Είναι η Eurovision το ένοχο μυστικό των Ελλήνων τηλεθεατών;

Το μυστήριο με τη Eurovision στην Ελλάδα κρατάει χρόνια. Πολλοί την έχουν κατηγορήσει, περισσότεροι την έχουν αρνηθεί και άλλοι τόσοι ορκίζονται πως δεν θα παρακολουθήσουν ποτέ ξανά ένα τόσο ελαφρύ πρόγραμμα. Και ξαφνικά, μια αφορμή αρκεί και σαν εθισμένοι, σαν προγραμματισμένοι ελκόμαστε από τον θεσμό (πόσο πιο περίεργη ακούγεται αυτή η λέξη μετά τις τελευταίες εξελίξεις με την κατάργηση της Τρόικα;) του ευρωπαϊκού τραγουδιού, όπως η μύγα στο ακατανίκητο φως της λάμπας.

Παρακολουθώντας το eurosong 2015, τη σύμπραξη ΝΕΡΙΤ και MAD για την ανάδειξη της ελληνικής συμμετοχής και συζητώντας με φίλους και συναδέλφους την επόμενη μέρα για το show και το τραγούδι που τελικά επελέγη, όλα έγιναν πιο ξεκάθαρα. Σε εμάς τους Έλληνες δεν μας αρέσει να χάνουμε. Θέλουμε να κερδίζουμε, σε ότι κι αν συμμετέχουμε. Όταν λοιπόν το 2001 – ναι πάμε πίσω στην αρχή του καλού – οι Antique κόντεψαν να σηκώσουν το τρόπαιο, η Ελλάδα θορυβήθηκε.

Μέχρι τότε, με εξαίρεση κάποιες συμμετοχές και τα όσα πολλά είχαμε ποντάρει στην αγαπημένη μας “Άνοιξη” και τη Σ. Βόσσου, κανείς δεν πίστευε πως μπορεί η Ελλάδα να κερδίσει (φυσικά γιατί μας αδικούν και μας υπονομεύουν!!). Όταν όμως είδαμε πως κάτι τέτοιο είναι τελικά εφικτό, ο πυρετός της eurovision φούντωσε και δεν πέρασε ποτέ. Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά και κάθε χρόνο το μέγα και ακανθώδες ζήτημα της επιλογής του ελληνικού τραγουδιού – αν φέτος είναι χρονιά μπαλάντας, αν πρέπει να πάμε με ελληνικό ή αγγλικό στίχο κτλ – ανάβει τη συζήτηση και οξύνει τα πνεύματα. Ακόμη και σε καιρούς που είναι περισσότερο στη μόδα (και επιβάλλεται επιτακτικά από την κοινωνική πραγματικότητα δηλαδή) να μιλήσεις για το Γιάνη Βαρουφάκη και τη σχέση του με τον Γερούν Ντάισελμπλουμ.

Ας μιλήσουν οι αριθμοί

Και μιας και τα λόγια σε μια εκδήλωση που οι ντουζ πουάν (12pts) απότελούν το απόλυτο όπλο της νίκης, είναι περιττά, θέλησα να δω πόσο “περνά ακόμη η μπογιά” της Eurovision στον καιρό του Eurogroup. Τελικά, πάντα ένα πρόγραμμα με πρώτο συνθετικό ή και απλώς το Euro (βλ. Ποδόσφαιρο) έχει τη δύναμη να συγκεντρώνει βλέμματα. Η ελληνική βραδιά ανάδειξης του εκπροσώπου, εκτός του ότι γίνεται πάντα θέμα σε όλη την Ευρώπη – για όσους ασχολούνται με τη Eurovision – έχει αναβαθμιστεί τα τελευταία χρόνια με τη συμβολή των έμπειρων σε τέτοιες διοργανώσεις στελεχών του ελληνικού μουσικού καναλιού MAD. Και μπορεί το πρόγραμμα να προβλήθηκε στην έρημο των αναιμικών τηλεθεάσεων της δημόσιας τηλεόρασης, σαν ένας αλλά λέων κούκος όμως, φαίνεται πως έφερε την άνοιξη.

Μόνο με την προσθήκη του εντυπωσιακού show η ΝΕΡΙΤ είδε το ποσοστό τηλεθέασης του σταθμού στο σύνολο της ημέρας να αυξάνεται σχεδόν 6 φορές. Το δίωρο πρόγραμμα που εκτός φυσικά από την ανάδειξη είχε πολύ γιουροβιζιονικό flashback και τραγούδι, κατάφερε να σηκώσει την τηλεθέαση όλης της ημέρας του καναλιού (την Τρίτη 3/3 η ΝΕΡΙΤ σημείωνε 1.6% στα κοινά 15-44, ενώ την Τετάρτη, ημέρα προβολής του eurosong ο μέσος όρος στο εικοσιτετράωρο έφτασε το 6%). Παράλληλα η δημόσια τηλεόραση ήταν σε θέση να χτυπήσει στα ίσια τα ιδιωτικά κανάλια στη λεγόμενη Prime Time ζώνη (το διάστημα από τις 21.00 ως τις 23.00 περίπου που έχει και το μεγαλύτερο όγκο τηλεθεατών), κάτι που σημειώνεται μια, άντε δυο φορές το χρόνο, αν παίζει κανένα μεγάλο αθλητικό γεγονός και φυσικά στις μεταδόσεις της Eurovision.

Την επιτυχία άλλωστε μιας εκπομπής τη μετράς από το πόσοι θα τη σχολιάσουν την επόμενη μέρα στο γραφείο – ήταν η πρώτη κουβέντα συναδέλφου με το που με είδε, η οποία υποστήριζε σφόδρα τη συμμετοχή της Shaya και σκεφτόταν σοβαρά μέχρι και προσφυγή στο δικαστήριο της Χάγης – και φυσικά από τον χαμό που θα κάνει στα social media. Το θέμα έγινε hashtag δεκάδες χιλιάδες φορές, ειδικά την ώρα που προβαλλόταν η εκπομπή, σχολιάστηκε και έγινε αντικείμενο συζήτησης σε όλο το ελληνικό διαδικτυακό “χωριό”. 45.000 αναφορές τις ημέρες που προηγήθηκαν μέχρι και εκείνη του ελληνικού τελικού, με απόγειο την ίδια την ημέρα που τα mentions στο θέμα eurovision έφτασαν τις 27.000. Σε αυτά πρόσθεσε πως το ενδιαφέρον της βραδιάς στις μηχανές αναζήτησης πήρε φωτιά, με την ελληνική διοργάνωση να γίνεται αντικείμενο αναζήτησης περισσότερες από 5000 φορές την ημέρα της προβολής και όσο πλησιάζαμε προς την ανάδειξη του νικητή.

Ένας ελληνικός τελικός που… ανακαινίστηκε

Η συμμετοχή του MAD στην ελληνική βραδιά της ανάδειξης του νικητή τα τελευταία χρόνια υπήρξε καταλυτική. Τόσο για τη δημόσια τηλεόραση που ελλείψει πόρων (μπορεί και φαντασίας) μετέδιδε ένα βαρετό, μουντό πρόγραμμα, όσο και γιατί με την ανάμειξη του MAD, το eurosong μετατράπηκε από μια τυπική διαδικασία που θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει με κλήρωση του λαϊκού λαχείου, σε ένα ολοκληρωμένο, δουλεμένο μουσικό πρόγραμμα. Σαν εκείνα που ξέρει το κανάλι να αναλαμβάνει, όταν μιλάμε για μουσική, εδώ και πολλά χρόνια (βλέπε βραβεία MAD).

Ποιος άλλος θα σκεφτόταν και θα κατάφερνε να ενώσει πάνω στη σκηνή τους ONE μετά από τουλάχιστον μια δεκαετία, ώστε να τραγουδήσουν τη δική τους συμμετοχή στη Eurovision το 2002;

Ποιός θα “ξέθαβε” από το χρονοντούλαπο της ιστορίας το “Stop” του Θάνου Καλλίρη και θα το έφερνε 28 ολόκληρα χρόνια μετά στη σκηνή διασκευασμένο σε ερμηνεία του ίδιου (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω μοιάζει σαν να μην υπακούει στους νόμους του χρόνου. Αν δηλαδή του πρόσθετε κανείς το χαρακτηριστικό α λα ’80s χτένισμα, δύσκολα θα έβλεπε διαφορές) και των King;

Πώς αλλιώς θα συνειδητοποιούσαμε πως πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια από το Κίεβο, όταν η Έλενα Παπαρίζου κέρδισε την πρώτη θέση στο διαγωνισμό; Το βίντεο με τους συντελεστές της αποστολής, αλλά και η έναρξη της εκπομπής με τους πέντε φετινούς υποψήφιους να ερμηνεύουν το My Number 1, μας το θύμισαν με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο.

Όσοι παρακολουθούν άλλωστε τις τρεις τελευταίες διοργανώσεις θυμούνται πως αυτά τα παντρέματα είναι το expertise των διοργανωτών. Δεν υπήρξε ποτέ αντίστοιχη εκπομπή σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα που συμμετέχει στο διαγωνισμό που να έχει ενώσει μαζί στη σκηνή πέντε νικητές της Eurovision. Το 2013 ήρθαν στην Ελλάδα και εμφανίστηκαν με Έλληνες καλλιτέχνες η Ουκρανή Ruslana, ο Ρώσος Dima Bilan, ο Νορβηγός Alexander Rybak, η Σέρβα Marija Serifovic και φυσικά η Έλενα Παπαρίζου.

Όπως επίσης και στο eurosong του 2013 οι διοργανωτές εμπνεύστηκαν τη σύμπραξη των δύο μοναδικών Ελληνίδων που κατάφεραν να κερδίσουν στο μουσικό διαγωνισμό, της Βίκυ Λέανδρος και της Έλενας Παπαρίζου.