ΤΖΟΝ ΓΟΥΕΙΝ ΓΚΕΙΣΙ ΣΤΟ NETFLIX: Ο “ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΚΛΟΟΥΝ” ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕ 33 ΑΓΟΡΙΑ – ΟΙ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΕΣ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ

Το όνομα του John Wayne Gacy δεν θα μπορούσε να θυμίζει κάποιον που θα γινόταν ένας από τους πιο διαβόητους serial killers των ΗΠΑ. Ο μακελάρης που έδρασε τη δεκαετία του ’70 σκοτώνοντας συνολικά 33 νεαρούς άνδρες, ήταν ένας αυτοδημιούργητος πολυπράγμων γείτονας για τον περίγυρό του, με το προφίλ του οικογενειάρχη (παντρεμένος δύο φορές με πέντε παιδιά) και του ευαισθητοποιημένου με τα πολιτικά δρώμενα, πολίτη.

Με ιδιαίτερη επιμέλεια είχε δημιουργήσει μια εικόνα που έκρυβε τη φρικιαστική του δράση. Ο Gacy ήταν ο πρόεδρος της τοπικής του δημοκρατικής περιφέρειας, επικεφαλής μιας ομάδας πολιτών που δραστηριοποιείτο στη βελτίωση των κοινωνικών δεξιοτήτων για νέες και νέους, ήταν και επιτυχημένος εργολάβος που διατηρούσε τη δική του επιχείρηση, ενώ εργαζόταν και σαν part-time κλόουν σε δεξιώσεις και παιδικά πάρτι.

Η επίσημη σύνοψη του Netflix

Γευμάτισε με τους ισχυρούς. Κυνήγησε τους αδύναμους. Το γέλιο του ήταν η τρομακτική σκοτεινή μάσκα ενός σαδιστή κατά συρροή δολοφόνου.

Η ανατριχιαστική ιστορία του John Wayne Gacy ήρθε τώρα στη πλατφόρμα του Netflix στο μίνι σόου “Conversations with a Killer: The John Wayne Gacy Tapes” (Συζήτηση με έναν Δολοφόνο: Τζον Γουέιν Γκέισι), σε σκηνοθεσία του βραβευμένου με Emmy και υποψηφίου για Όσκαρ, Joe Berlinger. Η σειρά μπήκε με το “καλημέρα” στο Top 10 της πλατφόρμας. Και όχι άδικα.

“Οι άνθρωποι που κάνουν κακό σε αυτόν τον κόσμο είναι οι άνθρωποι που εμπιστεύεσαι πιο συχνά και δεν περιμένεις ότι θα έκαναν κάτι το αποτρόπαιο”, δήλωσε για τη παραγωγή ο Berlinger στο MovieMaker.

Στη μίνι σειρά ακούγονται οι άγνωστες ηχογραφήσεις από την ανάκριση του κατά συρροή δολοφόνου, ενώ παρουσιάζονται νέες συνεντεύξεις με ερευνητές και επιζώντες.

Στις ηχογραφήσεις ο John Wayne Gacy ακούγεται να καυχιέται στους δικηγόρους τους για τον τρόπο που ξεγελούσε τους αστυνομικούς και να παραδέχεται ότι τα θύματά του δεν τα θεωρούσε καν, ανθρώπους. Μάλιστα, 29 από τα 33 θύματά του βρέθηκαν θαμμένα κάτω από το σπίτι του στο Norwood Park του Illinois, περίπου 25 λεπτά από το Σικάγο. Ο ίδιος θεωρούσε πως ήταν “δικά του” και πως κανείς δεν είχε δικαίωμα επί των νεκρών σωμάτων τους.

Ο serial killer που εκτελέστηκε to 1994 αναζητούσε τα θύματά του όχι μόνο στον κύκλο του αλλά και σε δρόμους όπου νεαρά αγόρια εκδίδονταν για λίγα χρήματα. Κάποια από τα θύματά του ήταν νέοι που εργάζονταν στο γραφείο του που έκανε ανακαινίσεις.

“Μπορείς να φανταστείς να ζεις δίπλα σε ένα σπίτι όπου δεκάδες άνθρωποι έχουν θαφτεί, και ωστόσο νομίζεις ότι είναι καλός τύπος και θέλεις να πας στο επόμενο πάρτι όπου θα εμφανίζεται ως κλόουν;”, διερωτάται ο σκηνοθέτης της σειράς. “Αυτή η δυαδικότητα είναι φοβερή, να ανακαλύπτεις ότι τα περισσότερα εγκλήματα γίνονται από τύπους που είναι υπεράνω υποψίας”, αναφέρει ο Berlinger.

“Μιλάμε για τη δεκαετία του ’70, όταν η ομοφυλοφιλία ακόμη έμπαινε στις συζητήσεις ως μια πιθανή ασθένεια. Αυτές οι αντιλήψεις της εποχής εκείνης συντηρούσαν μια αδιαφορία για έναν αυξανόμενο αριθμό παιδιών που εξαφανίζονταν και απλώς δεν καταγράφονταν πουθενά επί σειρά ετών. Παιδιά που φοβούνταν να μιλήσουν, δεν έλεγαν την αλήθεια για όσα έζησαν στους γονείς τους, επειδή έκρυβαν πως ήταν γκέι. Ζούσαν μια λαθραία ζωή. Αυτό το γεγονός, ο Gacy το εκμεταλλεύτηκε”, συνεχίζει ο Berlinger, που προσπάθησε να σκιαγραφήσει τη δράση και τα κίνητρα του serial killer.

Πώς παγίδευε τα θύματα

Ο Gacy συνήθιζε να δελεάζει τους νεαρούς άνδρες που έβαζε στο στόχαστρό του με χρήματα, με υπόσχεση το σεξ μαζί τους. Τους οδηγούσε στο σπίτι του, τους προσέφερε αλκοόλ και ναρκωτικά και στη συνέχεια τους έδειχνε ένα “κόλπο” χρησιμοποιώντας ένα ζευγάρι χειροπέδες.

Ο Gacy έδενε τα χέρια του πίσω από τη δική του πλάτη, ελευθερώνοντας τον εαυτό του με ένα κλειδί κρυμμένο ανάμεσα στα δάχτυλά του, πριν προσφερθεί να δείξει στο θύμα του πώς να κάνει το ίδιο κόλπο. Στη συνέχεια ακινητοποιύσε τους άνδρες, τους βίαζε με αντικείμενα και τους βασάνιζε μέχρι να αφήσουν τη τελευταία τους πνοή. Συνήθως τους στραγγάλιζε με σχοινί. Η αστυνομία άρχισε να ερευνά τον Gacy μετά την εξαφάνιση του Robert Piest, ενός 15χρονου εργαζόμενου σε φαρμακείο.

Ένας συνάδελφος του Piest τον είχε δει να μιλάει στον Gacy έξω από το μαγαζί, πριν εξαφανιστεί. Κατά την έρευνα στο σπίτι του Gacy, οι αστυνομικοί ανακάλυψαν διακριτικά της αστυνομίας, ένα πιστόλι, μπουκάλια βάλιουμ, άλλες ουσίες και εσώρουχα. Πενήντα χρόνια αργότερα, οι επιστήμονες εξακολουθούν να προσπαθούν να ταυτοποιήσουν όλα τα θύματά του μέσω DNA. Μόνο 27 από τα πτώματα ταυτοποιήθηκαν. Έξι δεν ταυτοποιήθηκαν ποτέ, ενώ ένα ταυτοποιήθηκε το 2021.

Ο Gacy τελικά κρίθηκε ένοχος για 33 κατηγορίες για φόνο τον Μάρτιο του 1980 και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά παρέμεινε στο κελί του για 14 χρόνια. Το τελευταίο γεύμα του Gacy, στις 9 Μαΐου του 1994, ήταν ένας κουβάς με κοτομπουκιές, τηγανητές γαρίδες, τηγανητές πατάτες φρέσκες φράουλες και αναψυκτικό διαίτης. Παρέμεινε αμετανόητος μέχρι να ξεψυχήσει, ενώ όπως έχει καταγραφεί, οι τελευταίες του λέξεις ήταν “φίλησέ μου τον κ@λο”. ‘Εξω από το σωφρονιστικό κέντρο Menard όπου έγινε η εκτέλεση, είχαν συγκεντρωθεί πάνω από 1000 άτομα.

Ο Gacy τελικά κρίθηκε ένοχος για 33 κατηγορίες για φόνο τον Μάρτιο του 1980 και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά παρέμεινε στο κελί του για 14 χρόνια.

Είναι ασαφές το αν η ιστορία του Gacy ενέπνευσε τελικά τον Stephen King να γράψει το “It”, ωστόσο υπάρχουν αναφορές. Όπως και να’χει, το μυθιστόρημα του King γράφτηκε ανάμεσα στο 1978 και το 1981, την εποχή δηλαδή που οι Αρχές οδηγήθηκαν στη σύλληψη του άνδρα που δρούσε ως κλόουν σε events και φιλανθρωπικά γκαλά, υπό το όνομα “Pogo”.

Σε κάθε περίπτωση, όταν ο Gacy ομολόγησε τα 33 φονικά, ήταν και με τη “βούλα” ο πιο αιμοσταγής κατά συρροή δολοφόνος των ΗΠΑ, μέχρι να συλληφθεί.

Το Conversations With a Killer, ακολουθεί και εδώ τη δομή που είδαμε και στο The Ted Bundy Tapes. Συνδυάζει συνεντεύξεις με ηχητικά, και περιστρέφεται γύρω από ανθρώπους που γνώριζαν τον Gacy ως εξέχοντα ιδιοκτήτη τοπικής επιχείρησης και οικογενειάρχη, και θύματα που ξέφυγαν τη τελευταία στιγμή.

Στα ηχητικά, ο ίδιος δεν παραδέχεται ομοφυλοφιλία. Όπως λέει, “ποτέ δεν έκανε έρωτα” με τα αγόρια. Τα εγκλήματά του “ευνοήθηκαν” από τον “γκέι πανικό” της δεκαετίας του ’70, και στόχος του ήταν να εκφράσει εμπράκτως “τον σαδισμό του”. Ακόμα και όσα θύματα επιβίωσαν, φοβήθηκαν να απευθυνθούν στις Αρχές, καθώς είτε θα στοχοποιούνταν ως “ανώμαλοι”, είτε δεν θα τους πίστευε κανείς.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Gacy, που προκύπτει από τις 60 ώρες ηχογραφήσεων των δικηγόρων του, είναι πως μέχρι και τη τελευταία ώρα πριν εκτελεστεί με θανατηφόρα ένεση, προσπαθούσε να αιτιολογήσει τα πάντα. Όπως αναφέρεται και στο ντοκιμαντέρ, είχε μια απάντηση για όλα. Ποτέ δεν έριξε φως στα κίνητρά του, αντιθέτως παρέσυρε τον συνομιλητή του σε ένα ακατάπαυστο παραληρηματικό ντελίριο “εξομολογήσεων”. Διαρκώς προσπαθούσε μάλιστα να ρίξει την ευθύνη στα άτομα που σκότωσε, χαρακτηρίζοντας τα ως “αρσενικές πόρνες” , “απατεώνες”, “φυγάδες” και “ψεύτες”.

Τελικά προδόθηκε από τη μυρωδιά της σάρκας σε αποσύνθεση στο ίδιο του το σπίτι. Στη δίκη του ο Gacy, επικαλέστηκε παραφροσύνη, αποδίδοντας τα θανατηφόρα αδικήματα του στο alter-ego του, τον “Bad Jack”.

Στο ντοκιμαντέρ ο Joe Berlinger που βραβεύτηκε για το The Ted Bundy Tapes, δείχνει πάντως να ενδιαφέρεται περισσότερο για το ιστορικό πλαίσιο της εποχής και για τον κοινωνικό στιγματισμό μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων, που λειτούργησε ως προκάλυμμα για τη φρίκη. Η απόπειρα του Berlinger έρχεται κατά κάποιο τρόπο ως ιστορική πλαισίωση του “John Wayne Gacy: Devil in Disguise” του 2021.

Αν μπορεί να δει κανείς κάτι ως κύριο συμπέρασμα από το νέο ντοκιμαντέρ, αυτό είναι η περιρρέουσα ομοφοβία που εκφράζεται και στα λόγια του ίδιου του Gacy. Το φοβερό είναι μάλιστα πως ο Gacy είχε καταδικαστεί το 1968 για “σοδομισμό” δύο ανήλικων αγοριών, ωστόσο η εποχή του επέτρεψε να “επανέλθει”, ως ευυπόληπτος πολίτης, υπεράνω πάσης υποψίας, λόγω των καλών σχέσεων που είχε με τους τοπικούς πολιτικούς που συσπειρώνονταν γύρω από το δόγμα της ομοφοβίας.

Αφού επιβεβαιώθηκε ο θάνατος του Gacy στις 12:58 π.μ. στις 10 Μαΐου 1994, ο εγκέφαλός του αφαιρέθηκε και πέρασε στην κατοχή της ψυχιάτρου Helen Morrison, η οποία πήρε συνεντεύξεις και από άλλους serial killers προσπαθώντας να απομονώσει κοινά χαρακτηριστικά προσωπικότητας βίαιων κοινωνιοπαθών.

Το ντοκιμαντέρ προβάλλεται στο Netflix.