ΤΑΞΙΔΙ ΖΩΗΣ: 46 ΩΡΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΛΑΝΔΙΑ

Το πρωί που αναχωρούσα για Ισλανδία, έβγαλα μια φωτογραφία τον πίνακα με τις αναχωρήσεις των επόμενων πτήσεων από το Ελ. Βενιζέλος. Την πόσταρα στο instagmam μαζί με την ερώτηση “Guess where”. Είχε καμιά 20αριά προορισμούς, ελληνικούς και ξένους, ανάμεσα τους το Παρίσι και η Μασσαλία, το Μόναχο, το Ηράκλειο, η Σαντορίνη και η Πάρος. Κάπου στη μέση έγραφε “Kalfavik”, μια πτήση με μια άγνωστη για το ελληνικό κοινό αεροπορική εταιρεία. Μα χαμός έγινε, με τις απαντήσεις να κλείνουν προς Κρήτη και Πάρο και μόνο ένας αγαπημένος φίλος είπε “Kalfavik”, γιατί λέει το περίμενε από μένα.

Εγώ όλο εσωτερικό καμάρι και με διάθεση κατακτητή, πήγαινα στην Ισλανδία. Και μάλιστα θα έπαιρνα την πρώτη απευθείας πτήση από Αθήνα, στην ιστορία. Μόλις 46 ώρες ήταν η διάρκεια αυτού του ονείρου που εκπληρώθηκε, όμως ήταν αρκετές για να μπει στη λίστα των «Ταξιδιών Ζωής», του πιο «Εντυπωσιακού θεάματος που έχω δει ποτέ», της κορυφαίας προσωπικής μου αναμέτρησης με τη φύση. Αυτή τη φύση, που σου αποδεικνύει όταν σταθείς μπροστά της, ποιος είσαι, τι είσαι.

«Let’s Play» είπα στον εαυτό μου και το ταξίδι ξεκίνησε με την Play, την σχεδόν ολοκαίνουρια αεροπορική εταιρεία χαμηλού κόστους της Ισλανδίας, με τα γυαλιστερά της Airbus A320neo, την άνεση, το φιλικό κλίμα και τις ντόπιες σοκολάτες. Η είδηση το χειμώνα, ότι θα συνδεθεί για πρώτη φορά η χώρα της φωτιάς και του πάγου με τη δική μας, έπεσε σα βόμβα στα ταξιδιωτικά σχέδια πολλών και σίγουρα στα δικά μου. Θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε σε αυτή την άγνωστη χώρα της φωτιάς και του πάγου, εκεί που είναι 6 μήνες μέρα και άλλους 6 νύχτα. Εκεί που το Βόρειο Σέλας εμφανίζεται στον ουρανό και τον ζωγραφίζει με πράσινα και κόκκινα και μπλε, να χορεύουν μια μαγική μελωδία. Εκεί που είναι ξύπνια πάνω από 30 ηφαίστεια!

Πόσες πολλές χώρες διέσχισα μέχρι να φτάσω στην Ισλανδία! Το ταξίδι των 5 περίπου ωρών, πέρασε κοιτώντας έξω από το παράθυρο, με τα πόδια απλωμένα. Γιατί πιστέψτε με, ο χώρος που έχει μπροστά και για αρκετές σειρές η Play, μοιάζει με business class! Και έφαγα και ήπια κατά τη διαδρομή, παραγγέλνοντας από τον πολύχρωμο κατάλογο της αεροπορικής εταιρείας.

Μια βουτιά στα σύννεφα, σήμανε των προσγειωνόμαστε. Εκείνη τι στιγμή κάρφωσα τα μάτια μου στο παράθυρο για να μην χάσω ούτε μια στιγμή από τις πρώτες εικόνες της χώρας. Δεν είχα δει κάτι αντίστοιχο, κι ας έχω ταξιδέψει πολύ. Η γη ήταν παράξενη, διαφορετική, ένα τραχύ τοπίο, σκληρό, με χρώμα καφετί, παράξενο, πρωτόγνωρο. Φόρεσα ένα βαρύ φούτερ μα και το πιο χειμωνιάτικο μπουφάν που έχω και πάτησα το πόδι μου στην Ισλανδία. Η σημαία της χώρας έξω από το αεροδρόμιο έδινε το σύνθημα: Μπλε, με κόκκινο σταυρό με λευκό περίγραμμα. Τα χρώματα είναι συμβολικά για την Ισλανδία: το κόκκινο αντιπροσωπεύει τις ηφαιστειακές φωτιές, το λευκό θυμίζει το χιόνι και τους παγετώνες και το μπλε είναι για τους ουρανούς πάνω από τη θάλασσα και τα βουνά.

Το όνειρο μόλις είχε ξεκινήσει.

Από την περιοχή του Kalfavik που βρίσκεται το αεροδρόμιο, η διαδρομή μέχρι την πρωτεύουσα του Ρέικιαβικ ήταν περίπου 50χλμ. Τα 35 τουλάχιστον από αυτά ήταν μια ατέλειωτη ευθεία. Πήρα το λεωφορείο, που βρισκόταν έξω, έδειξα το voucher που είχα προαγοράσει (www.re.is) και δήλωσα το ξενοδοχείο που μένω. Στον κεντρικό σταθμό, όταν έφτασα στην πόλη μετεπιβιβάστηκα σε ένα άλλο πούλμαν και σε λίγα λεπτά έφτασα στον προορισμό μου. Εξαιρετικά εύκολη, απλή και οικονομική ήταν όλη αυτή η διαδικασία, χωρίς να χρειάζονται ταξί, ή να κανονίσεις κάποιο transfer. Η χώρας της Ισλανδίας άργησε να «μπει» στον τομέα του οργανωμένου τουρισμού, όμως τα καταφέρνει άριστα.

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΠΡΙΝ ΤΗ ΔΙΗΓΗΣΗ

Πριν προχωρήσω στη διήγηση μου και σας περιγράψω αυτό το ταξίδι, θέλω να σας πω μερικά πράγματα για αυτή τη χώρα. Που είναι πολύ σημαντικά. Και ο λόγος που το κάνω αυτό είναι γιατί προσωπικά προσπαθώ να αλλάξω τα κριτήρια που επιλέγω τους προορισμούς που επισκέπτομαι. Επιδιώκω να είμαι καλά διαβασμένη για το τι γίνεται στη χώρα που θα ταξιδέψω, ποια είναι η πρόοδος του κράτους και της κοινωνίας, πόσο βιώσιμη είναι, δηλαδή πόσο νοιάζεται για τους ντόπιους κατοίκους και το περιβάλλον, για τον πολιτισμό και την παράδοση. Τι ενέργειες κάνει για την κοινωνική μέριμνα, τι θυσιάζει στο βωμό του τουρισμού, ή όποιου άλλου τομέα της οικονομίας της αποφέρει χρήματα. Αυτά πια με νοιάζουν περισσότερο από όλα. Γιατί υπάρχουν χώρες, που έχουν προτεραιότητα τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Σίγουρα μια από αυτές είναι η Ισλανδία.

Ισότητα: Να γνωρίζεται ότι η μικρή αυτή χώρα έχει επιτύχει υψηλά επίπεδα ισότητας ανδρών και γυναικών και έχει λάβει μέτρα για να προωθήσει τη γενικότερη ισότητα σε διάφορους τομείς της κοινωνίας. Απαιτεί ίσες ευκαιρίες για όλους τους πολίτες της χωρίς διακρίσεις. Έχει λοιπόν νομοθετήσει ώστε δημόσιος και ιδιωτικός τομέας να εκπροσωπείται και από τα δύο φύλλα, προκαλώντας τις γυναίκες να συμμετέχουν στα κέντρα αποφάσεων.

Περιβάλλον: Τι να πρωτοζηλέψει κανείς. Το γεγονός ότι σε λιγότερο από 7 χρόνια από σήμερα θα εκπέμπει 55% λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα, μέχρι να μηδενίσει το αποτύπωμα της πριν το 2040; Το ότι σχεδόν όλη η παραγωγή θέρμανσης και ηλεκτρικής ενέργειας παρέχεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας – υδροηλεκτρική και γεωθερμική ενέργεια; Κι όμως είναι συμβαίνει. Το ότι όλοι προσέχουν το σπάνιο φυσικό τους περιβάλλον κυριολεκτικά σαν τα μάτια τους; Η Ισλανδική κυβέρνηση αντιλαμβάνεται απόλυτα την μεγάλη ανάπτυξη που έχει ο τουρισμός στη χώρα και γι’ αυτό συστήνει στους επισκέπτες της να την εξερευνούν με όσο πιο βιώσιμο τρόπο μπορούν.

Ασφάλεια: Μην αναρωτιέστε καθόλου αν η Ισλανδία είναι ασφαλής. Είναι μια χώρα με ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας στον κόσμο, κατατάσσεται διαδοχικά στην 1η θέση του Παγκόσμιου Δείκτη Ειρήνης. Δεν έχει στρατό, παρά μόνο μια μορφή ακτοφυλακής. Στα αξιοσημείωτα είναι και δεν φιλοξενεί επικίνδυνα για τον άνθρωπο αρπακτικά ζώα. Βασικά έχει ελάχιστα ζώα, όπως πρόβατα, αρκετά πουλιά και καθόλου μύγες και κουνούπια! Τρομερό.

Τα παράξενα: Τίνος είσαι συ; Η Ισλανδία ακολουθεί ένα σύστημα ονομασίας που βασίζεται στην πατρωνυμία και στην παραδοσιακή ονομασία. Βάσει του πατρωνυμικού συστήματος, το επώνυμο ενός ατόμου δημιουργείται από το προσωνύμιο του πατέρα του, με τη λήξη “-son” (για γιο) ή “-dóttir” (για κόρη), ανάλογα με το φύλο. Για παράδειγμα, αν ο πατέρας είναι ο Jón και έχει έναν γιο, το επίθετο του γιου θα είναι Jónsson (υιός του Jón). Όσο για τα μικρά ονόματα, αυτά θα πρέπει να προέρχονται από τη λίστα που έχει ορίσει το κράτος και έχουν σχέση με την Ισλανδική παράδοση, την ιστορία, κ.α.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΞΕΚΙΝΑ

Το ρολόι έδειχνε 3 ώρες πίσω από την Ελλάδα, το roaming στο κινητό ήταν δωρεάν και η όρεξη για περιπέτεια περίσσευε! Η πόλη του Ρέικιαβικ ήδη αποκαλύπτονταν καθώς πλησιάζαμε στο ξενοδοχείο. Στην πρωτεύουσα κατοικούν περίπου 125.000, από τις 385.00 κατοίκους ολόκληρης της χώρας. Άνθρωποι χαρούμενοι, χαμογελαστοί που μάλιστα αυτή την εποχή χαίρονται 20 και πλέον ώρες στο φως και ένα αμυδρό σούρουπο τις υπόλοιπες. Πώς να μην είναι άλλωστε, αφού απολαμβάνουν ένα από τα υψηλότερα βιοτικά επίπεδα στον κόσμο, μια ζηλευτή ποιότητα ζωής, σε όλους τους τομείς. Στο όμορφο ξενοδοχείο Gandi, χτισμένο σε βιομηχανικό στυλ, θα συναντήσεις τους πιο πολυλογάδες ανθρώπους στην υποδοχή. Κανείς δεν ήταν Ισλανδός, όμως ήταν φανερό ότι ήταν ευχαριστημένοι από τη δουλειά και τη χώρα που τους φιλοξενεί. Ήθελαν να μάθουν τα νέα μου, σαν παλιοί φίλοι, να μου δώσουν οδηγίες για το κάθε τι. Φρόντισαν να μου πουν να πίνω νερό από τη βρύση, να μην ανησυχώ αν χάσω κάτι γιατί θα βρεθεί, με ρώταγαν που θα πάω για φαγητό, αν θα βγω το Σαββατόβραδο και ποιες εκδρομές έχω προγραμματίσει.

Το μεγάλο παράθυρο από το δωμάτιο μου, είχε αυτή την καρτποσταλική θέα του Ρέικιαβικ. Τα πολύχρωμα σπίτια και στο βάθος την πανύψηλη εκκλησία.

Με το μαγιό στην τσάντα και το μπουφάν κουμπωμένο μέχρι πάνω, κατέβηκα στο μικρό μπιστρό του ξενοδοχείου, για να περιμένω το τράνσφερ μου. Με αχνιστό καφέ στο χέρι (έχουν απίθανο, τύπου αμερικάνικο καφέ παντού), έφυγα για το Sky Lagoon.

ΤΟ ΚΑΥΤΟ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

Η μαγική αυτή λιμνοθάλασσα, με θέα στον απέραντο Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. Λίγα λεπτά από το ξενοδοχείο, μέσα στην πόλη του Ρέκιαβικ, η όαση του ιαματικού SPA, Blue Lagoon με περίμενε. Είχα αγοράσει το VIP εισιτήριο για το Sky Lagoon, που εκτός από τη κολύμπι στα ζεστά και δώρο ένα ποτό, περιελάμβανε και ένα ritual 7 σταδίων. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς θα ακολουθούσε, όμως μπήκα αμέσως στο κλίμα. Στην υποδοχή φόρεσα 2 βραχιολάκια, που θα διευκόλυναν όλες μου τις κινήσεις και «προσθαλασσώθηκα» στον παράδεισο. Η καυτή κυριολεκτικά, γεωθερμική λιμνοθάλασσα, απλώνονταν μπροστά μου, καθώς περνούσα τη σπηλαιώδη είσοδο .

Το νερό είχε θερμοκρασία από 39-43 βαθμούς, βάλσαμο στην εξωτερική που ήταν γύρω τους 8. Ο κόσμος, άνθρωποι από όλο τον πλανήτη απολάμβαναν το χάδι του νερού, οι περισσότεροι με ένα ποτό στο χέρι! Ο θαυμάσιος αυτός ωκεανός χυνόταν μπροστά μας. Από τα βράχια που στόλιζαν περιμετρικά τη λίμνη, έπεφταν νερά σαν μικροί καταρράκτες. Τα νερά άχνιζαν στην ατμόσφαιρα, δημιουργώντας ένα απίστευτο σκηνικό, βγαλμένο από ερωτική ταινία. Το μεγάλο πέτρινο μπαρ δεν άργησα να το ανακαλύψω. Ποτά, αφρώδεις οίνοι και σαμπάνιες έδιναν και έπαιρναν. Έμεινα μέσα αρκετές ώρες, ένιωθα το νερό να ευεργετεί σώμα και ψυχή. Ακολούθησαν τα σχεδόν λυτρωτικά 7 στάδια του ritual.

Βγαίνω από το lagoon και με τη γεναιότητα ενός Βίκινγκ, βούτηξα στη μικρή πισίνα με το κρύο νερό. Πάρα πολύ κρύο όμως και ενώ οι οδηγίες έλεγαν να μείνω μέσα 30 δευτερόλεπτα, νομίζω έμεινα ένα. Ακολούθησε μια ανοικτή σάουνα με θέα τον απέραντο ωκεανό, ένα αργό πέρασμα μέσα από την ομίχλη, ένα δυνατό σκράμπ με ντόπιο χοντρό αλάτι και ύστερα στο χαμάμ που έσταζε από την οροφή του βάλσαμο, με την εμπειρία να κορυφώνεται με ένα ντους με ιαματικό νερό. Οι αισθήσεις είχαν ξυπνήσει, οι σκέψεις ήταν ήρεμες, η γαλήνη ζούσε μέσα μου. Το δέρμα, τα μαλλιά μου, ήταν σαν μικρού παιδιού.

Το ίδιο απόγευμα λίγη ξεκούραση και φαγητό στο πολύ καλό εστιατόριο του ξενοδοχείου. Με περίμενε μια γεμάτη ημέρα. Ανεβαίνοντας στο δωμάτιο μου, κοντά στα μεσάνυχτα, το χρώμα του ουρανού δεν είχε αλλάξει. Η αίσθηση του ορίζοντα ήταν σαν ένα καλοκαιρινό γλυκό απόγευμα. Έκλεισα τις κουρτίνες και ονειρεύτηκα την επόμενη εμπειρία.

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΝΟΤΟΣ ΤΗΣ ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ

Νωρίς το πρωί επιβιβάστηκα στο λεωφορείο της Reykjavík Excursions, για τη μεγάλη εκδρομή που την αποκαλούν Golden Circle και αφορά το νότο της χώρας. Η ξεναγός καθ’ όλη τη διάρκεια μας εξηγούσε χίλια δυο, για την ιστορία, τον πολιτισμό, τη γεωλογία, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου.

Συχνά όμως και ενίοτε επίμονα, μας συμβούλευε να προσέχουμε. Που πατάμε, να μην ξεφεύγουμε από τα μονοπάτια, να μην πάρουμε τίποτα μαζί μας, ούτε ένα μικρό πετραδάκι, να σεβαστούμε τον εύθραυστο τόπο που μας φιλοξενούσε για λίγο. Σε κάθε στάση αυτής της εκδρομής, μεγάλα πολυκαταστήματα περιμένουν τους τουρίστες για φαγητό και για ψώνια.

ΟΙ ΓΗ ΒΡΥΧΑΤΑΙ

Η στάση στη γεωθερμική περιοχή Geysir ήταν γεμάτη αδρεναλίνη. Από παντού άκουγες επιφωνήματα και κραυγές καθώς κάποιοι τυχεροί έβλεπαν ήδη μπροστά στα μάτια τους τη γη να βρυχάται. Μέσα της έκρυβε απίστευτα ζεστές θερμοπηγές, οι οποίες δημιουργούνται από την υπόγεια θερμοκρασία και τις αποκάλυπτε με φαντασμαγορικό τρόπο, δείχνοντας τη δύναμη της.

Κάθε 5 με 10 λεπτά μια πηγή έκανε έκρηξη, με ένα εκρηκτικό θόρυβο και μια εντυπωσιακή εκτόξευση, ενώ το νερό σχημάτιζε μια πανύψηλη στήλη. Εγώ δίπλα, με το κινητό μου να γράφει βίντεο και τα μάτια γουρλωμένα μπροστά στο απίστευτο θέαμα!

Ο ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ

Αργότερα πήραμε το δρόμο για την Gullfoss, τη βασίλισσα των ισλανδικών καταρρακτών όπως την αποκαλούν. Όταν φτάσαμε, οι φύλακες έδιναν οδηγίες να μείνουμε κυρίως σε ένα κοντινό σημείο, για να θαυμάσουμε τον καταρράκτη και το ποτάμι, όμως εγώ έβαλα την κουκούλα μου και ακολούθησα το στενό μονοπάτι για να τον συναντήσω. Εκεί, είδα το πιο εντυπωσιακό θέαμα που έχω δει στη ζωή μου. Εκεί βίωσα το πιο δυνατό συναίσθημα που είχα ποτέ νιώσει απέναντι στη φύση. Εκεί αναμετρήθηκα μαζί της, για να διαπιστώσω τόσο γρήγορα και απλά, ότι είμαι – είμαστε, τόσο μικροί, τόσο αδύναμοι μπροστά της. Σαν μια σταγόνα νερό στον αέρα.

Δεν είναι εύκολο να περιγράψω με λόγια αυτή την εμπειρία. Τα νερά του Gullfoss, πέφτουν από μεγάλα ύψη, με βάρος, με ορμή, με δύναμη, μα και με αρχοντιά. Ένας ολοζώντανος αφρώδης καταρράκτης, κατακτά τον ορίζοντα και λάμπει στον ουρανό, λούζοντας μας με ασημόσκονη. Το θέαμα είναι εκθαμβωτικό. Τα νερά χορεύουν πάνω από τους λαμπερούς βράχους, το μεγαλείο της φύσης δίνει μια θεαματική παράσταση. Καθώς τα νερά ενώνονται, δημιουργούν μια ποταμίσια ροή και στο βάθος ένας γιγάντιος ποταμός, χάνεται στο βλέμμα. Δεν είναι απλά μια εμπειρία αυτό που βιώνει κανείς εκεί, είναι μια περιπέτεια, μια αληθινή μαγεία. Το μελωδικότερο ποίημα της φύσης.

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΣΕΙΣΜΟΥΣ

Παίρνοντας τον δρόμο για το εθνικό πάρκο Thingvellir, η ξεναγός μας είπε ότι αυτός ο καταρράκτης πριν από κάποια χρόνια είχε ενοικιαστεί από μια ξένη εταιρεία για να γίνει υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, όμως χάρις στις προσπάθειες των ντόπιων σώθηκε. Προσπαθούσα να απομονώσω τα όσα είχα βιώσει, για να μπορώ να καθαρό νου να γνωρίσω αυτά που ακολουθούσαν. Στη διαδρομή, το γνώριμο ηφαιστειακό, άγριο, τραχύ τοπίο, με βράχια και βουνά βαμμένα στο μαύρο της λάβας. Μικρά χωριά, με τα σπίτια στοιχισμένα σαν στρατιώτες, μικρά πράσινα λιβάδια με πρόβατα, ποτάμια και καταρράκτες.

Το εθνικό πάρκο Θίνγκβελλιρ έχει ανακηρυχθεί Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO και αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους τόπους της χώρας. Εκεί πραγματικά μπορείς να αντικρήσεις από άκρη έως άκρη το Ισλανδικό τοπίο. Η περιοχή είναι γνωστή για την τεκτονική δραστηριότητα, καθώς βρίσκεται στο όριο των δύο τεκτονικών πλακών, της Βόρειας Αμερικής και της Ευρασίας. Μας τα είχε εξηγήσει αναλυτικά η ξεναγός μας και στο δρόμο της επιστροφής, μας αποκάλυψε κοιτώντας την εφαρμογή στο κινητό της, πως κατά τις ώρες που περάσαμε στο Θίνγκβελλιρ είχαν γίνει 180 σεισμοί. Χαμπάρι δεν πήρα.

ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΡΕΙΚΙΑΒΙΚ

Πίσω στην ήσυχη πρωτεύουσα του Ρέικιαβικ με τους φύση ανοικτούς και φιλικούς ανθρώπους, που μιλούν αυτή την τόσο δύσκολη γλώσσα, όμως όλοι γνωρίζουν αγγλικά. Οι βόλτες με τα πόδια επιβάλλονται, τόσο για να χαζέψει κανείς το μεγάλο όμορφο λιμάνι με τα κάθε λογής πλοία, όσο και για να περιηγηθεί στις γειτονίες με τα μουσεία, τα πολυάριθμα καταστήματα, καφέ και εστιατόρια. Από τη μια οι δρόμοι με το αστικό τοπίο, από την άλλη οι απέραντοι χώροι της φύσης, ένα ακόμη μοναδικό χαρακτηριστικό του Ρέικιαβικ. Μεγάλες καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις φιλοξενούνται στις πλατείες, αλλά και γλυπτά και άλλα έργα τέχνης. Η πόλη καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, διοργανώνει εκδηλώσεις, από μουσικά φεστιβάλ με τη συμμετοχή διεθνών καλλιτεχνών μέχρι θεατρικές παραστάσεις κ.α.

Στο κέντρο της πόλης, περίφημη, πολύφωτογραφημένη Rainbow Street είναι ένας δρόμος γεμάτος από χρώματα, αγάπη και πολυπολιτισμικότητα. Αφιερωμένος στην LGBTQ+ κοινότητα, αποπνέει σεβασμό προς τον άνθρωπο και στέλνει το μήνυμα της αποδοχής. Στα δεξιά και τα αριστερά του υπάρχουν πολύχρωμα επίσης καταστήματα, μπαρ, εστιατόρια και καφετέριες, που έχουν πάντα κίνηση.

Στο τέλος του δρόμου δεσπόζει ένα από τα εμβληματικότερα αξιοθέατα της πόλης, ο ναός του Hallgrímskirkja. Η αρχιτεκτονική του είναι εντυπωσιακή, μέσα στην απόλυτη λιτότητα της και τις καθαρές γραμμές, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της. Όποιος θέλει μπορεί να ανέβει στην κορυφή της όπου υπάρχει παρατηρητήριο και να απολαύσει μια πανοραμική θέα του Ρέικιαβικ.

ΤΙ ΘΑ ΦΑΣ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΠΙΕΙΣ ΣΤΟ ΡΕΙΚΙΑΒΙΚ

Η γαστρονομική σκηνή της Ισλανδίας, όπως και η σκηνή των μπαρ είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, ακολουθώντας τα χνάρια της Νέας Σκανδιναβικής κουζίνας. Υπέροχα εστιατόρια, σερβίρουν τόσο Ισλανδική κουζίνα, όπου κυριαρχεί το ψάρι, όσο και συνδυασμό αυτής με την Ασιατική, ή την κουζίνα του Περού. Η ισλανδική κουζίνα αγαπά τη φρεσκάδα, αφού τα πεντακάθαρα νερά των ποταμών και της θάλασσας που την περιβάλλουν, γεμίζουν τα πιάτα με ψάρια, θαλασσινά και όστρακα. Άλλωστε το ψάρεμα, δεν αποτελεί μόνο το βασικό τομέα της οικονομίας της χώρας, αλλά αποτελεί ουσιαστικό μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού της Ισλανδίας για αιώνες.

Νόστιμα κρέατα, είτε από τα δικά τους πρόβατα και χοιρινά είτε εισαγωγής, μαγειρεύονται με λεπτό τρόπο, ανάλογα την εποχή. Ποτά, τοπικές μπύρες και απίθανα κοκτέιλ, απόλαυσα σε μπαρ και εστιατόρια, αν και υπάρχει όριο στην κατανάλωση. Οι τιμές ποικίλουν, σίγουρα δεν είναι φτηνές για εμάς τους έλληνες. Χρειάζεσαι 30-50 ευρώ για να φας και 15-20 ευρώ για να πιεις ένα ποτό.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Έζησα ξανά το ταξίδι μου στην Ισλανδία, λεπτό – λεπτό καθώς το έγραφα. Σκεφτόμουν να ξεκινήσω το γράψιμο στην πτήση της επιστροφής με την Play, μα δεν τα κατάφερα. Ζαλισμένη σαν παιδί που έχει μπει σε τρενάκι υψηλής ταχύτητας από αυτά που κάνουν ζογκλερικά.

Η αεροπορική εταιρεία θα διατηρήσει τις απευθείας πτήσεις της από Αθήνα, τουλάχιστον μέχρι τον Ιανουάριου του 2024 και κάποιος μπορεί να την χρησιμοποιήσει αν θέλει να πάει ακόμα και στις ΗΠΑ, γρήγορα και οικονομικά, αφού π.χ. η πτήση από το Ρέικιαβικ στη Νέα Υόρκη είναι μόλις 3 ώρες. Και μπορεί να μείνει έστω και μια μέρα να πάρει μια πρώτη γεύση Ισλανδίας. Προσωπικά σκέφτομαι ότι πρέπει να δω το Βόρειο Σέλλας.