Νταβός: Ροκφέλερ και υπερπλούσιοι ζητούν να τους φορολογήσουν

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά περισσότεροι από 250 δισεκατομμυριούχοι και εκατομμυριούχοι υπογράφουν επιστολή προς τους πολιτικούς ηγέτες που συναντιούνται στο Νταβός για το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, αιτούμενοι να φορολογηθούν περισσότερο, κόντρα στις ανισότητες.

Ανάμεσά τους είναι η κληρονόμος της “Disney” Άμπιγκεϊλ Ντίσνεϊ, ο γνωστός ηθοποιός Μπράιαν Κοξ (Succession), η κληρονόμος του ιδρύματος Ροκφέλερ, Βάλερι Ροκφέλερ, καθώς και ο ηθοποιός και σεναριογράφος Σάιμον Πέγκ, όπως μεταδίδει ο Guardian.

Στην ανοιχτή επιστολή με τίτλο “Proud to Pay” ζητούν να φορολογηθούν περισσότερο καθώς όπως λένε, κάτι τέτοιο “δεν θα αλλάξει το βιοτικό μας επίπεδο, δεν θα στερήσει κάτι από τα παιδιά μας, ούτε θα βλάψει την οικονομική ανάπτυξη των χωρών μας. Θα μετατρέψει, όμως, τον ακραίο και μη παραγωγικό ιδιωτικό πλούτο σε επένδυση για το μέλλον όλων μας. Είμαστε επίσης οι άνθρωποι που επωφελούνται περισσότερο από το status quo, αλλά η ανισότητα έχει φτάσει σε οριακό σημείο και το κόστος αυτής για τον κίνδυνο οικονομικής, κοινωνικής και οικολογικής σταθερότητας και αυξάνεται καθημερινά”.

Συμπληρώνουν πως η λύση κόντρα στις ανισότητες δεν είναι οι εφάπαξ δωρεές και οι φιλανθρωπίες. “Η ατομική δράση δεν μπορεί να αποκαταστήσει την τρέχουσα κολοσσιαία ανισορροπία”, αναφέρουν.

“Χρειαζόμαστε πολιτική ηγεσία. Ερχόμαστε εκ νέου σε εσάς ζητώντας να ενεργήσετε μονομερώς σε εθνικό επίπεδο, και μαζί στη διεθνή σκηνή. Κάθε στιγμή καθυστέρησης εδραιώνει το επικίνδυνο οικονομικό status quo, απειλεί τα δημοκρατικά μας πρότυπα και επιβαρύνει τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Όχι μόνο θέλουμε να φορολογούμαστε περισσότερο, αλλά πιστεύουμε ότι πρέπει να φορολογούμαστε περισσότερο. Θα ήμασταν περήφανοι να ζούμε σε χώρες όπου αυτό είναι αναμενόμενο και περήφανοι για τους εκλεγμένους ηγέτες που χτίζουν καλύτερα το μέλλον”, προσθέτουν στην επιστολή.

Ενώ αναφέρουν ακόμη:

“Η αξία των δικαιότερων φορολογικών συστημάτων πρέπει να είναι αυτονόητη. Όλοι γνωρίζουμε ότι η πολιτική των “trickle down economics” δεν έχει μεταφραστεί στην πραγματικότητα.

Αντίθετα, μας έδωσε στάσιμους μισθούς, καταρρέουσες υποδομές, αποτυχημένες δημόσιες υπηρεσίες και αποσταθεροποίησε τον ίδιο τον θεσμό της δημοκρατίας. Δημιούργησε ένα επαίσχυντο οικονομικό σύστημα, ανίκανο να προσφέρει ένα φωτεινότερο, πιο βιώσιμο μέλλον. Αυτές οι προκλήσεις θα επιδεινωθούν μόνο εάν αποτύχετε να αντιμετωπίσετε την ακραία ανισότητα πλούτου.

Το πραγματικό μέτρο μιας κοινωνίας μπορεί να βρεθεί, όχι μόνο στον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζεται τους πιο ευάλωτους της, αλλά στο τι ζητά από τα πλουσιότερα μέλη της. Το μέλλον μας είναι ένα μέλλον φορολογικής υπερηφάνειας ή οικονομικής ντροπής. Αυτή είναι η επιλογή.

Σας ζητάμε να κάνετε αυτό το απαραίτητο και αναπόφευκτο βήμα πριν να είναι πολύ αργά. Κάντε τις χώρες σας περήφανες. Φορολογήστε τον ακραίο πλούτο”.

Σημειώνεται πως η βασική ιδέα των “trickle down economics”, είναι ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να μειώσουν τη φορολόγηση των πλουσίων, για να “εξασφαλίσουν” ταχύτερη ανάπτυξη και  ευημερία στην υπόλοιπη κοινωνία. Αυτό θα συμβεί γιατί, σύμφωνα με την προσέγγιση αυτή, μειώνοντας τους φόρους στα εύπορα νοικοκυριά  και στις εταιρείες, θα αυξηθούν οι επενδύσεις, οδηγώντας σε  υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης και απασχόλησης.

Αγεφύρωτες ανισότητες

Σύμφωνα με τον Guardian, μια νέα δημοσκόπηση μεταξύ εκπροσώπων της “παγκόσμιας ελίτ” έδειξε ότι το 74% εξ αυτών υποστηρίζουν υψηλότερους φόρους στον πλούτο προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση του κόστους ζωής και να βελτιωθούν οι δημόσιες υπηρεσίες.

Στην εν λόγω έρευνα που διεξήγαγε η Survation για λογαριασμό της οργάνωσης Patriotic Millionaires συμμετείχαν πάνω από 2.300 ερωτηθέντες από χώρες της G20, οι οποίοι κατέχουν πάνω από 1 εκατ. δολάρια σε “επενδύσιμα” περιουσιακά στοιχεία, εξαιρουμένων των κατοικιών τους, και ανήκουν στο πλουσιότερο 5%.

Από τη δημοσκόπηση προέκυψε ότι το 58% υποστηρίζουν την εισαγωγή φόρου πλούτου ύψους 2% για άτομα με περισσότερα από 10 εκατ. δολάρια, και ότι το 54% πιστεύουν ότι ο ακραίος πλούτος αποτελεί απειλή για τη δημοκρατία.

Ο Κοξ, που βραβεύτηκε με Emmy για το Succession, σχολίασε σχετικά: “Ζούμε σε μια δεύτερη “χρυσή εποχή”. Οι δισεκατομμυριούχοι χρησιμοποιούν τον ακραίο πλούτο τους για να συσσωρεύσουν πολιτική δύναμη και επιρροή, υπονομεύοντας ταυτόχρονα τη δημοκρατία και την παγκόσμια οικονομία. Έχουμε χάσει ήδη πολύ χρόνο για δράση. Εάν οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι αρνηθούν να αντιμετωπίσουν αυτή τη συγκέντρωση χρημάτων και εξουσίας, οι συνέπειες θα είναι τρομερές”.

Όπως αναφέρει ακόμη ο Guardian, οι 250 πλουσιότερες οικογένειες στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν συνολική περιουσία 748 δισεκατομμυρίων λιρών, με το σχετικό ποσό το προηγούμενο έτος να είναι 704 δισ. Ανάμεσά τους είναι και ο πρωθυπουργός Rishi Sunak, και τη σύζυγό του, Akshata Murty.

Αξίζει δε να αναφερθεί πως κεντρικό θέμα του Οικονομικού Φόρουμ για φέτος είναι η “ανοικοδόμηση της εμπιστοσύνης”. Την ίδια ώρα, όπως αναφέρει το Economic Policy Institute, το 2022 οι διευθύνοντες σύμβουλοι στις ΗΠΑ αμείβονταν 344 φορές περισσότερο από το μέσο εργαζόμενο, σε σύγκριση με 21 φορές το 1965. Αντιστοίχως, όπως παρατήρησε η Oxfam, κατά τη διάρκεια της πανδημίας κάθε 30 ώρες δημιουργόταν ένας νέος δισεκατομμυριούχος χωρίς ο πλούτος να έχει διανεμηθεί μέσω παροχών στους μέσους εργαζομένους, οι οποίοι αντιμετωπίζουν και τις πληθωριστικές κρίσεις.

Εκτιμάται τέλος πως ο φόρος πλούτου που θα ξεκινούσε από μόλις 2% ετησίως για τους πολυεκατομμυριούχους και θα αυξανόταν σε 5% ετησίως για τους δισεκατομμυριούχους, θα μπορούσε να αποφέρει 2,52 εκατ. δολάρια ετησίως.

Τέλος, σύμφωνα με έρευνα της ΕΕ, η υγεία και η εισοδηματική ανισότητα συνδέονται στενά, με τους ανθρώπους με το κατώτερο πεμπτημόριο εισοδήματος να έχουν σχεδόν τριπλάσιες πιθανότητες να έχουν κάποια αναπηρία από ό, τι οι άνθρωποι στο ανώτερο 20 %.

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αυξήθηκε επίσης η ανισότητα στην πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας ανά κατηγορία εισοδήματος: Το 2020, ο κίνδυνος να υπάρξει ιατρική ανάγκη η οποία δεν καλύπτεται για άτομα στο χαμηλότερο πεμπτημόριο εισοδήματος ήταν 5,4 φορές υψηλότερος από εκείνους στο ανώτερο 20 %, καταδεικνύοντας πώς οι πολιτικές που εστιάζουν στη μείωση των εισοδηματικών ανισοτήτων μπορούν επίσης να μειώσουν τις ανισότητες στον τομέα της υγείας.