ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

“Αγάπη να υπάρχει παιδιά και ζάναξ” έγραφε σε ένα μαύρο χαρτί με άσπρα γράμματα, δίπλα σε χιουμοριστικές φωτογραφίες από τον ελληνικό κινηματογράφο, που ήταν καρφιτσωμένες στον γκισέ, πριν την είσοδο στην ανδρική πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού.

Η συναυλία του μουσικού εργαστηρίου στο Σωφρονικό Κατάστημα Κράτησης Κορυδαλλού Ι, που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο των Εκπαιδευτικών και Κοινωνικών Δράσεων της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ήταν προγραμματισμένη για το απόγευμα της Τετάρτης (21/6).

Όταν έφτασα, έκαναν πρόβα. Κάθισα στις πρώτες θέσεις ώστε να παρατηρώ τα πάντα. Όλοι φαίνονταν χαρούμενοι και κάπως αγχωμένοι. Φορούσαν τα καλά τους και έδειχναν πολύ περιποιημένοι.

Οι περισσότεροι ήταν ντυμένοι στα λευκά. Δεν ξέρω αν ήταν συννενοημένοι ή αν αυτή τους η επιλογή έκρυβε κάποιο συμβολισμό. Το σίγουρο είναι ότι ήθελαν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Θα έπαιζαν μουσική για τους αγαπημένους τους και δεν έπρεπε να πάει τίποτα λάθος.

Ο Χρήστος ήταν στα κρουστά. Συμμετείχε στην πρόβα μέχρι που είδε τους πρώτους επισκέπτες να έρχονται. Τότε, πήγε κοντά στην είσοδο και περίμενε. “Άντε που είναι; Λες να μην έρθει;” τον άκουσα να ρωτάει, κοιτώντας “καρφωμένα” προς την πόρτα. Περίμενε τον γιο του, τη γυναίκα του και έναν φίλο του. Κυρίως τον γιο του, νομίζω.

“Είχα πάρα πολλή αγωνία, δεν ξέρω πως μπορώ να στο περιγράψω. Την τελευταία μισή ώρα πήγα 7 φορές τουαλέτα από το άγχος μου” μου είπε αργότερα. Κάθε λεπτό που περνούσε πρέπει να του φαινόταν αιώνας ολόκληρος. Όταν πια οι δικοί του έφτασαν, το ευγενικό και ταλαιπωρημένο πρόσωπό του έλαμψε.

Ο Διονύσης φαινόταν πιο κουλ. Δεν τον είχα παρατηρήσει, μέχρι που ήρθε η σύντροφός του με τη μητέρα του και έτρεξε να τις αγκαλιάσει. Χαμογελούσε, για να μην κλάψουν εκείνες. “Όλα καλά” τους έλεγε, “όλα καλά”. Υπερήφανος τις σύστησε στην υπεύθυνη της ανδρικής πτέρυγας των φυλακών και λίγη ώρα μετά μπήκαν στον χώρο της συναυλίας.

Μια άρπα ήταν στημένη στο κέντρο και γύρω της κιθάρες, κρουστά, μπάσο, κλαρίνο, μπαγλαμαδάκι, αρμόνιο, βροχές και μεταλλόφωνα. Οι 28 κρατούμενοι μουσικοί έλαβαν τις θέσεις τους.

Ο Διονύσης έπαιζε κλαρίνο και καθόταν μπροστά μπροστά. Λίγο πριν ξεκινήσουμε, έτρεξε να δώσει ένα γρήγορο φιλί στη σύντροφό του και ζήτησε από τη φωτογράφο, να μετακινήσει την κάμερα που είχε στήσει σχεδόν μπροστά της.

Το γκαζόν, τα δέντρα τριγύρω, τα παγώνια που έκραζαν που και που δεν θύμιζαν ιδιαίτερα φυλακή. Τα γκραφίτι στους εσωτερικούς τοίχους γύρω από τον χώρο της συναυλίας έδειχναν το τσιμέντο να “σπάει” και πίσω του να εμφανίζεται ο απέραντος ορίζοντας της θάλασσας ενώ σε άλλο τοίχο ήταν ζωγραφισμένο ένα ειδυλλιακό παραθαλάσσιο τοπίο, την ώρα του ηλιοβασιλέματος, με βουνά να υψώνονται στο βάθος.

Ωστόσο, τα συρματοπλέγματα και τα παράθυρα των κρατουμένων δεν άφηναν πολλά περιθώρια να ξεχαστείς.

Η συναυλία ξεκίνησε στις 8:30. Οι κρατούμενοι μουσικοί κοιτούσαν προσηλωμένοι τη μαέστρο, Μαρία-Χριστίνα Χάρπερ, και για την επόμενη μία ώρα μας χάρισαν μια μοναδική μουσική εμπειρία.

Στο κοινό, οι συγγενείς και οι φίλοι των κρατουμένων, ντυμένοι και εκείνοι με τα καλά τους, απολάμβαναν συγκινημένοι και με κάθε ευκαιρία χειροκροτούσαν δυνατά. Άλλοι κρατούμενοι παρακολουθούσαν επίσης, γελώντας πού και πού με τα φάλτσα και τα λάθη των φίλων τους.

Συνολικά, ακούσαμε πέντε διασκευές τραγουδιών και τρία ποιήματα, που έγραψαν οι ίδιοι.

Ξεχωρίσαμε ένα από αυτά, το οποίο απήγγειλε δύο φορές ένας από τους κρατούμενους, με τη μελωδία από το κλαρίνο να παίζει στο background.

“Από μικρός ξεστράτησα
απ’ τη γραμμή του πλήθους,
και πήρα την παλιά οδό,
φιλότιμου και ήθους.

Τα λάθη μου τα πλήρωσα,
μ’ αρέσαν και χαλάλι.
Και τη ζωή μου ρίσκαρα,
ποτέ σε αλλουνού κεφάλι.

Με βάρκα που’ μπαζε νερά,
με χάρτινο κατάρτι,
ταξίδεψα σ’ ορίζοντες
στου ουρανού την άκρη.

Τον Οδυσσέα πουθενά
δεν τονε είδα, φως μου,
και η Ιθάκη άγραφο νησί,
στον χάρτη αυτού του κόσμου”.

Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, δεν είχαν ιδέα από μουσική, κατάφεραν, όμως, μέσα σε μόλις 3 μήνες να δημιουργήσουν από το μηδέν ένα συναρπαστικό μουσικό ταξίδι, υπό την καθοδήγηση της μουσικού και μουσικοθεραπεύτριας, Μαρία – Χριστίνα Χάρπερ.

“Δεν μας ενδιέφερε αν κάποιος ξέρει τις νότες και τις συγχορδίες. Μπήκαμε στη διαδικασία να πειραματιστούμε, να αυτοσχεδιάσουμε, να δούμε ποιο μουσικό όργανο μας εμπνέει. Έτσι ανακαλύψαμε ανθρώπους που γράφουν καταπληκτικούς στίχους και ελπίζουμε σε ένα ωραίο αποτέλεσμα”, δήλωσε πριν την έναρξη της συναυλίας η μουσικός.

“Ήταν πολύ δυνατή η σημερινή βραδιά. Χαίρομαι που σας άρεσε και που βγάλαμε μια διαφορετική εικόνα.. να δει ο κόσμος ότι δεν είμαστε μόνο κρατούμενοι“, μου είπε ο Χρήστος μετά το τέλος της συναυλίας και αφού είχε αποχαιρετήσει την οικογένειά του.

“Για μένα ήταν πολύ σημαντικό το σημερινό. Έσπασε τη ρουτίνα της φυλακής.. Ξέρεις, μέσα είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Παραβατικότητα, φασαρίες, ναρκωτικά, χλευασμός από άλλους… Όταν γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις ξεφεύγω από όλα αυτά”, πρόσθεσε.

Δεν είπαμε περισσότερα. Οι αστυνομικοί ήδη έδειχναν στους κρατούμενους τον δρόμο προς τα κελιά τους. Τον ευχαρίστησα για την υπέροχη βραδιά και εκείνος μου έσφιξε πολύ δυνατά το χέρι. Κάθισα λίγο στον προαύλιο χώρο και παρατηρούσα αμήχανα την “αποσύνθεση” της πιο σύντομης και συναρπαστικής συναυλίας, που είχα βρεθεί ποτέ.

Μέχρι να φύγω σχεδόν όλα είχαν επιστρέψει στην αρχική μορφή τους.

Περπάτησα αργά αργά μέχρι την έξοδο, σαν να μην ήθελα να φύγω. Σκέφτηκα τον Χρήστο και τον Διονύση. Μάλλον αυτοί θα έτρεχαν στη θέση μου.