Αγγελική Αδαμοπούλου: Ο οπορτουνισμός θριάμβευσε, η κερκόπορτα άνοιξε

Στις 16 Δεκεμβρίου 158 βουλευτές και βουλεύτριες της Νέας Δημοκρατίας και 4 του ΚΙΝ.ΑΛ. τάχθηκαν με ψήφο τους υπέρ της άρσης της βουλευτικής μου ασυλίας, κατόπιν έγκλησης που κατέθεσε σε βάρος μου η Ένωση Αξιωματικών ΕΛ.ΑΣ. Κεντρικής Μακεδονίας για δήθεν συκοφαντική δυσφήμιση. Πέτρα του σκανδάλου αποτέλεσε μια αποστροφή σε ομιλία μου τον περασμένο Ιούλιο, οπότε και υποστήριξα τα εξής: «Όσο για τους γνωστούς μπαχαλάκηδες, στους οποίους αναφέρθηκαν πολλοί συνάδελφοι, που μπαχαλάκιας, ουσιαστικά, είναι αυτός που φέρνει ανακατωσούρα, δεν είναι αυτός που διαδηλώνει, είναι, ουσιαστικά, αυτός που θέλει, να προβοκάρει και να διαλύσει τη διαδήλωση. Είναι γνωστοί αυτοί οι μπαχαλάκηδες. Είναι γνωστοί και στην Ελληνική Αστυνομία. Συχνά, είναι τα ίδια τα αστυνομικά όργανα, τα οποία ως κουκουλοφόροι θα ρίξουν μια μολότοφ, για να διαλύσουν τη διαδήλωση».

Εκ πρώτης όψεως, μια τέτοια απόφαση θα περίμενε κανείς να περάσει στα ψιλά γράμματα της επικαιρότητας· δεν είναι, άλλωστε, και τόσο σπάνια η παραπομπή ενώπιον εισαγγελέων, ανακριτών και δικαστηρίων με άδεια της Βουλής, ενίοτε μάλιστα και με τη σύμφωνη γνώμη ή κατ’ απαίτηση των ίδιων των καταγγελλόμενων βουλευτών. Ωστόσο, και πριν τη συνεδρίαση της Ολομέλειας και -πολύ περισσότερο- μετά την απόφαση της Τετάρτης, η είδηση της παραπομπής μου έχει λάβει ιδιαίτερες διαστάσεις στην ειδησεογραφία και στη δημόσια συζήτηση.

Ποιο είναι, όμως, το ειδοποιό εκείνο στοιχείο που ξαφνικά μετέτρεψε μια φαινομενικά κοινότοπη διαδικασία σε ζήτημα πρώτης γραμμής; Η απάντηση είναι πολύ απλή: η πρωτοφανής στα μεταπολιτευτικά κοινοβουλευτικά χρονικά απόφαση της πλειοψηφίας να άρει την ασυλία για άποψη που εκφράστηκε από βήματος Βουλής.

Πρόκειται, το δίχως άλλο, για μια αδιανόητη εκτροπή με σαφείς σκιές μεθόδευσης, για ένα βαρύ πλήγμα στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία και στη θεσμική αποστολή των μελών του κοινοβουλίου. Η απόφαση της πλειοψηφίας εγκαθίδρυσε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο προηγούμενο, ένα άτυπο «δεδικασμένο» με προεκτάσεις ολέθριες για την ελεύθερη πολιτική έκφραση. Συντασσόμενοι με την στρατηγικά καταχρηστική έγκληση ενός πρωτοβάθμιου συνδικαλιστικού σωματείου αστυνομικών, οι 162 συνάδελφοί μου επέλεξαν απολύτως συνειδητά ότι είναι σημαντικότερο για τους ίδιους και για τον πολιτικό μας πολιτισμό να χαϊδέψουν ένα περιορισμένο προσφιλές ακροατήριο παρά να περισώσουν την τιμή του κοινοβουλευτισμού από τον απόλυτο διασυρμό, παρά να σταθούν ενάντιοι στην χυδαία απόπειρα φίμωσης του δημόσιου πολιτικού λόγου. Μόνο έτσι, άλλωστε, εξηγείται η ασύλληπτη λογική του παραλόγου που αποτέλεσε τη βασική κατευθυντήρια παραδοχή τους, ότι δηλαδή μια ομιλία από το βήμα της Ολομέλειας μπορεί και να μην αποτελεί τελικά άσκηση βουλευτικού καθήκοντός ή πολιτική δραστηριότητα.

Οι 162 συνέδεσαν άρρηκτα τα ονόματά τους με μια ντροπιαστική παρακαταθήκη που βάζει τίμημα βαρύ στην ανοιχτή πολιτική έκφραση και που θα τους συνοδεύει στο εξής σαν μελανό πολιτικό στίγμα, χωρίς «ναι μεν, αλλά» και χωρίς «οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι».

Παρόλα αυτά, μια πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη που έλαβε χώρα κατά τη συζήτηση της άρσης ασυλίας μου στην Ολομέλεια έμελλε να επαληθεύσει τη στερεοτυπική διαπίστωση ότι «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Για πρώτη φορά από τον Ιούλιο του 2019 σύσσωμη σχεδόν η αντιπολίτευση συνέκλινε σε τόσο συμπαγές μέτωπο ενάντια στους καταστροφικούς μικροπολιτικούς χειρισμούς της πλειοψηφίας.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι τοποθετήσεις όλων των βουλευτών και βουλευτριών της αντιπολίτευσης εξέφραζαν κατά βάση τις ίδιες έντονες ανησυχίες και κατέληγαν σχεδόν μονότονα στα ίδια εφιαλτικά συμπεράσματα: ο οπορτουνισμός θριάμβευσε, η κερκόπορτα άνοιξε, η βιομηχανία πολιτικών διώξεων με κατευθυνόμενα προσχήματα άναψε τις μηχανές της, η κάπνα και η δυσωδία απ’ τα φουγάρα της θα πνίξουν τη Βουλή και θα φιμώσουν την αδέσμευτη πολυφωνία.

Σε μια σπάνια στιγμή ομοθυμίας η αποδείξαμε ότι στην Ελλάδα η συναίνεση έχει ακόμη σφυγμό· ότι τα θεμελιώδη δικαιώματα και η αξιοπρέπεια μπορούν ακόμη να συσπειρώσουν χώρους κατά τα άλλα αρκετά ασυμβίβαστους· ότι μπορούμε ακόμη να σφίξουμε τα χέρια με ειλικρίνεια και να ενωθούμε μπροστά στον επερχόμενο κίνδυνο χωρίς πόλωση· ότι όλα έχουν ένα όριο, και ότι η κυβερνητική αυθαιρεσία το ξεπέρασε ασυγχώρητα. Σήμερα η Αδαμοπούλου, αύριο ποιος ξέρει ποιοι και πόσοι ακόμα…

Στο τέλος της ημέρας, όμως, πολύ λίγη σημασία έχουν η προσωπική μου δοκιμασία και ταλαιπωρία. Ως γυναίκα, αριστερή, και νέα βουλευτής ενός μικρού κόμματος έξω από μηχανισμούς και πάτρωνες, οι διώκτες μου μάλλον με θεωρούν μειονότητα κι εύκολο στόχο. Με τους μηνυτές μου θα αναμετρηθώ για το δίκιο μου και για την αθωότητά μου ενώπιον της Δικαιοσύνης, όπως μάχη δίνω καθημερινά από τα βουλευτικά έδρανα κι από το πολιτικό μου μετερίζι για τις αξίες και τα ιδανικά της Αριστεράς και για μια καλύτερη πατρίδα. Οι 162 συνάδελφοι μου που τους αβαντάρουν, ας αναμετρηθούν με όση συνείδηση τους έχει απομείνει.

ΥΓ

Πῶς μᾶς θέλει ἡ «ἀληθὴς δημοκρατία»

Νὰ μὴν ἀκούω καὶ νὰ μὴ βλέπω νὰ πατῶ.

Νὰ μὴ νογάω καὶ νά ῾χω τὸ στόμα βουλωτό.

Νὰ μὴ μὲ φαρμακών᾿ ἡ μπόχα τοῦ καιροῦ μου.

Στις 16 Δεκεμβρίου 1974 μας άφησε για πάντα φτωχότερους ο τεράστιος Κώστας Βάρναλης. Ανήμερα της 46ης επετείου θανάτου του, η πλειοψηφία της Βουλής τον δικαίωσε πανηγυρικά -όσο και θλιβερά.

Η Αγγελική Αδαμοπούλου είναι Βουλευτής Α’ Αθηνών του Μέρα 25