Αλέξης vs Κυριάκος: Μάχη επικοινωνίας σε ιδεολογικά χαρακώματα η πρώτη αναμέτρηση

Η πρώτη αναμέτρηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, μετά την εκλογή του δεύτερου στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, ήταν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος κατά τη χθεσινή προ ημερησίας για το ασφαλιστικό.

Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος διεξαγωγής της συζήτησης: Το Μαξίμου ήθελε να προκαλέσει το νέο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταθέσει προτάσεις για το ασφαλιστικό και να πολώσει το κλίμα έναντι του “νεοφιλελεύθερου Μητσοτάκη”, με στόχο να συσπειρώσει τους δικούς του βουλευτές, αλλά και τους ψηφοφόρους του.

Το μεγάλο πρόβλημα για το ΣΥΡΙΖΑ εξάλλου δεν εντοπίζεται στη Βουλή, αλλά στους δρόμους, όπου κατεβαίνουν επαγγελματικές ομάδες ενάντια στο ασφαλιστικό και γενικότερα την κοινωνία, που μοιάζει μεν να αποδέχεται ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή, παρακολουθεί ωστόσο μουδιασμένη και απογοητευμένη τα τεκταινόμενα της εφαρμογής του τρίτου μνημονίου.

Έτσι ο Αλέξης Τσίπρας επιχείρησε (και για το δικό του ακροατήριο, εν πολλοίς το πέτυχε) να εμφανίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως τον “ιδανικό αντίπαλο”, τη νεοφιλελεύθερη απειλή για ακόμη πιο σκληρά μέτρα. Και όλη αυτή η προσπάθεια έγινε με το βλέμμα προς τα αριστερά: Το γεγονός ότι οι πρώην σύντροφοι της Αριστερής Πλατφόρμας και νυν Λαϊκής Ενότητας “γιόρτασαν” τον ένα χρόνο ΣΥΡΙΖΑ στο δρόμο μαζί με επαγγελματικές ομάδες που αντιδρούν στο ασφαλιστικό, εντείνει την ανησυχία της Κουμουνδούρου ότι παρά το εκλογικό αποτέλεσμα- κόλαφο της 20ης Σεπτεμβρίου, οι κινηματικές διαδικασίες μπορεί να γεννήσουν μία πολιτική απειλή εξ αριστερών.

Ο Αλέξης Τσίπρας αξιοποίησε για άλλη μία φορά το επικοινωνιακό, αλλά και πολιτικό του χάρισμα. Στην πρωτολογία του προκάλεσε τη ΝΔ για κατάθεση προτάσεων και επανέλαβε το δίλημμα “ή με τους δανειστές ή με το λαό”. Στη δευτερολογία του χρησιμοποίησε όσα είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη δική του πρωτολογία εναντίον του.

Ο πρόεδρος της ΝΔ επέλεξε λιγότερο πολωτική ρητορική από τον πρωθυπουργό, προτιμώντας να μιλήσει περισσότερο για το παρελθόν και αποφεύγοντας κατάθεση προτάσεων που θα τον έριχναν στην παγίδα Τσίπρα να μιλήσει για περικοπές και επιπλέον παρεμβάσεις. Πάντως οι τρεις γωνίες του λόγου του που αφορούσαν στην ιδιωτική ασφάλιση, την αναστολή των αυξήσεων στους δημοσίους υπαλλήλους, και το συμψηφισμό των ασφαλιστικών εισφορών που χρωστούν οι αγρότες με τις επιδοτήσεις του τελευταίου χρόνου, έδωσαν την αφορμή στον πρωθυπουργό να υποστηρίξει ότι τα επιχειρήματα του περί νεοφιλελευθερισμού επιβεβαιώνονται.

Η δευτερολογία Τσίπρα ήταν καθοριστική στιγμή στην αναμέτρηση, με τον πρωθυπουργό πάντως να αποφεύγει να χτυπήσει ο ίδιος επί προσωπικού τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, “αποστολή” που είχαν αναλάβει εν τω μεταξύ υψώνοντας τους τόνους με σκληρές εκφράσεις ο Γιώργος Κατρούγκαλος και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.

Το στρατηγικό ζήτημα για τον πρόεδρο της ΝΔ είναι πως καλείται να ισορροπήσει μεταξύ του προσωπικού του φιλελεύθερου- μεταρρυθμιστικού προφίλ και της ανάγκης να μην χάσει προς τα δεξιά (είτε τη λαϊκή, είτε τη σκληρή δεξιά) εάν έπαιρνε πιο τολμηρές θέσεις ως προς την ανάγκη παρεμβάσεων στο ασφαλιστικό σύστημα, αλλά και απέναντι σε εκλογικές ομάδες όπως οι αγρότες, τους οποίους η αξιωματική αντιπολίτευση θεωρεί ότι έχει τη χρυσή ευκαιρία να επαναπατρίσει.

Η ανάγκη αυτή ισορροπιών εξηγεί και γιατί η ΝΔ επέλεξε να επικεντρωθεί στην κριτική για τα κυβερνητικά πεπραγμένα με στόχο να ακυρώσει το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς (και με δόση αυτοκριτικής για το δικό της παρελθόν), εστιάζοντας πχ στο θέμα των μετακλητών. Ο κ.Τσίπρας όμως στη δευτερολογία του επικαλέστηκε το διορισμό 51 μετακλητών στο γραφείο του κ.Μητσοτάκη ως υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης έναντι δύο στο γραφείο Βερναρδάκη.

Το να τίθεται επίσης η συζήτηση σε βάση… ταξικών διαχωρισμών, ευνοεί το ΣΥΡΙΖΑ, για αυτό ο κΜητσοτάκης έσπευσε να ακυρώσει τη σχετική πρωθυπουργική ρητορική, κατηγορώντας τον κ.Τσίπρα για υποδαύλιση ταξικού μίσους και διεκδικώντας για τον εαυτό του το ρόλο του εκφραστή της κοινωνίας πέρα από εμφυλιοπολεμικούς διαχωρισμούς, καθώς και της “σιωπηλής πλειοψηφίας”.

Από την πλευρά του όμως επίσης ο πρόεδρος της ΝΔ, στοχεύοντας και εκείνος στη συσπείρωση του δικού του ακροατηρίου, στηλίτευσε νεομαρξιστικές ιδεοληψίες της κυβέρνησης, αμφισβητώντας κατά πόσον η αριστερή πολιτική μπορεί να φέρει ανάπτυξη και άρα πλούτο που να μπορεί να μοιραστεί.

Ενδιαφέρον είχε και το γεγονός ότι επέστρεψε στον κ.Τσίπρα την κατηγορία περί σύμπλευσης με τους δανειστές.

Επικοινωνιακά βέβαια ο κ.Μητσοτάκης καλείται να διαμορφώσει το δικό του στυλ, που δεν μπορεί προφανώς να έχει αναφορά το “ηγετικό” του Ανδρέα Παπανδρέου (που έχει κατηγορηθεί ότι αντιγράφει ο πρωθυπουργός), αλλά το “καθηγητικό” του Κώστα Σημίτη. Το άνοιγμα στο εκσυγχρονιστικό χώρο μέσω της αναφοράς σε Γιαννίτση μένει βέβαια να αποδειχθεί κατά πόσον θα επηρεάσει παραδοσιακούς δεξιούς ψηφοφόρους.

Η ουσία βέβαια του ασφαλιστικού κάπου χάθηκε στη σύγκρουση των δύο μονομάχων. Όμως έτσι και αλλιώς η πραγματική αναμέτρηση για το ασφαλιστικό δε διεξάγεται στη Βουλή, αλλά στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, που ακόμη δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη.

(Πηγή φωτογραφίας: Sooc.gr)