ΠΕΝΤΕ ΝΗΣΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΣ ΠΟΤΕ

Όταν φέρνουμε στο μυαλό μας την εικόνα ενός νησιού, συνήθως σκεφτόμαστε διακοπές, χαλάρωση και ξέγνοιαστες στιγμές.

Υπάρχουν, όμως, και κάποια νησιά τα οποία δεν ενδείκνυνται για βουτιές, σερφ και κοκτέιλ.

Εκεί έξω μπορείς να βρεις πολλά νησιά, στα οποία ο κίνδυνος καραδοκεί. Από το νησί των φιδιών, μέχρι το νησί στο οποίο πραγματοποιήθηκαν πειράματα με άνθρακα, η παρουσία του ανθρώπου σε αυτά τα μέρη αποτελεί πράξη συνώνυμη με τον κίνδυνο.

Πάμε να δούμε 5 από τα πιο επικίνδυνα και -σίγουρα- τρομακτικά νησιά του κόσμου. Ξεκινάμε με ακέφαλες κούκλες;

ΠΕΝΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΝΗΣΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

5) Το νησί με τις κούκλες – Μεξικό

Στα νότια της πόλης του Μεξικού υπάρχει ένα νησί στο οποίο -πέρα από δέντρα- μπορείς να δεις και εκατοντάδες κρίπι κούκλες.

Το Νησί με τις Κούκλες (Isla de las Muñecas) βρίσκεται ανάμεσα στα κανάλια της περιοχής Xochimico και κατακλύζεται από τρομακτικές κούκλες.

Κάποιες από αυτές έχουν ακρωτηριασμένα μέλη, άλλες είναι αποκεφαλισμένες και άλλες δεν έχουν μάτια.

Σύμφωνα με τον μύθο, ο Julian Santana Barrera, ο πάλαι ποτέ επιστάτης του νησιού, εντόπισε τo 1951 ένα κορίτσι πνιγμένο στο κανάλι και δεν μπόρεσε να το επαναφέρει στη ζωή.

Άγνωστο παραμένει το πώς βρέθηκε εκεί το παιδί.

Οι τοπικές δοξασίες αναφέρουν πως το το πνεύμα της μικρής έχει καταλάβει τις κούκλες.

Οι ντόπιοι λένε πως οι κούκλες κουνούν κεφάλι και χέρια και πως μιλούν…

Ο επιστάτης του νησιού ισχυριζόταν πως όταν βρήκε το κορίτσι, πλάι της επέπλεε μια κούκλα. Ο άνδρας κρέμασε την κούκλα σε ένα δέντρο ως ένδειξη σεβασμού στο πνεύμα του παιδιού, προσπαθώντας να το εξευμενίσει μιας και μέχρι τότε τον κυνηγούσε καθημερινά για να τον εκδικηθεί, όπως έλεγε.

Τα επόμενα χρόνια ο Julian ξεκίνησε να μαζεύει και να κρεμά κούκλες σε όλο το νησί, προσπαθώντας να ευχαριστήσει το πνεύμα του άτυχου κοριτσιού.

Ο επιστάτης πίστευε πως οι κούκλες ζωντάνευαν το βράδυ και του μιλούσαν ενώ τον βοηθούσαν ακόμα και στις αγροτικές του εργασίες. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να ανταλλάσσει καρπούς και φρούτα που παρήγαγε με παιχνίδια που κανείς δεν ήθελε πια.

Κάποιοι αμφισβητούν ακόμα και την ύπαρξη του κοριτσιού και πολλοί πιστεύουν πως ο Julian επινόησε την ιστορία.

Ωστόσο, μυστήριο καλύπτει και τον δικό του θάνατο. Μετά από 50 χρόνια και με μια τεράστια συλλογή από κούκλες να κρέμονται στο νησί, ο Julian βρέθηκε πνιγμένος κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στο ίδιο σημείο όπου είχε πνιγεί το κορίτσι.

4) Το νησί των πειραμάτων με άνθρακα – Σκωτία

Στο νησί Gruinard πραγματοποιήθηκαν πολλά μυστικά πειράματα, με αποτέλεσμα να ξεκληριστούν ολόκληρες γενιές ζώων.

Εκεί, λίγο έξω από το Ρος της Σκωτίας, είχαν γίνει κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα πειράματα με άνθρακα, με αποτέλεσμα η πρόσβαση να απαγορεύεται.

Συγκεκριμένα, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Βρετανικός στρατός είχε ετοιμαστεί να χρησιμοποιήσει το βιολογικό όπλο του άνθρακα κατασκευάζοντας βόμβες που περιείχαν το θανατηφόρο βακτηρίδιο.

Οι Βρετανοί στρατιωτικοί φοβόντουσαν ότι οι Γερμανοί είχαν κατασκευάσει βιολογικά όπλα και γι’ αυτό τον λόγο αφού κατασκεύασαν βόμβες με άνθρακα, τις έριξαν σ’ ένα απομονωμένο νησί, στο Gruinard, χωρίς κατοίκους αλλά με πολλά ζώα, για να δουν κατά πόσο η μέθοδος αυτή ήταν αποτελεσματική.

Τα αποτελέσματα δεν ικανοποίησαν τους στρατιωτικούς για να αναπτύξουν και να χρησιμοποιήσουν σαν όπλα μαζικής τις βόμβες του άνθρακα. Οι πιθανοί λόγοι είναι ότι τα πειράματα που έκαναν τους έδειξαν ότι ήταν πολύ δύσκολο να κατευθύνουν τα βακτηρίδια του άνθρακα εκεί που έπρεπε και η αποτελεσματικότητα της μεθόδου ήταν αμφίβολη.

Εντούτοις, μεγάλος αριθμός ζώων πέθανε από την ασθένεια του άνθρακα.

Στη δεκαετία του ’80 η κυβέρνηση προσπάθησε να απολυμαίνει το νησί, ψεκάζοντάς το με θαλασσινό νερό και φορμαλδεΰδη για να σκοτώσει όλα τα μικρόβια.

Αυτή η απολύμανση πέτυχε να καθαρίσει μόνο την επιφάνεια του εδάφους του νησιού.

3) Το νησί των φιδιών – Βραζιλία

Το ίIlha da Queimada Grande, γνωστό ως το “Νησί των Φιδιών” είναι το μοναδικό γνωστό “σπίτι” της χρυσοκέφαλης οχιάς στον πλανήτη. Σχεδόν κανείς δεν επισκέπτεται το μέρος, εκτός από επιστήμονες, στους οποίους έχει χορηγηθεί ειδική άδεια για τη μελέτη των φιδιών, μία φορά τον χρόνο.

Το νησί επισκέπτεται περιστασιακά και το Ναυτικό της Βραζιλίας, με σκοπό τη φροντίδα του αυτόνομου φάρου που χτίστηκε το 1909. Πιστεύεται, ακόμα, ότι λαθροκυνηγοί φτάνουν στο νησί, διεκδικώντας μία χρυσοκέφαλη οχιά, με την τιμή της να φτάνει μέχρι και τα 30.000 δολάρια στη μαύρη αγορά.

Το δηλητήριο αυτού του φιδιού μπορεί να σκοτώσει σχεδόν αμέσως το θήραμα και είναι πέντε φορές πιο ισχυρό από το δηλητήριο των υπόλοιπων φιδιών.

Ακόμα και πριν απαγορευτεί η είσοδος στο νησί, υπήρχαν αρκετές ιστορίες ανθρώπων που υπέκυψαν στα θανατηφόρα αρπακτικά. Μια ιστορία μιλάει για ένα ψαρά, ο οποίος παρασύρθηκε στο νησί, αφού οι μηχανές της βάρκας του σταμάτησαν να λειτουργούν. Ο ψαράς κατευθύνθηκε προς την ενδοχώρα και βρήκε τραγικό θάνατο.

Όταν ανακαλύφθηκε το σκάφος του, εντοπίστηκε νεκρός μέσα σε μια λίμνη αίματος γεμάτος από δαγκώματα φιδιών. Μια άλλη ιστορία είναι αυτή του τελευταίου φαροφύλακα του νησιού και της οικογένειάς του, οι οποίοι φημολογείται ότι πέθαναν από τα δαγκώματα των φιδιών, ενώ τα σώματά τους βρέθηκαν διάσπαρτα σε ολόκληρο το νησί.

2) Το νησί Vozrozhdeniya – Ουζμπεκιστάν/Καζακστάν

Το νησί Vozrozhdeniya ήταν ένα από τα μεγαλύτερα νησιά της λίμνης της Αράλης. Κάποτε ήταν γεμάτο ζωή και πράσινο και τα νερά του ήταν γεμάτα ψάρια. Σήμερα, είναι μια σκονισμένη ερημιά και ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη στη Γη.

Το νησί Vozrozhdeniya (στα ρωσικά σημαίνει αναγέννηση) βρισκόταν στο κέντρο της λίμνης, λόγω όμως της πτώσης της στάθμης μεταβλήθηκε σταδιακά σε χερσόνησο και κατόπιν σε τμήμα της ξηράς.

Το νησί επιλέχθηκε τη δεκαετία του 1920 από τη Σοβιετική Ρωσία για να φιλοξενήσει πειράματα βιολογικών όπλων.

Οι σοβιετικές αρχές τότε χρειάζονταν ένα εξωτικό μέρος εντός της επικράτειάς τους για να εκτελέσουν τα πειράματα και το Vozrozhdeniya ήταν το ιδανικό μέρος.

Το νησί μάλιστα φιλοξενούσε έως και 1500 εργάτες, οι οποίοι ανέπτυξαν και δοκίμασαν επικίνδυνα όπλα, όπως ο άνθρακας για πιθανή στρατιωτική χρήση.

Η Θάλασσα στέρεψε με αποτέλεσμα το Vozrozhdeniya να μην θεωρείται πλέον νησί, ενώ οι Σοβιετικοί έθαψαν ή έκαψαν τα όπλα αυτά για να αποφύγουν την ανίχνευση και την καταστροφή τους.

Το 2002, μέσω ενός έργου που οργανώθηκε και χρηματοδοτήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες με τη βοήθεια του Ουζμπεκιστάν, δέκα τοποθεσίες ταφής άνθρακα απολυμάνθηκαν.

1) Νησί Σεντινέλ – Ινδία

Στα τέλη του 19ου αιώνα ο Μορίς Βιντάλ Πόρτμαν έφτασε στο Βόρειο Σέντινελ ένα απομακρυσμένο, κοραλλιογενές νησί στη θάλασσα Ανταμάν, ως απεσταλμένος του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού για να διοικήσει και να ερευνήσει τα νησιά του αρχιπελάγους.

Εκεί βρέθηκε ενώπιον μιας ιδιαίτερα απομονωμένης φυλής, που έτρωγε ρίζες και χελώνες.

Ο Πόρτμαν στα 20 χρόνια που έμεινε εκεί, απήγαγε μέλη της φυλής. Τα πήγε σε ένα μεγαλύτερο νησί, όπου βρισκόταν το σπίτι του και στο οποίο οι Βρετανοί είχαν φτιάξει μια φυλακή. Εκεί τους παρακολουθούσε να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν.

Αφού επέστρεψε τους μικρότερους σε ηλικία που είχε απαγάγει στο Βόρειο Σέντινελ, αποφάσισε να ολοκληρώσει το πείραμά του, χαρακτηρίζοντάς το αποτυχημένο.

“Δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε κάνει τίποτα περισσότερο από την αύξηση του φόβου τους και της εχθρότητάς τους προς όλους” έγραψε ο Πόρτμαν στο βιβλίο του το 1899.

Κατά τον επόμενο αιώνα, λίγοι ξένοι κατάφεραν να επιστρέψουν από εκεί. Τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 η κυβέρνηση της Ινδίας επιχείρησε με τη βοήθεια ανθρωπολόγων να έρθει σε επαφή με αυτούς τους ανθρώπους, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Το Βόρειο Σέντινελ ήταν ένα θαμνώδες, λοφώδες νησί. Όσοι τολμούσαν να το επισκεφτούν, δεχόντουσαν “βροχή” από βέλη.

Με το πέρασμα των χρόνων, το μέρος άρχισε να βυθίζεται στην αφάνεια.

Οι ντόπιοι μέχρι και σήμερα αντιστέκονται σε οποιαδήποτε μορφή επαφής με άλλη ανθρώπινη ζωή και κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν τους επισκέπτες μακριά από το νησί. Πολλές φορές πετούν δόρατα σε σκάφη που έρχονται στον κόλπο και ρίχνουν βέλη με φωτιά στα ελικόπτερα που προσπαθούν να πλησιάσουν το νησί για να το φωτογραφίσουν.

Η κυβέρνηση της Ινδίας έχει επιλέξει να αφήσει τους κατοίκους να ζουν με αυτόν τον τρόπο. Γι’ αυτό τον λόγο έχει τοποθετήσει ζώνη αποκλεισμού τρία μίλια γύρω από το νησί.