Σχολεία: Η κυνική παραδοχή για τα κενά στην παράλληλη στήριξη

Ο τρόπος με τον οποίο υπηρεσιακοί παράγοντες της εκπαίδευσης (χαμηλόβαθμοι ή υψηλόβαθμοι, δεν έχει εν προκειμένω ιδιαίτερη σημασία) προσεγγίζουν το ζήτημα των κενών στην παράλληλη στήριξη ναι μεν αποκαλύπτει ότι το πρόβλημα είναι απολύτως υπαρκτό (παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα) παράλλημα όμως καταδεικνύει ότι οι υπηρεσιακοί πολλές φορές συμβιβάζονται εύκολα με την σκληρή πραγματικότητα των μειώσεων και των συγχωνεύσεων.

Παρακάτω θα μεταφέρουμε τρία χαρακτηριστικά σημεία επιστολής επικεφαλής σχολικής μονάδας σε κηδεμόνα ο οποίος είχε στείλει σχετική έγγραφη διαμαρτυρία για τον τρόπο που υποστηρίζεται εφέτος με παράλληλη στήριξη το παιδί του. Δεν αναφέρουμε προφανώς ονόματα ούτε εντοπίζουμε το σχολείο, τα στοιχεία, παρόλα αυτά, βρίσκονται στη διάθεσή μας.

Σημείο 1ο: “Η εμπλοκή της σχολικής μονάδας στην παράλληλη στήριξη, σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία, εξαντλείται στην έγκαιρη προώθηση των αιτημάτων για παράλληλη στήριξη, των κηδεμόνων, στους καθ΄ύλην αρμόδιους φορείς”.
Ως προς το γράμμα του νόμου, ο υπηρεσιακός παράγοντας εδώ έχει δίκιο. Ωστόσο, ουδείς εμποδίζει τη σχολική μονάδα από το να συνεχίσει να ζητά ενίσχυση του εκπαιδευτικού της προσωπικού, ιδιαίτερα αν προκύπτουν δυσκολίες με μαθητές που έχουν λάβει διαγνώσεις ειδικών μαθησιακών ή άλλων διαταραχών από τα κατά τόπους ΚΕΔΑΣΥ. Στην πράξη λοιπόν, η εμπλοκή της σχολικής μονάδας “δεν εξαντλείται στην έγκαιρη προώθηση των αιτημάτων”. Μ’ αυτή τη λογική, που υπαγορεύεται βέβαια από ψηλά, κανένα σχολείο δεν θα κατάφερνε ποτέ τίποτα.

Σημείο 2ο: “Με την υπ΄αριθμ. 98034/Ε1/02-09-2024 απόφαση της Διεύθυνσης Διορισμού – Προσλήψεων Εκπ/κου Προσωπικού Α/θμιας & Δ/θμιας του ΥΠΑΙΘΑ στο πλαίσιο υλοποίησης της πράξης: «Πρόγραμμα εξειδικευμένης εκπαιδευτικής υποστήριξης για την ένταξη μαθητών με αναπηρία ή και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες σχολικού έτους 2024-2025» τοποθετήθηκαν δύο εκπαιδευτικοί παράλληλης στήριξης, μία φιλόλογος (ΠΕ02.50) και ένας Μαθηματικός (ΠΕ03.50), οι οποίοι φυσικά και δεν μπορούν να καλύψουν το σύνολο των αναγκών”.
Σ’ αυτό το απόσπασμα, ίσως το πλέον χαρακτηριστικό της επιστολής, ο υπηρεσιακός παράγοντας προχωρά στην παραδοχή ότι οι εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής “δεν μπορούν να καλύψουν φυσικά το σύνολο των αναγκών”. Παρ’ όλα αυτά, δεν δείχνει διατεθειμένος να συμβάλλει έτσι ώστε να υπάρξει περαιτέρω ενίσχυση. Απλώς προχωρά στη διαπίστωση την οποία βέβαια την έχουν κάνει πριν από τον ίδιο οι γονείς των παιδιών. Δύο καθηγητές ειδικής αγωγής για πολλαπλάσιες περιπτώσεις, πώς να καλυφθούν τα κενά;

Σημείο 3ο: “Η ανάθεση μαθητών έγινε με κριτήριο να έχουν και οι εννέα μαθητές, στο βαθμό του επιτρεπτού, και πάντα στο πλαίσιο της υπ΄αριθμ. πρωτ. 93506 /Δ3/25-08- 2023 εγκυκλίου του Γενικού Γραμματέα Π.Ε, Δ.Ε & Ειδικής Αγωγής του ΥΠΑΙΘΑ”.
Εδώ μπορεί να κρατήσει κανείς το “βαθμό του επιτρεπτού”. Αλήθεια ποιος ορίζει το βαθμό αυτό; Κάτω από ποιο όριο θεωρείται ο βαθμός μη επιτρεπτός; Τι σημαίνει, σε τελική ανάλυση, η φράση στο βαθμό του επιτρεπτού ενώ οι ανάγκες, όπως και τα κενά, είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ συγκεκριμένα και ΑΠΟΛΥΤΩΣ μετρήσιμα;

Με τέτοιες λογικές, θα μας επιτρέψετε να τις χαρακτηρίσουμε μπακαλίστικες, το ελληνικό δημόσιο σχολείο δεν μπορεί να προοδεύσει. Ακόμα και αν η πολιτική ηγεσία δίνει την ντιρεκτίβα του συμβιβασμού (αυτά διαθέτουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο) αλλοίμονο αν οι άνθρωποι της εκπαίδευσης συμβιβάζονταν με τη λογική του λίγου και του μέτριου…