ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΤΣΑΝΤΓΟΥΙΚ ΜΠΟΟΥΖΜΑΝ – ΜΙΛΗΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟ CAST ΤΟΥ BLACK PANTHER

Με έναν τρόπο, το Black Panther: Wakanda Forever δεν μοιάζει με καμία άλλη Marvel ταινία που έχει γυριστεί ποτέ. Περισσότερο από κάθε άλλη ταινία του υπερηρωικού αυτού σάγκα/σύμπαντος, το Wakanda Forever εναρμονίζει μυθοπλασία και πραγματικότητα και το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που κινείται και αισθάνεται όσο καμία άλλη σε αυτό το μεγα-franchise.

Όταν πέθανε, έξαφνα και τραγικά πρόωρα, ο Τσάντγουικ Μπόουζμαν άφησε πίσω του ένα τεράστιο κενό– όχι μόνο στον υπερηρωικό κόσμο που είχε χτιστεί πάνω στην εμβληματική του Black Panther περσόνα, αλλά και στον κόσμο του θεάματος. Υπήρχε γενικώς μια αίσθηση πως ο ηθοποιός μόλις τώρα ξεκινούσε.

Έχοντας ήδη στο βιογραφικό του ένα σερί ρόλων που εξέταζαν από διαφορετικές οπτικές και εποχές διάφορα σύμβολα της σύγχρονης μαύρης μυθολογίας (από τον Black Panther ως τον Τζάκι Ρόμπινσον και τον Τζέιμς Μπράουν, μαζί με δύο σπουδαίους ρόλους στο Da 5 Bloods και το Ma Rainey’s Black Bottom), ο Μπόουζμαν έφτασε τελικά να σημαίνει κάτι περισσότερο από τον κάθε του ρόλο χωριστά.

Τέτοιο το μέγεθός του που ακόμα κι η ιδέα του να μπει άλλος ηθοποιός στο ρόλο έμοιαζε παράλογη. Παρόλο που είναι μια πολύ συχνή τακτική, το να αντικατασταθεί ο Μπόουζμαν ως Black Panther ακόμα και μετά από μόνο μία σόλο ταινία, έμοιαζε αδύνατον– ίσως και ακριβώς επειδή ο Μπόουζμαν ήταν αυτός που ήταν. Το αποτέλεσμα ήταν μια ταινία που εκ των πραγμάτων έκανε κομμάτι της αφήγησής της αυτή την απώλεια, και μάλιστα θα λέγαμε με έναν απρόσμενα ανθρώπινο τρόπο.

Η ταινία Wakanda Forever είναι, κατ’επέκταση, ένας φόρος τιμής στην παρουσία και την απουσία του Μπόουζμαν. Μια ταινία όπου τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτό το κενό αλλά και τα όσα υπάρχουν ακόμα εκεί και θα υπάρχουν για πάντα. Ακόμα κι η διαδρομή των χαρακτήρων όπως της Σούρι της Λετίσια Ράιτ, που παίζει την επιστήμονα αδερφή του Τ’Τσάλα στις ταινίες, αφορά αυτή την απώλεια.

«Σε αυτό το φιλμ, η Σούρι με πολλούς τρόπους θέλει να γίνει σαν τον μεγάλο της αδερφό. Έτσι αναδείξαμε ξανά τις ποιότητες του Τσάντγουικ και του Τ’Τσάλα σε αυτό το φιλμ. Όχι μόνο αποτίοντας φόρο τιμής αλλά και μέσα από τον όμορφο τρόπο που εμείς που κουβαλάμε τον εαυτό μας στο σετ και μέσα από τους χαρακτήρες μας».

«Δεν χρειαζόταν να φανταστώ πώς είναι να νιώθω αυτά τα συναισθήματα θλίψης και απώλειας, ή αυτή την αγάπη που νιώθω για τον αδερφό μου. Όλα ήταν εκεί ούτως ή άλλως», μας λέει η Λετίσια Ράιτ στην οποία μιλάμε μια μέρα μετά την ευρωπαϊκή πρεμιέρα της ταινίας στο Λονδίνο.

«Οπότε προσπαθούσα να εξισορροπήσω όσο γίνεται, να χρησιμοποιήσω την αγάπη μου για αυτόν στο φιλμ και να περάσω από αυτή τη διαδικασία της συνειδητοποίησης της απώλειας. Χάσαμε τον αδερφό μας και θέλαμε να τον τιμήσουμε. Και την ίδια στιγμή θέλαμε να φτιάξουμε και κάτι όμορφο επιτρέποντας στο κοινό να κάνει αυτό το ταξίδι μαζί μας. Με έναν ευγενικό τρόπο, που θα έκανε τον Τσαντ περήφανο».

Υπό αυτή την έννοια, το Wakanda Forever αποτελεί κάτι μοναδικό μέσα στο οικοσύστημα της Marvel. Δε θα υπάρξει ποτέ ξανά ταινία σαν αυτή, και αυτή η ταινία δε μοιάζει και δεν κινείται σαν καμία άλλη, παίρνοντας όλο το χρόνο και τον χώρο ώστε να θρηνήσει σε δύο επίπεδα, πλέκοντας τη μυθοπλασία και την πραγματικότητα σε ένα εύρος που δε συναντάμε σε φιλμ τέτοιου μεγέθους.

«Εμπιστεύομαι τον σκηνοθέτη μου και ξέρω πως ό,τι έγινε, έγινε με πολλή σκέψη και ακεραιότητα. Δεν μπορούμε πια να κάνουμε τίποτα εκτός από το να συνδεθούμε μεταξύ μας ως οικογένεια. Ήταν μια μεγάλη και δύσκολη συζήτηση», μας λέει η Ράιτ σχετικά με την απόφαση να μην γίνει recast ο ρόλος και ουσιαστικά να αποσυρθεί με όλες τις τιμές.

«Δεν ήμασταν σίγουροι τι επίδραση θα είχε όλο αυτό πάνω μας. Ήταν μια έντονη διαδικασία, ένα ταξίδι μέσα από τη θλίψη που δεν έχεις ποτέ ιδέα τι απήχηση θα έχει. Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το ταξίδι που μπορεί να μην είναι πάντα πολύ διασκεδαστικό ή άνετο, αλλά πρέπει να το κάνουμε», μας λέει η Ντανάι Γκουρίρα, η Μισόν του Walking Dead, που στο Black Panther παίζει την ηγέτη των πολεμιστριών Dora Milaje, την Οκόγιε.

Ο ρόλος της είναι πολύ μεγαλύτερος σε αυτό το σίκουελ, καθώς η αφήγηση πλέον περνά ολοκληρωτικά μέσα από τις ηρωίδες που μένουν πίσω μετά την απώλεια του βασιλιά. «Ήταν μια εντελώς διαφορετική εμπειρία γιατί ήρθαμε αντιμέτωποι με την απώλεια του αδερφού μας, του ηγέτη μας, του σπουδαίου Τσάντγουικ Μπόουζμαν», μας λέει η Γκουρίρα. «Ήταν εντελώς άλλο ταξίδι για εμάς ως καστ, αλλά και ως αφήγηση. Οι χαρακτήρες βιώνουν επίσης απώλεια, αυτό με σόκαρε– το ότι η εμπειρία των χαρακτήρων ήταν παράλληλη με τη δική μας».

Δηλαδή; «Αποπροσανατολισμός, μια αίσθηση μετατόπισης, να μην έχεις μια άγκυρα κάπου να σε κρατά, μια άγκυρα που για εμάς ήταν ο Τσαντ κι ο Τ’Τσάλα. Έπρεπε λοιπόν να κατευθύνω τη δική μου ηρωίδα και τη δική της αίσθηση μετατόπισης και το ταξίδι της. Είμαι ευγνώμων που ήμασταν τουλάχιστον εκεί ο ένας για τον άλλον και μπορούσαμε να στηριχτούμε και έτσι να είμαστε ευάλωτες σχετικά με το πώς βιώσαμε αυτό το πένθος και την απώλεια».

Θυμάται η Γκουρίρα συγκινημένη πως, «υπήρχαν μέρες που κάποιο άτομο θα πάθαινε κάποιο σοκ, θα ήταν ας πούμε σε ένα δωμάτιο που ήταν τελευταία φορά μαζί με τον Τσάντγουικ ή θα υπήρχε κάποια άλλη έντονη ανάμνηση ή σύνδεση. Δεν ήξερες πού θα χτυπήσει η θλίψη. Έπρεπε να είσαι εκεί διαρκώς για τον άλλον».

Η ουγκαντο-γερμανίδα ηθοποιός Φλόρενς Κασούμπα, που παίζει την Άιο από τις πολεμίστριες Dora Milaje, προσπάθησε να πάρει μια άλλη οπτική. «Έχω αφρικάνικο background και ξέρω πως υπάρχουν κουλτούρες όπου γιορτάζεται η ζωή. Δεν πας τρομερά θλιμμένη επειδή σκέφτεσαι πως δε θα κάνετε ποτέ ξανά μια χαλαρή κουβέντα. Αλλά κάνεις το αντίθετο. Πας και θυμάσαι τι ωραίο που ήταν αυτό, τι σου θυμίζει εκείνο το σημείο. Αυτή η προσέγγιση με βοήθησε. Άλλαξε την οπτική μου. Αντί να αισθάνομαι τον πόνο διαρκώς, ήρθαν τα θετικά μου συναισθήματα στην επιφάνεια, κι αυτό βοήθησε».

«Όταν άκουσα το νέο ότι πέθανε ο Τσάντγουικ δε μπορούσα να το επεξεργαστώ. Αλλά ο χρόνος γιατρεύει», συνεχίζει με ένα μελαγχολικό χαμόγελο. «Και θα χρειαστεί ακόμα πολύς χρόνος για να ξεπεράσουμε τα πάντα, αλλά σε αυτή την παραγωγή είχαμε υποστήριξη. Ερχόμασταν στη δουλειά και πολλοί άνθρωποι ένιωθαν το ίδιο και μπορούσαμε να μοιραστούμε όσα νιώθαμε σε ένα ασφαλές περιβάλλον».

«Γιατί δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που να μην τον σκέφτομαι», λέει, τώρα πια εμφανώς πιο συναισθηματικά.

Ο Μάρτιν Φρίμαν (Σέρλοκ, Hobbit) παίζει κι αυτός στην ταινία, επιστρέφοντας μετά το πρώτο Black Panther στον ρόλο του πράκτορα της CIA Έβερετ Ρος, ο οποίος αποκτά μια δυνατή σχέση με τους ανθρώπους της Γουακάντα που τον φέρνει συχνά σε σύγκρουση με τα δικά του συμφέροντα.

«Αυτό που ένιωσα περισσότερο με τον Τσάντγουικ ήταν απουσία του, όταν ήμουν στο σετ. Με ρωτάνε συχνά αν ένιωθα την παρουσία του αλλά ένιωσα περισσότερο την απουσία του. Ήταν τεράστιο το κενό», λέει. Και προσπαθεί να βάλει λόγια στο παράδοξο της ίδιας της ύπαρξης της ταινίας. «Δεν μπορείς να κάνεις μια ολόκληρη ταινία σε μια πλήρη κατάσταση θρήνου και θλίψης, δεν μπορείς, είναι αδύνατον. Επίσης δεν υπάρχει κανένα νόημα σε αυτό», μας λέει.

«Προφανώς θες να σεβαστείς τον σύντροφό σου, αλλά αν γνωρίζεις τι σημαίνει το να κάνεις σινεμά, ξέρεις πως είναι μια διαδικασία περίπλοκη για να την φέρεις εις πέρας σε μια κατάσταση θρήνου. Δεν μπορείς να το κάνεις».

«Ως ανθρώπινα όντα, το παθαίνουμε όλη την ώρα αυτό. Χάνουμε ανθρώπους όλη την ώρα. Κι είναι φρικτό. Με κάποιους είναι πιο φρικτό γιατί είναι μεγαλύτερο το σοκ. Και προφανώς με τον Τσάντγουικ ήταν μεγάλο το σοκ. Αλλά η εναλλακτική είναι απλώς να προχωράς– γιατί αυτό κάνουν πάντα τα ανθρώπινα όντα. Και το κάνεις όχι μόνο εξ ονόματος του Τσάντγουικ, αλλά και στο όνομα της τέχνης και του να κάνεις μια ταινία για το κοινό».

«Φυσικά την ίδια στιγμή ελπίζεις ότι θα άρεσε στον Τσάντγουικ κι ελπίζεις να τον δικαίωσες με το έργο. Αλλά θα ήταν ανειλικρινές να πεις ότι δεν το κάνουμε επίσης για το κοινό και για τους εαυτούς μας, γιατί αυτό κάνουμε. Γι’αυτό συνεχίζουμε», καταλήγει.

Αυτή τη σύγκρουση προσωπικού και επαγγελματικού συζητά κι η Κασούμπα. «Εδώ δεν υπήρχε όριο ανάμεσα στην ιδιωτική ζωή και στη δουλειά κι αυτό ήταν πολύ δύσκολα διαχειρίσιμο. Όταν πάω στο σετ, τουλάχιστον σε σχέση με αυτό που κάνω πρέπει να έχω τον έλεγχο. Να ελέγχω τα συναισθήματά μου, γιατί ξέρω τι περιμένουν από εμένα», εξομολογείται. «Αλλά το φιλμάρισμα ειδικά της πρώτης σκηνής [σσ. μιας επιβλητικής, συναισθηματικά φορτισμένης σκηνής κηδείας] ήταν τρομερά δύσκολο. Ευτυχώς δεν ήμουν εκεί μόνη μου, αλλά είχα ανθρώπους που ένιωθαν το ίδιο».

Κι αυτό που κατά τα λεγόμενα των ανθρώπων αυτών κάνει τα πάντα πιο δύσκολα, είναι το πόσο σπουδαία και θετική ήταν η παρουσία του Μπόουζμαν δίπλα τους, στο σετ.

«Ήταν πολύ περήφανος όταν μας έβλεπε να λάμπουμε και λάτρευε να μας βλέπει να κάνουμε πάντα κάτι δικό μας», χαμογελά η Γκουρίρα. «Θα πηγαίναμε σε αυτόν και θα ρωτάγαμε, Τι νομίζεις για αυτό; Και τι πιστεύεις για αυτό που συμβαίνει στον χαρακτήρα μου; Και πάντα μας έδινε τόσο ενθάρρυνση ώστε να κάνουμε σπουδαία πράγματα. Κι είχε σπουδαίο γούστο. Οπότε για μένα όλο αυτό ήταν κάτι σαν άγκυρα μέσα στην όλη διαδικασία. Τον σκεφτόμουν κάθε φορά που ένιωθα πως υπάρχει κάτι που δε μπορώ να μοιραστώ με κάποιον άλλο άνθρωπο, περπατώντας μόνη μου», λέει γελώντας, ελαφρώς βουρκωμένη.

«Είναι δύσκολο να χωρέσεις σε μια πρόταση όσα σημαίνει για εμένα ο Τσάντγουικ», λέει η Ράιτ. «Πώς να το πω απλά; Δεν θα υπήρχαν όλα αυτά χωρίς αυτόν. Είναι ένα τρομερά μοναδικό και ανθρώπινο ον, είναι τόσο καλόψυχος και δυνατός και ηγεμονικός. Ένας άντρας γεμάτος ακεραιότητα και σεβασμό, κι αυτό είναι πραγματικά σπουδαία στοιχεία για έναν ηγέτη– ή για έναν πρωταγωνιστή. Σπουδαία για έναν χαρακτήρα, αλλά και για έναν άνθρωπο στην κοινωνία. Μάθαμε πολλά από αυτόν».

Η Κασούμπα, και πάλι, παίρνει μια πιο αισιόδοξη προσέγγιση. «Έχω σπουδαίες αναμνήσεις, γιατί ο Τσαντ είναι κάποιος που με εμπνέει. Καλόκαρδος άνθρωπος, υπομονετικός, είχε πάρα πολλές δεξιότητες, σπουδαίος martial artist. Το να είσαι στο σετ μαζί του ήταν τέλειο. Ήταν απλά ένα πολύ, πολύ, πολύ καλό άτομο, ήταν υπέροχο να είσαι τριγύρω του. Γι’αυτό πονάει τόσο πολύ».

«Αλλά από την άλλη είναι καλό αυτό», λέει. «Γιατί όταν πονάει τόσο πολύ μια απώλεια, σημαίνει πως υπήρχαν τόσα πολλά θετικά, υπέροχα πράγματα τα οποία σου λείπουν».

Τελικά, αν το Black Panther έφερε κάτι το σαρωτικό στην κουλτούρα προς το τέλος των ‘10s, κι αν αυτός ο Γουακάντα κόσμος θα συμβολίζει για πάντα κάτι τεράστιο, κάτι σημαντικό, που ξεπερνά ακόμα και τη θέση του μες στο σύμπαν από το οποίο προήλθε, ο Μπόουζμαν ήταν και θα είναι για πάντα ο αληθινός άνθρωπος που διαπερνά τη μυθοπλασία. Ήταν και θα είναι ο Black Panther, και εξίσου σημαντικά ήταν και θα είναι ο Τσάντγουικ Μπόουζμαν.

«Ο αδερφός μας σήμαινε τόσο για εμάς κι έφερε τόσα πολλά στον κόσμο της Γουακάντα. Είναι ο λόγος που είμαστε εδώ και το κάνουμε τώρα αυτό το φιλμ. Θα ήταν κρίμα να μην έρθουμε σε επαφή με αυτή την κληρονομιά, να βρούμε έναν όμορφο τρόπο να την τιμήσουμε και να περάσουμε στο επόμενο στάδιο», μας λέει η Λετίσια Ράιτ.

«Αν μπορούσα να έχω ό,τι ευχή θέλω να γίνει πραγματικότητα, να χτυπήσω τα δάχτυλά μου και να γίνουν όλα όπως θέλω, τότε δεν θα είχαμε αυτή τη συζήτηση κι ο αδερφός μου θα ήταν εδώ. Αλλά δεν είναι, και μας κοιτάει από ψηλά κι είναι πάντα μαζί μας. Γι’αυτό θέλαμε να τον τιμήσουμε και νιώθω πως το κάναμε».

Το Black Panther: Wakanda Forever κυκλοφορεί στις κινηματογραφικές αίθουσες.