Η ιστορία μιας εκπαιδευτικού: Αφήνοντας την οικογένεια στην Πάτρα για να διδάξει στην ακριτική Νίσυρο

“Συγγνώμη μήπως είστε εκπαιδευτικός; Πηγαίνετε στη Νίσυρο;” οι ερωτήσεις που θα μου απευθύνει η Αφροδίτη Βουτσινά και ενώ σε λίγα λεπτά αναχωρούσε το πλοίο.

Μπορεί ο προορισμός μας να ήταν για τη Χάλκη αλλά από το κοινό στοιχείο του εκπαιδευτικού θα ξεκινούσε η συζήτησή μας.

Αυτή θα ήταν η πρώτη μέρα της επίσκεψής της στο νησί και αναζητούσε μία ακόμα εκπαιδευτικό που θα ταξίδευε στη Νίσυρο, όπως την είχε ενημερώσει ο διευθυντής του σχολείου.

Μητέρα δύο κοριτσιών, η Αφροδίτη Βουτσινά άφησε την οικογένειά της στην Πάτρα και έφυγε για ένα από τα ακριτικά μας νησιά.

Πόσο εύκολη όμως ήταν η απόφαση να αφήσει μία μεγάλη πόλη και να αποδεχτεί τον διορισμό;

“Η μεγάλη μου κόρη πηγαίνει Α’ Λυκείου και η μικρή Β’ Γυμνασίου και όπως καταλαβαίνετε τις άφησα με τον μπαμπά τους.

Η απόφαση γίνεται εύκολη ή δύσκολη ανάλογα με το τι έχεις συνηθίσει να κάνεις στη ζωή σου και πόσο δύσκολα ή εύκολα σου έρχονται τα πράγματα.

Εάν σκεφτούμε τι περνάει η Ελλάδα με την οικονομική κρίση και την ανασφάλεια σε ό,τι αφορά τα εργασιακά, δεν μπορείς να αφήσεις επαγγελματικές ευκαιρίες.

Τα παιδιά μου πλέον σε τέτοια ηλικία που μπορούν να μείνουν και λίγο μόνα τους με τον άλλο γονέα.

Το θεωρώ μια πρόκληση για νέους ανθρώπους που πρέπει να επανδρώσουν τις ακριτικές περιοχές και να δίνουν ό,τι περισσότερο μπορούν σε όλα τα παιδιά στην Ελλάδα”, εξηγεί στο NEWS 247.

Η πρώτη αντίδραση στο άκουσμα του διορισμού από την οικογένειά της για τον διορισμό; Ένα πάγωμα, ένα μάγκωμα, όπως μας εξηγεί.

“Κάποια πράγματα είναι αυτονόητα και τα βρίσκουμε όταν γυρνάμε από το σχολείο. Η μαμά δηλαδή είναι στο σπίτι, υπάρχει φαγητό, υπάρχει μπλούζα στην ντουλάπα.

Τίποτα δεν είναι πλέον αυτονόητο. Πρέπει να γίνει ένας τέτοιος καταμερισμός εργασιών και να αναλάβουν τα παιδιά και όλοι οι άλλοι από πίσω ευθύνες οι οποίες ήταν δεδομένες από ένα πρόσωπο.

Έτσι ωριμάζει ο άνθρωπος. Μας δίνω χρόνο προσαρμογής. Ανεξάρτητα από την απόσταση και την έλλειψη, δεν θα είναι δύσκολα τα πράγματα γιατί θα έχω μόνο εμένα και τους μαθητές μου. Οι υπόλοιποι θα έχουν να διαχειριστούν και την καθημερινότητα που ήταν δεδομένη. Αυτό είναι το δύσκολο”, σημειώνει.

Τα συναισθήματα που αφήνει την οικογένειά της είναι ανάμεικτα και για την Αφροδίτη Βουτσινά.

“Δεν έχω φύγει τόσο μακριά άλλη φορά. Το 2010 εργαζόμουν στη Λεπενού αλλά είχα έδρα το σπίτι μου. Ήταν κουραστικό, αλλά πηγαινοερχόμουν.

Είναι η πρώτη φορά που θα δω τα παιδιά μου μετά από ενάμιση μήνα, τα Χριστούγεννα. Είναι δύσκολο και χρειαζόμαστε όλοι προσαρμογή, αλλά είμαστε άνθρωποι, πρέπει να οργανωνόμαστε, να προχωράμε και να συμβιβαζόμαστε με τις συνθήκες όπως μας έρχονται κάθε φορά” μας εξηγεί.

Πρώτη Νοεμβρίου και δύο εκπαιδευτικοί θα πραγματοποιούσαν την άφιξή τους στο νησί της Νισύρου. “Η τοποθέτηση, αν αναλογιστεί κανείς ότι έχουμε 1η Νοεμβρίου, έχει καθυστερήσει και δεν ξέρω αν έρχομαι στη θέση κάποιου συναδέλφου που αρνήθηκε τον διορισμό.

Μπορεί να έχει συμβεί και αυτό, γεγονός που δεν θεωρώ κομψό από μέρους μας διότι όταν καλούμαστε να κάνουμε την αίτηση και βάζουμε ένα τικ στο κουτάκι που λέει σε όλη την Ελλάδα πρέπει να είμαστε συνειδητοποιημένοι ότι σε οποιοδήποτε σημείο αν μας καλέσουν πρέπει να πάμε”, επισημαίνει.

Αυτό που γνωρίζει για το σχολείο στο οποίο διορίστηκε είναι πως αποτελεί Γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις επειδή οι μαθητές του Λυκείου δεν είναι τόσοι πολλοί και εντάσσονται στον οργανωτικό χώρο του Γυμνασίου.

Μη έχοντας σαφή εικόνα για τη Νίσυρο, ανανεώσαμε το “ραντεβού” μας για τις επόμενες ημέρες. Να ευχηθούμε από την πλευρά μας καλή αρχή…