ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΟ NEWS 24/7: “ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΜΜΑ. ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ”

Τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο δεν μπορείς να τον φανταστείς εύκολα σκυθρωπό. Πάντα στα χείλη του διαγράφεται ένα όμορφο χαμόγελο. Το ομολογεί άλλωστε και ο ίδιος πως είναι φύσει και θέσει αισιόδοξος.

Συναντηθήκαμε λίγο πριν την πρόβα του “Μισάνθρωπου” στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μία παράσταση την οποία σκηνοθετεί ο εμβληματικός Πέτερ Στάιν και ο ίδιος ερμηνεύει τον κεντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο, αυτόν του Αλσέστ. Κόντρα ρόλος γι΄αυτόν, όπως λέει, καθώς ο ίδιος λειτουργεί δονκιχωτικά και πιστεύει ότι ο καθένας μας μπορεί να αλλάξει κάτι σ αυτον τον κοσμο αν φέρεται στο σύμπαν γύρω του με ευγένεια και σεβασμό..

Έχω διαβάσει πως η πρώτη σου επαφή με το θέατρο ήταν σε μια αλάνα του Βύρωνα;
Ναι, ο δήμος Βύρωνα είχε στήσει πρόχειρα -με οικοδομικά υλικά και τάβλες- μία θεατρική σκηνή. Όλες οι γειτονιές εκεί μαζευόμασταν. Ήταν καλοκαίρι και θυμάμαι που είχα μαγευτεί με μια παράσταση, τον “Δον Καμίλο”, τη μεγάλη επιτυχία του Μίμη Φωτόπουλου. Θυμάμαι να είμαι παιδάκι ανεβασμένος σε ένα δέντρο για να μπορώ να βλέπω καλά.

Έζησα σε μία άλλη Αθήνα σαν παιδί. Το πρωί φεύγαμε από το σπίτι και τρέχαμε στη γειτονιά. Παίζαμε μπάλα και ό,τι φανταστείς κι όταν νύχτωνε ακούγαμε τη φωνή της μαμάς να γυρίσουμε σπίτι. Χωρίς αγωνίες. Χτυπούσαμε, είχαμε τραύματα κανονικά, όχι ψυχικά. Γόνατα, αγκώνες, κεφάλι… όλα. Αυτή η αίσθηση ελευθερίας ήταν μοναδική…

Χωριό είχες;
Φυσικά. Γεννήθηκα στο Αίγιο. Δεν μεγάλωσα εκεί γιατί με το που έγινα ενός έτους ήρθαμε στην Αθήνα. Το χωριό μου ήταν εκεί, έξω από το Αίγιο, η υπέροχη Ζήρεια. Εκεί μεγάλωσα τα καλοκαίρια, τα Πάσχα. Θεωρώ ότι είμαι παιδί του χωριού δηλαδή.

Τη φύση την αναζητάς πάντα. Τώρα έχετε με τη γυναίκα σου σπίτι στο Πήλιο, στις Μηλιές…
Ναι, κι από τότε που πήγαμε στις Μηλιές, έχει αλλάξει η ποιότητα της ζωής μας. Γιατί φτιάξαμε το σπίτι μας με γνώμονα πως εκεί θέλουμε να ζήσουμε μελλοντικά, κι όχι να κάνουμε μόνο διακοπές. Έτσι, με τον τρόπο αυτό νοερά συμφωνήσαμε να αλλάξουμε την ποιότητα της ζωής και της δουλειάς μας. Ας πούμε πλέον δε σκέφτομαι “ωραία, χειμώνα θα κάνω αυτό το έργο και το καλοκαίρι αμέσως ξεκινάω πρόβες για το άλλο”. Προσπαθώ να βρίσκω χρόνο και να μη δουλεύω τρελά για να πηγαίνουμε στις Μηλιές. Αναγκάζεσαι έτσι να ψάχνεις τη χρονική φόρμουλα, ώστε να μπορείς πραγματικά να απολαύσεις το σπίτι σου. Είναι θέμα ζωτικό καθαρά. Αδειάζει το μυαλό μου εκεί.

Όσο περνάνε τα χρόνια βλέπω και πόσο μεγάλη είναι η βλακεία του ανθρώπου και τρομάζω, γιατί καταλαβαίνω πως όλα τελικά είναι ένας φαύλος κύκλος…

Η σχέση σου με την πόλη;
Μου αρέσει πάρα πολύ. Μου αρέσει να μένω στο κέντρο, να βλέπω ζωή, κόσμο. Μου αρέσει να βλέπω χαμόγελα και ίσως γι αυτό να θέλω να τα μεταδίδω μέσα από τη δουλειά μου. Μου αρέσει να νιώθω ότι ο κόσμος τρέχει, αλλά δεν τρέχει με τα μάτια κάτω, σκυφτός. Θέλω να νιώθω ότι υπάρχει ζωή γύρω μου. Είναι σαν να έχω μια έξοδο κινδύνου που με περιμένει, είτε προς τη φύση είτε προς την πόλη.

Όταν είσαι άνθρωπος με ενέργεια και δημιουργικός, η φύση σού δίνει δύναμη για να μπορείς να συνεχίσεις να δημιουργείς. Ούτως ή άλλως σε περιμένει για να γίνεις “ένα” μαζί της όταν θα είσαι πλέον ανενεργός ή όταν δε θα έχεις δυνάμεις πια να κάνεις πράγματα. Έτσι, φορτίζω πολύ καλά τις μπαταρίες στη φωλιά μου και μετά νιώθω τη χαρά του ότι πάω να βουτήξω στην όμορφη ζούγκλα της πόλης.

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Αυτό το χαμόγελο στα χείλη το έχεις πάντα; Δεν μπορώ να σε φανταστώ σκυθρωπό…
Νομίζω ότι όλα τα συναισθήματα περνάνε από μένα. Και η γκρίνια και ο θυμός. Όλα, όμως, έχουν μικρή διάρκεια ζωής, Έχω μια αισιόδοξη ματιά για τα πράγματα, παρόλο που πιστεύω ότι είναι πολύ σκατά αυτή η ζωή που ζούμε. Ξέρεις, παλιότερα πίστευα πάρα πολύ στον άνθρωπο. Όσο περνάνε τα χρόνια βλέπω και πόσο μεγάλη είναι η βλακεία του και τρομάζω γιατί καταλαβαίνω πως όλα τελικά είναι ένας φαύλος κύκλος. Πώς μπορεί να έρθει μια παγκόσμια ειρήνη όταν οι γενιές που έχουν ζήσει τον πόλεμο και το αίμα στο πετσί τους έχουν φύγει από τη ζωή και δεν μπορουν να ετσι να αποτρέψουν τις νεότερες να επαναλάβουν τα ίδια λαθη;

Δεν είμαι απαισιόδοξος, απλώς προσπαθώ να μην χάνω την αισιοδοξία μου ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που θα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Και μέσω της δουλειάς μας στο θέατρο ίσως να μην μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά πάνω στη σκηνή νιώθουμε σαν μικροί θεοί που έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τις διαθέσεις και τα συναισθήματα του κόσμου … Λειτουργούμε δονκιχωτικά και προσωπικά πιστεύω ότι ο καθένας μας μπορεί να αλλάξει κάτι σ αυτόν τον κόσμο αν φέρεται στο σύμπαν γύρω του με ευγένεια και σεβασμό..

Η νέα γενιά είναι ευγενική;
Έχει γεννηθεί κάτι πολύ όμορφο μέσα σε αυτή την περίεργη σαπίλα που υπάρχει παγκοσμίως. Βλέπεις ότι οι νέες γενιές χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες: υπάρχουν παιδιά που ακούνε μια μουσική που είναι γεμάτη βρισίδια και σου σηκώνεται η τρίχα, όχι για το ότι τους αρέσει αυτή η μουσική, αλλά γιατί σκέφτεσαι τι μπορεί να κάνει στον ψυχισμό ενός νέου παιδιού αυτός ο στίχος. Πόσο εύκολο θα είναι δηλαδή για ένα παιδί να χρησιμοποιήσει αυτή τη βία που ακούει.

Από την άλλη υπάρχει ένα άλλο κομμάτι της νέας γενιάς που έχει μια ευγένεια. Παιδιά 18 και 20 χρόνων σπουδάζουν θέατρο, επιλέγουν να κάνουν αυτό το ταξίδι με τρομερό σεβασμό. Το επάγγελμά μας πολλοί νομίζουν πως έχει έναν ατομικισμό και ο καθένας προσπαθεί να “πάρει κεφάλια” για να γίνει είτε διάσημος είτε να αποκτήσει μία εξουσία. Υπάρχει βέβαια κι αυτή η πλευρά, αλλά δεν είναι ο κανόνας. Απλώς τα άδεια βαρέλια είναι που κάνουνε πιο πολύ θόρυβο και αυτά που κάνουν και τα νούμερα της τηλεθέασης.

Κι όλη αυτή η ιστορία με το ΠΔ 85 θα μπορούσε να είχε λήξει πολύ πιο ανώδυνα, άνετα απλά. Απλώς, το πρόβλημα είναι ότι στα 30 χρόνια που έχω κλείσει ως ηθοποιός, ειλικρινά δε θυμάμαι πάνω από πέντε πολιτικούς να παρακολουθούν συστηματικά θέατρο. Που σημαίνει ότι αν ξέρανε πώς λειτουργεί το θέατρο, θα καταλάβαιναν πως το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο η αύξηση του κατώτατου μισθού, είναι πολύ πιο απλό και ουσιαστικό. Η πολιτεία λέει σε αυτά τα παιδιά “τελειώστε το Λύκειο, θα πάρετε απολυτήριο. Και μετά δώστε εξετάσεις σε μια σχολή που θέλετε να σπουδάσετε και πτυχίο δεν χρειάζεται να σας δώσουμε. Κρατήστε το απολυτήριο Λυκείου. Το ίδιο είναι”. Μιλάμε για θέατρο του παραλόγου.

Στο θέατρο ίσως να μην μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά πάνω στη σκηνή νιώθουμε σαν μικροί θεοί που έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τις διαθέσεις και τα συναισθήματα του κόσμου …

Ελπίζεις στους πολιτικούς;
Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα. Ειλικρινά. Φυσικά και ψηφίζω, αλλά προτιμώ να ψηφίζω ανθρώπους ικανούς και δεν με ενδιαφέρει σε ποιο κόμμα ανήκουν. Αν κάποιος είναι ικανός και θέλει να γίνει πολιτικός προσπαθώντας να φτιάξει κατι σ αυτον τον τόπο φυσικά θα τον ψήφιζα.. Το έχω πάρει απόφαση τα τελευταία χρόνια να λειτουργώ έτσι για να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη. Και το λέω αυτό γιατί κάθε δήλωση που κάνουμε ερμηνεύεται αλλιώς και μπορεί κάποιος να πει πως αυτό το λέω ενάντια στην εξουσία, γιατί ανήκω στην αντιπολίτευση. Ή το αντίθετο. Λοιπόν, δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και όχι μόνο πολιτικά, αλλά και καλλιτεχνικά.

Καλλιτεχνικά όταν λες;
Αγαπώ την τέχνη μου και δοκιμάζω τα πάντα . Δε βάζω στεγανά εχοντας ταμπέλες περί ποιοτικού ή εμπορικού . Η τέχνη έχει στόχο να αγγίξει την ψυχή του θεατή. Είμαστε όλοι μια οικογένεια. Ζούμε σε μια πολύ μικρή χώρα και όλοι όσοι κακώς θεωρούμαστε “ποιοτικότεροι” ή “εμπορικότεροι” μεταξύ μας είμαστε πολύ αγαπημένοι. Δεν υπάρχουν διαχωρισμοί μεταξύ μας. Αυτό εννοώ πως είμαι καλλιτεχνικά ελεύθερος.

Άρα δεν επιλέγεις δουλειές βάσει κριτηρίων, αλλά βάσει ενστίκτων…
Ναι λειτουργώ ενστικτωδώς. Δε σου κρύβω πως τα όχι “πέφτουν” βροχή. Δηλαδή μπορεί να πω και όχι και σε κάτι το οποίο θεωρείται ότι είναι πολύ ποιοτική δουλειά. Επιλέγω βάσει συνεργασιών και έργου. Ο ρόλος ίσως έχει τη μικρότερη σημασία .

Τραύματα θα έλεγες πως έχεις;
Πραγματικά όχι. Πιστεύω ότι όλα μπορούν να ξεπεραστούν. Στις δυσκολίες η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Πέφτω, αλλά σηκώνομαι πάλι. Η μόνη περίπτωση που χάνω τον κόσμο είναι σε περιπτώσεις υγείας δικών μου ανθρώπων. Όταν δεν μπορείς να τα βάλεις με τη φύση και με τον Θεό, θες έναν χρόνο για να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα. Κατά τα άλλα πραγματικά κοιμάμαι πολύ καλά τις νύχτες. Είμαι πολύ ανοιχτός με τους ανθρώπους. Νομίζω ότι σέβομαι τους πάντες, χωρίς αυτό να αποτελεί σημάδι αδυναμίας. Κατανοώ και το καλό και το κακό. Απλώς το καλό με τραβάει κοντά του, το κακό σιγά σιγά το κάνω στην άκρη.

Ο Στάιν μάς δίδαξε τον Μολιέρο.

Μισάνθρωπος είσαι;
Όχι, καθόλου. Είναι εντελώς κόντρα ρόλος αυτό που κάνω, αλλά είναι πολύ όμορφο. Είναι ένα ταξίδι που, αν μου το έλεγες πριν από δύο χρόνια, δε θα το πίστευα. Όταν μου το πρότεινε ο Λευτέρης Γιοβανίδης και ακολούθως όταν έμαθα πως έγινε η πρόταση στον Πέτερ Στάιν σκέφτηκα πως το σύμπαν μού κάνει πλάκα.

Είναι ίσως το πιο ιδιαίτερο ταξίδι που έχω κάνει καλλιτεχνικά και έχει ταράξει τα νερά μου. Κάποιος άλλος στη θέση μου, με αυτή την περίεργη πορεία που έχω κάνει που δοκιμάζω τα διάφορα, ίσως φοβόταν να κάνει Μολιέρο, και μάλιστα ένα από τα πιο δύσκολα έργα του, με έναν σκηνοθέτη- παγκόσμιο μύθο. Μπορώ να σου πω ότι είμαι πολύ ευτυχισμένος και ταυτόχρονα εξουθενωμένος γιατί τους τελευταίους τρεις μήνες έχω ρίξει πολλή μελέτη. Από τις αρχές του χρόνου είμαι πάνω στο κείμενο. Δεν μπορείς να υποδυθείς έτσι εύκολα ένα τέτοιο χαρακτήρα.

Όταν μου πρότεινε ο Λευτέρης Γιοβανίδης τον Μισάνθρωπο και ακολούθως όταν έμαθα πως έγινε η πρόταση στον Πέτερ Στάιν, σκέφτηκα πως το σύμπαν μού κάνει πλάκα.

Πώς βιώνεις τον Αλσέστ;
Περίεργα. Το να αγγίξεις έναν τέτοιο χαρακτήρα, εμπεριέχει μέσα του μέσα μια υπερβολή. Είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζοντάς τον σε ενθουσιάζει ο τρόπος που σκέφτεται και οι απόψεις του. Ωστόσο, στην πορεία λες “όχι, τώρα το παρατραβάει, αρχίζει να είναι υπερβολικός”. Είναι προσκολλημένος στον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται και πιστεύει ότι αυτός μόνο είναι σωστός.

Αυτό που κάνει τελικά ένα κείμενο κλασικό, είναι η διαχρονικότητά του. Πού να γνώριζε ο Μολιέρος μετά από τόσα χρόνια, πως όταν αυτός μιλούσε για την αυλή, αυτό θα γινόταν παγκόσμιο φαινόμενο. Πως τελικά αυτός ο μικρόκοσμος έγινε ο μακρόκοσμός μας. Ειδικά τώρα σε αυτή την περίεργη εποχή που ζούμε, την περίεργη εποχή της κολακείας ή της κοlikeκίας στα social media. Είναι φοβερό το να κυνηγάς να παίρνεις τα εκατοντάδες χιλιάδες like για κάτι το οποίο κάνεις. Είναι σαν ένα ναρκωτικό περίεργο, το οποίο σε κάνει να δημιουργείς ψεύτικες εικόνες για να πάρεις περισσότερα likes. Ο καθένας έτσι φτιάχνει την αυλή του, χωρίς καν να τους ξέρει τους αυλικούς του. Πραγματικά ζούμε κάτι πολύ περίεργο.

O Αλσέστ είναι ένα από τα πιο περίεργα πλάσματα που έχω γνωρίσει. Για μένα είναι ακόμα πιο δύσκολο, δε μοιάζουμε καθόλου. Μερικές φορές νιώθω τον εαυτό μου να λέω ότι “όχι, δεν το είπα τώρα αυτό εγώ”. Αλλά είναι και τόσο υπέροχα ενδιαφέρον όλο αυτό.

Πώς ήταν η συνεργασία μας με τον Πέτερ Στάιν;
Ο Πέτερ Στάιν γνωρίζει τόσο καλά το θέατρο και στην προκειμένη περίπτωση τόσο καλά τον Μολιέρο και το έργο αυτό, που μπορεί να σου εξηγήσει γιατί πρέπει να υπάρχει στο κείμενο κάθε λέξη. Και είναι μαγικό αυτό, γιατί έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια να αποδομούμε τα κλασικά έργα. Συνήθως οι σκηνοθέτες “παίρνουν” τον Σαίξπηρ και τον κάνουν με τον δικό τους τρόπο. Από τη μία αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά σίγουρα θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν ο θεατής -ειδικά οι νεότεροι- έβλεπαν πρώτα το πρωτότυπο κείμενο. Μόνο τότε θα μπορούσε κάποιος να καταλάβει και την αποδόμηση του έργου. Πάντοτε ήμουν υπέρμαχος του να ακούγεται πρώτα ο από γραφής λόγος ενός κλασικού έργου. Και τώρα συμβαίνει ακριβώς αυτό και ο Στάιν μάς κάνει να καταλάβουμε για ποιο λόγο ο Μολιέρος έχει γράψει την κάθε πρόταση, την κάθε επανάληψη. Για μας έχει ανοίξει ένας άλλος κόσμος.

Παρά τον σκόπελο της γλώσσας…
Ναι, παρά τη διαφορετική μας γλώσσα όλο αυτό τον καιρό μπαίνουμε σε φράσεις και λέξεις. Να πω εδώ πως η Λουίζα Μητσάκου έχει κάνει μια υπέροχη έμμετρη μετάφραση στα ελληνικά που πιστεύουμε πως θα κατανοήσει ο κόσμος. Ουσιαστικά ο Στάιν μάς δίδαξε τον Μολιέρο. Αν σκεφτώ τα χρόνια που δουλεύει στο σανίδι σαν σκηνοθέτης, θα μπορούσα να κάνω μία σύγκριση των νεότερων σεφ που θέλουν να δοκιμάζουν διάφορες γεύσεις και σάλτσες και τους παλαιότερους σεφ που έχουν τα πολλά Μισελέν και ψάχνουν την ποιότητα στην απλότητα. Αυτό συμβαίνει εδώ….

Θυμάμαι την πρώτη μας συνάντηση με το Στάιν στην Ιταλία που πήγα στη φάρμα του. Εκεί το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να μου δείξει τις τριανταφυλλιές του και μέσα από αυτό μου έδειξε το πόσο απλά είναι τα πράγματα στη ζωή.

Ο Αλσέστ είναι τελικά μισάνθρωπος; Και πώς αυτός ο άνθρωπος τελικά ερωτεύεται μία γυναίκα που αντιπροσωπεύει αυτό το οποίο απεχθάνεται;
Αυτό είναι και το ενδιαφέρον στο έργο του Μολιέρου. Έκανα δύο σκέψεις για τον Αλσέστ. Το πώς από τη μία θέλει να ξεφύγει μακριά από το ανθρώπινο γένος, γιατί του είναι αδιανόητοη η υποκρισία που το διακατέχει, και από την άλλη έχει ερωτευτεί μία γυναίκα, η οποία είναι το κλασικότερο παράδειγμα αυτού που απεχθάνεται.

Έχει περάσει από το μυαλό μου, μήπως ο Αλσέστ θα ήθελε βαθιά να μπορεί να συνυπάρχει με το κοινωνικό σύνολο. Μήπως θα ήθελε να είναι μαζί του αλλά δεν μπορεί; Δηλαδή πήγε και ερωτεύτηκε τη Σελιμέν, ενώ η ξαδέλφη της θα του ταίριαζε πολύ περισσότερο. Και μάλιστα όταν ο φίλος ο Φιλέντ του λέει πως “η Ελιάντ θα σου ταίριαζε, αυτή έπρεπε να ερωτευτείς”, η απάντηση του Αλσέστ είναι πως “και εμένα αυτό η λογική όλο μου αναμασάει, αλλά η λογική τον έρωτα ποτέ δεν κυβερνάει”. Και έτσι είναι. Και πολλές φορές έχει συμβεί στη ζωή μας, το έχουμε παρατηρήσει σε ανθρώπους. Να λέμε μα συγγνώμη, αυτόν πήγε και ερωτεύτηκε; Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Αυτό το κλικ δεν ξέρεις γιατί γίνεται σε κάποιον και για ποιο λόγο. Και θα μπορούσε να ισχύει, αλλά στον Αλσέστ νομίζω είναι πιο περίπλοκο.

Από την άλλη -λίγο πιο πεζό αυτό που θα πω και πιο γειωμένο- σκεφτόμουν πως ο Μολιέρος ήταν ευνοούμενος του βασιλιά και έγραφε τα έργα για να παιχτούν στην αυλή του. Ήθελε να σατιρίσει, ουσιαστικά να τους κάνει έξω φρενών για τον τρόπο που φέρονται, που σκέφτονται, που υποκρίνονται, που κολακεύουν ο ένας τον άλλον. Και σκεφτόμουν ότι αν ήμουν ο Μολιέρος και έπρεπε να γράψω αυτό το έργο, δεν θα έπρεπε στο τέλος με τίποτα να δώσω δίκιο στον Αλσέστ. Αν του έδινα δίκιο μπορεί να εχανα την εύνοια του βασιλιά… Ίσως γι΄αυτό ο Μολιέρος είναι τόσο υπερβολικός στη σκιαγράφηση του Αλσέστ.

Πάντως τον χαρακτήρα του Αλσέστ τον συναντάμε γύρω μας. Αυτούς τους επαναστάτες του καναπέ εννοώ…
Κατά κόρον τον συναντάμε. Αυτό το έργο έχει τόσα παρακλάδια στον τρόπο σκέψης. Με βάζει να “καίω” τον εγκέφαλό μου και να μην κυνηγάω τους ευκολίες μου. Αυτός είναι ενας ωραίος λόγος να ξανανιώνεις σ αυτή τη δουλειά. Έτσι αισθάνομαι. Συνεργάζομαι με έναν υπέροχο σκηνοθέτη σαν τον Στάιν, ο οποίος σε αυτή την ηλικία δεν παυει ναχει τη δύναμη και την όρεξη να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του γυρω από το θέατρο. Αυτό δεν είναι κάτι το οποίο πρέπει να παραβλέπουμε. Είναι ένας άνθρωπος που νιώθει ότι ξαναζεί μαζί μας, που έχει περάσει κι έχει ζήσει τόσα πράγματα παγκοσμίως μέσα από το θέατρο και παρόλαυτά δηλώνει ευγνώμων που του δίνεται η ευκαιρία να νιώθει για μια ακόμη φορά ζωντανός δημιουργώντας μαζί μας.

Το τέλος του έργου είναι φωτεινό ή σκοτεινό για σένα;
Νομίζω ότι δεν τελειώνει η ζωή του Αλσέστ με το να φύγει στην έρημο. Πηγαίνει απλώς στο κομμάτι της ζωής όπου εκεί θα συνειδητοποιήσει πραγματικά ποιος είναι και τι θέλει. Μετά από το σκοτάδι πάντα πιστεύω υπάρχει κάπου κάποιο φως..

Τι θα λεγες ότι θα σου μείνει από αυτή τη συνεργασία με τον Στάιν;
Θα μου μείνει η πρώτη μας συνάντηση στην Ιταλία που πήγα στη φάρμα του. Εκεί το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να μου δείξει τις τριανταφυλλιές του και μέσα από αυτό μου έδειξε το πόσο απλά είναι τα πράγματα στη ζωή.

Θα μου μείνει η συνεύρεσή μας, αλλά και η συνεύρεσή μας με την Όλια (Λαζαρίδου) που θαυμάζω χρόνια και βρεθήκαμε με αυτό το έργο για πρώτη φορά μαζί. Όπως και με τα υπόλοιπα παιδιά που πλέον νιώθω σαν να συγγενεύουμε. Δε δουλεύουμε μόνο για τα εισιτήρια ή την επιτυχία μιας παράστασης, αλλά και γι αυτά τα συναισθήματα που νιώθουμε γνωρίζοντας ο ένας τον άλλο. Και σε αυτή την περίπτωση ξεκινάει από έναν υπέροχο θεατράνθρωπο, τον Πέτερ Στάιν, ο οποίος μέσα από την απλότητά του μας έχει διδάξει υπέροχα πράγματα γύρω από το θέατρο. Δεν είμαστε οι ηθοποιοί του. Είμαστε μαθητές του σε αυτή τη δουλειά. Και χαιρόμαστε πάρα πολύ γιατί δεν μας το επέβαλε. Εμείς το διαλέξαμε κι ο τρόπος του κι η απλότητά του μας έκανε να νιώθουμε μαθητές.

Ελεύθεροι αισθάνεστε;
Ένα πράγμα θα σου πω μόνο. Αγαπάει πολύ τους ηθοποιούς παρόλο που φαίνεται αυστηρός. Και τους σέβεται πολύ. Όταν ήρθαμε εδώ στο Δημοτικό Θέατρο, του δώσανε ένα μικρόφωνο για να μας κατευθύνει και είπε “δε θα το χρησιμοποιήσω”. Έρχεται και μιλάει στον καθένα ξεχωριστά από κοντά ή σε όλους μαζί. Θέλει να είναι δίπλα μας. Ελπίζουμε και ευχόμαστε όλη η δουλειά που κάνουμε να περάσει στον κόσμο. Δεν έχει σημασία το να μεταφράζει ο θεατής ακαδημαϊκά κάτι που βλέπει. Σημασία έχει να αισθάνεται και αν τον κάνουμε να αισθανθεί αυτό το έργο επί της ουσίας του, νομίζω ότι θα είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι καλλιτέχνες του κόσμου.