ΤΟΝ ΤΟΛΚΙΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΜΕΛΟΝΙ

Μετά τη νίκη της ακροδεξιάς στην Ιταλία, τα ΜΜΕ σε όλο τον πλανήτη γέμισαν με “πορτρέτα” της Τζόρτζια Μελόνι. Η οποία, όπως κάθε φασίστας, αρνείται ότι είναι ακροδεξιά παρότι είναι πολιτική κληρονόμος του Μουσολίνι και χρησιμοποιεί πλάγιους τρόπους ιδεολογικής προσέγγισης.

Μάθαμε λοιπόν ότι η Μελόνι φοράει ροζ, γράφτηκε στην ακροδεξιά αφού την εγκατέλειψε ο κομμουνιστής πατέρας της (αντί να κάνει ψυχοθεραπεία, που θα γλύτωνε και την ίδια και την Ιταλία) και επικαλείται, διαστρεβλώνοντας, το έργο του Τόλκιν, του συγγραφέα του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και του Χόμπιτ.

Θα αναρωτηθεί κανείς: Από όλα όσα κάνει και λέει η εν λόγω ακροδεξιά, αυτό μας πείραξε; Κι όμως έχει σημασία. Γιατί η ακροδεξιά αυτό κάνει. Δηλητηριάζει και διαστρεβλώνει πράγματα που αγαπάμε- και πρώτα από όλα την έννοια της πατρίδας.

Δεν αντιπαρατίθεται ευθέως πολιτικά, γιατί ξέρει ότι θα χάσει. Δεν απευθύνεται σε αυτούς που κάνουν μαρξιστική ανάλυση, ούτε χρησιμοποιεί ταξικά επιχειρήματα- ούτε επιχειρήματα γενικώς, γιατί δεν έχει.

Χρησιμοποιεί το συναίσθημα, προσφέρει βολικές θεωρίες συνομωσίας και εύκολους εχθρούς. Προσπαθεί να τρυπώσει μέσα από το lifestyle, την ποπ κουλτούρα και τον πολιτισμό. Όπως οι Ορκ, καταστρέφει κάθε τι όμορφο, γιατί ξέρει και τρέφεται μόνο από το μίσος, τη βία και την καταστροφή.

Η ακροδεξιά επιχειρεί λοιπόν να καπηλευτεί το έργο του Τόλκιν, διαστρεβλώνοντας τον υπέροχο κόσμο της Μέσης Γης για να τον φέρει στα μέτρα του φυλετικού και ταξικού διαχωρισμού που εκπροσωπεί. Αποκαλεί Ορκ τους μετανάστες και νομίζει ότι η ίδια είναι αρεία φυλή.

Καμία σχέση δεν έχει όμως η χυδαιότητα του φασισμού με το πνεύμα του έργου του Τόλκιν. Του Καθηγητή που αρνήθηκε να δημοσιεύσει το Χόμπιτ στη ναζιστική Γερμανία, γιατί ο γερμανικός εκδοτικός οίκος Rütten & Loening του ζήτησε να διαβεβαιώσει ότι ήταν αρείος.

“Λυπάμαι αλλά δεν μου είναι διόλου σαφές τι ακριβώς εννοείτε με τον όρο «arisch».Δεν είμαι Αρείας καταγωγής, ήτοι Ινδο-ιρανικής· εξ όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω, κανείς από τους προγόνους μου δεν μιλούσε σανσκριτικά, περσικά, ρομανί ή άλλη συγγενική διάλεκτο. Εάν πάλι αυτό που εννοείτε με την ερώτησή σας είναι το εάν είμαι Εβραϊκής καταγωγής, η μόνη απάντηση που μπορώ να σας δώσω είναι πως, δυστυχώς, κατά τα φαινόμενα, δεν είχα την τύχη να έχω προγόνους που να ανήκουν σε αυτόν τον προικισμένο λαό”, απάντησε σαρκαστικά ο Τόλκιν.

Ο Καθηγητής έστελνε τις ιστορίες της Μέσης Γης αργότερα στο γιο του Κρίστοφερ όταν υπηρετούσε κατά το Β Παγκόσμιο στη RAF και έγραφε στον άλλο γιο του Μάικλ: «Σ’ αυτόν το πόλεμο, τρέφω μια βαθιά προσωπική απέχθεια γι’ αυτόν τον κοκκινοπρόσωπο βλακώδη τύπο, τον Αδόλφο Χίτλερ».

Όταν χρόνια μετά κάποιος του ανέφερε τη θεωρία ότι οι νάνοι στα έργα του βασιζόταν στην ιστορία των Εβραίων, ο Τόλκιν ευγενικά εξήγησε ότι πηγή έμπνευσης ήταν τα πλάσματα της βόρειας μυθολογίας, αλλά εξέλαβε την ερμηνεία αυτή ως κοπλιμέντο και βρήκε αποδεκτή την ταύτιση των δύο λαών, του μυθολογικού και του πραγματικού.

Ενώ εξέφραζε την απέχθεια του στο καθεστώς του Απαρντχάιντ στη Νότια Αφρική, πολλά χρόνια πριν καταργηθεί ο φυλετικός διαχωρισμός στη χώρα αυτή.

Αλλά ακόμη και εάν δεν τα ξέρει κανείς αυτά, η εφαρμοσιμότητα στα έργα του Τόλκιν έχει τα όρια της, αφού ο Καθηγητής είχε καταστήσει σαφέστατες ορισμένες βαθιές αλήθειες στις οποίες πίστευε. Όπως επισημαίνει ο πολιτιστικός και φιλολογικός Σύλλογος Ελλήνων Φίλων Τόλκιν, ο συγγραφέας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και του Χόμπιτ:

-Ανέδειξε το σεβασμό στο άτομο, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου.

-Εξέφρασε τον αποτροπιασμό του για την αφαίρεση του υπέρτατου δώρου, εκείνου της ζωής.

-Έκανε απολύτως σαφές, ότι στη Μέση Γη το κακό δεν προέρχεται από πολιτισμικές ή ιστορικές διαφορές, χρώμα δέρματος, γλώσσα. Προέρχεται από εκείνους που υποκύπτουν στην απληστία της εξουσίας και θέλουν να διαφθείρουν τον κόσμο κατακτώντας και σκλαβώνοντας όλους τους ελεύθερους λαούς.

Οι Ορκ άλλωστε δεν είναι “μία άλλη φυλή”. Είναι ξωτικά, τα οποία διεφθάρησαν από το Σκοτεινό Άρχοντα. Είναι η προσωποποίηση του Κακού, που μπορεί να μας κυριεύσει όλους.

Διαφορετικές φυλές είναι αντίθετα μεταξύ τους, τα ξωτικά, οι άνθρωποι, οι νάνοι, τα χόμπιτ. Και στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών βάζουν στην άκρη προκαταλήψεις και συνεργάζονται για να νικήσουν το Σάουρον. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα του Τόλκιν όσον αφορά στις σχέσεις με τους “ξένους”.

Όταν η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού φτάνει στο Λόριεν και τα ξωτικά μαθαίνουν ότι ο Γκάνταλφ έπεσε παλεύοντας με τον Μπάλρογκ, ο Κέλεμπορν αρχικά δεν μπορεί να ξεπεράσει τις προκαταλήψεις του λόγω του πόνου του και αφήνει αιχμές για τους νάνους, που έσκαψαν βαθιά στη Μόρια και ξύπνησαν το ον αυτό. Η Γκαλάντριελ όμως τον παροτρύνει να μην αφήσει τη θλίψη του να τον επηρεάσει και κάνει ένα βήμα προσέγγισης στον Γκίμλι, αναφέροντας τα ονόματα των τόπων των νάνων στην αρχαία γλώσσα του λαού τους.

Και ο Γκίμλι σήκωσε τα μάτια του και την κοίταξε. Και του φάνηκε ότι κοίταξε στην καρδιά ενός εχθρού και είδε εκεί μέσα αγάπη και κατανόηση.

Αυτός είναι ο Τόλκιν. Και δεν θα τον χαρίσουμε σε καμία Μελόνι. Δε θα χαρίσουμε τίποτε από τις ζωές μας στην ακροδεξιά.