“ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΜΕΣΑ”: ΑΠΟ ΤΟ “ΕΥΚΑΙΡΙΑ 700€”, ΣΤΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ

Υψηλά ενοίκια, εξώσεις, πλειστηριασμοί, βίαιη τουριστικοποίηση των γειτονιών. Ποια άραγε δεν έχει βιώσει είτε η ίδια είτε μέσω φίλων ή συγγενών ένα “ξεσπίτωμα” τα τελευταία χρόνια;

Πόσο άνετα “βγαίνει” κάποιος που καλείται να πληρώσει ακόμα και τον μισό του μισθό για τις ανάγκες της στέγασης; Οι ραγδαίες εξελίξεις γύρω από το real estate και ο εκτροχιασμός των ενοικίων είναι μια ενεργή συζήτηση εδώ και καιρό στην Ελλάδα, που πλαισιώνεται από μια σειρά από έρευνες που ρίχνουν φως σε διάφορες πτυχές της κατοικίας στην Ελλάδα, του gentrification, της αλλοίωσης του χαρακτήρα των γειτονιών, της απουσίας πολιτικών για την προστασία της κατοικίας.

Το τελευταίο διάστημα όμως, φαίνεται πως οι κάτοικοι παίρνουν τη σκυτάλη και από τη θεωρία περνούν στην πράξη, διεκδικώντας συλλογικά αξιοπρεπή κατοικία για όλες και όλους αλλά και την προστασία του χαρακτήρα των γειτονιών.

“ΜΑΣ ΠΕΤΑΝΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ, ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!”

Το περασμένο Σάββατο, μια διαφορετική μετακόμιση – διαμαρτυρία για το δικαίωμα στη Στέγη πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας, από ανθρώπους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της πρωτοβουλίας “Γειτονιές για το δικαίωμα στη Στέγη” η οποία συνοδεύεται και από το -χαρακτηριστικό για την κατάσταση που επικρατεί- logo “Το ΣΠΙΤΙ μου ΜΕΣΑ”. 

Άνθρωποι μεταμφιεσμένοι – ή και όχι – μαζί με κούτες, βαλίτσες, σεντόνια, μουσικά όργανα, αστεία και ταυτόχρονα τόσο βγαλμένα από τη ζωή συνθήματα, έκαναν συμβολική μετακόμιση αφού, όπως αναφέρουν, “μας πετάνε έξω από τα σπίτια μας, τις γειτονιές μας”.

“Άλλος για Golden Visa”, “ΕΥΚΑΙΡΙΑ 700€”, “Στο Airbnb το σπίτι σου θα μπει”, “ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ κάτοικος για επενδυτικό ντεκόρ” είναι μόλις μερικά από αυτά που έγραψαν, φώναξαν και τραγούδησαν σε μια πορεία με χιούμορ, παλμό και ζωντάνια που άφησε έντονο το αποτύπωμά της στο κέντρο της πόλης.

Τα αιτήματά τους περιλαμβάνουν την επιβολή πλαφόν στα ενοίκια και τις αυξήσεις τους, ζητούν να απαγορευτούν οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, να περιοριστούν ή και να απαγορευτούν οι βραχυχρόνιες μισθώσεις τύπου Airbnb, να καταργηθεί η Golden Visa, να δημιουργηθεί επαρκής, δημόσια και αξιοπρεπής κοινωνική κατοικία, να στηριχθούν εγχειρήματα συνεταιριστικής κατοικίας, όπως επίσης και να μπει φρένο στις εξώσεις.

Οι “Γειτονιές για το δικαίωμα στη Στέγη” αποτελούν μια “φρέσκια” συνάντηση κινήσεων πολιτών που δραστηριοποιούνται γύρω από τον χώρο και η πρώτη τους δράση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της καμπάνιας Ευρωπαϊκές Ημέρες Δράσης για την Κατοικία του European Action Coalition.

Το περασμένο φθινόπωρο έγινε η αρχή με την πρώτη συνάντηση μεταξύ κινήσεων πολιτών γύρω από τον χώρο, που ένιωσαν την ανάγκη να κάνουν κάτι για το Στεγαστικό. Το επόμενο βήμα ήταν να διευρύνουν το κάλεσμα κι έτσι οι “Γειτονιές για το δικαίωμα στη Στέγη” πήραν σάρκα και οστά. Πολύ γρήγορα τις αγκάλιασαν και κινήσεις πολιτών από άλλες γειτονιές πέραν του κέντρου της Αθήνας αλλά και με ευρεία γκάμα κινηματικής δραστηριότητας, από συλλογικότητες διεκδίκησης ελεύθερων χώρων, κινήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς, ερευνητικές ομάδες που ασχολούνται με την κατοικία και τον χώρο, χώρους συνάντησης των “ξεσπιτωμένων” στα social media όπως η ομάδα του ΞΕΣΠΙΤΟΓΑΤΟΥ, κατοίκους που εκτοπίζονται από τις γειτονιές τους.

Όπως αναφέρουν μέλη της ομάδας χαρτογράφησης Εξαρχείων, στο MAGAZINE που συμμετέχουν στις “Γειτονιές για το δικαίωμα στη Στέγη” πλέον συμμετέχουν συλλογικότητες και άτομα από γειτονιές του κέντρου, αλλά έρχονται και άνθρωποι από πιο μακρινές περιοχές όπως η Δάφνη και το Ελληνικό: “Υπάρχει πολύς κόσμος που ζει αυτή την κατάσταση και θέλει να κάνει κάτι για να αλλάξει”. “Έτσι, βάλαμε σαν στόχο την 6η Απριλίου με αφορμή την ευρωπαϊκή εβδομάδα δράσης. Ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να ανοίξουμε το θέμα και μαζί με το Μετσόβιο, με ερευνητές και φοιτητές, οι οποίοι συζήτησαν για το θέμα και στις συνελεύσεις τους. Στο Πολυτεχνείο κάναμε και την πρώτη δημόσια συζήτηση, πριν τη μετακόμιση” εξηγούν.

“Θέλουμε να μετατρέψουμε τις συζητήσεις σε απτά παραδείγματα, να ανοίξει η συζήτηση, γι’ αυτό και προχωράμε με καμπάνιες και διαμορφώνουμε ομάδες εργασίας για τα επιμέρους” τονίζουν.

ΒΙΑΙΗ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΑΠΟΥΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Η Μαρία Πετεινάκη από την Επιτροπή Μαχαλά Μεταξουργείου – που είχε πραγματοποιήσει την κηδεία της γειτονιάς του Μεταξουργείου, την πρώτη διαμαρτυρία για το gentrification και αποτέλεσε την αρχή για όλα αυτά – και της ACAN Greece, ομάδας αρχιτεκτόνων για την κλιματική αλλαγή, μιλώντας στο MAGAZINE χαρακτηρίζει το Στεγαστικό “ένα κρίσιμο ζήτημα που αγγίζει τους πάντες” και επισημαίνει πως το δικαίωμα στη Στέγη “αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα και όχι πεδίο κερδοφορίας για λίγους, όπως βλέπουμε να συμβαίνει με τη Golden Visa“.

“Η Golden Visa έχει εκτινάξει το real estate, οι νόμοι για το Airbnb δεν εφαρμόζονται. Δεν είναι φτιαγμένοι για να μειωθεί το Airbnb στην πράξη, αλλά για να έχει περισσότερα έσοδα από αυτό το κράτος. Δεν μειώνει δηλαδή την περίοδο που ένα διαμέρισμα μπαίνει στην πλατφόρμα, ή δεν αναφέρει ποσοστό διαμερισμάτων σε κάθε περιοχή, ή κάποια στοιχεία που να περιορίζουν το Airbnb, αντιθέτως, γίνεται επιχείρηση, μπορούν να περαστούν έξοδα κλπ.

Παράλληλα, τρέχουν μεγάλα έργα ανάπλασης του δημόσιου χώρου και προβάλλονται μεγαλεπήβολα έργα, τύπου ‘Μεγάλος Περίπατος’. Υπάρχει απόσυρση του κράτους σε επίπεδο φροντίδας για μικρά και καθημερινά πράγματα, όπως τα πάρκα και οι ελεύθεροι χώροι. Είμαστε αντιμέτωποι με την εκκωφαντική απουσία πολιτικών από πλευράς κράτους και δήμου τα προηγούμενα χρόνια. Ο τρόπος μάλιστα που επιλέγουν να παρέμβουν, ενισχύει την επέλαση του real estate” υπογραμμίζουν μέλη της ομάδας χαρτογράφησης Εξαρχείων.

Ως προς την κατάσταση που επικρατεί, η κ. Πετεινάκη παρατηρεί κι εκείνη ένα μεγάλο κενό, αυτό της απουσίας πολιτικής για την κοινωνική κατοικία στην Ελλάδα. “Μέχρι το 2012 υπήρχε μόνο ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας, όπου όσοι συμμετείχαν γινόντουσαν και ιδιοκτήτες των κατοικιών. Από τότε και μετά δεν υπάρχει τίποτα” σημειώνει, ενώ παράλληλα επισημαίνει την ιδιαιτερότητα της Ελλάδος, ως προς τα υψηλά ποσοστά στην ιδιοκατοίκηση. Τα υψηλά ποσοστά ιδιοκατοίκησης δεν είναι κάτι κακό, ίσα ίσα, απλά είναι και ο λόγος που οι νέοι μένουν με τους γονείς μέχρι τα 32 κατά μέσο όρο στην Ελλάδα.

“Στον ΕΦΚΑ, ανήκουν πολλά κτίρια τα οποία είναι κενά και θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για εργατικές κατοικίες. Και φυσικά, αυτές θα έπρεπε να είναι στο κέντρο και όχι αποκλεισμένες” προσθέτει.

Ένα άλλο μεγάλο ζήτημα είναι και η απουσία δωρεάν φοιτητικής στέγης, καθώς η αύξηση των ενοικίων έχει οδηγήσει σε εκτόξευση του κόστους των σπιτιών για φοιτητές και, σύμφωνα με την κ. Πετεινάκη, κάτι τέτοιο “επηρεάζει όλη την αγορά στην Ελλάδα, όπου υπάρχουν σχολές”.

Για τα κυβερνητικά μέτρα όπως το πρόγραμμα “Σπίτι μου” ξεκαθαρίζει πως “είναι προσανατολισμένα στο πώς οι πολίτες θα πάρουν δάνεια και όχι πάνω στις ανάγκες τους, ενώ αυτός που βοηθιέται πραγματικά είναι ο ιδιοκτήτης και σε καμία περίπτωση δεν συγκρατούν τις τιμές. Αφενός είναι τα προγράμματα για νέους με χαμηλά εισοδήματα να πάρουν δάνεια, αφετέρου είναι οι επιδοτήσεις ενοικίου, όπου συμμετέχουν συγκεκριμένος αριθμός πολιτών, ενώ έχει τύχει να το εκμεταλλεύονται οι ιδιοκτήτες το επίδομα.”

Σε αντίθεση με πόλεις του εξωτερικού όπως η Βαρκελώνη όπου μια σειρά από ρυθμίσεις γύρω από την Στέγη περνούν μέσα από τον δήμο, στην Ελλάδα, οι δήμοι δεν έχουν αυτή τη δικαιοδοσία. Μάλιστα, “η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει αφαιρέσει πολλές αρμοδιότητες από τους δήμους”, επισημαίνει η κ. Πετεινάκη.

“Αυτό που βιώνουμε είναι η απόλυτη αλλαγή χαρακτήρα της πόλης. Γειτονιές αλλάζουν χρήσεις με ραγδαίο ρυθμό, ενώ η κυβέρνηση αντί να βάλει φρένο σε αυτό, συμβάλει προς την κατεύθυνση αυτή, όπως με την αυξανόμενη κατεδάφιση κτιρίων του μεσοπολέμου. Είναι κρίσιμο να διατηρηθεί και να μην χαθεί ο χαρακτήρας της πόλης” υπογραμμίζει.

Τη βίαιη αλλαγή που συντελείται στη γειτονιά, καταγράφει η ομάδα χαρτογράφησης Εξαρχείων, μέλη της οποίας αναφέρουν στο MAGAZINE: “Καταγράφουμε την αλλαγή της γειτονιάς μας: για παράδειγμα την εκρηκτική αύξηση Airbnb και τουριστικών χρήσεων, αλλά και το πώς χάνονται τα μαγαζάκια της γειτονιάς που εξυπηρετούσαν τους κατοίκους και αλλάζουν οι χρήσεις τους”.

“Ξεπηδούν διαρκώς νυχτερινά μαγαζιά, Airbnb και hostels, πλυντήρια, οι δημόσιοι χώροι συρρικνώνονται, από την πανδημία δεν μαζεύτηκαν ποτέ τα τραπεζοκαθίσματα, υπάρχει έντονη ηχορύπανση. Αλλάζουν χρήση οι γειτονιές με την τουριστικοποίηση. Γίνεται δύσκολη καθημερινότητα για τους μόνιμους κατοίκους, ενώ πολλοί και πολλές εκτοπίζονται από τις γειτονιές τους γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις αυξήσεις των ενοικίων. Το ίδιο ισχύει και αλλού, στο Παγκράτι, την Κυψέλη, το Γκάζι, τα Πετράλωνα, το Μεταξουργείο” εξηγούν και συνεχίζουν:

“Από το 2011 μέχρι την περασμένη χρονιά, ένα στα επτά σπίτια στα Εξάρχεια είχε μπει στο Airbnb. Αυτό έχει φυσικά και αντίκτυπο στα ενοίκια και στην αγορά ακινήτων. Τα ενοίκια σύμφωνα με διάφορες πηγές που έχουμε βρει έχουν σχεδόν διπλασιαστεί την τελευταία εξαετία. Το χάος στην αγορά ακινήτων και ενοικίου πρέπει να ρυθμιστεί. Η πολιτεία όμως οφείλει να υιοθετεί και δημιουργικές πολιτικές, προγράμματα κοινωνικής Στέγης, ενίσχυση της συνεταιριστικής κατοικίας για να μπορέσει να υπάρξει στην Ελλάδα”.

“Υπάρχουν νέες προτάσεις για τη στέγη, εναλλακτικά μοντέλα, κίνητρα που μπορούν να υπάρξουν σε ιδιοκτήτες ώστε να επαναφέρουν τα ανενεργά ακίνητά τους σε λειτουργία για προγράμματα στέγης με κοινωνικό πρόσημο κοκ. Πρέπει να δημιουργηθούν φορείς που θα καταγράφουν τα προβλήματα και τις ανάγκες  για να ανταποκριθούν έπειτα οι πολιτικές. Αλλά για αυτά, χρειάζεται βούληση και κοινωνική πίεση”.

“Καθώς η κοινωνική πολιτική είναι ξένη αντίληψη για κάποιους, χρειάζεται ένα μαζικό κίνημα για τη στέγη με συλλογικές διεκδικήσεις και δράσεις. Αυτό είναι και το νόημα των Γειτονιών για το Δικαίωμα στη Στέγη, να ενώσουμε τις φωνές μας από διαφορετικές γειτονιές από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες», καταλήγουν.

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ

Η λύση στα αδιέξοδα που υπάρχουν για μια αξιοπρεπή και οικονομικά προσιτή στέγη, μπορεί να αναζητηθεί και μέσα από εναλλακτικά παραδείγματα στέγασης που συναντάμε εδώ και χρόνια σε πόλεις του εξωτερικού. Η συνεταιριστική κατοικία αποτελεί ένα από αυτά και έχει αρχίσει να συζητιέται έντονα πλέον στα αστικά κέντρα της χώρας.

Η ομάδα Cohab Athens, η οποία δικτυώνεται με τις “Γειτονιές για το δικαίωμα στη στέγη”, ξεκίνησε μια ενδιαφέρουσα δράση για την χαρτογράφηση και διεκδίκηση κενών κτιρίων για κοινωνική και συνεταιριστική κατοικία στο πλαίσιο της καμπάνιας Ευρωπαϊκές Ημέρες Δράσης για την Κατοικία του European Action Coalition, όπου οι πολίτες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα κόλλησαν το ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ αντί του ΠΩΛΕΙΤΑΙ ή ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ έξω από άδεια κτίρια που εντόπισαν στην Αθήνα.

Τι εννοούμε όμως συγκεκριμένα με τη μετατροπή ενός άδειου κτιρίου σε συνεταιριστική κατοικία; Αρχικά, η πρόταση του Cohab αφορά στη δημοκρατική και μη-κερδοσκοπική διαχείριση της ακίνητης περιουσίας των δημόσιων και κοινωφελών ιδρυμάτων και φορέων, προς όφελος των κατοίκων της πόλης, για την προστασία της κατοικίας και της τοπικής οικονομίας. Στέκεται απέναντι στη λογική του μέγιστου οικονομικού οφέλους και της μεγιστοποίησης της επενδυτικής ανταπόδοσης, ενώ προτάσσει τη μη-κερδοσκοπική και δημοκρατική διαχείριση των δημόσιων και κοινωφελών περιουσιών για φθηνή, αξιοπρεπή και περιβαλλοντικά βιώσιμη κατοικία.

Για να συμβεί αυτό, ζητούν δημόσιες πολιτικές που θα χρηματοδοτήσουν την επισκευή, ενεργειακή αναβάθμιση και επανάχρηση των κενών κτιρίων δημόσιων, δημοτικών και κοινωφελών οργανισμών εκτός αγοράς, με μη-κερδοσκοπικούς, συμπεριληπτικούς και δημοκρατικούς τρόπους, σε σύμπραξη με δήμους, κοινωνικές οργανώσεις και συνεταιρισμούς κατοίκων, για μια κοινωνικά δίκαιη βελτίωση της ζωής στις γειτονιές.

Η Μαρία Καραγιάννη, μέλος του CoHab και ερευνήτρια για την κατοικία στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, περιγράφει στο MAGAZINE τα χαρακτηριστικά που έχει ένα επιτυχημένο παράδειγμα, όπως αυτό της La Borda στη Βαρκελώνη.

“Τα περισσότερα πετυχημένα συνεταιριστικά εγχειρήματα του εξωτερικού είναι αποτέλεσμα συνεργασίας, όπως η La Borda, που αποτελεί κτίριο συνεταιριστικής κατοικίας, χτίστηκε σε οικόπεδο που παραχώρησε ο δήμος της Βαρκελώνης, και αποτελεί προϊόν συμμετοχικού σχεδιασμού, καθώς συνεταιρισμός αρχιτεκτόνων ανέλαβε τον σχεδιασμό, ενώ με συνεταιριστικό τρόπο δημιουργήθηκαν και οι υπόλοιπες ομάδες, η νομική υποστήριξη, το business plan, η χρηματοδότηση, κ.α.” εξηγεί.

Οι συνεταιριστικές κατοικίες διέπονται από δημοκρατική λειτουργία και αυτό σημαίνει συνελεύσεις των μελών τους για τη λήψη αποφάσεων. Αποτελεί δηλαδή μια διαδικασία συλλογική και αλληλέγγυα στην πράξη, όπως επισημαίνει η κ. Καραγιάννη, και μεταφέρει το ότι αυτό μπορεί να σημαίνει και παροχή βοήθειας σε άνεργο μέλος του συνεταιρισμού ο οποίος δεν έχει χρήματα για να καλύψει για μια περίοδο το ενοίκιο.

Παράλληλα, εξηγεί πως η συνεταιριστική κατοικία δημιουργεί οικονομίες κλίμακας, και τα μέλη της έχουν πρόσβαση σε πράγματα που αλλιώς δεν θα είχαν. “Συνήθως έχουν στο ισόγειο κοινούς χώρους όπως σαλόνι και τραπεζαρία, χώρους για τη φροντίδα των παιδιών, λαχανόκηπους, ανάλογα με τι θα αποφασίσουν κάθε φορά τα μέλη τους” εξηγεί.

Για να μπορέσει να γίνει πράξη η συνεταιριστική κατοικία και στην Ελλάδα, η ομάδα του CoHab προχώρησε σε κάποια συγκεκριμένα βήματα. “Υπάρχουν σχεδόν 800.000 άδεια ακίνητα όλων των ειδών στην Ελλάδα, και μάλιστα το τελευταίο διάστημα, παρατηρείται μια αυξητική τάση στις αστικές περιοχές. Με αφορμή αυτό, ξεκινήσαμε στο CoHab με την καταγραφή αρχικά των άδειων κτιρίων του δημοσίου στις μεγάλες πόλεις. Αυτό που συμβαίνει με τα κτίρια του δημοσίου είναι το ότι δεν έχουμε σαφή εικόνα στην Ελλάδα, καθώς, αν και υπάρχει υποχρέωση, δεν υπάρχουν μητρώα με την καταγραφή τους από κάθε φορέα στον οποίο ανήκουν. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε και, με αφορμή την δικτύωσή μας με το κίνημα ‘Γειτονιές για το Δικαίωμα στην Στέγη’, συμμετείχαμε σ’ αυτή τη δράση συλλογικής χαρτογράφησης και διεκδίκησης κενών κτιρίων” εξηγεί στο MAGAZINE.

Η συμμετοχική χαρτογράφηση είναι μια δράση σε εξέλιξη και τα βήματα για να πάρει κανείς μέρος, πολύ απλά: Μπορείτε να συμμετέχετε από όπου και αν βρίσκεστε εντοπίζοντας και καταγράφοντας κενά κτίρια στη γειτονιά σας, να κατεβάστε και να τυπώστε την επιγραφή ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ στην πρόσοψη του κτιρίου για να το “μαρκάρετε” αλλά κυρίως για να ενημερωθούν οι περαστικοί και οι κάτοικοι της γειτονιάς. Στην επιγραφή υπάρχει και ένας QR code που οδηγεί στον χάρτη με την πλήρη χαρτογράφηση.

Μην ξεχάσετε να έρθετε σε επικοινωνία με το [email protected] δίνοντας την διεύθυνση του κτιρίου και ότι πληροφορίες έχετε για το κτίριο (π.χ. σε ποιον ανήκει, πόσο καιρό είναι κενό κα). Εκείνοι, θα το ανεβάσουν στον ακόλουθο χάρτη:

Μετά την καταγραφή, έρχεται η αναζήτηση τρόπου δημιουργίας μιας συνεταιριστικής κατοικίας. Έτσι, το Cohab προχώρησε σε έναν Φοιτητικό & Νεανικό Συνεργατικό Διαγωνισμό για την μετατροπή Κενών Κτιρίων σε Στεγαστικούς Συνεταιρισμούς. Οι αιτήσεις συμμετοχής ξεκινούν στις 15 Απριλίου.

Όπως αναφέρει η πρόσκληση, αντικείμενο του διαγωνισμού είναι η επεξεργασία εναλλακτικών σεναρίων για τη μετατροπή κενών κτιρίων σε διαφορετικούς τύπους σεναρίων συνεταιριστικής στέγασης σύμφωνα με τις τοπικές και κοινοτικές ανάγκες. Μεταξύ άλλων, αφορά στο να φανταστούμε, να σχεδιάσουμε και να διεκδικήσουμε εναλλακτικά μοντέλα στέγασης, που θα βασίζονται στην αυτοδιαχείριση, την δημοκρατία, την αλληλεγγύη και τον διαμοιρασμό των πόρων, και να πειραματιστούμε με διαφορετικές μορφές συλλογικής ιδιοκτησίας, βιώσιμης αρχιτεκτονικής και κοινής διαβίωσης.

“Ξεκινήσαμε από τον Σεπτέμβρη τις επεξεργασίες γιατί θέλουμε να ανοίξει επιτέλους η συζήτηση για τη συνεταιριστική κατοικία στην Ελλάδα, όπως επίσης και να ενισχύσει τη διεκδίκηση των κενών κτιρίων του δημοσίου για συνεταιριστική κατοικία. Ο διαγωνισμός απευθύνεται σε νέους και φοιτητές και περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, εκπαιδευτικά σεμινάρια με ειδικούς – όπως συνεταιριστικά γραφεία, μέλη συνεταιρισμών που έχουν γνώση στην υποστήριξη των ανθρώπων που θέλουν να ξεκινήσουν κάτι τέτοιο, θεσμικό πλαίσιο, νομικά εργαλεία” αναφέρει.

Η πρωτοβουλία αυτή γίνεται υπό την αιγίδα του ΣΑΔΑΣ – ΠΕΑ (Σύλλογος Αρχιτεκτόνων Διπλωματούχων Ανωτάτων Σχολών – Πανελλήνια Ένωση Αρχιτεκτόνων) και έχει την υποστήριξη αρχιτεκτονικών σχολών από όλη τη χώρα.

Όπως επισημαίνει η κ. Καραγιάννη, ο διαγωνισμός αυτός αποτελεί ευκαιρία δικτύωσης των ανθρώπων που ενδιαφέρονται για τη δημιουργία συνεταιριστικής κατοικίας και επιθυμούν συμμετέχουν μέλη της κοινωνίας των πολιτών και εκπρόσωποι συνεταιριστικών φορέων της χώρας ώστε να συμβάλουν στην επιτυχία των εδώ εγχειρημάτων που θα προκύψουν.