ΧΑΡΙΣΟΝ ΦΟΡΝΤ ΣΤΟ NEWS 24/7: «ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ – ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ»
Είδαμε τη νέα περιπέτεια του Ιντιάνα Τζόουνς και συνομιλήσαμε αποκλειστικά με τον θρυλικό Χάρισον Φορντ. Αυτή είναι μια μικρή πρώτη γεύση των όσων μας είπε, και των όσων είδαμε.
«Μπορεί κάτι να σου αλλάξει το μυαλό;», ρωτάμε τον Χάρισον Φορντ. Μπορεί να θελήσεις δηλαδή να παίξεις ξανά τον Ιντιάνα Τζόουνς;
«Όχι.»
Έτσι, στεγνά, κατηγορηματικά. Αλλά πολλές φορές έχει επιστρέψει για εμβληματικούς ρόλους της νιότης του. Το έκανε ξανά μόλις τώρα, για το Ιντιάνα Τζόουνς και ο Δίσκος του Πεπρωμένου, την πέμπτη περιπέτεια του Ιντιάνα Τζόουνς που θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες από την Feelgood τέλος Ιουνίου και που μόλις έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ Καννών.
«Γιατί τώρα;», τον ρωτάμε. Τι το διαφορετικό είχε αυτή η ταινία; Γιατί τώρα το νιώθει τόσο οριστικό;
«Λόγω αυτού του φιλμ», μας απαντά, με ένα ύφος γλυκά μελαγχολικό. «Λαχταρούσα για να κάνω αυτό το φιλμ. Πάντα ήθελα να να συνεχίσω να αναπτύσσω τον χαρακτήρα σε αυτή την ηλικία, ήθελα να τον δω αφοπλισμένο από την ηλικία, να τον δω αποκαρδιωμένο».
«’Ηθελα να αντιμετωπίσω την δική μου ηλικία. Να με δώ….», λέει καθώς ο νους του κάπου ταξιδεύει ψάχνοντας να βρει το κατάλληλο σημείο. «Δεν ξέρω», επανέρχεται απότομα γελώντας πονηρά και κάνοντας ένα νόημα σα να λέει “πάμε παρακάτω”. «Κατάλαβες!»
Ναι, ο Χάρισον Φορντ, αυτός ο ζωντανός θρύλος του Χόλιγουντ και της ποπ κουλτούρας, ο Χαν Σόλο κι ο Ιντιάνα Τζόουνς αυτοπροσώπως, έθεσε στον εμβληματικό ήρωά του την δυσκολότερη αποστολή: Να τα βάλει με τον ίδιο το χρόνο. Κι αυτό, μας είπε όταν τον συναντήσαμε μια μέρα μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας στις Κάννες, ήταν αρκετός λόγος και αιτία να θέλει να το ξανακάνει– για μια τελευταία φορά.
ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΟΥ ΤΙΜΗΤΙΚΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΦΟΙΝΙΚΑ
Την προηγούμενη βραδιά, κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας πρεμιέρας της ταινίας στο φεστιβάλ Καννών, ο Φορντ διαπίστωσε πως η διοργάνωση επρόκειτο να τον τιμήσει με έναν έξαφνο τιμητικό Φοίνικα. Εμφανέστατα συγκινημένος, κι αφού είδε το υπέροχο μοντάζ των κορυφαίων στιγμών της καριέρας του, δακρυσμένος, είπε:
«Λένε πως όταν πρόκειται να πεθάνεις, βλέπεις τη ζωή σου να περνά μπροστά από τα μάτια σου. Κι εγώ μόλις είδα τη ζωή μου να περνά μπροστά από τα μάτια μου».
«Δεν είμαι νοσταλγικό άτομο», μας λέει στη διάρκεια της κουβέντας μας το επόμενο πρωί. «Δεν μου αρέσει η νοσταλγία. Θέλω νέα πληροφορία, θέλω να δω πού πάμε. Να εξερευνήσω αυτό το ανεξερεύνητο μέρος». Είναι ένας συναρπαστικός δίχασμός, ο άνθρωπος του οποίου η μορφή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τουλάχιστον δύο μυθικά κειμήλια της ποπ κουλτούρας, να λέει βασικά πως δεν θέλει να κοιτάζει πίσω.
Είναι μια αντίφαση, το πώς κοιτάς το παρελθόν σου χωρίς να παγιδέυεσαι από αυτό. Κι ο Χάρισον Φορντ, στα 80 του πλέον, περιτριγυρισμένος πια από παρελθόν, μας κοιτάει στα μάτια και λέει πως όχι– στην πραγματικότητα δεν το θέλει. Θέλει τη νέα πληροφορία, θέλει το κάτι διαφορετικό. Του τονίζουμε αυτή την αντίφαση, των ρόλων που είναι βουτηγμένοι στο παρελθόν και τη νοσταλγία.
«Δουλεύω με ανθρώπους που αναγνωρίζουν ως αναγκαιότητα το να μην κάνουμε τα ίδια πράγματα», απαντά. «Να είναι μια νέα εμπειρία για το κοινό. Γι’αυτό είχαμε φέρει και τον Σον Κόνερι ως πατέρα μου», θυμάται χαμογελώντας, σα να θυμάται μόνος του κάποια από τις αμέτρητες αστείες σκηνές του σε εκείνη την ταινία, το Ιερό Δισκοπότηρο.
«Σε κάθε φιλμ με απασχολούσε αυτό. Κι ήξερα πως έπρεπε να έχουμε την ευθύνη».
Ο ΙΝΤΙΑΝΑ, Ο ΔΙΣΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ
Η ίδια η ταινία αποτελεί όντως ένα παιχνίδι πάνω στο χρόνο που κυλάει και φεύγει. Αλλά και το πόσο έμφυτο ανθρώπινο σφάλμα είναι αυτή η εμμονή –η απόδραση, αν προτιμάτε– προς το παρελθόν (μας). Σε πρώτη πάντως φάση, ο Ιντιάνα Τζόουνς αυτής της ταινίας μοιάζει να μην έχει μέλλον. Βγαίνοντας στη σύνταξη, όντας μόνος, χωρίς σκοπό και στόχευση.
Συναντά από σπόντα τη βαφτιστήρα του, μεγαλωμένη πια, παιγμένη από τη Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ (του Fleabag), η οποία μοιάζει αρχικά σαν μια πιο κυνική εκδοχή του ίδιου, σε ένα παράδοξο αλλά διασκεδαστικό ταίριασμα– αν μπορείτε να φανταστείτε την Fleabag αλλά για κάποιο λόγο να είναι σε μια περιπέτεια μαζί με τον Ιντιάνα Τζόουνς, τότε πιάνετε το κλίμα. Κι είναι εκείνη που θα τον τραβήξει μαζί της, σε μια περιπέτεια αναζήτησης– ενός από αυτά τα κλασικά α λα Ιντιάνα Τζόουνς κατασκευάσματα που, ξέρεις, μπορεί να κρύβει μυστικό για την αιώνια ζωή. Σε ποιον δεν έχει τύχει!
Στο δρόμο τους, ο Ιντιάνα και η Έλενα έχουν μεταξύ άλλων εμπόδιο έναν Ναζί επιστήμονα που παίζει ο Μαντς Μίκελσεν με μεγάλο μεν, μονόπατο δε, κέφι αλλά και μια ομάδα από απολαυστικά καρτουνίστικα πρωτοπαλίκαρα. Ο αγώνας δρόμου ανάμεσά τους για το ποια πλευρά θα φτάσει πρώτη στο θησαυρό δημιουργεί ένα διαρκές παιχνίδι γάτας-ποντικού και στην ταινία ώθηση για μια διαρκή κίνηση προς τα μπροστά.
Σκηνοθετεί ο Τζέιμς Μάνγκολντ, τιμιότατος γυρατζής του Χόλιγουντ που από το Copland ως το Wolverine κι από το Logan μέχρι το Ford v Ferrari έχει αποδείξει πως είναι από τους πιο στιβαρούς σκηνοθέτες ιστοριών που μοιάζουν σε πρώτη ανάγνωση γνώριμες. Ο Μάνγκολντ μάλιστα, κοιτάζει αυτή τη νέα περιπέτεια του Ιντιάνα μέσα από το πρίσμα των προηγούμενων, και δη της πρώτης, πίσω στο 1981.
Όλη η πρώτη πράξη της ταινίας, γεμάτη σκονισμένες καταδιώξεις , αινίγματα, επιγραφές – έχει το βλέμμα στραμμένο στο κλασικό έργο του ‘81. Έχουμε Ναζί να τρέχουν ανεξέλεγκτα, έχουμε το απαραίτητο MacGuffin– το ματζαφλάρι αν προτιμάς, που αναζητούν οι κακοί της υπόθεσης για να πετύχουν έναν όπως πάντα υπερφιλόδοξο στόχο που θα έχει να κάνει είτε με παγκόσμια κυριαρχία είτε με κάποια προσωπική επιδίωξη. Ή και τα δύο μαζί!
Ο ΙΝΤΙΑΝΑ ΚΙ Ο ΧΑΡΙΣΟΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Ο Ιντιάνα Τζόουνς είχε πάντα κάτι πολύ διαφορετικό από κάθε άλλο δημοφιλή ήρωα του fantasy, υπάρχει κάτι στις αντιθέσεις του που τον κάτι σχεδόν παράλογο, και άρα με έναν τρόπο και συναρπαστικό. Μοιάζει με μια παλπ φαντασίωση, ένας nerd καθηγητής που είναι ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος εξερευνητής του κόσμου, ατρόμητος αλλά και φοβισμένος, όπως μας εξηγεί ο σκηνοθέτης Τζέιμς Μάνγκολντ, τη μέρα μετά την πρεμιέρα της ταινίας.
Μέσα από αυτές τις αντιθέσεις είναι που καταφέρνει ταυτόχρονα να μοιάζει τόσο χάρτινος αλλά και τόσο ανθρώπινος. Κι οπωσδήποτε, το να βλέπουμε έναν τέτοιο χάρτινο ήρωα να γερνά και να φθίνει, αποτελεί μια πράξη αφηγηματικής τόλμης. Ο Ιντιάνα Τζόουνς είναι εξάλλου ένας μύθος– γερνάνε ποτέ οι μύθοι; Αλλα μήπως κι ο ίδιος ο Χάρισον Φορντ, το ίδιο μύθος δεν είναι; Δύσκολο να τους διαχωρίσεις από ένα σημείο κι έπειτα.
Υπάρχει κάτι το ασυναγώνιστα γοητευτικό, κάτι το τόσο ανθρώπινα ρομαντικό, στο να βλέπεις μύθος να γερνούν. Από τον Ρόκι Μπαλμπόα μέχρι τον Εξολοθρευτή, οι στιγμές που είδαμε αυτούς τους ήρωες σχεδόν νικημένους από το χρόνο προσέφεραν πάντα κάτι το απρόσμενο και το βαθιά ανθρώπινο. Ο Ιντιάνα Τζόουνς σε αυτή τη νέα του περιπέτεια, τα βάζει και πάλι με το παρελθόν του– υπάρχουν εδώ διάσπαρτες μικρές και μεγάλες αναφορές στο παρελθόν του franchise, υπάρχει κάτι το απολαυστικά παλιομοδίτικο στις σκηνές δράσης ακόμα κι όταν φλυαρούν κάπως περισσότερο από όσο θα έπρεπε (το πρώτο μισό του φιλμ σίγουρα σήκωνε λίγο στένεμα).
Όμως η διασκεδαστικά εξωφρενική τρίτη πράξη αγκαλιάζει αυτή την ιδέα του ήρωα απέναντι στον ίδιο του τον μύθο, και κάνει κάτι μοναδικά φαν με αυτήν. (Το «είμαι φαν…» της Έλενα είναι instant classic ατάκα.) Οδηγώντας σε ένα αληθινά γλυκό και συγκινητικό φινάλε που κάνει και τον ίδιο τον Χάρισον Φορντ να το συζητά με μια κάποια εμφανή φόρτιση. Και που κάνει έναν θεατή να αναρωτιέται, πόσο τελικά δύσκολο, πόσο τελικά αναγκαίο είναι αυτό που μας έλεγε ο Φορντ, λίγες ώρες μετά από μια από τις πιο φορτισμένες βραδιές της ζωής του;
«Θέλω νέα πληροφορία. Να εξερευνήσω αυτό το ανεξερεύνητο μέρος». Καθώς βυθιζόμαστε στη νοσταλγία, υπάρχει τελικά μεγαλύτερη περιπέτεια;
