ΠΕΣ ΜΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ;

Αθήνα, ένας έντονα διαιρετικός χώρος για όσους την αποκαλούν “σπίτι” τους. Μια πόλη που χαρακτηρίζεται από τη διχαστική συνύπαρξη, ένα αμάλγαμα αντιθέσεων που ενώνουν και χωρίζουν τους ανθρώπους της.

Αυτό τουλάχιστον αποκαλύπτουν 15 άνθρωποι που ζουν στην Αθήνα, καθώς μιλούν για τα συναισθήματα που τους προκαλεί αυτή η πόλη.

Τους έκανα δύο ερωτήσεις: Γιατί αγαπάς την Αθήνα; Γιατί μισείς την Αθήνα; Και μου απάντησαν.

Από τους νυχτερινούς δρόμους της δόνησης και της καύλας, μέχρι τις λαϊκές αγορές, τους λόφους και τα πεζούλια των φίλων, όλες και όλοι έχουν τη δική τους καλή στιγμή, την οποία αναζητούν συχνά πυκνά σε αυτή την πόλη-μωσαϊκό, αυτή τη στιγμή που θα τους βγάλει ένα συναίσθημα.

Και ενώ ο καθένας βρίσκει μερικούς σημαντικούς λόγους για να αγαπά την Αθήνα, υπάρχει και μια άλλη πτυχή που πρέπει να εξερευνηθεί. Οι ίδιοι άνθρωποι που στέκονται σε όσα αγαπούν στην Αθήνα, στο δεύτερο μέρος αυτού του ρεπορτάζ, αναφέρονται στους λόγους για τους οποίους μισούν αυτήν την πόλη.

Ένα ταξίδι στον πυρήνα της αντίφασης, με σκοπό να έρθουμε λίγο πιο κοντά και να κατανοήσουμε τη σχέση αυτών των ανθρώπων με την πόλη.

Όπως συμβαίνει συνήθως με κάθε ιστορία αγάπης-μίσους, έτσι και σε αυτό το άρθρο, θα ξεκινήσουμε με την αγάπη.

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ;

“Για τη μέρα που γίνεται νύχτα”

Ελίνα, 27 ετών.

Αγαπώ τις βόλτες στην έρημη Αθήνα κάτι νύχτες Αυγούστου. Αγαπώ τις πρωινές βόλτες στη λαϊκή, τη μυρωδιά των λουλουδιών και τις φωνές των πωλητών. Αγαπώ τον Στρέφη, τον Λυκαβηττό και τον Φιλοπάππου. Αγαπώ τη μέρα που γίνεται νύχτα και τη νύχτα που γίνεται μέρα.

“Δεν κοιμάται ποτέ αυτή η πόλη”

Παναγιώτα, 31 ετών.

Αγαπώ τις ανθισμένες και ευωδιαστές νεραντζιές την κάθε Άνοιξη στις γειτονιές, τα θερινά σινεμά της, τη μεγάλη γκάμα επιλογών που προσφέρει στις εξόδους από θέατρα και συναυλίες, μέχρι ταβερνάκια και μπαρ που “ξενυχτούν” μέχρι αργά το βράδυ, την αίσθηση που δίνει πως “δεν κοιμάται ποτέ αυτή η πόλη”.

“Εκεί που πας χωρίς φράγκο στην τσέπη”

Φάνης, 28 ετών.

Αγαπώ τις ταράτσες και τα μεγάλα μπαλκόνια με τα πολλά φυτά τους. Τους λόφους που χωρίς να έχεις ούτε φράγκο στην τσέπη σου μπορείς να πας και να περάσεις υπέροχα με φίλους. Τα πάρκα. Τις παλιές αίθουσες κινηματογράφου και τα θερινά σινεμά.

“Το ασταμάτητο πάρτι”

Κατερίνα, 27 ετών.

Ζωντάνια, ήχοι, κόσμος, ένταση, τρέξιμο, συνεχής κίνηση, τσιμέντο και ήλιος, βόλτα, καφέδες, πολλές επαφές, πολλές επιλογές, ένα ασταμάτητο πάρτι.

“Σε κάθε γωνία έχεις 3 πράγματα”

Θεοδώρα, 29 ετών.

Μ’ αρέσει που έχω καταφέρει και μένω στο κέντρο αρκετά χρόνια τώρα, οπότε η πρωινή βόλτα στην Ιπποκράτους είναι must. Τις καθημερινές καταλήγω στη δουλειά, αλλά τα Σάββατα καταλήγω στη λαϊκή της Καλλιδρομίου για φρέσκα μαρούλια απ’ τον πάγκο του φίλου μου, του Πέτρου. Πέρα απ’ τα Εξάρχεια, μου αρέσει που κάθε γειτονιά έχει και ένα ορόσημο, γνωστό στους κατοίκους, πχ το Μεταξουργείο την πλατεία Αυδή και το μέχρι πρόσφατα communitism, τα Πετράλωνα, την πλατεία Μερκούρη, το Θησείο, τα πεζούλια στην Αποστόλου Παύλου. Επίσης, κυριολεκτικά σε κάθε γωνία έχεις 3 πράγματα, καφετέρια, σουβλατζίδικο, νυχάδικο.

“Εξάρχεια & Αμπελόκηποι”

Μαριάννα, 26 ετών.

Αγαπώ την Αθήνα γιατί από τότε που μετακόμισα εδώ αισθάνομαι πως είμαι περισσότερο ο εαυτός μου, μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα και να ζήσω με τον τρόπο που θέλω εγώ. Τα Εξάρχεια και οι Αμπελόκηποι είναι η γειτονιά μου. Περπατάω και ηρεμώ. Κι όταν θέλω παραλία, θα κάνω ένα “ταξιδάκι”, αλλά εντάξει, κάποια στιγμή θα φτάσω…

“Ο ήλιος λάμπει πάνω απ’ τα κεφάλια μας”

Ανδρέας, 38 ετών.

Μέσα από το χαμόγελο ενός γέρου, που κάθε πρωί πίνει τον καφέ του στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη, βλέπω την αγάπη για τη ζωή και την ιστορία που χτίζει αυτή η πόλη και θυμάμαι πως πρέπει να ζήσω και εγώ με λίγο χαμόγελο. Τα στενά δρομάκια, οι άνθρωποι που περπατούν και φωνάζουν και τα άσχημα κτίρια δημιουργούν ένα μωσαϊκό χάους, ενώ ο ήλιος λάμπει πάνω απ’ τα κεφάλια μας, φωτίζοντας τις ελπίδες και τα όνειρά μας.

“Μια παγωμένη μπύρα με θέα τη θάλασσα”

Χριστίνα, 50 ετών.

Αγαπώ την Αθήνα όταν νυχτώνει και οι γειτονιές της γεμίζουν τραπεζάκια στα πεζοδρόμια και φωνές από παρέες που λένε μεγαλόφωνα τα νέα τους. Αγαπώ την Αθήνα με τις μικρές γκαλερί, τις ηλιόλουστες μέρες που μπορείς να κάνεις τις βόλτες σου στο κέντρο και σε δέκα λεπτά να βρεθείς στην παραλία, για μια παγωμένη μπύρα με θέα τη θάλασσα.

“Θερινό και ποπ κορν”

Ηλίας, 36 ετών.

Αγαπώ τα πρωινά με ήλιο για καφέ σε κάποιο μαγαζί με πλατεία στο κέντρο, τα μεσημέρια για φαγητό με φίλους, τα απογεύματα στις κερκίδες του Καλλιμάρμαρου, τη μυρωδιά από γιασεμί στους δρόμους την Άνοιξη και τα βράδια στο σινεφίλ θερινό με ποπ κορν και μπύρα.

“Μια ακόμη δύση ηλίου σε αυτή την πόλη”

Ευτέρπη, 27 ετών.

Αυτό που αγαπώ στην Αθήνα είναι η πολυπλοκότητά της. Ανάλογα με το πως νιώθω, πάντα θα βρω κάτι που θα μου ταιριάζει, θα αγκαλιάσει τον ενθουσιασμό μου, την αγωνία μου ή την θλίψη μου, κάτι που θα με βγάλει από το αδιέξοδο της καθημερινότητας. Οι αλληλέγγυες κοινότητες και προσπάθειες που υπάρχουν στην Αθήνα μου δίνουν μια αχτίδα φωτός σε αυτό τον βούρκο που αντιμετωπίζουμε όσοι βρισκόμαστε κάπου ανάμεσα στους Millenials/Gen Z. Και οι περιπλανήσεις στα Εξάρχεια με ακουστικά λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, Απρίλιο μήνα, πάντα με κάνουν να νιώθω χαρά που βίωσα μια ακόμη δύση ηλίου σε αυτή την πόλη.

“Όλοι κάπως ενώνονται”

Στέλλα, 42 ετών.

Στην Αθήνα αγαπώ να περπατώ στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια και τα Εξάρχεια. Άνθρωποι όλων των χρωμάτων και των φυλών του κόσμου γίνονται ένα, στριμώχνονται ως βιαστικοί περαστικοί. Τα καφενεία είναι γεμάτα φωνές. Οι θαμώνες συζητούν για πολιτική, συζητούν για το πώς αλλάξαμε τόσο, για το πού φτάσαμε και για το πού πάμε. Όλοι κάπως ενώνονται. Μια παρηγοριά στη μοναξιά των καιρών.

“Άνθρωποι που κάνουν τη ζωή σου λίγο πιο εύκολη”

Ναζιγκέν, 27 ετών.

Στην Αθήνα αγαπώ την ιδιωτικότητά της, το απρόβλεπτο και τα τυχαία μέρη που ανακαλύπτεις σε βόλτες, ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν τα εγκαταλείπουν ποτέ, την ομορφιά που βρίσκεις σε διάφορες γειτονιές κάποια μεσημέρια Κυριακής, όσο παράξενο και αν ακούγεται τους ανθρώπους της, που κάνουν τη ζωή σου λίγο πιο εύκολη.

“Πολυπολιτισμικότητα και μηνύματα στους τοίχους”

Μαριλένα, 28 ετών.

Στην Αθήνα απολαμβάνω ότι μπορώ να ανακαλύπτω άγνωστες διαδρομές σε περιοχές που έχω χιλιοπερπατήσει και να κρύβομαι στη βαβούρα και την πολυκοσμία της, όταν η όρεξή μου για κοινωνικοποίηση με εγκαταλείπει. Ιδιαίτερη μνεία στην πολυπολιτισμικότητά της, τα πολιτικά της μηνύματα στους τοίχους, τα ‘ανθισμένα μπαλκόνια’ και τα άπειρα καφέ.

“Οι ανεξερεύνητες γειτονιές”

Νίκος, 45 ετών

Για τον Παρθενώνα που τον θεωρώ προστάτη της υστεροφημίας της πόλης και τις γειτονιές του κέντρου που ακόμα και τώρα παραμένουν εν πολλοίς ανεξερεύνητες. Στην Αθήνα δεν υπάρχει μόνο η Πλάκα, η Ερμού και το Μοναστηράκι.

“Θερινά και συναυλίες”

Συραγώ, 34 ετών.

Την Αθήνα αρχικά την αγαπώ για τους φίλους. Αγαπώ το κέντρο, τις βόλτες με τα πόδια, τις γειτονιές και τα μικρά μαγαζιά, τις μυρωδιές από τις κουζίνες των μεταναστών. Τα τσίπουρα στα καφενεία, τα ρεμπέτικα, τα θερινά σινεμά, τα θέατρα τον χειμώνα, τα φεστιβάλ και τις συναυλίες του καλοκαιριού, τα νυχτολούλουδα που σου αλλάζουν όλη τη διάθεση.