Γιατί οι τραπεζίτες δε θέλουν τους πλειστηριασμούς

Οι διοικήσεις των τραπεζών έχουν συναντίληψη με την Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή που εκτιμά ότι τα οριζόντια μέτρα «παράγουν» κακοπληρωτές καθώς όλοι που εμπίπτουν σε αυτά, προστατεύονται. Οι τραπεζίτες παραδέχονται δηλαδή ότι η τρόικα έχει δίκιο στο ότι έχει δημιουργηθεί μία στρέβλωση στην αγορά από τα οριζόντια μέτρα και ότι υπάρχει ένα “σιωπηρό” κίνημα “δεν πληρώνω”, από ένα μεγάλο μέρος δανειοληπτών.

Και γι αυτό, πολλά στελέχη τραπεζών έχουν δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι δεν θα προχωρήσουν σε κατασχέσεις όταν οι δανειολήπτες είναι “συνεργάσιμοι”, ενώ παράλληλα θα τιμωρούνται με πλειστηριασμούς όσοι έχουν διαθέσιμο εισόδημα και δεν πληρώνουν μία ελάχιστη δόση. Οι δανειολήπτες θα κληθούν να αποδείξουν έμπρακτα την πρόθεσή τους να βρουν μία λύση μέσω ρυθμίσεων των χρεών τους με τις τράπεζες. Συνομολογούν ότι με την άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών για την πλειοψηφία των δανειοληπτών, θα δοθεί ένα ισχυρό «σήμα» για να προσέλθουν οι δανειολήπτες που δεν εξυπηρετούν τα δάνειά τους, στο γκισέ για να τα ρυθμίσουν.

Από την άλλη πλευρά ωστόσο, οι δανειολήπτες καταλογίζουν στις τράπεζες ότι δεν είναι συνεργάσιμες και ότι εκ προοιμίου θεωρούν ότι τους χορηγούνται ψευδή στοιχεία. Και στις δύο πλευρές υπάρχει αλήθεια και γι αυτό θεσπίστηκαν από την Τράπεζα της Ελλάδος αντικειμενικά κριτήρια με τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των δύο πλευρών –των δανειοληπτών και των τραπεζών- όπως επίσης και το χρονοδιάγραμμα που θα πρέπει να γίνονται οι ενέργειες.

Ειδικά για την περίοδο της 6ετούς ύφεσης, οι μαζικοί πλειστηριασμοί αποτελούν τον χειρότερο εφιάλτη για τους τραπεζίτες. Ο βασικός τους στόχος είναι να ασκηθεί πίεση στους δανειολήπτες που έχουν περιορισμένα εισοδήματα, τα κριτήρια των οποίων δεν θα είναι οι ελάχιστες δαπάνες διαβίωσης που καθορίστηκαν με τα κριτήρια κυρίως της τρόικας, αλλά οι πραγματικές δαπάνες διαβίωσης που θα λαμβάνουν υπόψη την υπερχρέωση, τη φορολογία, κλπ. Η πίεση αυτή, θα χρησιμοποιηθεί ως μοχλός εξαναγκασμού για την καταβολή μίας ελάχιστης μηνιαίας δόσης που πολλαπλασιαστικά από τους δανειολήπτες θα επιφέρει μία ανάσα στα θεμελιώδη μεγέθη των τραπεζών που θα κρατούν αυτά τα δάνεια «ζωντανά», ενώ παράλληλα δε θα πλειστηριάζονται οι κατοικίες των δανειοληπτών.

Γι αυτό, ανεξάρτητα με τους νόμους, οι τράπεζες έχουν θέσει κάποια άτυπα κριτήρια με τα οποία θα εκτιμούν αν θα προχωρούν σε πλειστηριασμούς ή θα επιλέγουν τη στρατηγική των ρυθμίσεων των δανείων σε εξατομικευμένη βάση, δίνοντας χρόνο για την ανάκαμψη της χώρας και την αποκατάσταση μέρους των εισοδημάτων των δανειοληπτών τους.

Οι 5 λόγοι που οι τράπεζες δεν θέλουν να πλειστηριάσουν τα σπίτια:

1. Ο πλειστηριασμός για την τράπεζα σημαίνει μία ζημία που δεν μπορεί να ανακτηθεί στο μέλλον. Η τράπεζα προτιμά μία μηνιαία δόση παρά την εγγραφή των ζημιών μετά από πλειστηριασμό ακινήτου στον ισολογισμό της. Στους πλειστηριασμούς τα ακίνητα πουλιούνται κάτω από το 40% της εμπορικής αξίας τους, ενώ παράλληλα τα δικαστικά έξοδα είναι υπέρογκα.

2. Πλήγμα στα εποπτικά κεφάλαια. Οι ζημίες που εγγράφουν από τους πλειστηριασμούς οι τράπεζες «χτυπάνε» τα ίδια κεφάλαια. Έτσι, σε περίπτωση μαζικών πλειστηριασμών οι τράπεζες θα πρέπει να ανακεφαλαιοποιηθούν ξανά.

3. Πλήγμα στην αγορά ακινήτων. Η αγορά ακινήτων θα δεχθεί μεγάλο πλήγμα εφόσον οι τράπεζες προχωρήσουν σε μαζικούς πλειστηριασμούς. Αν δεκάδες χιλιάδες ακίνητα περιέλθουν στις τράπεζες, θα εκμηδενιστεί η αξία τους.

4. Κοινωνικό πρόσωπο. Οι πλειστηριασμοί «χτυπάνε» και το «κοινωνικό» πρόσωπο των τραπεζών, ενώ παράλληλα επιδρούν αρνητικά και στην πίστη των καταναλωτών προς το τραπεζικό σύστημα.

Τι γνωρίζουν οι τραπεζίτες που δεν περιλαμβάνουν οι νόμοι:

1. Οι μονιμότερου χαρακτήρα μεγάλες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις καθιστούν μεγάλο μέρος των «κόκκινων» δανείων εξορισμού μη εισπράξιμα, τώρα και στο μέλλον.

2. Ακόμα και αν ανακάμψει η οικονομία δε θα είναι ίδια η δυνατότητα των δανειοληπτών για την εξυπηρέτησή τους σε σχέση με τα προ κρίσης επίπεδα.

3. Οι τράπεζες θα αναγκαστούν να διαγράψουν μεγάλο μέρος των δανείων με αντικειμενικούς κανόνες

4. Θα πρέπει να αλλάξει η νομοθεσία έτσι ώστε με τον πλειστηριασμό του ακινήτου να λήγουν οι υποχρεώσεις του δανειολήπτη, ανεξάρτητα από το αν η αξία του ακινήτου είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη του ποσού του δανείου. Άλλωστε, η τράπεζα ο λόγος για τον οποίο προσημειώνει την κατοικία είναι για την εξασφάλισή της, σε περίπτωση μη πληρωμής του δανείου. Και ως εκ τούτου θα πρέπει να συνεκτιμά όλες τις παραμέτρους οι οποίες θα διασφαλίζουν και εκείνη και τον δανειολήπτη. Στην Ελλάδα, οι χορηγήσεις στεγαστικών δανείων έφταναν έως και το 130% της αξίας του ακινήτου.

5. Αλλαγή του πλαισίου που γίνονται οι πλειστηριασμοί.