Νηπιαγωγοί μόνοι και τρομαγμένοι: “Τι θα γίνει αν λιποθυμήσω μπροστά στα παιδιά;”

Tην περασμένη Πέμπτη φιλοξενήθηκε στις περισσότερες ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, μία είδηση από τον Πύργο. “Νηπιαγωγός λιποθύμισε στην τάξη και διακομίστηκε στο νοσοκομείο”. Πέρασε από το time line μας, κάποιοι λίγοι έκαναν κλικ για να διαπιστώσουν τι συνέβη στην άτυχη νηπιαγωγό και εν συνεχεία σκρόλαραν για την επόμενη είδηση.

Θα αναρωτηθείτε που είναι το περίεργο; Η απάντηση είναι απλή. Πρώτον η νηπιαγωγός διδάσκει σε μονοθέσιο νηπιαγωγείο γεγονός που σημαίνει ότι είναι μόνη της συνεχώς στην τάξη. Δεύτερον, από την πτώση της η γυναίκα “κληρονόμησε” δύο κατάγματα (σε κρανίο και ζυγωματικό) και κακώσεις. Τρίτον, όπως της τόνισαν οι γιατροί, φάνηκε τυχερή μέσα στην ατυχία της καθώς η λιποθυμία έλαβε χώρα όταν ακόμη στο νηπιαγωγείο βρίσκονταν γονείς οι οποίοι έδωσαν αμέσως τις πρώτες βοήθειες. Σε διαφορετική περίπτωση οι συνέπειες θα μπορούσαν να είναι απείρως σοβαρότερες (και μη αναστρέψιμες).

Πώς έγινε το περιστατικό

Από κάποια ΜΜΕ διέρρευσε ότι η νηπιαγωγός (τα στοιχεία της οποίας βρίσκονται στη διάθεση του NEWS 24/7) έχασε τις αισθήσεις της μπροστά στα παιδιά, εν ώρα μαθήματος. Αυτό δεν είναι αληθές. Το περιστατικό έλαβε χώρα κατά την ώρα προσέλευσης των παιδιών (μεταξύ 8:15 και 8:30), πριν αρχίσει το μάθημα και πριν τα περισσότερα από τα παιδιά συγκεντρωθούν στο χώρο. Γονείς που βρίσκονταν στις αίθουσες, απομόνωσαν για λίγη ώρα τα νήπια στην αίθουσα της τραπεζαρίας έτσι ώστε να δοθούν στην αιμόφυρτη εκπαιδευτικό οι πρώτες βοήθειες. Αυτό εν τέλει αποδείχθηκε σωτήριο.

Η άκρως επικίνδυνη μοναξιά του νηπιαγωγού

Ποια όμως θα ήταν η κατάληξη του περιστατικού αν η νηπιαγωγός λιποθυμούσε εν ώρα μαθήματος, ας πούμε στις 10:30, όταν μέσα στην αίθουσα θα βρίσκονταν μόνο η ίδια και τα 15 νήπια; Ποιος θα έδινε τις πρώτες βοήθειες; Ποιος θα ειδοποιούσε ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε και ποιος θα ηρεμούσε τα σοκαρισμένα παιδιά; Δυστυχώς αυτές οι ερωτήσεις στα μονοθέσια δημόσια νηπιαγωγεία είναι ρητορικές, δεν έχουν απάντηση.

Γιατί; Διότι δεν υπάρχει back up. Ο/η εκπαιδευτικός είναι ένας/μία και υποχρεούται να έχει τα μάτια του δεκατέσσερα μέχρι την αποχώρηση αδιαφορώντας ουσιαστικά για τις δικές του ανάγκες (βιολογικές, ψυχικές κτλ). Ο,τι έπαθε η νηπιαγωγός στον Πύργο αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο εφιάλτη των συναδέλφων της ανά την Ελλάδα. “Τι θα συμβεί αν χάσω τις αισθήσεις μου εν ώρα μαθήματος και δεν βρίσκεται κανείς για να με βοηθήσει; Τι θα συμβεί αν υποστώ έμφραγμα ή οτιδήποτε άλλο;”

Θα πει κανείς “οκ, πόσα είναι, τέλος πάντων, τα μονοθέσια νηπιαγωγεία στην ελληνική επικράτεια;” Ε, λοιπόν είναι περίπου τα 2/3 του συνολικού αριθμού των νηπιαγωγείων, 3000 με 3500 σε όλη την Ελλάδα. Και προσέξτε: Ακόμα και διθέσια να είναι, με τάξη ολοήμερου, και πάλι ένας εκπαιδευτικός ανά βάρδια υπάρχει, ουσιαστικά δεν αλλάζει κάτι.

Οπως γίνεται αντιληπτό, η κατάσταση μοιάζει αβίωτη. Οι νηπιαγωγοί φωνάζουν χρόνια, αλλά δεν εισακούονται. Οι κτιριακές συνθήκες είναι συνήθως πολύ κακές, γειτνίαση με άλλα σχολεία για να υπάρξει βοήθεια σε περίπτωση ανάγκης δεν υφίσταται και το ρίσκο που παίρνουν οι εκπαιδευτικοί για να κάνουν το καθήκον τους είναι, όπως γίνεται αντιληπτό, τεράστιο.

“Ξαφνικά κατέρρευσα, οι γιατροί μού είπαν ότι είμαι τυχερή”

Η άτυχη (αλλά κατά βάθος τυχερή) νηπιαγωγός του Πύργου δεν έχει ξεπεράσει ακόμη το σοκ: “Ημουν καλά, δεν ένιωθα την παραμικρή αδιαθεσία, ετοιμαζόμουν για τη γιορτή του Πολυτεχνείου την επόμενη μέρα. Και ξαφνικά, έσβησαν τα φώτα” λέει στο NEWS 24/7.

“Η πτώση μου έγινε με το κεφάλι το οποίο άνοιξε. Αιμορραγούσα. Ευτυχώς γονείς βρέθηκαν αμέσως πλάι μου και μου έδωσαν τις πρώτες βοήθειες μέχρι να διακομιστώ στο νοσοκομείο. Τα παιδιά την ίδια ώρα τα μετέφεραν στην αίθουσα της τραπεζαρίας, ευτυχώς δεν είδαν το περιστατικό” συμπληρώνει.

Και συνεχίζει με μία έκδηλη αγωνία στη φωνή της: “Πρέπει να βρεθεί μία λύση για το πρόβλημά μας. Να βρίσκεται τουλάχιστον άλλος ένας εκπαιδευτικός μέσα στην τάξη. Οι γιατροί μου είπαν ότι είμαι πολύ τυχερή γιατί σε διαφορετική περίπτωση και με την αιμορραγία που είχα, η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη”.

“Δεν υπάρχει ωράριο στη δουλειά μας. Οσο είμαστε με τα παιδιά, δεν μπορούμε να πάμε στην τουαλέτα, όπως καταλαβαίνετε. Που να αφήσει κανείς τα παιδιά και για πόση ώρα; Η δε διοικητική δουλειά την οποία αναγκαστικά επωμιζόμαστε είναι μία πάρα πολύ πιεστική συνθήκη. Ο κόσμος πιστεύει ότι στη 1 φεύγουμε από το σχολείο αλλά αυτό φυσικά δεν είναι αλήθεια” υπογραμμίζει η νηπιαγωγός.

Και καταλήγει: “Ευτυχώς αντικαταστάθηκα αμέσως έτσι ώστε να μην δημιουργηθεί πρόβλημα στα παιδιά με ενέργειες του διευθυντή εκπαίδευσης. Χθες όμως που πήγα στο σχολείο για να δώσω τα κλειδιά στην αντικαταστάτριά μου ,ένιωσα μία αγωνία. Το παιδί μου δεν με άφηνε να φύγω γιατί φοβόταν ότι θα λιποθυμήσω ξανά. Δεν είμαστε μόνο νηπιαγωγοί. Ο καθένας κουβαλά και την προσωπική του ζωή, τα άγχη του, τα προβλήματά του. Η δική μου περιπέτεια ακόμα δεν έχει τελειώσει, περιμένω να περάσω από επαναληπτικές εξετάσεις”.

SOS στο Υπουργείο Παιδείας

Οπως είναι λογικό, το περιστατικό της άτυχης νηπιαγωγού θορύβησε τους συναδέλφους της στο νομό Ηλείας και όχι μόνο. Η οργή του κλάδου σιγοβράζει τα πολλά τελευταία χρόνια αλλά προς το παρόν δεν έχει εκδηλωθεί. Εκπαιδευτικές πηγές έλεγαν στο NEWS 24/7 ότι “δεν πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να χαθεί η ζωή ενός εκπαιδευτικού, για να υπάρξει μία σοβαρή αντίδραση για το ζήτημα”.

Αλλη πηγή, από το Νομό Ηλείας, στεκόταν πολύ στο κτιριακό ζήτημα. “Σε κοντέινερ, παλιά καταστήματα και σχολικά κτίρια των αρχών του 20ου αιώνα δεν μπορεί να γίνει σοβαρή εκπαιδευτική δουλειά στα νήπια. Σήμερα, αντί για μάθημα, προσπαθούσα να πιάσω ένα ποντίκι στο κτίριο χωρίς να με καταλαβάνουν τα παιδιά. Είναι τραγικά αυτά που ζούμε εν έτει 2023″.

Αυτή, δυστυχώς, είναι η καθημερινότητα σε πολλά από τα ελληνικά νηπιαγωγεία στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Και μη χειρότερα…