ΠΕΣ ΜΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΜΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ;

Αθήνα, ένας έντονα διαιρετικός χώρος για όσους την αποκαλούν “σπίτι” τους. Μια πόλη που χαρακτηρίζεται από τη διχαστική συνύπαρξη, ένα αμάλγαμα αντιθέσεων που ενώνουν και χωρίζουν τους ανθρώπους της.

Αυτό τουλάχιστον αποκαλύπτουν 15 άνθρωποι που ζουν στην Αθήνα, καθώς μιλούν για τα συναισθήματα που τους προκαλεί αυτή η πόλη.

Τους έκανα δύο ερωτήσεις: Γιατί αγαπάς την Αθήνα; Γιατί μισείς την Αθήνα; Και μου απάντησαν.

Στο πρώτο κείμενο, αναφέρθηκαν στους λόγους για τους οποίους αγαπούν αυτή την πόλη. Και ήταν πολλοί αυτοί οι λόγοι.

Στο παρόν άρθρο, οι ίδιοι άνθρωποι μιλούν για όσα μισούν στην Αθήνα.

Μισούν την κυκλοφοριακή συμφόρηση, την αστικοποίηση, την αύξηση του κόστους διαβίωσης, την οικονομική ανισότητα, τους κοινωνικούς αποκλεισμούς και πολλά ακόμη…

ΓΙΑΤΙ ΜΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ;

“Για τα δακρυγόνα και την αστυνομοκρατία”

Ελίνα, 27 ετών.

Μισώ την Αθήνα των δακρυγόνων σε κάθε πορεία, την Αθήνα με τα εργοτάξια σε κάθε πλατεία. Μισώ τα βλέμματα των αστυνομικών σε κάθε στενό των Εξαρχείων και το στριμωξίδι των λεωφορείων.

“Πλημμυρισμένοι δρόμοι με μία ψιχάλα”

Παναγιώτα, 31 ετών.

Στην Αθήνα μισώ τα απαρχαιωμένα, βρώμικα και με “ό,τι να ‘ναι” δρομολόγια, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς της, το μποτιλιάρισμα στις ώρες αιχμής, τους πλημμυρισμένους δρόμους με το που ρίξει μία ψιχάλα, την αγένεια αυτών που τρέχουν πανικόβλητοι στους τρελούς ρυθμούς της, το λιγοστό πράσινο χωμένο στο τσιμέντο.

“Μισώ το κλείσιμο των παλιών κινηματογράφων”

Φάνης, 28 ετών.

Μισώ τους βρώμικους δρόμους που μυρίζουν. Μισώ που τα πανέμορφα κλειστά νεοκλασικά σιγά σιγά καταρρέουν. Μισώ το κλείσιμο των παλιών κινηματογράφων, που θα αντικατασταθούν από πολυκαταστήματα και ξενοδοχεία. Την κίνηση με τους οργισμένους αγενείς ανθρώπους. Το πόσο ακριβή είναι πλέον η ζωή.

“Ένα ασταμάτητο πάρτι νεύρων”

Κατερίνα, 27 ετών.

Ζωντάνια (πώς αλλιώς να εκτονωθείς;) ήχοι (κυρίως από κόρνες), κόσμος (παντού), ένταση (απουσία ηρεμίας), τρέξιμο (ασταμάτητο), συνεχής κίνηση (συνεχές άγχος), τσιμέντο και ήλιος (βάλε λίγη θάλασσα), βόλτα (στο τσιμέντο), καφέδες (για να βγει η μέρα), πολλές επαφές (όχι απαραίτητα όλες καλές), πολλές επιλογές (χάος), ένα ασταμάτητο πάρτι (νεύρων).

“Μισώ που σφίγγουμε τα κλειδιά στις γροθιές μας”

Θεοδώρα, 29 ετών.

Μισώ την κίνηση, τα μηχανάκια και τους ντελιβεράδες, τα πατίνια, την ανεξέλεγκτη επέκταση του airbnb στις γειτονιές μας και τους τουρίστες 10 η ώρα το πρωί να βουλιάζουν το 230 (πάει Ακρόπολη από κέντρο), αλλά δυστυχώς πάει κι εμένα στη δουλειά μου. Μισώ τα μισοσκότεινα σοκάκια τα βράδια και το γεγονός ότι εγώ και οι φίλες μου ακόμα σφίγγουμε κλειδιά στις γροθιές μας για να φτάσουμε σπίτι. Επίσης μισώ το ότι, με την πρώτη βροχή παραλύει το σύμπαν. Γενικά μισώ πολλά πράγματα στην Αθήνα αλλά που να βρω χρόνο να γράψω τόμο.

“Σιχαίνομαι τα πεζοδρόμια της Αθήνας”

Μαριάννα, 26 ετών.

Την Αθήνα την σιχαίνομαι για τα υψηλά ενοίκια, τις τρώγλες που παρουσιάζει ως σπίτια, ως σπίτια που το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν μπορεί να ζήσει τα όνειρα του. Ειδικότερα τα νέα άτομα. Την Αθήνα την βαριέμαι για τις αποστάσεις και την τρομερή κίνηση στο δρόμο. Την Αθήνα την σιχαίνομαι για τα πεζοδρόμια της. Που δεν εξυπηρετούν κανέναν. Έχω σιχαθεί να βλέπω μαμάδες με καρότσια να μην μπορούν να τα κυλήσουν, ανάπηρους ανθρώπους με μπαστούνια ή καροτσάκια να δυσκολεύονται καθημερινά και απλούς πολίτες να γίνονται ζογκλέρ.

“Μισώ την Αθήνα, αλλά πάλι εδώ είμαι”

Ανδρέας, 38 ετών.

Μισώ την Αθήνα για τους μίζερους ανθρώπους της, για αυτούς που είναι έτοιμοι να σε κατασπαράξουν, να σε μειώσουν, να σε κάνουν να αισθανθείς πως είσαι βάρος. Μισώ την Αθήνα για τους λόγους που με κάνουν να σκέφτομαι καμιά φορά να την αφήσω, αλλά πάλι εδώ είμαι.

“Κατεστραμμένα παγκάκια, σπασμένα πεζοδρόμια”

Χριστίνα, 50 ετών.

Θλίβομαι στην Αθήνα με την παντελή έλλειψη σεβασμού στον δημόσιο χώρο. Κακόγουστα γκράφιτι παντού, σκουπίδια χωρίς λόγο, κατεστραμμένα παγκάκια, σπασμένα πεζοδρόμια. Και θυμάμαι τη γιαγιά μου που όταν σκούπιζε, δεν σκούπιζε μόνο το σπίτι μέσα και τη μικρή μας την αυλή, έβγαινε και σκούπιζε μπροστά από το σπίτι έξω στο δρόμο σαν να ήταν δική της ευθύνη η αισθητική της δημοσιάς.

“Παρατημένες γειτονιές και ακριβά ενοίκια”

Ηλίας, 36 ετών.

Μισώ την Αθήνα για τη βρωμιά της, τα σπασμένα -ή και ανύπαρκτα- πεζοδρόμια, τα μέσα μαζικής μεταφοράς και την κίνηση στους δρόμους. Την αίσθηση του παρατημένου στις περισσότερες γειτονιές και τα ακριβά ενοίκια.

“Να προλάβουμε να καλύψουμε τη ζωή μας”

Ευτέρπη, 27 ετών.

Στην Αθήνα απεχθάνομαι που δεν χωράει κανείς πουθενά πλέον. Δεν χωράς στο μετρό στις 8 το πρωί, δεν χωράς ούτε στις 7 το απόγευμα. Τα πρόσωπα μας παραμορφώνονται, γίνονται ταλαιπωρημένα και ξεχειλίζουν από άγχος, μας παρασέρνει η ταχύτητα και απλά τρέχουμε, τρέχουμε. Να προλάβουμε να καλύψουμε αποστάσεις, να προλάβουμε να καλύψουμε την ίδια μας τη ζωή. Και όσο και αν προσπαθώ να παίρνω απόσταση και να κάνω ένα βήμα πίσω και να μην με παρασέρνει η καθημερινότητα, η Αθήνα είναι μια μεγαλούπολη, που σε βάζει στο “τρυπάκι” να προλάβεις να “βγάλεις” τη μέρα, χωρίς να τη ζήσεις. Και είναι πολύ βρώμικη. Και δεν μπορείς να κάνεις ποδήλατο. Και ούτε να νιώσεις ασφάλεια γυρνώντας μόνη σπίτι σου το βράδυ.

“Μισώ την Αθήνα των ρατσιστών”

Στέλλα, 42 ετών.

Μισώ την Αθήνα των ανθρώπων που κοιτούν τι κάνουν οι άλλοι δίπλα τους. Την Αθήνα των ρατσιστών. Αυτών που μισούν τις εναλλαγές αυτής της πόλης, που αποβάλλουν το διαφορετικό και ιδανικά θα ήθελαν να είμαστε όλοι ίδιοι. Είναι αυτοί που νιώθουν ανώτεροι, βλέποντας τον φτωχό, τον μαύρο, τον αδύναμο, ενώ ξέρουν πως κατά βάθος είμαστε όλοι ίδιοι. Μα τι υποκριτικό.

“Οι γειτονιές χάνουν την ταυτότητά τους”

Ναζιγκέν, 27 ετών.

Στην Αθήνα μισώ το πώς έχει γίνει μετά την πανδημία. Άνθρωποι συνεχώς στα κάγκελα και στην ένταση, έτοιμοι να τσακωθούν με την παραμικρή αφορμή σε δρόμους, λεωφορεία και στα σπίτια, που βλέπω τις γειτονιές της να χάνουν την ταυτότητά τους, που κανείς, πλέον, δεν νοιάζεται για κανέναν και απλά προσπερνάει.

“Μια πόλη χωρίς ποτάμια και πράσινο”

Μαριλένα, 28 ετών.

Μισώ τη βρώμα και τα απλησίαστα ενοίκια της Αθήνας, τα χιπστεροτρέντι μαγαζιά που απευθύνονται σε υψηλόβαθμα στελέχη πολυεθνικών και τουρίστες με γεμάτο πορτοφόλι και τους οδηγούς, που νομίζουν ότι μας κάνουν χάρη που ‘μας επιτρέπουν’ να κυκλοφορούμε στον δρόμο. Μα πάνω απ’ όλα, μισώ που δεν είμαστε μια πόλη γεμάτη ποτάμια και πράσινο.

“Κίνηση καταραμένη”

Νίκος, 45 ετών.

Μισώ την Αθήνα για την κίνησή της και το γεγονός ότι τα ΙΧ έχουν πρόσβαση σχεδόν παντού κάτι που δεν γίνεται σε καμία άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα περιωπής. Πολλοί Αθηναίοι επίσης είναι εξίσου εκνευριστικοί με την κίνηση.

“Μισώ όλα αυτά που μας προκαλούν κατήφεια”

Συραγώ, 34 ετών.

Το πρώτο πράγμα που μισώ στην Αθήνα είναι η αναλογία τσιμέντου – ελεύθερων χώρων και πρασίνου. Την εγκατάλειψη από την πολιτεία, τη βίαιη τουριστικοποίηση, το πόσο ακριβή έχει γίνει η ζωή, την ακραία κίνηση, τα νεύρα και την κατήφεια που όλα αυτά δημιουργούν στους ανθρώπους της.