δε μπόρεσα να επικοινωνήσω με το δικηγόρο μου. Πήρα αναβολή για την επόμενη μέρα αλλά δεν έφτασε ποτέ η σειρά μου και περίμενα νέα ειδοποίηση για τη δίκη. Μάταια, όπως αποδείχθηκε. Αργότερα με άσχετη αφορμή μάθαμε ότι το δικαστήριο έγινε χωρίς να είμαι παρών και κηρύχτηκα ένοχος.

Γι’ αυτό άσκησα έφεση που θα εκδικαστεί την Πέμπτη 29 Ιουνίου. Οι ενοχλήσεις βέβαια δε σταμάτησαν. Πέντε φορές με έχουν σταματήσει τον τελευταίο μήνα. Πάντα μου φωνάζουν, άλλες φορές με απειλούν, άλλες με κοροϊδεύουν. Τις προάλλες ένας αστυνομικός πήδαγε τριγύρω μου καγχάζοντας «τώρα με βλέπεις;» Εγώ ζω στα Εξάρχεια, όλες τις φορές με έχουν σταματήσει κοντά στο σπίτι μου. Είναι σαφές ότι με αναγνωρίζουν και με έχουν στοχοποιήσει.»

Οι αδιάκοπες ταλαιπωρίες που υφίσταται ο Ούτσε έχουν προκαλέσει αναστάτωση στη ζωή του που ούτως ή άλλως δεν ήταν πουπουλένια. Έχουν ταράξει τον ίδιο και τους οικείους του, επιφέροντας μια διόλου αμελητέα βλάβη:

«Τα τελευταία χρόνια έπεσε τελείως η όραση μου. Έχω πλέον 96% αναπηρία κι ενώ προσπαθώ να το αντιμετωπίσω γιατί έχω κι ένα παιδί που εξαρτάται από μένα, έρχονται αυτοί και μου κάνουν τη ζωή πατίνι. Αισθάνομαι απαίσια. Μου έχουν δημιουργήσει φοβερό στρες. Δεν ξέρω τι να κάνω; Να κρυφτώ μέσα στο σπίτι; Μερικές φορές αποφεύγω να βγω με τους φίλους μου μη μας εντοπίσουν και κάνουν κακό και σε αυτούς. Έχω ξοδέψει χρήματα και χρόνο που δε μου περισσεύουν. Όλη μου η οικογένεια αγωνιά. Όταν τα εξιστορώ στην αδερφή μου, η οποία ζει στη Νέα Υόρκη, της φαίνεται ανήκουστο αυτό που συμβαίνει. Δεν ξέρω αν μου φέρονται έτσι από ρατσισμό ή από κακία αλλά δε θα κάτσω έτσι. Θα χρησιμοποιήσω όλες τις δυνατότητες που μου δίνει ο νόμος για να βρω το δίκιο μου» λέει.

Ο Ούτσε έχει ήδη υποβάλλει μια μήνυση, χωρίς, ωστόσο, να έχουν εντοπιστεί οι υπαίτιοι. Ο ίδιος δε μπορεί να τους αναγνωρίσει αλλά για τα υψηλότερα κλιμάκια στην ηγεσία του αστυνομικού σώματος, θα ήταν σχετικά εύκολο να βρεθούν οι άνδρες που είχαν βάρδια συγκεκριμένες ώρες, συγκεκριμένες μέρες σε συγκεκριμένα σημεία. Αυτό βέβαια θα προϋπέθετε μια ισχυρή πρόθεση να παταχτούν κακοποιητικές συμπεριφορές αστυνομικών, πρόθεση για την οποία δεν έχουμε ούτε μια αμυδρή ένδειξη ότι υπάρχει. Έτσι, ο Ούτσε παλεύει μόνος του, έχοντας στο πλευρό του αντιρατσιστικές – μεταναστευτικές οργανώσεις όπως η Ένωση Αφρικανών Γυναικών, για το στοιχειώδες δικαίωμα του να μην εκφοβίζεται και να μην διασύρεται όταν απλώς κυκλοφορεί στη γειτονιά του.

Σ’ αυτή την προσπάθεια τον συνδράμει νομικά ο δικηγόρος Κώστας Σκαρμέας, τον οποίο γνωρίζουμε ως μέλος της ομάδας που αποτελεί την Πολιτική Αγωγή στη δίκη κατά της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής.

«Ο Ούτσε είναι εύκολος στόχος επειδή είναι αφρικανικής καταγωγής και ταυτόχρονα ιδανικό θύμα, γιατί είναι τυφλός και δε μπορεί να τους αναγνωρίσει. Είναι μαύρος, τυφλός, πατέρας που μεγαλώνει μόνος του το παιδί του στα Εξάρχεια. Οι περισσότερες ενοχλήσεις προέρχονται από την ομάδα Δράση που είναι σαφές ότι τον ξέρει και δεν τον αφήνει σε ησυχία. Όλες οι προσαγωγές έχουν γίνει κοντά στο σπίτι του, ποτέ δεν έχουν βρει τίποτα. Δεν ξέρω γιατί εξακολουθούν να το κάνουν. Πρόκειται για ένα απαράδεκτο ρατσιστικό παιχνίδι. Οποιοσδήποτε άνθρωπος αν τον σταματούσαν τόσο συχνά, τον τραβολογούσαν στο τμήμα, έβαζαν τα χέρια τους στις τσέπες του, θα είχε αποδιοργανωθεί και τρομοκρατηθεί. Την τελευταία φορά αγνοούνταν μέχρι την επόμενη μέρα το μεσημέρι. Φανταστείτε την αγωνία των δικών του, φανταστείτε τι βιώνει το παιδί του που παρακολουθεί για χρόνια την αδικία εις βάρος του πατέρα του. Μιλάμε για έναν διαρκή τραυματισμό του Ούτσε, του γιου του, ολόκληρης της οικογένειας. Είναι άνθρωποι που ζουν εδώ πολλά χρόνια, εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους και δεν έχουν το σεβασμό που αρμόζει από τις αρχές. Είναι προφανές ότι έχει κλονιστεί ψυχοκοινωνικά και έχει πληγεί η ποιότητα ζωής του. Με παίρνει τηλέφωνο απελπισμένος και ρωτάει τι να κάνει. Ελπίζω τουλάχιστον να αθωωθεί στο δικαστήριο γιατί είναι αδιανόητο να κατηγορείται για απείθεια, επειδή δεν υπέγραψε ένα χαρτί που δεν έβλεπε κι ενώ δεν του δόθηκε καν η δυνατότητα να μιλήσει με το δικηγόρο του. Αν συνεχιστεί όλο αυτό θα προσφύγουμε στα ανώτερες αρχές στην Ελλάδα και το εξωτερικό» σημειώνει ο Κώστας Σκαρμέας.

Εγώ από την πλευρά μου να προσθέσω ότι τα ζητήματα της αστυνομικής βίας, της εξουσιομανίας απέναντι στους απλούς ανθρώπους, του ρατσισμού, της αναπηροφοβίας όταν αφήνονται να γιγαντώνουν παράγοντας αδικαίωτα θύματα, αυτοί που ευνοούνται, είναι αυτοί που τα πρεσβεύουν στην πιο καθάρια και αποτρόπαια εκδοχή τους, όπως χρειάστηκε να επανανακαλύψουμε αυτές τις μέρες. Μακάρι έστω και τώρα η δικαιοσύνη να βάλει ένα stop στη σαδιστική μεταχείριση του Ουτσε στα χέρια της αστυνομίας.