ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ: ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΤΗΣ ΟΛΛΑΝΔΕΖΑΣ, ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ
Ο Μίλτος, που είχε την ατυχία να καθίσει δίπλα δίπλα με τη δημοσιογράφο που αναστάτωσε το Μαξίμου, θυμάται τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε.
Δεν με ένοιαζαν οι ερωτήσεις της, εγώ την κοίταζα έντονα γιατί μου θύμιζε μία Ολλανδέζα που είχα γνωρίσει στην Κω το καλοκαίρι του ‘95, όταν ακόμα το έπαιζα “εναλλακτικός”, τότε που σνόμπαρα τη Μύκονο και πήγαινα μόνο για δυο βδομάδες.
Τότε που άκουγα Nirvana και Rolling Stones, και έβγαινα τα βράδια με μοναδικό σκοπό να ροκάρω σκληρά.
Αλλά δεν ήταν αυτή. Όλα τα παλιά μου φλερτ, μόλις τα πλησιάζω, με καλωσορίζουν με μια ανατριχίλα στη σπονδυλική τους στήλη κι ένα βλέμμα που λέει “σε έχω ξεπεράσει, αλλά δεν σε έχω συγχωρήσει”. Εκείνη παρέμεινε ατάραχη.
Σκέφτηκα όμως ότι ίσως ποτέ να μην είναι αργά για εμάς τους δύο μέχρι που πρόσεξα τα υποδήματά της: σανδάλια με διπλό χρυσό πάτο. Ειδικά τώρα που χειμωνιάζει και οι περιστάσεις απαιτούν κλειστό μποτίνι ή φλατ μπότα over the knee, αυτό ήταν κάτι το μη αποδεκτό.
Απαγόρευσα στον εαυτό μου οποιαδήποτε επιθυμία για after drink μαζί της και επικεντρώθηκα στη συνέντευξη Τύπου. Και τότε άρχισα να προσέχω αυτά που έλεγε, τα τέρατα που έβγαιναν απ’ το στόμα της.
Η κυρία αυτή δεν βρισκόταν εκεί για να κάνει τη δουλειά της όπως κάθε δημοσιογράφος, αντίθετα, βρισκόταν εκεί για να κάνει ερωτήσεις.
Ποιος την άφησε να μπει μέσα; Πώς κατάντησε έτσι το Μαξίμου; Έχω μπει σε ξεφτιλάδικο στο Γκάζι με πιο δύσκολη πόρτα.
Είχα θυμώσει πολύ, ήμουν οργισμένος. Όταν τελείωσε το παραλήρημά της, έσκυψα στο αυτί της και της επανέλαβα ό, τι και ο πρωθυπουργός:
-Δεν μπορεις να έρχεσαι και να μας προσβάλλεις σε αυτό το κτίριο.
-Πάμε να διαλέξετε εσείς κτίριο τότε.
Τρελάθηκα. Έπρεπε να βλέπατε εκείνη τη στιγμή πώς έκανε η φλέβα στο μέτωπό μου, πώς χτύπαγε σαν μανιασμένη, σαν να λέει ξανά και ξανά “No, you have not been to Samos”.
Συγκρατήθηκα όμως. Τις απαντήσεις της θα τις έπαιρνε από εκεί που έπρεπε, δεν ήμουν εγώ ο κατάλληλος να τη βάλω στη θέση της, υπάρχουν τόσα ανεξάρτητα κανάλια γι’ αυτό.
Το επόμενο μεσημέρι ξύπνησα αναστατωμένος. Ο Παρασκευάς, το κατάλαβε και αμέσως ρώτησε “απασχολεί κάτι τον κύριο; Μήπως δεν είναι ευχαριστημένος με το πρωινό του;”.
“Γλυκέ μου μπάτλερ, μόνο εσύ μπορείς να δεις μέσα στη ψυχή μου. Αλλά όχι. Κάτι άλλο με απασχολεί σήμερα. Σε παρακαλώ, αν χτυπήσει το τηλέφωνο, πες ότι “ο κύριος παίρνει το μπάνιο του. Θα σας καλέσει αργότερα’”. “Όπως επιθυμείτε”.
Μπήκα για ένα γρήγορο ντουζ, οι υποχρεώσεις δεν μπορούν να περιμένουν, οι εξελίξεις τρέχουν, οι Έλληνες περιμένουν τόσα από μένα, έπρεπε το πολύ σε μία ώρα να είμαι για τένις.
Και αυτό δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς. Οι θέσεις μας στα εθνικά θέματα είναι αδιαπραγμάτευτες.
